Προσεχώς εκλογές και το πανηγύρι βρίσκεται στο ζενίθ. Δρόμοι γεμάτοι αφίσες, φυλλάδια στα παρ-μπριζ, χαμογελαστές φωτογραφίες υποψηφίων, προεκλογικές μαζώξεις, πομπώδη συνθήματα. Το μαγαζί στη γειτονιά που έκλεισε λόγω ύφεσης ξανάνοιξε ως εκλογικό κέντρο. Εκεί που πωλούνταν ρούχα μέχρι πρόσφατα, τώρα πωλούνται υποσχέσεις με πλατιά χαμόγελα και δωρεάν στυλό…
Κι ο λαός ζει το πανηγύρι. Θα πάει σε καμιά δεξίωση και θα φάει κάποιο τυροπιτάκι, θα πιάσει κουβέντα με κανέναν πολιτικό και θα νιώσει ότι ψήλωσε δυο πόντους, θα εισπράξει χαμόγελα και κολακείες για τις «ορθές» απόψεις του, θα βρει ένα θέμα να συζητάει σπάζοντας τη μονοτονία της μίζερης καθημερινότητας του. Ααα, και φυσικά θα νιώσει για ακόμα μία φορά την τεράστια δύναμη του, ρίχνοντας στην κάλπη την ψήφο του… Εξάλλου, αυτή δεν είναι και η κορυφαία στιγμή για τον πολίτη μιας Δημοκρατίας;
Το πάρτι όμως θα τελειώσει και η ζωή θα συνεχιστεί φυσικά με μία από τα ίδια… Σαράντα χρόνια σε επανάληψη το ίδιο σκηνικό και καμία αλλαγή προς το καλύτερο. Αλήθεια, καθίσαμε ποτέ να σκεφτούμε τι κάνουμε λάθος και αδυνατούμε να εκλέξουμε τους ΑΡΙΣΤΟΥΣ που θα μας κυβερνήσουν; Αναρωτηθήκαμε τι φταίει και οι άρχοντες μας στη συντριπτική τους πλειοψηφία αποδεικνύονται ανάξιοι της θέσης που τους δόθηκε, σε σημείο να ακροβατούν στα όρια της προδοσίας;
Κι εδώ θα ήθελα να θέσω κάποια ερωτήματα που στριφογυρνούν στο μυαλό μου. Στο σχολείο, ψήφιζαν οι συμμαθητές σας για να περάσετε την τάξη; Όχι φυσικά, σας βαθμολογούσαν βάσει των επιδόσεών σας και στο τέλος δίνατε και εξετάσεις. Για να μπείτε στο πανεπιστήμιο, μήπως ψήφισαν φίλοι και συγγενείς υπέρ της εισαγωγής σας; Όχι φυσικά, λιώσατε… τον πισινό σας για να πετύχετε στις πανελλήνιες εξετάσεις.
Μήπως όταν ήταν να βγάλετε δίπλωμα οδήγησης ψήφισε κανένας αν θα πρέπει να σας το δώσουν; Και πάλι όχι, αφού θα έπρεπε να αποδείξετε μέσω εξετάσεων ότι γνωρίζετε να οδηγείτε και δεν είστε κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια. Όταν αργότερα θελήσατε να πιάσετε δουλειά; Ψήφισε κανένας για να σας δώσουν τη θέση; Δε νομίζω. Δώσατε εξετάσεις, δώσατε ΑΣΕΠ, περάσατε συνεντεύξεις για να αποδείξετε ότι είστε άξιοι της θέσης που θα σας δοθεί.
Αυτά λοιπόν τα έχουμε ως αυτονόητα κι έτσι πρέπει να είναι, αν θέλουμε να λέμε ότι ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία κυριαρχεί η ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ. Διότι, αν στα παραπάνω παραδείγματα αντικαθιστούσαμε τις εξετάσεις με ψηφοφορία, θα είχε καταλυθεί η αξιοκρατία και τα αποτελέσματα θα ήταν ολέθρια.
Πως γίνεται όμως να περνάμε τόσες εξετάσεις στη ζωή μας για να αποδείξουμε την αξία μας και να κερδίσουμε τη θέση που μας αναλογεί στην κοινωνία που ζούμε, ενώ για τις σπουδαιότερες θέσεις που είναι αυτές των αρχόντων της κοινωνίας μας, ΑΠΛΑ ΝΑ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ; (!!!) Οι υποψήφιοι ηγέτες μας, αντί να περνάνε από ψιλό κόσκινο μέσα από σειρά εξετάσεων που θα αποδείκνυαν την καταλληλότητα τους για το αξίωμα, ΑΠΛΑ ΨΗΦΙΖΟΝΤΑΙ!
Στη σημαντικότερη διαδικασία λοιπόν της δημοκρατικής κοινωνίας μας, η αξιοκρατία αντικαθίσταται από την ψηφοφορία, με ό,τι αυτή συνεπάγεται (κενές υποσχέσεις, ρουσφέτια, κομματικές κατευθύνσεις, προσωπικά συμφέροντα κ.λπ.). Έτσι, ακόμα κι αν είσαι προδότης, τενεκές, λαμόγιο, τεμπέλης κι άχρηστος, μπορείς να γίνεις άρχοντας αυτού του τόπου. Αρκεί να έχεις τα απαραίτητα εφόδια: Λεφτά, δημόσιες σχέσεις, προβολή και καλό «image maker».
Θα μου πείτε τώρα «αν παραμερίσουμε την ψηφοφορία, με ποιον τρόπο θα κρίνουμε την καταλληλότητα των υποψηφίων;». Μα… εφαρμόζοντας την αξιοκρατία φυσικά. Ελέγχοντας τον πρότερο βίο του υποψηφίου και θέτοντας εξετάσεις-αγωνίσματα στις οποίες θα εξεταστεί για να ελεγχθεί αν μπορεί να υπηρετήσει τις αξίες που διέπουν αυτό το Έθνος. Οι εξετάσεις θα τεθούν από τα αρμόδια θεσμοθετημένα όργανα.
Για παράδειγμα, ας πούμε ότι ο υποψήφιος άρχοντας θα πρέπει να έχει έντιμο πρότερο βίο, να γνωρίζει την ιστορία του Έθνους μας και ειδικότερα του τόπου του, να έχει ανδρεία και να είναι έτοιμος να πεθάνει υπερασπιζόμενος τα συμφέροντα του λαού του, να είναι δίκαιος και ηθικός. Αφού ελεγχθεί λοιπόν το ποινικό του μητρώο θα περάσει από εξετάσεις – αγωνίσματα τα οποία θα θέσουν κατά σειρά καθηγητές ιστορίας, ανώτατοι αξιωματούχοι των Ενόπλων Δυνάμεων, καθηγητές Νομικής ή Αρεοπαγίτες και καθηγητές Ψυχολογίας.
Οι 50-100 καλύτεροι θα σχηματίσουν τη Βουλή και ο πρωθυπουργός θα είναι είτε ο πρώτος σε βαθμολογία είτε ο πρώτος σε ψηφοφορία που θα τεθεί μεταξύ των 100 οι οποίοι ως άριστοι θα έχουν το δικαίωμα (και μόνο αυτοί) να ψηφίσουν για τον αρχηγό τους. Διότι μεταξύ αρίστων δε μπορεί να υπάρχει προσωπικό συμφέρον αλλά μόνο συνολικό. Σε τοπικό επίπεδο ο αριθμός των αντιπροσώπων θα είναι μειωμένος ανάλογα.
Αυτό για μένα λέγεται ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ και τρόποι εφαρμογής της μπορούν να βρεθούν. Το θέμα είναι να αντιληφθούμε ότι το έλλειμμα αξιοκρατίας είναι το πρόβλημα και να σπάσουμε τα δεσμά της ψηφοφορίας. Αν το καταφέρουμε αυτό θα έχουμε κερδίσει πέρα από την ανάδειξη των ΑΡΙΣΤΩΝ και κάτι εξίσου σημαντικό: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΙΧΑΣΜΟΥ. Δε θα χρειαζόμαστε πλέον τα κόμματα, ούτε τις παρατάξεις, ούτε τις ξενόφερτες ιδεολογίες τους που το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας χωρίζουν και να μας οδηγούν στον αλληλοσπαραγμό.
Κι αν όλα αυτά φαίνονται ουτοπικά, έχω να πω ότι για να κατακτήσεις το όνειρο πρέπει να το έχεις τουλάχιστον στο μυαλό σου και να ψάχνεις να βρεις απλά το δρόμο για να φτάσεις εκεί. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ’ όσο φαίνονται. Θέληση χρειάζεται, καθαρό μυαλό και δράση με αποφασιστικότητα. Με ευχολόγια τίποτα δεν αλλάζει.
Και φυσικά δε χρειάζεται να καταφύγουμε στη βία για να ανατρέψουμε την κατάσταση. Μπορούμε να το κάνουμε χρησιμοποιώντας το ίδιο το σύστημα μέσα από τις νόμιμες οδούς. Πως; Με τη δημιουργία ενός κόμματος που σκοπό θα έχει όχι να κυβερνήσει, αλλά να μετατρέψει τη Δημοκρατία μας από ΨΗΦΟΘΗΡΙΚΗ ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ σε ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ μέσω δημοψηφίσματος που θα θέσει στο λαό. Κι ο λαός θα αποφασίσει αν θέλει να αλλάξει τη μοίρα του.
0 comments
Δημοσίευση σχολίου