Η πραγματικότητα μας είναι μια ατέρμονη πορεία προς την καταστροφή. Ένας ατέρμονος ρυθμός παράνοιας προς την δυστυχία και την μιζέρια. Είναι η δική μας συμφωνία που δομεί την πραγματικότητα μας. Η σιωπή μας προς τα τεκταινόμενα δηλώνει την υποταγή μας προς αυτή την πραγματικότητα.
Ο άνθρωπος φυτοζωεί σε έναν πλανήτη στον οποίο δεν είναι τίποτα άλλο από ένα παράσιτο που αποζυμά με αχόρταγο τρόπο οποιαδήποτε πρωτογενή πηγή. Αυτό διότι θέλει να κορέσει την απύθμενη εσωτερική του κενότητα, να κλείσει πίσω από μια ψευδαίσθηση την εσωτερική του πόλωση και την διαστρεβλωμένη εικόνα που έχει για την ίδια τη Ζωή.
Ο Άνθρωπος έγινε σκλάβος της ίδιας της δύναμης που του έδωσε ο σκεπτόμενος εγκέφαλος του. Μπόρεσε να επεξεργαστεί και να μεταδώσει την πληροφορία- όχι μόνο την πληροφορία του εξωτερικού περιβάλλοντος αλλά κυρίως την πληροφορία του εσωτερικού του κόσμου. Η αντίληψη του περιβάλλοντος τόσο του εσωτερικού όσο και του εξωτερικού λεκτικοποιήθηκε – έγινε λογική. Ο κόσμος των Ιδεών έλαβε υπόσταση. Τώρα οι ιδέες έλαβαν πνοή-υπόσταση. Απέκτησαν ψυχή. Ήταν η σειρά τους τώρα να αναπαραχθούν και να εξαπλωθούν.
Τα μιμίδια γεννήθηκαν όταν η κοσμική συνείδηση εκφράστηκε μέσα από τον άνθρωπο. Όμως αυτές οι οντότητες απέκτησαν δύναμη διότι ο άνθρωπος μετέβηκε γρήγορα στο σημείο της λογικής
εγκαταλείποντας το σημείο της σιωπηλής γνώσης. Η σιωπηλή γνώση είναι η πραγματική μας ταυτότητα. Η κατάληψη της λογικής δημιούργησε μια άνευ προηγουμένου εγωπάθεια. Αυτή η εγωπάθεια έντυσε την χαρακτηροδομή του άνθρωπου.
Πλέον ο εσωτερικός εαυτός κατέβηκε σε χαμηλότερα επίπεδα, μετατράπηκε σε μια σιωπηλή άηχη φωνή.
Ο άνθρωπος έχασε την πρωτοκαθεδρία στο ποιος είναι ο αφέντης της σκέψης. Πλέον η σκέψη και τα παραγόμενα μιμίδια έχουν καταλάβει το νου του ανθρώπου. Η χημική ισορροπία μέσα στον εγκέφαλο έχει διαταραχτεί. Η αποσύνδεση έγκειται στο γεγονός ότι η φυσιολογική ροή της συνείδησης διακόπηκε όταν η σκέψη έβαλε όρια μέσα στις δομές του εγκέφαλου. Ο προμετωπιαίος φλοιός που είναι υπεύθυνος για την διαδικασία των ανώτερων λειτουργιών (όπως είναι η σκέψη) φαίνεται να είναι αποκομμένος από τις περιοχές του μεταιχμιακού συστήματος (τις περιοχές του συναισθήματος).
Η ροή της πληροφορίας έχει πλέον μια συγκεκριμένου τύπου πορεία η οποία ελέγχεται από νευρωνικά κυκλώματα τα οποία είναι υπεύθυνα για στερεοτυπικές συμπεριφορές. Δημιουργήσαμε μέσα μας ένα βιολογικό σκεπτόμενο αυτόματο το οποίο μιμείται, έχοντας χάσει κάθε έννοια ταυτότητας. Ο φαινότυπος της διαταραχής που έχει δημιουργηθεί αντικατοπτρίζεται στην κοινωνία μας.
Δεν καταδικάζουμε την λογική. Δεν καταδικάζουμε την προσπάθεια της έκφρασης, της δημιουργικότητας μέσα από τη γλώσσα, τη σκέψη, το νου. Όμως οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι εξαπολύσαμε το μέγιστο χάρισμα εναντίον μας. Το εξαπολύσαμε γιατί ενώ αντιληφθήκαμε τις δυνατότητες, δεν καταφέραμε να αντιληφθούμε το μέσα μας. Εξωτερικευτήκαμε τόσο γρήγορα που δεν μπορέσαμε να εξελιχθούμε μέσα μας.
Εξελίξαμε το φαίνεσθαι και όχι το Είναι. Τελικά καταλήξαμε να είμαστε έρμαια νορμών, σκέψεων, αντιλήψεων που ανήκουν σε ένα σύνολο εγκεφάλων. Απορρίψαμε την διαφορετικότητα και την ταυτότητα μας. Τώρα βρισκόμαστε σε εκείνο το σημείο στο οποίο μιλάμε για διαφορετικότητα, μιλάμε για το Είναι, μιλάμε για την αγάπη αλλά όλα αυτά μας φαίνονται μακριά. Μέσα μας η ροή που φαίνεται να είναι τόσο φυσική για τα ανθρώπινα μωρά, έχει χαθεί.
Έχει διαταραχτεί η χημεία μας. Έχουμε δημιουργήσει έναν ψυχασθενικό φαινότυπο. Έναν ψυχασθενικό άνθρωπο γεμάτο θωρακίσεις και πάθη που δεν δικαιολογούνται από την εκλεπτυσμένη συνείδηση του. Δημιουργήσαμε ένα τέρας το οποίο μορφώνουμε, φυλάμε, μεγαλώνουμε για να διαιωνίσουμε αυτό που είναι «καλό» και «κοινό» για τους άλλους. Η πραγματικότητα δείχνει ότι η ανθρωπότητα δεν έχει κατεύθυνση, δεν έχει κάποιο πλάνο.
Έχει αφεθεί σε μια τρέλα, την οποία δεν δικαιολογεί η «τέλεια» λογική του.
Η λογική που θα του έδινε κατεύθυνση και λύσεις. Αυτή η λογική τον έφτασε στα αδιέξοδα και τώρα καλείται να βγει από τον λαβύρινθο και την φυλακή που ο ίδιος συμφώνησε να βρίσκεται. Όσο και να μας εξουσιάζουν οι λίγοι και συγκεκριμένα κέντρα του πλανήτη, η πραγματικότητα είναι μια-επιτρέπουμε να μας εξουσιάζουν, να μας καθοδηγούν και να δημιουργούν την πραγματικότητα μας. Έχουμε συμφωνήσει σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο ζωής και το υπηρετούμε πιστά.
Υπηρετούμε πιστά αυτά τα οποία μας έχουν εμφυτεύσει. Ζούμε για κάτι απροσδιόριστο, για μια ουτοπία η οποία οδηγεί την ψυχή μας στον όλεθρο. Αποτρέψαμε την φυσική ροή της ύπαρξης να μας οδηγεί, αποτρέψαμε την έμφυτη ικανότητα μας να δημιουργούμε το όμορφο και να καλλιεργούμε την καλοσύνη.
Καταλήξαμε μέσα σε έναν οργασμό τεχνολογικής ανάπτυξης να πεθαίνουμε από καρκίνο, καρδιοπάθειες, εγκεφαλικά, αυτοάνοσα νοσήματα και πολλές άλλες δημιουργημένες ασθένειες. Τις ασθένειες αυτές τις έχουμε δημιουργήσει εμείς οι ίδιοι, διότι η φυσιολογία μας διαταράχτηκε. Διαταράχτηκε διότι η σκέψη μας έχει υποβληθεί πάνω μας και απωλέσαμε κάθε φυσική ροή της συνείδησης μας. Δεν είναι μόνο οι φυσικοί και οι βιολογικοί παράγοντες. Είναι το σύνολο της δομημένης πραγματικότητας μας.
Η ασθένεια είναι η αποσύνδεση μας από την κοσμική ενέργεια. Η ασθένεια αποτελεί το μήνυμα του σώματος, αποτελεί τη γλώσσα του σώματος που εκφράζει την ψυχική διαταραχή. Η διαστρεβλωμένη δομή της σκέψης μας οδηγεί σε διαστρεβλωμένη υγεία. Το άρρωστο έχει επικρατήσει. Έχει διεισδύσει βαθιά μέσα στην χαρακτηροδομή του ανθρώπου όπως ο Βιλχεμ Ραιχ σωστά διέγνωσε. Είναι το άρρωστο που θεωρεί το υγιές εξωπραγματικό και δεν θα διστάσει να το δολοφονήσει.
Αυτό που Είναι πρέπει να ειδωθεί. Την αλλαγή μας την έχουν προσφέρει απλόχερα πολλοί σε όλη τη διαδρομή της ανθρώπινης ιστορίας. Όλοι απέτυχαν, όλα τα συστήματα απέτυχαν παταγωδώς. Διότι, οτιδήποτε υγιές εμφανίζεται γρήγορα γύρω του θα τυλιχτεί σαν αρπακτικό το άρρωστο για να επιβιώσει, για να διαιωνιστεί. Το άρρωστο διατηρείται διότι η συλλογική συνειδητότητα της ανθρωπότητας το συντηρεί, όχι με υποσυνείδητο τρόπο αλλά με συνειδητό, μέσα από το εκπαιδευτικό, πολιτικό, οικονομικό και θρησκευτικό σύστημα.
Εάν επιδιώκουμε πραγματικά την αλλαγή,αυτό προϋποθέτει εσωτερικό αγώνα και προσωπική μάχη. Τίποτα δεν μπορεί να μας δοθεί χωρίς προσωπική μάχη και κυρίως η ελευθερία μας. Καλούμαστε να αναλογιστούμε πλέον τι επιλογές έχουμε. Αυτές πλέον είναι ελάχιστες. Αυτές οι ελάχιστες επιλογές είναι για τους λίγους. Αν θέλουμε να δούμε την αλλαγή, οφείλουμε να σκύψουμε μέσα μας, να περιορίσουμε τα εμπόδια και να φτάσουμε στο βάθος εκείνο που κρύβεται ο άηχος πραγματικός μας εαυτός.
Ο πρώτος αγώνας που πρέπει να νικήσουμε είναι ενάντια σε αυτό που θεωρούμε ως Εγώ. Είναι εκείνο το Εγώ που δημιουργήθηκε έξω από εμάς και με το οποίο έχουμε ταυτιστεί. Είναι η αρχή και το τέλος των ψευδαισθήσεων μας. Ο δεύτερος αγώνας που καλούμαστε μετά είναι ο πιο δύσκολος. Είναι να είμαστε αυτό που Είμαστε μετά τη φυγή του Εγώ …
Ο τρόπος γι’ αυτόν τον αγώνα δεν μπορεί ούτε να περιγραφεί, ούτε να δοθεί σε κανέναν και από κανέναν. Ο αγώνας αρχίζει όταν για πρώτη φορά αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα. Όταν ο εγκέφαλος για πρώτη φορά αναρωτιέται για την υγεία της λειτουργίας του. Είναι ένα ξύπνημα. Η μετάβαση από το σημείο της λογικής στο σημείο της σιωπηλής γνώσης δεν είναι κάτι που σου δίνεται από έξω. Όλα άρχισαν από μέσα.
Δημιουργήσαμε έναν λαβύρινθο που νομίζουμε ότι είναι μια εξωτερική πραγματικότητα που απαιτείται να λυθεί. Δεν έχουμε όμως να λύσουμε τίποτα. Παρά μόνο να περιορίσουμε εκείνη τη φυλακή που κρατάει το σιωπηλό μας εαυτό.
Από εκεί και ύστερα αρχίζει η ευθύνη της ζωής … και της ελευθερίας.Ιωάννης-Αλέξανδρος Γαμπιεράκης, Νευροβιολόγος
0 comments
Δημοσίευση σχολίου