O Ελληνοαμερικανός ωκεανολόγος και οικοβιολόγος Άγγελος Αριβάνης έχοντας εμπλακεί άθελά του σε σχετικές μελέτες με το γεωενεργειακό πλέγμα έχε αποκαλύψει πολλά στοιχεία για αυτό και τον ‘πόλεμο’ που πάντα υπήρχε για τον έλεγχο του πλέγματος αυτού.
Ότι ο πλανήτης μας περιβάλλεται από ένα ενεργειακό πλέγμα το οποίο φαίνεται να σχετίζεται με όλα τα ζωντανά πλάσματα μεταξύ τους και μάλιστα να ‘συντονίζει’ αυτό το πλέγμα σε μια κοινή συχνότητα τους εγκεφάλους των ανθρώπων, είναι κάτι που τελευταία ακούγεται και από σοβαρούς επιστήμονες.
Θα συνιστούσα πριν ο αναγνώστης συνεχίσει παρακάτω να μελετήσει πρώτα τη σχετική μου αναφορά περί . Πιστεύω ότι θα καταλάβει μετά από μόνος του τι δυνατότητες έχει το πλέγμα αυτό …
Αναφέρει ο Ελληνας επιστήμονας σε συνένετυξή του στο περιοδικό STRANGE.
‘…Στις αρχές τού 1980, συνεργάστηκα με το ερευνητικό κέντρο της σύμπραξης των πολυεθνικών εταιρειών C&W, Mercury και Valtec. Αυτές έστηναν το υπερσύγχρονο τότε δίκτυο οπτικών ινών στον Ατλαντικό Ωκεανό και στη Μεσόγειο Θάλασσα, το οποίο σήμερα καθιστά δυνατή την εξελικτική τηλεπικοινωνία των κρατών όλου του κόσμου. Για όσους δεν το γνωρίζουν, αυτό το δίκτυο είναι που επιτρέπει σήμερα π.χ. τη λειτουργία τού Internet.
Τα ειδικά καλώδια περνούν μέσα από τη θάλασσα και διασχίζουν τεράστιες αποστάσεις ωκεανού, οπότε οι εταιρείες χρειάζονται τη βοήθεια πολλών «θαλάσσιων» ειδικών επιστημόνων για να αντιμετωπίσουν μια μεγάλη σειρά από προβλήματα. (Δεν θεωρώ απαραίτητο να τα αναλύσω, διότι πρόκειται για τεχνικά θέματα, όπως φθορά υλικών, χημικές αντιδράσεις του θαλασσινού νερού με τα πλαστικά και τα μέταλλα των υποθαλάσσιων δικτύων, θαλάσσια «τέρατα», κλπ…) Διεθνείς ομάδες ειδικών δραστηριοποιούνται σε τέτοιες εργασίες (και η επιλογή τους και οι συχνά μυστικοί σκοποί τους είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία…).
Ως σύμβουλος ωκεανολογικών ερευνών είχα αναλάβει μια πολύ συγκεκριμένη εργασία: τη μελέτη της επίδρασης μιας συγκεκριμένης κατηγορίας θαλασσίων μικροοργανισμών στα καλώδια του δικτύου. Αρχικά, νόμισα ότι κυρίως ενδιέφερε τις εταιρίες να βρεθούν τρόποι να καταπολεμήσουν τη φθορά των καλωδίων, αλλά αργότερα κατάλαβα ότι τους απασχολούσε κάτι τελείως διαφορετικό: αντιμετώπιζαν προβλήματα στη μεταφορά των σημάτων. Όταν τα καλώδια περνούσαν από συγκεκριμένες περιοχές, κάθε σήμα που προσπαθούσαν να στείλουν μέσα από αυτά, χανόταν, εξασθένιζε ή γέμιζε παράσιτα. Είχε, όπως λέγαμε, «διαρροή».
Για παράδειγμα, όταν έστελναν ένα σήμα από τη Νέα Υόρκη στη Λισσαβόνα μέσω ενός υποθαλάσσιου καλωδίου που περνούσε από το σύμπλεγμα των νήσων Αζόρες, το σήμα έχανε μεγάλο μέρος της ισχύος του ή δεν έφτανε καθόλου. Όταν το έστελναν μέσω μιας τελείως διαφορετικής διαδρομής, πιο βόρεια, στο ύψος της Ιρλανδίας, το σήμα δεν μειωνόταν καθόλου. Ήταν σαν να το «βοηθούσε η διαδρομή», ακόμη και αν το μήκος του καλωδίου διπλασιαζόταν! Αυτό ίσχυε και για τα καλώδια οπτικών ινών αλλά και για τα παραδοσιακά θωρακισμένα καλώδια χαλκού, που στήνονταν τότε με τις υποθαλάσσιες εργασίες.
Το πρόβλημα, δεν μου φαινόταν να έχει άμεση σχέση με τις δικές μου ειδικεύσεις στην Οικοβιολογία και την Ωκεανολογία, και στην αρχή απόρησα για τα ακριβή κριτήρια της επιλογής εμού και των συνεργατών μου. Ήταν φανερό ότι το πρόβλημα σχετιζόταν περισσότερο με κάποια άγνωστα ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα της ατμόσφαιρας του πλανήτη. Όπως διαπίστωσα αργότερα, κάποιοι ειδικοί τεχνικοί των ραδιοεπικοινωνιών και των ραντάρ, γνώριζαν το πρόβλημα και το απέδιδαν στις ηλεκτρομαγνητικές «δίνες» (Vortexes) που εκδηλώνονται σε κάποια σημεία του πλανήτη.
Τότε νόμιζαν ότι αυτές οι δίνες ήταν τυχαία γεγονότα που παράγονταν από κάποιες ανωμαλίες της επιφάνειας του εδάφους ή του πυθμένα των θαλασσών. Όμως, όπως κατάλαβα αργότερα, οι εταιρείες ήθελαν την άποψή μας, γιατί κάποιοι είχαν παρατηρήσει ότι στις «κακές» διαδρομές, σ’ εκείνες δηλαδή που το σήμα είχε διαρροή, αναπτύσσονταν στην επιφάνειά των καλωδίων συγκεκριμένα στρώματα ζωντανών οργανισμών, ενώ στις «καλές» διαδρομές, εκεί που το σήμα περνούσε ισχυρό, τα καλώδια έμεναν τελείως καθαρά.
Επειδή υπήρχε η υπόνοια ότι κάποιοι ζωντανοί οργανισμοί ίσως επηρεάζουν ή μπλοκάρουν τα μαγνητικά πεδία, ζήτησαν τη συνεργασία ειδικευμένων ερευνητών με σκοπό να διαπιστώσουν αν για τη δυσκολία της επικοινωνίας δεν ευθυνόταν μονάχα κάποιο ηλεκτρομαγνητικό φαινόμενο, αλλά και κάποιο άγνωστο θαλάσσιο ζωικό είδος που εμφανιζόταν σε συγκεκριμένους τόπους του βυθού.
Χωρίς τότε να το συνειδητοποιήσει κανένας μας, είχαμε ήδη πιάσει την άκρη του νήματος που αργότερα μας οδήγησε –εμένα και αρκετούς άλλους– σε μια από τις μεγαλύτερες και συγκλονιστικότερες ανακαλύψεις όλων των εποχών: ότι γύρω από τον πλανήτη μας υπάρχει ένα τεράστιο ενεργειακό «Πλέγμα», που επηρεάζει όχι μόνο την ατμόσφαιρα και τον καιρό ή τις τηλεπικοινωνίες, αλλά και τη ζωτική ενέργεια και τη σκέψη των ζωντανών οργανισμών και των ανθρώπων!
Αυτό το Πλέγμα, αν και μάλλον είναι φυσικό, έχουμε πλέον συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να ελεγχθεί. Κατά τη γνώμη μου, μάλιστα, υπάρχουν αρκετά στοιχεία που υποδεικνύουν ότι κάποιοι αρχαιότεροι πολιτισμοί (*1) γνώριζαν την ύπαρξη αλλά και τα μυστικά της «χρήσης» του.
Δυστυχώς, αυτή η συνειδητοποίηση έδωσε το έναυσμα για το ξέσπασμα ενός μυστικού πολέμου ανάμεσα σε κυβερνήσεις, πολυεθνικές εταιρίες και υπηρεσίες πληροφοριών, αλλά και ‘λέσχες’ ανθρώπων της αναζήτησης δύναμης, για το ποιος θα ανακαλύψει πρώτος τα περισσότερα μυστικά (2*) που κρύβονται σε όλα αυτά.
Σ’ αυτούς τους κύκλους υπάρχει η διαδεδομένη άποψη ότι εκείνος που θα ανακαλύψει πρώτος πώς μπορεί να χρησιμοποιήσει όλες τις δυνατότητες του Πλέγματος, θα μπορεί να μεταδώσει ή να απορροφήσει μέσα από το Πλέγμα ενέργεια κάθε είδους από όλο τον πλανήτη, (ακόμη και ζωτική ενέργεια με την οποία ίσως μπορέσει να πετύχει και την προσωπική του αθανασία). Επίσης πιστεύεται ότι μέσα από το Πλέγμα είναι δυνατόν κάποιος, με κατευθυνόμενες εκπομπές, να αλλάξει τη συμπεριφορά και τον ψυχισμό της μάζας των ανθρώπων, γιατί μπορεί – με κάποιες ιδιαίτερα πολύπλοκες, αν και θεωρητικές εφαρμογές – π.χ. με τηλεπαθητικές εκπομπές, να επιβάλει νέες «μορφογεννητικές δομές», «αρχέτυπα» ή «σκεπτομορφές» (3*), τα βασικά δηλαδή στοιχεία που δημιουργούν τον ψυχισμό μας και το αντιληπτικό μας περιβάλλον.
Πιστεύεται ότι με τον ίδιο τρόπο μπορεί να προκαλέσει επαναστάσεις και να σταματήσει πολέμους, να προκαλέσει ή να εξουδετερώσει παγκόσμιες επιδημίες, και το σημαντικότερο από όλα είναι η πεποίθηση ότι ίσως μπορεί να μεταλλάξει την ανθρώπινη υπόσταση, «συντονίζοντας» την αντίληψη των ανθρώπων σε υψηλότερο ή χαμηλότερο επίπεδο (4*). Θα εξηγήσω παρακάτω τι εννοούμε με όλα αυτά…
Τον τελευταίο καιρό γίνεται μια έντονη προσπάθεια αποκάλυψης και αποκρυπτογράφησης των μυστικών του Πλέγματος. Σε πολλά κείμενα δηλώνεται ότι έχουν εντοπίσει τη γεωμετρική τοποθέτηση των αρχαίων ναών σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι χτίζονταν πάνω στους κόμβους του Πλέγματος, και αρκετοί συγγραφείς και ερευνητές έχουν καταλάβει περίπου τι συμβαίνει.
Επίσης, για όσους παρακολουθούν αυτού του είδους τις εξελίξεις, έχουν ήδη αποκαλυφθεί οι προσπάθειες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια από τους Αμερικανούς στρατιωτικούς να αποκρυπτογραφήσουν και να επηρεάσουν τη λειτουργία του «Πλέγματος» μέσω του προγράμματος HAARP. Δηλώνω ανεπιφύλακτα ότι το HAARP δεν ήταν ένα πρόγραμμα ιονοσφαιρικής μελέτης, ή ένα μυστικό όπλο μικροκυματικής ακτινοβολίας, όπως υποψιάζονται κάποιοι, αλλά μια προσπάθεια «reverse engineering», μια προσπάθεια να μελετηθεί και να κατανοηθεί με πλάγιο τρόπο η λειτουργία του πλανητικού Πλέγματος.
Η γνώση της εποπτείας και της εκμετάλλευσης του Πλέγματος δεν έχει πέσει μέχρι στιγμής σε λάθος χέρια. Κανείς δεν μπορεί να καυχηθεί ότι γνωρίζει με όλες τις λεπτομέρειες πώς ακριβώς αυτό ελέγχεται. Αλλά υπάρχει η ανάγκη να στραφεί το παγκόσμιο ενδιαφέρον πάνω του, να γίνει γνωστή σε όλους η ύπαρξή του, να κατανοήσουμε αυτές τις ανακαλύψεις όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, όχι μόνο γιατί κάποιοι ίσως πλησιάζουν στην αποκρυπτογράφηση των μυστικών του, αλλά και γιατί εξαιτίας της τεχνολογικής μας εξέλιξης έχουμε δημιουργήσει στο Πλέγμα, ίσως άθελά μας, διαταραχές που ίσως αποδειχτούν καταστροφικές. Δημοσιεύω αυτό το κείμενο με μόνο σκοπό να βοηθήσω στη διασπορά της αλυσιδωτής αντίδρασης πληροφοριών, που ήδη ταξιδεύουν προς τους παραλήπτες τους και επηρεάζουν το σκηνικό της δράσης που πρέπει να αναληφθεί.
Η δική μου επαφή με το ζήτημα του Πλέγματος ξεκίνησε όταν συνεργαζόμουν με το τμήμα Οικοβιολογίας του Ωκεανολογικού Ινστιτούτου τού Σαν Φρανσίσκο. Ήμουν τότε μέλος της δεξαμενής σκέψης που ονομάζαμε «Epsilon», η οποία χρηματοδοτούνταν από μη αμερικανικά κεφάλαια [σ.τ.σ.: Για αυτή την ομάδα ο κ. Αριβάνης έχει μιλήσει σε συνεντεύξεις του σε προηγούμενα τεύχη τού Strange]. Όπως σας έχω πει παλαιότερα, είχαμε ήδη αντιμετωπίσει το παράξενο φαινόμενο «τηλεμεταφοράς» ενός δελφινιού από τη μια άκρη του πλανήτη στην άλλη. Είχαμε εντοπίσει πυραμίδες σε υποβρύχιες τοποθεσίες χωρίς να υπάρχει καμιά ερμηνεία για την προέλευσή τους.
Υπήρξαν συνάδελφοί μου που μελετώντας τη φύση της ενέργειας είχαν διαπιστώσει ότι η ενεργειακή ροή μπορεί να ενισχυθεί χιλιάδες φορές αν διοχετευθεί μέσα από κάποιες πολύ αυστηρές γεωμετρικές οδούς. (Σας έχω μιλήσει, επίσης, για τη συνειδητοποίηση της ομάδας μας ότι οι «μορφές», τα σχήματα δηλαδή, (*5) είτε πρόκειται για αντιληπτικά ή αντικειμενικά – φανταστικά ή πραγματικά– επηρεάζουν με ανεξιχνίαστους αλλά πολύ ισχυρούς τρόπους την ανθρώπινη «θέληση». Θα σας ζητήσω να επιστρέψετε σε εκείνα τα κείμενα, για να συνδέσετε όσα λέω εκεί με όλα αυτά που θα αναλύσω παρακάτω.) Επίσης, είχα εργαστεί, όπως έχω διηγηθεί στο παρελθόν, κοντά στον Δρ. John Lilly, τον πιο επαναστατικό ερευνητή του 20ού αιώνα, που ασχολήθηκε με την ανθρώπινη αντίληψη, και είναι ο πρωτοπόρος εξερευνητής της νοημοσύνης των δελφινιών που τόλμησε να μιλήσει ανοιχτά για επαφή ανθρώπων με ξένες νοημοσύνες.
Εξαιτίας της σχέσης μου με τα προηγούμενα, βρισκόμουν εκείνη την εποχή στα στόχαστρα κάποιων επαίσχυντων τμημάτων συγκεκριμένων υπηρεσιών πληροφοριών. Τότε επικοινώνησαν μαζί μου οι άνθρωποι τής Mercury, που αναζητούσαν ειδικούς ερευνητές για να μελετήσουν το αίνιγμα των περιοχών που παρεμπόδιζαν το σήμα των καλωδίων.
Δεν πρέπει να είχε περάσει πάνω από μια εβδομάδα από τη στιγμή που έγιναν οι πρώτες συνεννοήσεις και ανταλλαγές στοιχείων με το ερευνητικό γραφείο τής Mercury, όταν με επισκέφτηκαν κάποιοι υπάλληλοι της Κυβέρνησης με ταυτότητες του γραφείου Επιστημονικών Ερευνών του Στρατού, και με ενημέρωσαν ότι τους ενδιέφεραν πολύ οι υποθαλάσσιες έρευνες των πολυεθνικών εταιριών που έστηναν τα υπερατλαντικά καλώδια. Ζητούσαν να τους μεταφέρω όποια στοιχεία θα έπεφταν στην αντίληψή μου, σχετικά με κάποιες διαδρομές που θα ακολουθούσαν τα καλώδια, ποιες περιοχές θα αποφεύγονταν και τι δευτερεύουσες τεχνολογίες θα χρησιμοποιούνταν. Αν θα με πίεζαν περισσότερο δεν μπορούσα να αρνηθώ, αλλά δεν επέμεναν ιδιαίτερα. Αυτές οι επισκέψεις επαναλήφθηκαν αρκετές φορές. Με ρωτούσαν για διάφορες παράξενες και άσχετες λεπτομέρειες.
Παραδόξως, αυτές οι ερωτήσεις με βοήθησαν αργότερα και εμένα, αφού έμμεσα μου έδειχναν κατευθύνσεις και μου έδιναν χρήσιμα στοιχεία για να προχωρήσω στην έρευνα μερικών πολύ σημαντικών ζητημάτων. Αυτό το ενδιαφέρον του Στρατού με προβλημάτισε πολύ εκείνη την εποχή. Σκέφτηκα αμέσως την ανατολική περιοχή του Ατλαντικού, όπου πρόσφατα τότε είχαν ανακαλυφθεί τεράστια κυκλώπεια υποθαλάσσια τείχη, ακριβώς εκεί από όπου προορίζονταν να περάσουν τα καλώδια. Επικοινώνησα λοιπόν με κάποιους ανθρώπους που είχαν πληροφόρηση από τα ενδότερα, και προσπάθησα να μάθω τι ακριβώς συνέβαινε.
Οι σημαντικότερες απαντήσεις που έλαβα ήταν τρεις. Καμιά τους δεν είχε άμεση σχέση με τα υποθαλάσσια ερείπια:
Η πρώτη ήταν ότι φημολογούνταν πως υπήρχαν διάφορες τεχνικές που, αν εφαρμόζονταν, ίσως επέτρεπαν στα καλώδια των τηλεπικοινωνιών να εντοπίζουν τα νετρόνια που εκπέμπουν οι πυρηνικοί αντιδραστήρες των πυρηνικών υποβρυχίων, άρα όσοι έλεγχαν το υποθαλάσσιο δίκτυο καλωδίων θα μπορούσαν να εντοπίζουν τη θέση και την πορεία τέτοιων υποβρυχίων.
Η δεύτερη απάντηση περιείχε μια επιπλέον αποκάλυψη: Υπήρχαν περιοχές του πλανήτη, που τα ραντάρ δεν μπορούν με κανέναν τρόπο να δούνε, εξαιτίας του λεγόμενου Μαγνητικού Συντονισμού Σούμαν (Schumman magnetic resonance). Αυτές οι περιοχές ονομάζονται «τυφλά σημεία» και είναι τοποθεσίες όπου ο γήινος μαγνητισμός κάνει ένα είδος παράκαμψης και δημιουργεί τρύπες στον ηλεκτρομαγνητικό χώρο. Αν ο εχθρός τα γνωρίζει, μπορεί να τοποθετήσει εκεί π.χ. σμήνη αεροσκαφών, τα οποία δεν γίνεται να εντοπιστούν από τα ραντάρ, παρά μόνο με οπτική επαφή, και τα οποία σε περίπτωση πολέμου θα εμφανιστούν από το πουθενά για να χτυπήσουν τους στόχους τους. (Γνωρίζω ότι τέτοια σημεία υπάρχουν και στον ελληνικό χώρο. Στην Ελλάδα είναι, παρ’ όλα αυτά, εύκολο να στήσεις παρατηρητήρια και να τα καλύψεις ή να τα χρησιμοποιήσεις για να τοποθετήσεις «εκπλήξεις» στους πιθανούς εισβολείς.) Στον ωκεανό δεν υπάρχει κανείς για να παρατηρεί τα εκατοντάδες τυφλά σημεία.
Ακριβώς επειδή είναι περιοχές ηλεκτρομαγνητικής ανωμαλίας, τα αποφεύγουν ακόμη και οι δορυφόροι, που δεν περνούν συνήθως από πάνω τους. Έτσι, θεώρησα ότι ο Στρατός ίσως υπέθετε ότι οι μετρήσεις που έκαναν οι εταιρείες στις διάφορες περιοχές των ωκεανών, θα τους επέτρεπαν να κατασκευάσουν έναν χάρτη που θα περιείχε τα «τυφλά σημεία».
Η τρίτη απάντηση ήρθε από τον συνάδελφο μου, Δρ. John Dreher, και αποδείχτηκε προφητική, αν και δεν ακύρωνε και τις προηγούμενες δύο. Ο Δρ. Dreher μού είπε ότι το θέμα της «καλωδίωσης» ολόκληρου του πλανήτη από ιδιωτικές και πολυεθνικές εταιρίες, σαφώς ενδιέφερε τις κυβερνήσεις, διότι προωθούνταν μέσα από αυτό τα συμφέροντα της «παγκοσμιοποίησης», που τότε είχε αρχίσει να υποστηρίζεται θερμά από τις πολυεθνικές. Υπήρχε μια ομάδα ιδιωτών μεγάλης δύναμης, πολυεκατομμυριούχοι σαν τον Άγγλο Rupert Murdoch, σαν την οικογένεια των Γερμανών Albrecht ή τους Σεΐχηδες Ναϊάν της Σαουδικής Αραβίας, που με τα χρήματά τους είχαν φτιάξει πολυεθνικούς κολοσσούς που καμιά κυβέρνηση δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει. Βλέπετε, τότε οι κυβερνήσεις προσπαθούσαν να καταπολεμήσουν τις πολυεθνικές με κάθε αθέμιτο ή θεμιτό μέσον, αλλά δεν κατάφερναν τίποτε ιδιαίτερο, διότι τα «πολυεθνικά» χρήματα έμπαιναν σε πολλές τσέπες και επηρέαζαν συνειδήσεις.
Η «ιδιωτική» καλωδίωση ολόκληρου του πλανήτη θα ήταν ένα παντοδύναμο μέσο στα χέρια των πολυεθνικών, γιατί θα επέτρεπε στις θυγατρικές τους σε κάθε χώρα να επικοινωνούν και να κάνουν όλων των ειδών τις συναλλαγές αναμεταξύ τους, χωρίς να δίνουν κανέναν λογαριασμό στις τοπικές κυβερνήσεις. Αρκετές κυβερνήσεις εκείνης της εποχής είχαν κάθε λόγο να παρακολουθούν από κοντά τη δικτύωση του πλανήτη, γιατί από τότε φαινόταν ότι πλησίαζε η πληροφορική επανάσταση που θα άλλαζε τις πολιτικές και στρατιωτικές ισορροπίες, όπως και έγινε μερικά χρόνια αργότερα, με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, τρία χρόνια μετά την ολοκλήρωση του υπερατλαντικού δικτύου οπτικών ινών, που έγινε το 1988.
Αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε, γιατί όλα αυτά είχαν δρομολογηθεί πολλά χρόνια πριν, από τους πραγματικούς κυρίαρχους του πλανήτη, όχι βέβαια από αυτούς που φαίνονται. Το δίκτυο οπτικών ινών και το Internet, είχαν σχεδιαστεί ήδη από το 1950!
Δεν ήταν όμως το τεχνητό Internet που ενδιέφερε πραγματικά τους συγκεκριμένους κυβερνητικούς υπαλλήλους, ούτε τα «τυφλά σημεία» ή ο εντοπισμός των πυρηνικών υποβρυχίων, αλλά το «πλανητικό» Internet, το Πλέγμα…
Τον Σεπτέμβριο του 1983, έναν χρόνο περίπου μετά από την έναρξη της συνεργασίας μου με τη C&W-Mercury, οι άνθρωποι του Στρατού με επισκέφτηκαν ξανά. Με ρώτησαν κάτι που φαινομενικά ήταν άσχετο με την εργασία μου: Αν είχα ακούσει από τους ανθρώπους που συνεργαζόμουν σχετικά με το θανατηφόρο δυστύχημα ενός κορεάτικου Τζάμπο-Τζετ 747, το οποίο χτυπήθηκε την πρώτη Σεπτεμβρίου τού 1983 από ρωσικούς πυραύλους, γιατί είχε εισβάλει στον ρωσικό εναέριο χώρο. (Το αεροπλάνο ανήκε στην κορεάτικη αεροπορική εταιρία KAL, πτήση 007, και καταστράφηκε στις 3.27΄ π.μ., ώρα Ιαπωνίας.)
Το ατύχημα είχε πράγματι συζητηθεί από κάποιους συνεργάτες μου, διότι η συγκεκριμένη περιοχή που πετούσε το αεροπλάνο, δηλαδή ο χώρος ανάμεσα στα νησιά Aleutian τής Αλάσκα και το Petropavlosk της σιβηρικής χερσονήσου Καμτσάτκα, ήταν από τις πρώτες που είχαν μελετηθεί για να τοποθετηθούν καλώδια οπτικών ινών που θα ένωναν την Αμερική με την Ιαπωνία. Γνώριζα ότι στην περιοχή υπήρχε το ίδιο πρόβλημα που υπήρχε και στην περιοχή των νησιών Αζόρες, ότι στα νησιά υπήρχε πρόβλημα «διαρροής» και είχαν επίσης εντοπιστεί και «τυφλά σημεία» για τα ραντάρ. Καθώς δεν έκρινα ότι υπήρχε κάποιο μυστικό σ’ όλα αυτά, τους μετέφερα αυτές τις πληροφορίες, πιστεύοντας ότι θα βοηθούσαν στη διευκρίνιση των αιτιών της πτώσης του αεροσκάφους.
Τότε, οι συνεργάτες της ομάδας μου, ερεύνησαν λίγο το περιστατικό. Ανακαλύψαμε ότι ο Κορεάτης πιλότος τού KAL 007, στις τελευταίες του επικοινωνίες με τον πύργο ελέγχου τού Χοκάιντο, πριν την καταστροφή του αεροσκάφους, στις 3.18 π.μ., δήλωνε ότι το αεροσκάφος βρίσκεται σε μια θέση 115 μιλίων νότια του Χοκάιντο. Το ραντάρ τού απάντησε ότι ο πιλότος έκανε λάθος, γιατί τον έβλεπε 230 μίλια βορειότερα, μέσα στον ρωσικό εναέριο χώρο! Ο Κορεάτης πιλότος πανικοβλήθηκε μόλις άκουσε την απάντηση, γιατί είχε πετάξει σχεδόν όλη τη διαδρομή με αυτόματο πιλότο που κρατούσε σταθερή την πυξίδα και κανονικά δεν έπρεπε να έχει καθόλου απόκλιση από την πορεία του. Αμέσως μετά άρχισε να εκπέμπει SOS.
Αλλά τα σοβιετικά καταδιωκτικά που τον είχαν ήδη πλησιάσει, είχαν λάβει εντολή κατάρριψης και είχαν εκτοξεύσει πυραύλους, γιατί έβλεπαν ένα μη αναγνωρισμένο δυτικό αεροσκάφος να κατευθύνεται προς ρωσικές κατοικημένες περιοχές. Οι Σοβιετικοί πιλότοι δεν μπορούσαν να συντονιστούν τότε με τα διεθνή κανάλια ραδιοεπικοινωνίας, γιατί οι ανώτεροί τους φοβούνταν ότι θα αυτομολούσαν, οπότε δεν άκουσαν και το SOS του μοιραίου αεροσκάφους. Το αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθούν άδικα 269 αθώοι άνθρωποι…
Αυτό το περιστατικό δεν συνέβαινε πρώτη φορά. Αν ήταν μοναδικό, θα πιστεύαμε ότι υπήρξε απλώς κάποιο πρόβλημα του αυτόματου πιλότου. Το περιστατικό όμως είχε επαναληφθεί, σχεδόν στην ίδια περιοχή. Η πτήση KAL 902 στις 20 Απριλίου τού 1978 είχε με παρόμοιο τρόπο βρεθεί στη Ρωσία, στο Murmansk, αντί στο Anchorage της Αλάσκα, 5.000 χιλιόμετρα μακριά! Εκεί καταρρίφθηκε κι αυτή από ρωσικό πύραυλο και έπεσε σε μια παγωμένη λίμνη. Ο πιλότος, Kim Kyu, ήταν βετεράνος και αποκλείεται να είχε κάνει ένα τόσο υπερβολικό λάθος. Όταν αργότερα ζήτησε συγνώμη από τους επιζώντες της πτήσης, δήλωνε ότι είχε πάθει κάτι πολύ παράξενο η πυξίδα του… Και συνέβησαν και άλλα τέτοια παρόμοια περιστατικά. Τα περιστατικά αυτά ήταν ανεξήγητα για όλους τους υπόλοιπους.
Ήταν όμως φανερό σε εμάς που γνωρίζαμε ότι υπήρχαν «γραμμές» στην επιφάνεια της Γης όπου τα μαγνητικά πεδία ακολουθούσαν δικούς τους δρόμους, τελείως διαφορετικούς από τους προβλέψιμους από τις θεωρίες που ίσχυαν μέχρι τότε. Καταλάβαμε πως οτιδήποτε κινούνταν πάνω σ’ αυτές τις γραμμές, έμπαινε σε ένα είδος «παράλληλης πραγματικότητας», ας πούμε, σε έναν εναλλακτικό χάρτη της Γης, και «έχανε» χρόνο και χώρο.
(Έχει παρατηρηθεί ότι ακόμη και τα λεγόμενα UFO συνήθως κινούνται σε αυτές τις «γραμμές»…) (6* )
Μερικά χρόνια αργότερα, στην ευρύτερη περιοχή όπου έγιναν τα παράξενα αεροπορικά δυστυχήματα, στο Gakona της Αλάσκα, στήθηκε το HAARP, για να αποκρυπτογραφήσει τις ενεργειακές ανωμαλίες της περιοχής…(7*)
Χρειάστηκε μεγάλη μελέτη και έρευνα για να κατανοήσουμε τι συνέβαινε με τις μαγνητικές γραμμές και με την παρεμπόδιση ή τη «διαρροή» της ενέργειας που κυκλοφορούσε πάνω σ’ αυτές. Στα χέρια μας έφτασε μια καταπληκτική μελέτη Σοβιετικών επιστημόνων τού 1975, η οποία έλυνε μεγάλο μέρος του μυστηρίου. Αυτή η μελέτη ανήκε στους: Δρ. Νικολάι Γκοντσαρόβλ (ιστορικός), Δρ. Βιατσελάφ Μοροζόφ (μηχανικός) και Δρ. Βαλερί Μακάροφ (ηλεκτρονικός), οι οποίοι ανέλυαν στοιχεία που είχαν συλλέξει οι σοβιετικοί δορυφόροι σχετικά με τις ανωμαλίες της επιφάνειας της Γης και κατέληγαν ότι οι τεκτονικές πλάκες της Γης σχημάτιζαν ένα δωδεκάεδρο στερεό, και η επιφάνεια του πλανήτη σχημάτιζε ένα κανονικό εικοσάεδρο.
τέλος πρώτου-μέρους
0 comments
Δημοσίευση σχολίου