Είναι προφανές πως οι τηλεοπτικές εικόνες μίας χώρας που οι Πολίτες της θα συνωστίζονταν μπροστά από τα άδεια ΑΤΜ των τραπεζών, θα τρόμαζαν με τον ιδανικότερο τρόπο τα άλλα κράτη – τα οποία δεν θα ήθελαν να έχουν τη μοίρα της Ελλάδας.
«Τον Αύγουστο του 2001 η Αργεντινή απευθύνθηκε για μία ακόμη φορά στο ΔΝΤ, ζητώντας ένα καινούργιο δάνειο – με στόχο να αποφύγει τη χρεοκοπία. Η κυβέρνηση της ήταν πρόθυμη να αποδεχθεί ακόμη πιο πολλές παραχωρήσεις, αναλαμβάνοντας νέες υποχρεώσεις – παρά το ότι γνώριζε ότι, υποσχόταν συνεχώς πολύ περισσότερα, από όσα μπορούσε να επιτύχει. Η χώρα δεν είχε καταφέρει να ξεφύγει από την έντονη ύφεση, ούτε να ανακτήσει τη χαμένη ανταγωνιστικότητα της, με αποτέλεσμα να αυξάνεται διαρκώς η σχέση του δημοσίου χρέους προς το ΑΕΠ της.
Οι πιστωτές της Αργεντινής, υπό την «αιγίδα» του ΔΝΤ, κατηγορούσαν την κυβέρνηση της για επαναλαμβανόμενες πολιτικές καθυστερήσεις στην εφαρμογή των μέτρων που είχαν συμφωνηθεί. Αντίθετα, η πολιτική ηγεσία της χώρας ισχυριζόταν ότι η λιτότητα, την οποία είχαν επιβάλλει οι δανειστές, οδηγούσε στην καταστροφή – αντί να της εξασφαλίσει εκείνη τη χρηματοδότηση, η οποία θα ήταν απαραίτητη για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην οικονομία της, έτσι ώστε να ενισχυθούν οι ιδιωτικές επενδύσεις και να επανέλθει η ανάπτυξη.
Δυστυχώς, κανένα από τα δύο μέτωπα δεν κατανοούσε το αυτονόητο: το ότι δηλαδή τα μέσα που είχε η χώρα στη διάθεση της ήταν ελάχιστα, για να μπορέσει να καταπολεμήσει με επιτυχία τη διπλή κρίση δημοσίου χρέους και ύφεσης της οικονομίας της.
Με την πάροδο του χρόνου και κάτω από το βάρος των συνεχών περικοπών στα εισοδήματα τους, οι Πολίτες της Αργεντινής αντιμετώπιζαν πλέον τόσο την κυβέρνηση τους, όσο και τους δανειστές, με τον ίδιο τρόπο. Έχασαν πλέον την εμπιστοσύνη τους και στους δύο αφού έβλεπαν ότι, παρά τις συνεχείς παραχωρήσεις εκ μέρους τους, οι οποίες είχαν οδηγήσει σε ραγδαία πτώση τα εισοδήματα τους, τόσο οι οικονομικοί δείκτες, όσο και οι μελλοντικές προοπτικές συνέχιζαν να επιδεινώνονται.
Παράλληλα οι γειτονικές χώρες, ιδίως αυτές που συμμετείχαν στην οικονομική και πολιτική ζώνη Mercosur μαζί με την Αργεντινή, άρχισαν να φοβούνται τη «μετάσταση» της κρίσης στα δικά τους κράτη. Με στόχο λοιπόν να αποφύγουν τη δική τους στοχοποίηση εκ μέρους των αγορών, πίεζαν την Αργεντινή να τα καταφέρει – λαμβάνοντας ταυτόχρονα τα μέτρα τους και απομονώνοντας την, για την περίπτωση που θα αποτύγχανε. Φυσικά η στάση τους αυτή επιδείνωνε ακόμη περισσότερο τα προβλήματα της Αργεντινής.
Αφού λοιπόν το Κοινοβούλιο της χώρας είχε ψηφίσει ένα νέο πακέτο μέτρων λιτότητας, το ΔΝΤ ενέκρινε μία ακόμη δόση. Ήταν όμως πολύ αργά πια για να ανακτηθεί η χαμένη εμπιστοσύνη – με αποτέλεσμα να μειώνονται συνεχώς οι καταθέσεις στις τράπεζες, καθώς επίσης να εντείνεται η φυγή κεφαλαίων προς το εξωτερικό. Φυσικά η κυβέρνηση δεν κατάφερε ούτε αυτή τη φορά να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει – ενώ οι πολιτικές (λαϊκές) πιέσεις αυξάνονταν, έως το σημείο χωρίς επιστροφή.
Το Δεκέμβριο του 2001 η Αργεντινή ανακοίνωσε ότι αδυνατούσε να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις της, έκλεισε για κάποιο διάστημα τις τράπεζες της και βίωσε την μητέρα όλων των κρίσεων – την ολοκληρωτική κατάρρευση του οικονομικού της συστήματος. Η χώρα υποχρεώθηκε σε μία άτακτη, ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, καθώς επίσης σε μία χαοτική, απρογραμμάτιστη μετάβαση σε ένα νέο νόμισμα – με διασυνοριακούς ελέγχους κεφαλαίων, με την κατάσχεση των τραπεζικών καταθέσεων, με καταστροφικές υποτιμήσεις κλπ.«
Άποψη Οι ομοιότητες της Ελλάδας με την Αργεντινή είναι κάτι περισσότερο από εντυπωσιακές – οδηγώντας μας στο συμπέρασμα ότι, βαδίζει σε έναν ολισθηρό δρόμο, ο οποίος την οδηγεί στην ανεξέλεγκτη, άτακτη χρεοκοπία.
Προφανώς δε, θα είχε προ πολλού συμβεί το αναπόφευκτο, εάν δεν ήταν μέλος της Ευρωζώνης - αφού κανένα μικρό κράτος, εκτός της νομισματικής ένωσης, δεν μπορεί να επιβιώσει με δημόσιο χρέος πάνω από το 60% του ΑΕΠ του. Πόσο μάλλον με εξωτερικό χρέος που έχει γίνει ξανά διπλάσιο, παρά τις δύο διαγραφές του παρελθόντος – με τις οποίες μειώθηκε βραχυπρόθεσμα (γράφημα).
Η ιδιαιτερότητα τώρα του ελληνικού χρέους, σύμφωνα με την οποία δεν είναι βιώσιμο, αλλά πρέπει να πληρωθεί, αφού οφείλεται στα άλλα κράτη της Ευρωζώνης, οι φορολογούμενοι Πολίτες των οποίων θα ήταν άδικο να επιβαρυνθούν (με εξαίρεση ίσως τη Γερμανία), δημιουργεί ακόμη περισσότερα προβλήματα.
Περαιτέρω, η τραγωδία της ελληνικής πολιτικής σκηνής που παρακολουθούμε όλοι άφωνοι στους δέκτες μας, με την προεδρική εκλογή να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης εκ μέρους των κομμάτων, «στολισμένη» με πλήθος ίντριγκες και επαίσχυντες μεθοδεύσεις, «ένθεν κακείθεν», μοιάζει σε κάποιο βαθμό με την εποχή που προηγήθηκε της ανόδου του Χίτλερ στη Γερμανία – γνωστή ως «η δημοκρατία της Βαϊμάρης».
Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις δεν μπορεί να απορεί κανείς σχετικά με το ότι, η Ελλάδα βρίσκεται ξανά στο μάτι του κυκλώνα, ενώ η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται – με τους αγγλοσάξονες αντιπάλους της Ευρωζώνης να προτείνουν, όπως μετά το 2010, την υιοθέτηση της δραχμής, καθώς επίσης τη διαγραφή του χρέους, ως μέσο επίλυσης των οικονομικών προβλημάτων της χώρας μας.
Από την πλευρά της Γερμανίας, η οποία έχει διαφορετικές σκοπιμότητες, δεν είναι παράλογες οι υποψίες, σύμφωνα με τις οποίες θέλει να χρησιμοποιήσει ξανά την Ελλάδα ως την ιδανική χώρα για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων «αντιφρονούντων» - ενδεχομένως:
(α) είτε για την πειραματική εισαγωγή ενός παράλληλου ευρώ - το οποίο θα χρησιμοποιούταν για τις εσωτερικές συναλλαγές (άρθρο), χωρίς να μειώνει όμως τα χρέη της χώρας σε συνάλλαγμα (έχει απαγορευθεί από το PSI η μετατροπή τους σε δραχμές), (β) είτε για συμμετοχή των καταθετών στη διάσωση μίας χώρας, παράλληλα με τους ιδιοκτήτες ακινήτων – κατά το παράδειγμα της Κύπρου και των τραπεζών της (άρθρο), (γ) είτε για τη δημιουργία ενός «δεδικασμένου», όσον αφορά την αποχώρηση ενός κράτους από την Ευρωζώνη, με την υιοθέτηση του εθνικού του νομίσματος – για την οποία δεν υπάρχει μέχρι στιγμής η θεσμική δυνατότητα (άρθρο), (δ) είτε για να βρεθεί πειραματικά ένας τρόπος «εν λειτουργία χρεοκοπίας» ενός κράτους, ανάλογος με αυτόν που ισχύει για τις επιχειρήσεις – σε μία χώρα βέβαια που έχει προηγουμένως υπογράψει δρακόντειες δανειακές συμβάσεις, υποθηκεύοντας τη δημόσια περιουσία της, ενώ έχει εκδώσει ομόλογα αγγλικού δικαίου.
Σε κάθε περίπτωση, είναι προφανές πως οι τηλεοπτικές εικόνες μίας χώρας που οι Πολίτες της θα συνωστίζονταν μπροστά από τα άδεια ΑΤΜ των τραπεζών, θα τρόμαζαν με τον ιδανικότερο δυνατό τρόπο όλα τα άλλα κράτη – τα οποία δεν θα ήθελαν να έχουν τη μοίρα της Ελλάδας, οπότε δεν θα αντιδρούσαν στις απολυταρχικές εντολές της γερμανίδας καγκελαρίου.
Περαιτέρω, παρά το ότι δεν είναι καθόλου εποικοδομητικό να τρομοκρατούνται οι Έλληνες, δεν μπορεί να θεωρήσει κανείς ακίνδυνο τον τρόπο διεξαγωγής των προεδρικών ψηφοφοριών, σε περιβάλλον εθνικού διχασμού – ή τις πιθανές εθνικές εκλογές σε συνθήκες κατεπείγοντος, με τη χρηματοδότηση της χώρας να απειλείται.
Επίσης όχι την ενδεχόμενη επανάληψη των εκλογών κατά το παράδειγμα του 2012, ενώ δεν θα ήταν καθόλου ευχάριστη η εικόνα μίας νέας κυβέρνησης, η οποία θα διαπίστωνε πως δεν μπορεί να εφαρμόσει απολύτως καμία προεκλογική της δέσμευση – πόσο μάλλον όταν θα έπρεπε να υπογράψει ακόμη πιο αυστηρά μέτρα, με εναλλακτική λύση την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.
Σε μία τέτοια περίπτωση, σε ένα κράτος με 1.500.000 ανέργους, με μία ύφεση που έχει διαρκέσει πάνω από τέσσερα χρόνια, με έναν κατεστραμμένο παραγωγικό μηχανισμό, με 4.000.000 Πολίτες κάτω από τα όρια της φτώχειας, με πλήθος άλλους να έχουν απολέσει τη φοροδοτική τους ικανότητα κοκ., η διακυβέρνηση δεν θα ήταν καθόλου εύκολη – ενώ οι κίνδυνοι συνεχών «ανατροπών της εξουσίας» απολύτως υπαρκτοί και εξαιρετικά επώδυνοι.
Ολοκληρώνοντας, δεν θέλουμε, δεν μπορούμε, κυρίως όμως δεν επιτρέπεται να κάνουμε καμία υπόδειξη στους βουλευτές, σχετικά με το εάν θα ψηφίσουν πρόεδρο ή εάν θα επιλέξουν τις εθνικές εκλογές – παρά το ότι, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, οι Έλληνες στην πλειοψηφία τους, την οποία οφείλουν να σέβονται οι εκπρόσωποι τους, δεν επιθυμούν πρόωρη «προσφυγή στις κάλπες».
Με δεδομένο δε το ότι, η ψήφιση του προέδρου θα θεωρηθεί ως δείγμα υποταγής από τους δανειστές της χώρας, από τη Γερμανία καλύτερα, η οποία επιμένει εγκληματικά στη λήψη νέων καταστροφικών μέτρων, η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο – ενώ αυτή είναι η αιτία της δημιουργίας των επικίνδυνων συνθηκών Βαϊμάρης στην πατρίδα μας, όπως επίσης η μη εκπροσώπηση του μεσαίου δημοκρατικού χώρου, για όλους εκείνους που δεν επιθυμούν ούτε μία νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, ούτε μία κομμουνιστική.
Ευχόμαστε και ελπίζουμε λοιπόν να αποφασίσουν υπεύθυνα οι βουλευτές, χωρίς να εμπλακούν σε άλλες ίντριγκες, σε υπόγειες διαδρομές ή σε ποινικά κολάσιμες συμπεριφορές, καθώς επίσης χωρίς να ανατροφοδοτούν το διχασμό – σε μία εποχή που η ενότητα όλων των Ελλήνων είναι πολύ πιο σημαντική, από οτιδήποτε άλλο.
0 comments
Δημοσίευση σχολίου