Οι φυσικές καταστροφές (όπως επίσης οι πόλεμοι και οι ασθένειες) αποτελούν παράγοντες που διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν την ανθρώπινη ιστορία. Και όπως δείχνουν τα στοιχεία που παραθέτουμε εδώ, οι ηφαιστειακές εκρήξεις έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του πολιτισμού μας.
Εmeishan: Οταν «πέθανε» η θάλασσα!
Μπορεί να μην ήμασταν παρόντες για να βιώσουμε τις ηφαιστειακές εκρήξεις που συγκλόνισαν τον πλανήτη μας πριν από εκατομμύρια χρόνια, όμως η ύπαρξή μας καθορίστηκε από αυτές. Δύο εκρήξεις υπήρξαν ιδιαίτερα σημαίνουσες: η μία έλαβε χώρα πριν από 260 εκατομμύρια χρόνια στην επαρχία Εmeishan νοτιοανατολικά της Κίνας και σύμφωνα με τους αμερικανούς και κινέζους γεωλόγους που την περιέγραψαν πέρυσι στην επιστημονική επιθεώρηση
«Science» (DΟΙ:10.1126/ science. 1171956) υπήρξε πραγματικά γιγαντιαία. Το μισό εκατομμύριο κυβικά χιλιόμετρα λάβας που διασκορπίστηκαν σε μια έκταση ίση με αυτή της Ελλάδας ήταν αρκετό για να εξαλείψει όλα τα είδη θαλάσσιας ζωής στον πλανήτη.
Όταν γεννήθηκε το... πετρέλαιο
Η δεύτερη, εξίσου σημαντική και γιγαντιαία, έλαβε χώρα πριν από 93 εκατομμύρια χρόνια και στην πραγματικότητα ήταν μια ολόκληρη σειρά υποθαλάσσιων ηφαιστειακών εκρήξεων που συγκλόνησαν διάφορες περιοχές του πλανήτη. Οι εκρήξεις αυτές είχαν αντίστοιχα αποτελέσματα: εξάλειψαν όλη τη θαλάσσια ζωή, καθώς στέρησαν τους ωκεανούς από το οξυγόνο.
Αν και υπήρξαν μοιραίες για τη ζωή των θαλάσσιων οργανισμών, οι εκρήξεις αυτές υποστήριξαν και συνεχίζουν να υποστηρίζουν τη δική μας ζωή: το οργανικό υλικό των μικροοργανισμών που αφανίστηκαν απετέλεσε την αρχή για τη δημιουργία του πετρελαίου που αντλούμε ακόμη και σήμερα!
Υπερηφαίστειο Τόμπα: Οταν δημιουργήθηκαν οι ανθρώπινες φυλές (;) Η έκρηξη του ηφαιστείου Τόμπα στη Σουμάτρα της Ινδονησίας πριν από 74.000 χρόνια απελευθέρωσε 2.500 μυβικά χιλιόμετρα μάγματος - όγκος σχεδόν διπλάσιος από αυτόν του Εβερεστ- και θεωρείται δεδομένο ότι υπήρξε η μεγαλύτερη των τελευταίων 2 εκατομμυρίων ετών! Η καταστροφή που προκάλεσε ήταν κατακλυσμιαία και πολλοί θεωρούν τον «ηφαιστειακό χειμώνα» που επακολούθησε ως την απαρχή των φυλών του ανθρώπινου γένους, αφού αποδεκάτισε τους πληθυσμούς των ανθρωποειδών, τους απομόνωσε και ευνόησε την ανεξάρτητη εξέλιξή τους. Νέα ωστόσο ευρήματα που προέκυψαν από αναλύσεις του μάγματος αμφισβητούν την άποψη αυτή και επιδιώκουν να ξαναγράψουν την ιστορία της ανθρώπινης εξέλιξης.
Σαντορίνη: το τέλος των Μινωιτών
Όσοι έχετε γοητευθεί από την απόκοσμη ομορφιά της Σαντορίνης, ειδικά αν είχατε την τύχη να προσεγγίσετε το νησί ακτοπλοϊκώς την ώρα που ξημερώνει, θα γνωρίζετε ότι στην πράξη το σημερινό νησί και τα γειτονικά του δεν είναι παρά τα απομεινάρια της μεγάλης ηφαιστειακής έκρηξης που πιθανότατα έλαβε χώρα γύρω στα 1500 π.Χ. Θεωρείται μια από τις ισχυρότερες εκρήξεις των ιστορικών χρόνων: το νέφος που παρήχθη υπολογίζεται ότι είχε ύψος μεγαλύτερο από 30 χιλιόμετρα, ενώ το τσουνάμι που ακολούθησε δημιούργησε κύματα ύψους 35-250 μέτρων!
Η δε κλιματική επίδραση της έκρηξης ίσως και να έφθασε ως την Κίνα, καθώς υπάρχουν περιγραφές για κίτρινη ομίχλη, θαμπό ήλιο, παγετό τον Ιούλιο και σπαρτά που δεν απέδιδαν καρπούς σε περίοδο που συμπίπτει χρονικά με την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας. Οσο για τις πολιτισμικές συνέπειες της έκρηξης, αυτές είναι ανυπολόγιστες καθώς το πλήγμα που κατέφερε στον μινωικό πολιτισμό υπήρξε θανατηφόρο: όχι μόνο κατέστρεψε ολοσχερώς τον οικισμό στο Ακρωτήρι (αν και σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα αυτός είχε εκκενωθεί νωρίτερα), αλλά σήμανε και την αρχή του τέλους για τη μινωική Κρήτη.
Αίτνα και Βεζούβιος: η ρωμαϊκή καθημερινότητα στην αιωνιότητα
Η γειτονική Ιταλία μάς συναγωνίζεται σε ηφαιστειακή δραστηριότητα και οι εκρήξεις των διάσημων ηφαιστείων Αίτνας και Βεζούβιου έχουν καθορίσει την ιστορία της. Η Αίτνα παραμένει ένα από τα πλέον ενεργά ηφαίστεια της Γης: η πρώτη έκρηξή της τοποθετείται γύρω στο μισό εκατομμύριο χρόνια πριν, ενώ σήμερα, ύστερα από πλήθος εκρήξεων, παραμένει σε συνεχή «αναβρασμό». Οι εκρήξεις και των δύο ηφαιστείων έχουν καταγραφεί από Ρωμαίους ιστορικούς:
η πρώτη καταγεγραμμένη έκρηξη της Αίτνας περιγράφεται από τον Διόδωρο τον Σικελιώτη, ενώ οι περιγραφές του Πλίνιου του Νεότερου για την ιστορική έκρηξη του Βεζούβιου η οποία κατέστρεψε την Πομπηία (24 Αυγούστου του 79 μ.Χ.) αποτελούν την πρώτη λεπτομερή καταγραφή ηφαιστειακής έκρηξης. Περιττό μάλιστα να σημειώσουμε τη σημασία που έχει για την ιστορική μελέτη η έκρηξη αυτή: καθώς η στάχτη διατήρησε και προστάτευσε την πόλη που σκέπασε, στην πράξη διατήρησε για την αιωνιότητα μια στιγμή της καθημερινότητας των αρχαίων Ρωμαίων και παρέδωσε στους σημερινούς αρχαιολόγους έναν πραγματικό θησαυρό.
Laki: οκτώ μήνες πάνω από την Ευρώπη
Οι επιπτώσεις των ηφαιστειακών εκρήξεων στο κλίμα έχουν καταγραφεί σε πάρα πολλές περιπτώσεις και έχουν υπάρξει δραματικές: Το ηφαίστειο Laki της Ισλανδίας παρουσίαζε δραστηριότητα για οκτώ ολόκληρους μήνες το 1784. Το νέφος που δημιούργησε σκέπασε τη Βόρεια Ευρώπη αλλά μέρος της Βόρειας Αμερικής.
Η τέφρα που έφθασε στη στρατόσφαιρα μετέβαλε τις κλιματικές συνθήκες, γεγονός που παρατήρησε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος ως ο πρώτος διπλωματικός εκπρόσωπος της Αμερικής στο Παρίσι.
Τambora: όταν χάθηκε το καλοκαίρι
Αντίστοιχα ήταν τα φαινόμενα που παρατηρήθηκαν το 1816, όταν ενεργοποιήθηκε το ηφαίστειο Τambora στην Ινδονησία. Το νέφος στάχτης έκρυψε τον ήλιο και η θερμοκρασία παρουσίασε πτώση για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Το 1816 ονομάστηκε «η χρονιά δίχως καλοκαίρι» και ο λόρδος Βύρωνας εμπνεύστηκε τη νουβέλα «Η σκοτεινιά».
Κrakatau: «θειικά» ηλιοβασιλέματα
Αλλά και η έκρηξη του δεύτερου ηφαιστείου της Ινδονησίας, του Κrakatau, το 1883, επέδρασε στην καλλιτεχνική δημιουργία: εμπλούτισε την ατμόσφαιρα με θειικές ενώσεις δημιουργώντας έντονα κόκκινες ανταύγειες κάθε ανατολή στον ευρωπαϊκό ορίζοντα από το Νοέμβριο του 1883 ως τον Φεβρουάριο του 1884, κάτι που αποτυπώθηκε σε πλήθος πινάκων της εποχής. Αξίζει να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη έκρηξη είναι από τις πρώτες οι οποίες αποτυπώθηκαν στο κινηματογραφικό φίλμ που μόλις είχε κάνει την εμφάνισή του.
Ρinatubo: με δύναμη από τις Φιλιππίνες
Τέλος, η μεγαλύτερη ηφαιστειακή έκρηξη του 20ού αιώνα σημειώθηκε το 1991 στις Φιλιππίνες από την ενεργοποίηση του Ρinatubo.
Η στήλη της στάχτης άγγιξε τα 7 χιλιόμετρα ύψος και η μείωση της θερμοκρασίας του πλανήτη που προκλήθηκε από αυτή ήταν της τάξεως του μισού βαθμού.
0 comments
Δημοσίευση σχολίου