Ο Ronnie Bridgeman ήταν άυπνος για μέρες, αλλά δεν τον πείραζε που ο παιδικός του φίλος ήθελε να περπατήσει. Ήταν απλά χαρούμενος που ήταν στο πλάι του. Τελικά, έκαναν στην άκρη τις τηλεοπτικές κάμερες και κατευθύνθηκαν προς το Red Lobster του Cleveland. Ο Ronnie, ο αδερφός του ο Wiley και ο Ricky Jackson ήταν μαζί και πάλι.
«Υπήρχε τεράστια συναισθηματική φόρτιση και όλο το σκηνικό ήταν κάπως τρελό», είπε ο Bridgeman στο VICE. «Δεν είχα κλείσει μάτι από την ώρα που άκουσα τις ειδήσεις, αλλά περάσαμε πολύ καλά».
Υπήρχε λόγος βέβαια για όλον αυτόν τον ενθουσιασμό. Δεν ήταν απλά άλλη μια περίπτωση μεσημεριανού γεύματος. Ο Jackson είχε εκτίσει ποινή 39 χρόνων στης φυλακή του Cuyahoga County για έναν φόνο που ουδέποτε διέπραξε, ένα τραγικό λάθος της δικαιοσύνης που τον ανάγκασε να υποστεί την μεγαλύτερη ποινή φυλάκισης λόγω δικαστικού λάθους στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Αθωώθηκε και τελικά απελευθερώθηκε στην Παρασκευή το απόγευμα σε ηλικία 57 χρονών.
Ο Jackson και τα δύο αδέρφια είχαν καταδικαστεί με βάση την κατάθεση ενός δωδεκάχρονου μάρτυρα με προβληματική όραση, με την αστυνομία του Cleveland να αγνοεί τις επίμονες διαμαρτυρίες μιας ολόκληρης γειτονιάς που έλεγαν πως οι κατηγορούμενοι δεν είχαν καμία ανάμειξη. Όπως αποδείχτηκε, ο δωδεκάχρονος είχε φανταστεί την όλη ιστορία.
Ο Ronnie Bridgeman, ο οποίος φυλακίστηκε για 27 χρόνια και 8 μήνες ως συγκατηγορούμενος του Jackson, απευθύνθηκε για βοήθεια στον δημοσιογράφο Kyle Swenson το 2009. (O Wiley βγήκε με αναστολή το 2001, υπέπεσε σε παράπτωμα και πάλι και τελικά αθωώθηκε και αυτός την Παρασκευή). Εμφανίστηκε στην εφημερίδα Cleveland Scene με χιλιάδες σελίδες της δικαστικής καταγραφής, υποστηρίζοντας ότι ο φίλος του εξέτιε ακόμα ποινή φυλάκισης για έναν φόνο με τον οποίο δεν είχαν καμία σχέση.
Η υπόθεση είχε ήδη προκαλέσει την προσοχή του Innocence Project Ohio, ενός οργανισμού που δουλεύει για την αθώωση κατηγορουμένων μέσω ελέγχων DNA, χωρίς όμως να έχει σημειώσει κάποια ουσιαστική πρόοδο.
Μιλώντας με τον Jackson, ο Swenson συνειδητοποίησε πως αυτός ο άνθρωπος του έλεγε την αλήθεια. Η καθοριστική στιγμή ήταν όταν εξέταζε τα δικαστικά έγγραφα, μια ιδιαίτερα χρονοβόρα διαδικασία.
«Η ουσιαστική πρόκληση είναι ότι έχεις να κάνεις με μια πόλη που έχει έναν τριτοκοσμικό τρόπο να κρατάει αρχεία», μου είπε ο Swenson. «Είναι ένα απαίσιο μέρος για να ψάξεις να βρεις οποιουδήποτε είδους δημόσια έγγραφα». Τελικά βρήκε αυτό που χρειαζόταν σε ένα μουλιασμένο, από την υγρασία, σπίτι το οποίο είχε μετατραπεί σε αρχείο.
Πέρα από πολυάριθμες εκθέσεις που έδειχναν πως ο Ed Vernon είχε αλλάξει την ιστορία του αρκετές φορές, ο Swenson έψαξε να βρει μάρτυρες που θα μπορούσαν να καταρρίψουν τους ισχυρισμούς του 12χρονου. Βρήκε πολλούς. «Βρήκαμε κόσμο από όλη την γειτονιά που ήξεραν τόσο τα παιδιά όσο και τον Ed Vernon (τον μάρτυρα), άτομα που ήταν μαζί τους την υποτιθέμενη ώρα του εγκλήματος», μου είπε.
Το άρθρο που προέκυψε, με τίτλο «What The Boy Saw», κέντρισε το ενδιαφέρον μερικών φοιτητών της νομικής που δούλευαν στο Innocence Project, οι οποίοι αποφάσισαν να ασχοληθούν εκ νέου με την υπόθεση. Ο Brian Lowe, ένας εκ των δικηγόρων του οργανισμού, δήλωσε πως το άρθρο τον έπεισε ότι η υπόθεση μπορούσε να δικαιωθεί. Επιπλέον, το άρθρο τους έδωσε ένα νέο σημείο στο οποίο μπορούσαν να επικεντρωθούν: να καταφέρουν να κάνουν τον Vernon να παραδεχτεί ότι έλεγε ψέματα και να βρουν και τους ανθρώπους να το επιβεβαιώσουν. «Ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα που διάβασα όταν ανέλαβα την υπόθεση και πραγματικά ενεργοποίησε το πάθος μου», μου είπε. «Στείλαμε φοιτητές να χτυπάνε πόρτες και να ψάχνουν άτομα που ήταν εκεί το 1975».
Το μεγάλο βήμα στην υπόθεση έγινε όταν ο Vernon υπέγραψε μια ένορκη βεβαίωση, παραδεχόμενος ότι όλη του η μαρτυρία ήταν ένα ψέμα. Οπλισμένο με την ομολογία του, το Innocence Project, ζήτησε να γίνει μια νέα δίκη τον Μάρτιο. Βρέθηκαν και πέντε ακόμα άτομα τα οποία κατέθεσαν πως ο Vernon ήταν ψεύτης. Τώρα πια, o Ricky Jackson είναι και πάλι ελεύθερος.
Η μόνη δόση τύχης που είχε ο Jackson τόσο καιρό, είναι το ότι η θανατική ποινή είχε καταργηθεί το 1975. Ο ίδιος αλλά και οι δύο συγκατηγορούμενοί του, είχαν αρχικά καταδικαστεί εις θάνατον.
«Αν όλο αυτό είχε γίνει δέκα χρόνια νωρίτερα, αυτοί οι τύποι θα ήταν νεκροί», παραδέχεται ο Swenson. «Αλλά αυτό που είναι πραγματικά τρομακτικό είναι το εξής: για αυτούς τους τύπους μάθαμε. Για πόσες όμως ακόμα τέτοιες περιπτώσεις δεν έχουμε μάθει;».
0 comments
Δημοσίευση σχολίου