Η Ταυρική (Ταυρίς) κατοικήθηκε από διάφορους λαούς. Οι εσωτερικές περιοχές κατοικούνταν από Σκύθες και η ορεινή νότια ακτή από τους Ταύρους, ένα παρακλάδι των Κιμμερίων. Έλληνες άποικοι κατοικούσαν σε μία σειρά από αποικίες κατά μήκος των ακτών της χερσονήσου, ιδίως στην πόλη της Χερσονήσου στη σύγχρονη Σεβαστούπολη. Στο 2ο αιώνα π.Χ., το ανατολικό τμήμα της Ταυρικής έγινε μέρος του βασιλείου του Βοσπόρου, πριν ενσωματωθεί στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία τον 1ο αι. π.Χ. Κατά τη διάρκεια του 1ου, 2ου και 3ου αιώνα μ.Χ., η Ταυρική φιλοξένησε ρωμαϊκές λεγεώνες και άποικοι στο Charax, της Κριμαίας. Η Ταυρική αργότερα μετονομάστηκε από τους Τάταρους της Κριμαίας, από του οποίους τη γλώσσα προέρχεται το σύγχρονο όνομα Κριμαία. Η λέξη «Κριμαία» προέρχεται από τους Τατάρους της Κριμαίας το όνομα Qırım, εξελληνισμένη ως Κριμαία.
Καθ 'όλους τους μετέπειτα αιώνες, στην Κριμαία εισέβαλαν ή κατέλαβαν διαδοχικά οι Σκύθες, Σαρμάτες, οι Γότθοι (250 μ.Χ.), οι Ούννοι (376), οι Βούλγαροι (4ος-8ος αιώνας), οι Χάζαροι (8ος αιώνας), το κράτος των Ρως του Κιέβου (10ο και 11ο αιώνα), η Βυζαντινή Αυτοκρατορία (1016), οι Κιπτσάκ (Κουμάνοι) (1050), και οι Μογγόλοι (1237). Τον 13ο αιώνα, η Δημοκρατία της Γένοβας κατέσχεσε τους οικισμούς των αντιπάλων της, Βενετών, που είχαν κατασκευάσει κατά μήκος της ακτής της Κριμαίας και απέκτησε τον έλεγχο της Κριμαίας της οικονομίας και το εμπόριο της Μαύρης Θάλασσας για δύο αιώνες. Η πανδημία Μαύρος Θάνατος ήρθε στην Ευρώπη τον 14ο αιώνα, πιθανότατα πάνω Γενοβέζικων εμπορικών πλοίων από τη χερσόνησο της Κριμαίας.
Ένας αριθμός τουρκικών λαών, τώρα συνολικά γνωστοί ως Τάταροι της Κριμαίας, ήρθαν να κατοικήσουν τη χερσόνησο ξεκινώντας στις αρχές του Μεσαίωνα. Μερικές φορές κυριάρχησαν στην χερσόνησο δημογραφικά, ενώ άλλες φορές ο αριθμός τους ελαττωνόταν (1750-1944) ή εξαφανίζονταν εντελώς (1944-1991), για να επανεμφανιστούν πάλι (1991-σήμερα).
Μετά την καταστροφή της Χρυσής Ορδής του Ταμερλάνου, οι Τάταροι της Κριμαίας ίδρυσαν το ανεξάρτητο Χανάτο της Κριμαίας το 1441, σύμφωνα με τον Χατζί Ι Γκεράι, απόγονο του Τζένγκις Χαν. Οι Τάταροι της Κριμαίας έλεγχαν τις στέπες που εκτείνονταν από το Κουμπάν ως τον ποταμό Δνείστερο, όμως, δεν μπορούσαν αρχικά να αναλάβουν τον έλεγχο επί των εμπορικών Γενουτικών πόλεων. Μετά την κατάληψη των Γενουατικών πόλεων, ο Οθωμανός Σουλτάνος αιχμαλώτισε τον Μενλί Ι Γκεράι, αργότερα τον απελευθέρωσε σε αντάλλαγμα για την αποδοχή της οθωμανικής κυριαρχίας στο Χανάτο της Κριμαίας και τους επέτρεπε να αποφασίζουν ως υποτελείς πρίγκιπες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ωστόσο, το Χανάτο της Κριμαίας Khans είχε ακόμη ένα μεγάλο ποσό αυτονομίας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το 1774, το Χανάτο της Κριμαίας έπεσε υπό ρωσική επιρροή με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή και το 1783, το σύνολο της Κριμαίας προσαρτήθηκε από τη Ρωσική Αυτοκρατορία.
Αυτή είναι περισσότερο ή λιγότερο η ιστορία της περιοχής της Κριμαίας. Το κομμάτι που είναι εμφανές στα βιβλία της ιστορίας. Αλλά γιατί όλοι θέλουν αυτό το κομμάτι της γης; Τι μυστικό κρύβεται εκεί;
Ας αφήσουμε να ξετυλιχθεί η άγνωστη ιστορία...
Η θεά Άρτεμις ήταν η θεά της χερσονήσου της Κριμαίας από την αρχαιότητα. Όλοι οι άνθρωποι που πέρασαν από εκεί τη λάτρευαν. Εκεί, υπήρχε ένας μεγάλος ναός προς τιμήν της. Η ηλικία του ήταν αμνημονεύτων χρόνων...
Οι ναοί της Αρτέμιδος ήταν γενικά ξεχωριστές και διακριτής αρχιτεκτονικής (πυραμίδες;). Ήταν το «άδυτο» όπου κανείς δεν περπατά -που υιοθετήθηκε από πολλούς άλλους (Μέκκα, Βατικανό, CΙΑ, Ιλουμινάτοι κλπ). Στο άδυτο του ναού της Κριμαίας φυλάγονταν τα ιερά σύμβολα και το ξόανο (άγαλμα) της θεάς, το οποίο είχε παράξενες μαγικές δυνάμεις.
Το ξόανο έγινε από τον μεγάλο Δαίδαλο τον ίδιο, με ότι σημαίνει αυτό (...), δεδομένου ότι είναι γνωστό ότι είχε απίστευτες γνώσεις σε πολλά πράγματα, ξεπερνώντας την εποχή του... (υποθέτω όλοι έχουν ακούσει για τις ιπτάμενες μηχανές του, που είχε προσπαθήσει να διαφύγει από την αιχμαλωσία με το γιο του Ίκαρο...)
Γι 'αυτό το ξόανο φαινόταν στα μάτια των ανθρώπων εκείνης της εποχής ως τεχνολογικό αντικείμενο των αρχαίων εξωγήινων θεών...
Εκτός από τα πολυάριθμα αγάλματα της θεάς στους ναούς της παντού, υπήρχαν επίσης ανεικονικές παραστάσεις της. Η πιο διάσημη απεικόνιση ήταν η "Πατρώος Άρτεμις» της Σικυώνας, στην Κόρινθο στην Ελλάδα.
Σε αυτό το σχήμα, η Άρτεμις ήταν με τη μορφή ενός πιονιού και δίπλα της απεικονίζεται μια πυραμίδα! (Κρατήστε το... για αργότερα).
Η γιορτή της γινόταν το θερινό ηλιοστάσιο, 22 Μαρτίου... (κρατήστε την ημερομηνία αυτή στο μυαλό επίσης...)
Ας κάνουμε ένα βήμα προς τα εμπρός...
Η Ιφιγένεια είναι η κόρη του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας, την οποία δόθηκε εντολή στον Αγαμέμνονα να σκοτώσει ως θυσία για να επιτραπεί στα πλοία του να πλεύσουν προς την Τροία... Αλλά η Ιφιγένεια απήχθη πριν από τη θυσία από την Άρτεμις και την πήρε στο ναό της στην Ταυρίδα, στην Κριμαία (και την έκανε αρχιέρεια) και η θεά άφησε ένα ελάφι στη θέση της.
Στην τραγωδία του Ευριπίδη για την Ιφιγένεια, την «Ιφιγένεια εν Ταύροις», το παιχνίδι λαμβάνει χώρα μετά τη θυσία και αφού ο Ορέστης σκότωσε την Κλυταιμνήστρα. Για να ξεφύγει ο Ορέστης από τους διωγμούς των Ερινυών για τη δολοφονία της μητέρας του, Κλυταιμνήστρας και του εραστή της, ο Ορέστης έχει διαταχθεί από τον Απόλλωνα -από το Μαντείο των Δελφών, να πάει στην Ταυρίδα (Κριμαία). Ενώ στην Ταυρίδα, ο Ορέστης πρέπει να πάρει το ξόανο (ξυλόγλυπτο Είδωλο) της Αρτέμιδος που είχε πέσει από τον ουρανό και να το φέρει στην Αθήνα. Όταν Ορέστης φτάνει στην Ταυρίδα με τον Πυλάδη, γιο του Στρόφιου και στενό φίλο του Ορέστη, συλλαμβάνονται από τους Ταύρους, μεταξύ των οποίων είχαν έθιμο να θυσιάζουν στην Άρτεμη.
Η ιέρεια της Αρτέμιδος είναι η Ιφιγένεια και είναι καθήκον της να εκτελέσει τη θυσία. Αναγνωρίζει τον Ορέστη ως τον αδελφό της και προσφέρεται στη συνέχεια να απελευθερώσει τον Ορέστη και τον Πυλάδη, που είχαν πάει εκεί αφού το μαντείο τους είπε να κλέψουν (ανάκτησουν) το ξόανο της Άρτεμης.
Ο Παυσανίας αναφέρει: "Ο Ορέστης πήγε το ξόανο στη Σπάρτη. Παρουσιάζοντας το έγινε βασιλιάς έχτισε ένα ναό εκεί και να το έβαλε μέσα Οι πιστοί, όμως, οι οποίοι επισκέπτονταν το ναό αρρώσταιναν -και τελικά πέθαιναν..."
Όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία άρχισε να κατακτά τις ελληνικές πόλεις, το άγαλμα (ξόανο) μεταφέρθηκε για λόγους ασφαλείας, στο ιερό του Τροφωνίου.
Το Τροφώνιο ήταν ένας ναός που χτίστηκε πάνω από μια "ειδική" σπηλιά, όπως ανατέθηκε από το μαντείο των Δελφών. Το σπήλαιο βρίσκεται στην περιοχή της Λιβαδειάς, στην Βοιωτία. Ο αρχαίος Παυσανίας στη Περιήγηση του, μας δίνει πλούσιες πληροφορίες για το ναό, τη θέση του και τη χρήση του.
Τώρα μπορείτε να εξηγήσετε αυτή τη μαρτυρία. Τι σημαίνει αυτό;
Για την ιστορία, ο πρώτος ο οποίος ολοκλήρωνε το τελετουργικό και έβγαινε, έπαιρνε το όνομά του Ήρωας, εξ ου και το παρατσούκλι "ήρωας", που σώζεται μέχρι σήμερα.
Το ξόανο παρέμεινε κρυμμένο εκεί για αιώνες... Κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής, της Βυζαντινής και Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Η ακριβής τοποθεσία ήταν τελικά χάθηκε. Στο πέρασμα των αιώνων, μόνο οι μυημένοι παλιότεροι γνώριζαν κάτι γι 'αυτό, ότι μόνο προφορικά έλεγαν γι' αυτό στους νεότερους μυημένους.
Τα αντικείμενα των θεών θα παρέμεναν ανενεργά από την αρχή της Εποχής των Ιχθύων ως τον τερματισμό της, στις 12/21/2012.
Τότε στη γη άρχισε η Εποχή του Υδροχόου, η ώρα που στα αρχαία ελληνικά κείμενα οι θεοί θα επιστρέψουν.
Συνεχίζεται
Μετάφραση-Επιμέλεια-Απόδοση στα ελληνικά Αόρατα Γεγονότα
0 comments
Δημοσίευση σχολίου