Ζωόφιλοι, άκρως επικίνδυνοι για τα ζώα! video!!!

Την αφορμή γι αυτό το κείμενο είναι η εκπομπή «Παρά τρίχα» στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, παλιότερα.Ένα από τα θέματα της εκπομπής ήταν «οι συλλέκτες ζώων» δηλαδή τα ψυχικώς διαταραγμένα άτομα, που συγκεντρώνουν σε διάφορους χώρους αδέσποτα ζώα, τα οποία εγκαταλείπουν στην τύχη τους, είτε μη ταϊζοντάς τα, είτε έχοντάς τα δεμένα, είτε το τραγικότερο όλων, αφήνοντάς τα να ζουν μέσα στα ούρα τους και τις ακαθαρσίες τους, χωρίς φαγητό και νερό. Κοντολογίς, μιλούσε για τη φρίκη των Νταχάου ζώων, που κάποιες φορές βλέπουμε στις ειδήσεις και για τις οποίες περιπτώσεις -δώστε βάση σας παρακαλώ-

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΜΑ ΚΑΜΜΙΑ ΜΕΡΙΜΝΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ. Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΕΠΕΜΒΕΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑ ΤΟΠΟΥΣ ΑΡΧΕΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ, βολεμένοι στη σκέψη ότι τα αδέσποτα δεν είναι στους δρόμους. Επικίνδυνα αδιάφοροι. Βέβαια, στις πολιτισμένες χώρες, εκεί που η ανθρώπινη κτηνωδία δεν αφήνεται ανεξέλεγκτη, υπάρχουν Ειδικά Σώματα Προστασίας, τα οποία ειδοποιούνται, από γειτόνους για παράδειγμα, καταφθάνουν αμέσως, τα ζώα μεταφέρονται αμέσως σε ειδικά σημεία για την περαιτέρω ιατρική και άλλη φροντίδα και στη συνέχεια ο δράστης συλλαμβάνεται και παραπέμπεται στη δικαιοσύνη. Και, ναι ναι! τιμωρείται αυστηρά.

Θυμάμαι μια φορά που διάβαζα ειδήσεις στο site του αμερικάνικου καναλιού CBS, όπου αναφερόταν η περίπτωση ενός δίποδου κτήνους που σκότωνε ανελέητα τις γάτες στη γειτονιά του. Καταδικάστηκε σε 12 χρόνια φυλακή. Αλλά αυτά, στα κράτη που ο πολιτισμός είναι θεσμοθετημένος από την Πολιτεία και όχι αηδιαστική φανφάρα στο στόμα των πολιτικών ή των ηλιθίων Ελληναράδων.

Ένα άλλο θέμα που εθίγη στην εκπομπή ήταν οι διάφοροι «ζωόφιλοι», που ταϊζοντας τις γάτες τής γειτονιάς, βρωμίζουν τον χώρο, με αποτέλεσμα οι περίοικοι να εξαγριώνονται. Και οι της εκπομπής πρότειναν να ταϊζονται τα αδέσποτα γατιά, με ξηρή τροφή. Δεν λερώνει και ό,τι μένει το τρώνε τα περιστέρια. Εύγε και σωστά. Μόνο που οι της εκπομπής έβαλαν εδώ τελεία. Και παρέλειψαν να πούνε το σημαντικότερο:

Όταν ταϊζουμε τα αδέσποτα ζώα με ξηρή τροφή, φροντίζουμε να έχουν πάντα νερό, διότι η ξηρή τροφή απορροφάει όλα τα υγρά του στομάχου και τα ζώα τρελαίνονται στη δίψα και φροντίζουμε επίσης η ξηρή τροφή να είναι καλή και χωρίς υψηλό μαγνήσιο, διότι ΚΑΙ η έλλειψη νερού ΚΑΙ η άθλια τροφή με υψηλό μαγνήσιο οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε καταστροφή των νεφρών και σε αργό και οδυνηρό θάνατο των αδέσποτων.

Ναι, υπάρχουν πολλοί ζωόφιλοι, που νοιάζονται για τα αδέσποτα, Στειρώνουν, γιατροπορεύουν, κόβουν από τη ζωή τους για τη φροντίδα των ζώων.Αλλά ...;.

Ήξερα μια κυρία, η οποία ανήκει στην κατηγορία αυτή. Τη θυμάμαι να μαζεύει άρρωστα ζώα από το δρόμο, να τα τρέχει στο γιατρό, να τους δίνει φάρμακα, να τα «ταλαιπωρεί» με τη μεγαλύτερη αγάπη, να γίνονται καλύτερα, να τα αφήνει ξανά στο δρόμο και μετά από λίγες μέρες να τα βρίσκει νεκρά. Βίωσα την τραγική περίπτωση ενός τέτοιου ζώου. Ο θάνατός του ήταν τόσο φρικτός, τόσο οδυνηρός, που κυριολεκτικά τη μίσησα. Και βέβαια ήταν απόλυτα πεπεισμένη ότι έκανε λαμπρά.

Κι εδώ εμφανίζεται το θέμα της ευθανασίας!!!!
Η έλλειψη πολιτισμικού επιπέδου, η ανελέητη αναζήτηση του χρήματος, ακόμη και με ξεπούλημα της ψυχής μας στον διάβολο, μάς έχουν καταντήσει τον πιο ηλίθιο και παρανοϊκό λαό του κόσμου.

Λατρεύουμε τους νεκρούς (επειδή δεν μπορούν να διαφωνήσουν μαζί μας, δείτε τα απίστευτα νεκροταφεία μας), μισούμε, (με διάφορες μορφές εκδήλωσης), ανελέητα τους ζωντανούς, ζηλεύουμε, φθονούμε, προσπαθούμε να τους εξαπατήσουμε, να αρπάξουμε, να ...;να ...;να ...;ΑΛΛΑ ...;!!! Όταν πρόκειται για την ευθανασία, ξαφνικά γινόμαστε οι υπέρμαχοι της ζωής!!!!.

Γι αυτό και δηλώνω οπαδός της ευθανασίας, ΚΑΙ στους ανθρώπους ΚΑΙ στα ζώα.
Αν έχω καρκίνο, π.χ., και η πορεία μου προς το τέλος είναι πλέον ή βεβαία, μέσα στην οδύνη και τον εφιάλτη της μορφίνης, μα την αλήθεια δεν καταλαβαίνω τι διάολο εξυπηρετεί να με αφήσουν να πεθάνω έτσι, κι όχι αξιοπρεπώς με μία ένεση.( απολυτά σύμφωνο με ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΕΤΟΣ)

Ας μιλήσουμε όμως για την ευθανασία των ζώων.
Βρίσκετε ένα ζώο χτυπημένο στην σπονδυλική στήλη, παράλυτο από τη μέση και κάτω. Δύο επιλογές έχετε: είτε να το βασανίσετε, μέχρι να πεθάνει με οδύνη, τραβολογώντας το σε γιατρούς είτε να το «κοιμίσετε», χαρίζοντάς του τη γαλήνη και δίνοντας τέλος στο μαρτύριό του. Εκτός αν είστε τόσο επικίνδυνα ηλίθιος, ώστε να πιστεύετε ότι ένα αδέσποτο ζώο, παράλυτο, μπορεί να γίνει καλά και να το αφήσετε πάλι στο δρόμο. Και δυστυχώς υπάρχουν πολλοί ζωόφιλοι που το κάνουν αυτό.

Μου έλεγε ένας φίλος κτηνίατρος την εξής ιστορία: ένα ζευγάρι είχε έναν σκύλο. Τον είχαν από κουτάβι. Τον μεγάλωσαν μέσα στο σπίτι τους. Τον φρόντισαν και τον «αγάπησαν». Ο σκύλος γέρασε, είχε σχεδόν χάσει το φως του και έπαθε αλτσχάιμερ (ναι, παθαίνουν και τα σκυλιά, όπως εμείς) και έγινε επιθετικός. Ο γιατρός πρότεινε ευθανασία. Αλλά το ζευγάρι δεν ήθελε επ' ουδενί να ακούσει για ευθανασία. Είχαν αποφασίσει να κάνουν το εξής φρικτό: να πάνε αυτό το σκυλί να το αφήσουν κάπου στα Μεσόγεια και να πεθάνει εκεί, μόνο του. Διότι αυτοί -α πα πα πα!!! Δεν μπορούν να το «σκοτώσουν»-. Και φυσικά θα συνέχιζαν τη ζωή τους, χωρίς ούτε μία σκέψη. Ανελέητοι, απάνθρωποι, κτηνώδεις. Φρικτό έ;; (Ευτυχώς ο γιατρός τούς έπεισε και το ζώο κοιμήθηκε γαλήνια).

Αλλά, οι άνθρωποι συμπεριφέρονται στα ζώα, όπως και στους ανθρώπους. Έναν ηλικιωμένο, δεν τον πετάς βέβαια κάπου στα Μεσόγεια, τον «πετάς» όμως σε ένα Γηροκομείο και τον ξεχνάς. Μόνο που ο «ζωντανός» αυτός θάνατος είναι ο πιο αργός, οδυνηρός και σπαραξικάρδιος θάνατος. Σου σκοτώνει αργά αλλά σταθερά την ψυχή, πριν καν ακόμη εκείνη φύγει για αλλού.

Θυμάμαι ένα πρωί που τάϊζα στον Εθνικό Κήπο, βρήκα σε ένα κουτί τρία νεογέννητα γατιά και δίπλα τους είχαν μία φούχτα ...;ξηρή τροφή! Σαν να λέμε δηλαδή, ότι προσπαθείς να δώσεις σε ένα νεογέννητο μωρό να φάει φρυγανιά.

Κάποιος «καθίκης», που αρνείται να στειρώσει τη γάτα του (α πα πα πα δεν επεμβαίνω στη φύση! άλλη τραγική ιστορία αυτή, εγκατέλειψε τα νεογέννητα στον Κήπο και τα άφησε να πεθάνουν με ένα θάνατο αργό και τρομερό, συνήθως κομματιασμένα από τα σκυλιά.

πηγή.Ναι, είμαστε ένας λαός που δεν έχει έλεος για τίποτα. Ένα λαός απάνθρωπος, κτηνώδης, ένας λαός ανάξιος της ιστορίας του.