Να πάρετε κάτι άλλο. Πιο φτηνά θα σας έρθει. Λιγότερο κλάμα, λιγότερη στενοχώρια, λιγότερα ξενύχτια, λιγότερα τσιγάρα, λιγότερα ποτά. Ζούμε σε άσχημους καιρούς, δεν μας παίρνει για άσκοπα έξοδα. Κι οι παντρεμένοι κοστίζουν. Πολύ!!!
Όταν τα φτιάχνεις με παντρεμένο είναι σαν να μπαίνεις σε ένα λεωφορείο να πας ταξίδι, το λεωφορείο όμως για να ξεκινήσει θέλει συνέχεια να ακυρώνεις εισιτήρια στο μηχάνημα. Καμιά φορά σε πάει μερικά μέτρα, με το ζόρι ως την γωνία, μετά σταματάει, χαλάει, κατεβαίνεις και σπρώχνεις για να πάρει πάλι μπρος κι όλη την ώρα ακυρώνεις εισιτήρια στο μηχάνημα δίνοντας κάθε φορά άλλη μια ευκαιρία. Guess what? Στο τέλος θα μείνεις άφραγκη και δεν θα έχεις κάνει και το ταξίδι.
Να ξεκαθαρίσουμε, όμως, κάτι: Πολλά ζευγάρια γνωρίστηκαν κι ερωτεύτηκαν, όταν ο ένας απ’ τους δυο (ή και οι δύο) ήταν παντρεμένοι. Ο έρωτας δεν σου λέει πότε θα σου χτυπήσει την πόρτα και μπορεί να σου προκύψει όταν θα είσαι με κάποιον άλλον. Κι επειδή ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα που σε παίρνει και σε σηκώνει, οι εν λόγω παντρεμένοι πήραν την απόφαση να χωρίσουν και να προχωρήσουν στην ζωή με τον νέο ερωτά τους και πολύ καλά ξηγήθηκαν.
Δεν θα μιλήσουμε για αυτούς. Θα μιλήσουμε για τους άλλους. Αυτούς που σε τρέχουν χρόνια με την δικαιολογία ότι δεν μπορούν να πουν στην γυναίκα τους να χωρίσουν αν δεν τελειώσει πρώτα το παιδί το νήπιο, τους προσκόπους, τα Αγγλικά του. Στο μεταξύ το παιδί έχει τελειώσει Πανεπιστήμιο, μεταπτυχιακό, στρατιωτικό και πρόσφατα βάφτισε το πρώτο του παιδάκι αλλά ακόμα δεν μπορούν να το πουν στην γυναίκα τους, γιατί έγινε γιαγιά κι εσύ είσαι μια εγωίστρια που δεν τους καταλαβαίνεις και δεν τους στηρίζεις. Ω, ναι, θα τα ακούσεις κι αυτά. Οι παντρεμένοι εραστές έχουν πάντα τον τρόπο να σε κατηγορούν ότι δεν τους καταλαβαίνεις.
Κι έχουν δίκιο. Αν τους καταλάβαινες θα ‘πρεπε να ‘χες φύγει απ’ την στιγμή που σου είπαν την ατάκα: «ναι, είμαι παντρεμένος, αλλά με την γυναίκα μου δεν πάνε καλά τα πράγματα».
Γιατί, όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά με την γυναίκα μας, πάμε και το λέμε α)στην ίδια, β)στον κολλητό μας, γ)στον ψυχολόγο, δ)στον δικηγόρο και ψάχνουμε τρόπο ή να τα διορθώσουμε ή να διαλύσουμε το πανηγύρι. Δεν το λέμε στην νόστιμη κι ελεύθερη κοπελίτσα που μόλις γνωρίσαμε, ή που δουλεύουμε μαζί ή οτιδήποτε, ελεύθερες και νόστιμες υπάρχουν παντού, όπως και παντρεμένοι που έχουν ψιλοβαρεθεί και θέλουν να ξεδώσουν χωρίς όμως-προς Θεού- να χάσουν την βολή τους.
Κι εσύ αντί να φύγεις, έτρεξες με το σύνδρομο της νοσοκόμας να βοηθήσεις τον καημένο που δεν τα πάει καλά με την γυναίκα του.
Ας το πάρουμε από κει. Τι δουλειά έχεις εσύ, μια χαρά κοπέλα με έναν άντρα που δεν είναι διαθέσιμος; Που ήρθε για να πάτε το ταξιδάκι που λέγαμε με αποσκευή την γυναίκα του και νεσεσέρ (αν έχει) το παιδί του;
Έναν άντρα που δεν θα είναι μαζί σου Σαββατοκύριακα, διακοπές, αργίες και γιορτές, γιατί αυτές οι μέρες είναι για την οικογένεια; Έναν άντρα που δεν θα μπορείς να κυκλοφοράς μαζί του, να πάτε ένα σινεμά, να φάτε σε ένα εστιατόριο χωρίς να φοβάστε ποιος θα σας δει, να τον γνωρίσεις στους φίλους και στους γονείς σου; Έναν άντρα που τα βράδια όταν γυρνάς απ’ την δουλειά δεν θα είναι εκεί να ετοιμάσετε μαζί φαγητό(πάλι καλά που δεν είπε να σου ετοιμάσει!), να πείτε τα νέα της ημέρας, να δείτε καμιά ταινία χουχουλιασμένοι στον καναπέ και μετά να κοιμηθείτε αγκαλιά; Ένα άντρα που δεν θέλει γάμο και παιδιά γιατί έχει κι απ’ τα δύο;
Ναι, τώρα θα μου πεις: «σωστά όλα αυτά, αλλά τον αγαπάω και μαζί του νιώθω όπως δεν έχω νιώσει ποτέ, είναι ο άντρας των ονείρων μου/ της ζωής μου, έχει όλα όσα θέλω, γιατί να τον χωρίσω;»
Μάλιστα! Είναι ο άντρας των ονείρων σου; Έχει όλα όσα θέλεις; Δηλαδή, εσύ όταν ήσουν μικρή κι ονειρευόσουν τον άντρα της ζωής σου έλεγες: «Θέλω να είναι ψηλός, μελαχρινός, με χιούμορ, να μ’ αγαπάει, να είναι σούπερ ντούπερ στο κρεβάτι και παντρεμένος, αχ, οπωσδήποτε παντρεμένος κι εννοείται, φυσικά, πως δεν θα θέλει να αφήσει την γυναίκα του». Μμμμ, δεν νομίζω.
Μήπως φοβάσαι την δέσμευση και προτιμάς έναν παντρεμένο που δεν θα σου ζητήσει τίποτα; Μήπως έχεις μπει σε τριπάκι ανταγωνισμού με την άλλη γυναίκα; (Έχω ακούσει την ανατριχιαστική ατάκα «θέλω μόνο να την χωρίσει κι ύστερα θα τον παρατήσω» κι ειλικρινά αγριεύτηκα). Μήπως έχεις πληγωθεί και θες να εκδικηθείς κάποιον, αλλά τελικά εκδικείσαι μόνο τον εαυτό σου; Μήπως το κρυφτό της απιστίας σου ανεβάζει την αδρεναλίνη, δίνει έναν τόνο περιπέτειας σε μια βαρετή καθημερινότητα κι έχεις εθιστεί;
Οι λόγοι που διαλέγουμε έναν παντρεμένο (ή γενικότερα έναν «ακατάλληλο» άντρα) καμιά φορά βρίσκονται βαθιά κρυμμένοι στο υποσυνείδητό μας κι ότι είναι κρυμμένο εκεί μας κατευθύνει χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Το θέμα είναι να το βρούμε και να το βάλουμε να δουλεύει για πάρτη μας, αντί εναντίον μας.
Το πρόβλημα, στην τελική, δεν είναι το να ερωτευτείς παντρεμένο, (καρδιά είναι, δεν ρωτάει) αλλά το να χαραμίσεις την ζωή σου περιμένοντας έναν άντρα που δεν έχει σκοπό να έρθει μαζί σου στο ταξίδι. Τι κάνεις λοιπόν;
Τον πιάνεις και του λες «Δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία, στην περίπτωσή μας, όμως, υπάρχει κι άλλος δρόμος». Εν ολίγοις, ανοίγεις τα χαρτιά σου, λες πως τον αγαπάς και θέλεις μια σχέση με τα όλα της, ούτε να κρύβεσαι, ούτε να περιμένεις, ούτε να μην έχεις όλα όσα σου αξίζουν. Του λες αυτά που θέλεις, απλά και ξεκάθαρα και ζητάς μια απάντηση, απλή και ξεκάθαρη. Αν σ’ αγαπάει θα στην δώσει, ίσως όχι αμέσως, ίσως όχι χωρίς τύψεις κι ενοχές, αλλά θα στην δώσει.
Αν είναι «ναι», καλή τύχη, γιατί δεν θα ‘ναι εύκολα τα πράγματα, στην αρχή τουλάχιστον. Αν είναι «όχι», θα πονέσεις, θα χτυπηθείς, αλλά στο τέλος θα αποδεχτείς πως δεν σε ήθελε τόσο ώστε να τα τινάξει όλα στον αέρα και προς τιμήν του που στο είπε και δεν σ’ άφησε να ξεπαραδιαστείς σε χαρτούδες και καφετζούδες που έπαιρναν όρκο πως «σε τρία τέρμινα χωρίζει, να το, πεντακάθαρο».
Αν σου αρχίσει τα «ιστορία μου, αμαρτία μου», «δωσ’ μου λίγο χρόνο» (αμ’ δεν θα ‘ναι λίγος), «να ξεμπερδέψει το παιδί με το σχολείο» (Πανεπιστήμιο-στρατιωτικό-καριέρα-γάμο-σύνταξη), τα «έλα στην θέση μου, δεν με καταλαβαίνεις», το «Δεν θέλω να πληγώσω την γυναίκα μου» (ενώ εσένα, δεν έχει αντίρρηση), το καταπληκτικό «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό στην γυναίκα μου» (το να την κερατώνει, προφανώς το θεωρεί ιερή υποχρέωση του γάμου) και το χειρότερο όλων «Τι θες; δεν ήξερες πως είμαι παντρεμένος; Στο έκρυψα ποτέ; Απ’ την αρχή δεν στο ‘πα;» (Φυσικά, πως αλλιώς θα ήταν καλυμμένος ότι δεν θα τον σκότιζες με τέτοιες απαιτήσεις;)
Αν, λοιπόν, τα ακούσεις όλα αυτά και δεν βάλεις τα γέλια, βάλε τα κλάματα για κανά μισάωρο (παραπάνω δεν αξίζει) και βγες έξω να βρεις έναν άντρα χωρίς αποσκευές και με την διάθεση να σε ταξιδέψει χωρίς να σ’ αφήσει άφραγκη, μόνη κι αδειανή.
απο Κωνσταντίνα Γιαχαλή!!
Σε όλο το ποστ δεν αναφέρει καν την κακομοίρα γυναικά! αλλα το πως θα περνάει καλύτερα αν δεν ήταν παντρεμένος!!!!αν ήταν αυτή όμως στην θέση της τι θα έλεγε;
Κανένας παντρεμένος δεν θα κεράτωνε αν δεν υπήρχαν κάποιες που κουνάνε την ουρά τους, και τους αρέσει να μπαίνουν ανάμεσα σε παντρεμένους όταν υπάρχουν ένα σορό αντρες ελεύθεροι!!συμπέρασμα; Κωνσταντίνα ευτυχώς που δεν ειναι όλες σαν εσένα αν και λίγες υπάρχουν και αυτές που δεν κοιτούν το εγώ μόνο! για όσοι όσες δεν κατάλαβαν το παν ειναι να έχεις έναν, να πληρώνει μόνο εσένα! να ειναι πάντα εκεί για σένα , να σε πηγαίνει οπού θέλεις πάντα, ( ο παντρεμένος δεν θα μπορεί! όποτε σου καπνίσει εσένα! και θα σε αφήνει και άφραγκη!!!) αυτό λέει η κυρία! οπως την έμαθε η μαμά της!
0 comments
Δημοσίευση σχολίου