Déjà vu: Τι είναι τελικά;

Ο κύριος Π, ένας 80χρονος Πολωνός μετανάστης και πρώην μηχανικός, γνώριζε ότι είχε προβλήματα μνήμης, αλλά η γυναίκα του τα περιέγραψε ως μία μόνιμη αίσθηση déjà vu. Αρνείται να δει τηλεόραση ή να διαβάσει εφημερίδα, καθώς ισχυρίζεται ότι τα έχει δει όλα στο παρελθόν.

Όταν βγαίνει για περίπατο, λέει ότι τα ίδια πουλιά τραγουδάνε στα ίδια δέντρα και τα ίδια αυτοκίνητα τον προσπερνούν την ίδια ώρα κάθε μέρα. Ο γιατρός του, του σύστησε να συμβουλευτεί έναν ειδικό για τη μνήμη, αλλά ο κύριος Π αρνήθηκε. Ήταν πεπεισμένος ότι είχε πάει στο παρελθόν.

Το déjà vu μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε, και όποιος το γνωρίζει, αναγνωρίζει τα συμπτώματα αμέσως. Είναι κάτι παραπάνω από μια απλή αίσθηση ότι κάτι το έχεις δει ή ζήσει κάποια φορά στο παρελθόν. Είναι μια τρομακτική, ανάρμοστη και συχνά συνταρακτική αίσθηση ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Δεν μπορείς να τοποθετήσεις το πότε έγινε ακριβώς, και παίρνει τη μορφή εμμονής ή ονείρου.

Υποκειμενικό, παράξενο και φευγαλέο, για να μην αναφέρουμε τις παραφυσικές εξηγήσεις που το συνοδεύουν, η μελέτη του φαινομένου αυτού έχει υπάρξει πολύ δύσκολη στο παρελθόν.

Τώρα όλα αυτά αλλάζουν, με αφορμή την περίπτωση του κυρίου Π και μιας ντουζίνας ακόμα ανθρώπων, οι οποίοι, όπως ο κύριος Π, έχουν άνοια και αισθάνονται ένα μόνιμο déjà vu, καθώς επίσης και με την ανακάλυψη μιας άλλης ομάδας ανθρώπων, επιληπτικών, οι οποίοι αισθάνονται το déjà vu λίγο πριν πέσουν σε αποπληξία. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν συνεισφέρει στην προσπάθεια των ερευνητών να συλλάβουν τη διαδικασία εν ώρα δράσης, φέρνοντας ελπιδοφόρα μηνύματα πως ίσως αυτό το παράξενο και ενοχλητικό φαινόμενο τελικά αποκρυπτογραφηθεί.

Πρωτοφανώς, το déjà vu ανοίγει ένα ενδιαφέρον παράθυρο για την κατανόηση των τρόπων με τους οποίους λειτουργεί η μνήμη. Επιπλέον, μας δίνει στοιχεία για το πώς κατανοούμε τη διαφορά μεταξύ του πραγματικού, του φανταστικού, του ονειρικού και του μνημονικού- ένα από τα πιο μυστηριώδη κομμάτια της συνειδητότητας.

Οι πρώτες βιολογικές εξηγήσεις του déjà vu είχαν βασιστεί στην ιδέα ότι δύο αισθητήρια δείγματα στον εγκέφαλο – ενδεχομένως ένα από κάθε μάτι ή κάθε ημισφαίριο του εγκεφάλου- για κάποιο λόγο αποσυχγρονίζονται, έτσι ώστε οι άνθρωποι να έχουν την αίσθηση ότι έχουν ξαναζήσει την εμπειρία. Η «νοητική διπλωπία», όπως ονομάστηκε, είναι αρκετά ελκυστικός σαν όρος, ωστόσο τα στοιχεία δεν συμφωνούν με αυτόν.

Οι πληροφορίες από τους οφθαλμούς ενώνονται πολύ νωρίς κατά τη διαδικασία της όρασης, πολύ πριν αντιληφθούμε τη σκηνή. Επιπλέον, το déjà vu, η ακριβής μετάφραση του οποίου είναι «έχω ξαναδεί», αντιπαρέρχεται με το γεγονός ότι συμβαίνει και σε τυφλούς ανθρώπους, σύμφωνα με τον Chris Moulin, ψυχολόγο του Πανεπιστημίου του Leeds στη Μεγάλη Βρετανία. Εν συνεχεία, είναι και οι περιπτώσεις ανθρώπων που προέβησαν σε χειρουργική επέμβαση για το διαχωρισμό των φλοιωδών ημισφαιρίων σε μια προσπάθεια ανακούφισης από δυσθεράπευτες περιπτώσεις επιληψίας. Εάν η ιδέα της νοητικής διπλωπίας ήταν σωστή θα περίμενε κανείς ότι θα βρίσκονταν σε μια μόνιμη κατάσταση déjà vu, ωστόσο δεν αναφέρθηκε κάτι τέτοιο.

Μία άλλη θεωρία αναδύεται ως περισσότερη αξιόπιστη. Ίσως το déjà vu είναι αίσθημα πώς έχουμε ξαναδεί κάτι επειδή ακριβώς στο παρελθόν είχαμε ζήσει κάτι παρόμοιο – τουλάχιστον μέχρι ένα βαθμό. Η ψυχολόγος Anne Cleary από το Πανεπιστήμιο του Colorado στην πόλη Fort Collins άρχισε να κοιτάζει για παράλληλα γεγονότα με το déjà vu, στην προσπάθεια της να εξηγήσει περιπτώσεις όπως όταν θέλουμε να πούμε κάτι και το έχουμε «στην άκρη της γλώσσας μας» ή όταν αναγνωρίζουμε ένα πρόσωπο αλλά δεν θυμόμαστε από πού. «Μία θεωρία για το déjà vu είναι ότι ίσως αποτελεί μέρος της διαδικασίας της μνήμης. Τα χαρακτηριστικά της νέας κατάστασης ίσως είναι οικεία από μια παρελθοντική περίπτωση,» αναφέρει.

Τα πρώτα της πειράματα φαίνεται να υποστηρίζουν αυτή τη θεωρία. Σε ένα από αυτά, κατάφερε να επάγει οικειότητα για εικόνες διάσημων προσώπων ή τοποθεσιών, ακόμα και όταν ο θεατής δεν μπορούσε να θυμηθεί από πού τα γνώριζε, παρουσιάζοντας πρώτα στους συμμετέχοντες λίστες με τα ονόματα τους. Σε μια άλλη μελέτη, οι εθελοντές ανέφεραν οικειότητα προς λέξεις, οι οποίες ήταν ηχητικά παρόμοιες με εκείνες που είχαν παρουσιαστεί σε προηγούμενη λίστα. Πάρα ταύτα, η Cleary αναγνωρίζει ότι το déjà vu δεν είναι μόνο αυτό. «Το déjà vu είναι μοναδικό επειδή δεν είναι απλώς άλλη μια στιγμή οικειότητας άλλα έχει την αίσθηση του λάθους.»

Πώς όμως το καταγράφεις αυτό; Μία πιθανότητα είναι ότι το déjà vu βασίζεται σε ένα θραύσμα της μνήμης που προέρχεται από κάτι άλλο πιο ανεπαίσθητο, όπως η ομοιότητα ανάμεσα στο σχηματισμό ή το σχεδιάγραμμα δύο σκηνών. Ας πούμε ότι βρίσκεστε στο σαλόνι του νέου σπιτιού ενός φίλου σας και έχετε την περίεργη αίσθηση ότι έχετε βρεθεί ξανά εκεί, το οποίο όμως είναι αδύνατο. Ενδεχομένως να είναι η διάταξη των επίπλων που έχετε ξαναδεί στο παρελθόν, ισχυρίζεται η Cleary, και έτσι η αίσθηση της οικειότητας μεταφέρεται σε λανθάνον τόπο.

Παρόλο που η θεωρία της οικειότητας υποστηρίζεται από πολλούς, ο Moulin δεν είναι πεπεισμένος. Ο σκεπτικισμός του προέρχεται από τη μελέτη ενός επιληπτικού, την οποία συνέταξε με τον Akira O’ΑConnor, στο Πανεπιστήμιο Ουάσινγκτον, στο Σεν Λούις του Μιζούρι. Τα déjà vu, που προανήγγειλαν την επερχόμενη επιληπτική κρίση του 39χρονου, ήταν αρκετά μεγάλης διάρκειας ώστε να διεξάγουν πειράματα κατά τη διαδικασία τους.

Οι ερευνητές έκριναν ότι αν η οικειότητα βρίσκεται στην καρδιά του déjà vu, τότε θα μπορούσαν να παύσουν την εμπειρία με το να αποσπάσουν την προσοχή του άνδρα από την όποια σκηνή αντίκριζε εκείνη την ώρα. Ωστόσο, όταν γύριζε το βλέμμα του αλλού, το déjà vu δεν εξαφανιζότανε, αντιθέτως ακολουθούσε την όραση και την ακοή του, υποδεικνύοντας ότι η πραγματική οικειότητα δεν είναι η απάντηση στο ερώτημα μας. Το γεγονός ότι η επιληπτική αύρα προκαλεί déjà vu υποδεικνύει ότι είναι εσφαλμένη δραστηριότητα σε συγκεκριμένο τμήμα του εγκεφάλου που καταλήγει σε εσφαλμένη αίσθηση οικειότητας, υποστηρίζει ο Moulin.

Υπνωτική ψυχοδιάσπαση
Πώς όμως; Ο Moulin και ο O’ΑConnor πιστεύουν ότι το déjà vu είναι αποτέλεσμα της αποσύνδεσης ανάμεσα στην οικειότητα και της ανάκλησης. Ξέρουμε ότι γνωρίζουμε από κάπου ένα όνομα ή ένα πρόσωπο, χωρίς όμως να μπορούμε να θυμηθούμε από πού ακριβώς το ξέρουμε. Με τον υπνωτισμό, οι Moulin και O’ΑConnor κατάφεραν να δημιουργήσουν μια ακόμα πιο μυστηριώδη αίσθηση της οικειότητας, που μας οδηγεί να το αντιστοιχίσουμε με το déjà vu. Μία ομάδα ανθρώπων είχε να επιλύσει ένα πάζλ.

Στη συνέχεια, και ενώ βρίσκονταν σε ύπνωση, τους είπαν ότι θα τους έδιναν το πάζλ ξανά, αλλά ότι δεν θα το θυμόντουσαν. Μία άλλη ομάδα, η οποία δεν είχε κάνει το πάζλ, τους είχαν πει ενώ ήταν υπνωτισμένοι ότι θα τους το έδιναν αργότερα και ότι θα αισθάνονταν κάποια οικειότητα, την οποία δεν θα μπορούσαν να εξηγήσουν. Και στις δύο καταστάσεις δημιουργήθηκε μια παράξενη αίσθηση οικειότητας, την οποία κάποιοι συνδέουν με το déjà vu.

Οι Moulin και O’ΑConnor ελπίζουν ότι εάν καταφέρουν να προκαλέσουν μια κατάσταση déjà vu στο εργαστήριο θα μπορούσαν να εξηγήσουν το φαινόμενο. Πιστεύουν επίσης ότι αυτά τα φαινόμενα υποστηρίζουν την θεωρία ότι η οικειότητα και η ανάκληση δεν επιδέχονται συσχέτιση, και ότι μπορεί να αισθανθείς οικειότητα χωρίς να υπάρχει προηγούμενη παρόμοια εμπειρία.

Ενδεχομένως, και οι δύο θεωρητικοί, ο Moulin και η Cleary να είναι σωστοί στις θεωρίες τους. Ο μεσοφλοιός αποθηκεύει πληροφορίες σχετικά με τη χωρική διάταξη, αντί του χρόνου, τόπου και διαδοχής των γεγονότων, και επομένως συνηθισμένα αισθήματα οικειότητας προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από τη διάταξη και το σχηματισμό, κάτι που έρχεται σε συμφωνία με τη θεωρία της Cleary.

Πράγματι, υπάρχουν ίσως πολλοί τρόποι να δημιουργηθεί εσφαλμένη οικειότητα, σύμφωνα με τον ψυχολόγο Alan Brown από το Πανεπιστήμιο του Southern Methodist στο Ντάλας του Τέξας, συγγραφέα του βιβλίου “The déjà vu experience” (Psychology press, 2004). Τα δικά του πειράματα μαρτυρούν κάποιες άλλες πιθανότητες. Για παράδειγμα, προκάλεσε την αίσθηση αποσπώντας τους εθελοντές ενώ έριξαν μια «γρήγορη ματιά» σε μια σκηνή και μερικά λεπτά αργότερα τους έδωσε την εικόνα να την παρατηρήσουν καλά.

«Εάν δεις μια εικόνα στα γρήγορα και κάτι σου αποσπάσει την προσοχή, και στη συνέχεια κοιτάξεις την ίδια σκηνή ξανά λίγο αργότερα, έχεις την αίσθηση ότι την έχεις ξαναδεί αλλά κάποια στιγμή στο παρελθόν,» λέει ο Brown. Προκάλεσε την ίδια αίσθηση δείχνοντας στους ανθρώπους εικόνες από πράγματα που είχαν ξεχάσει. «Όπως ο στομαχόπονος πονάει με τον ίδιο τρόπο αλλά προκαλείται από διαφορετικές διαδικασίες, το ίδιο μπορεί να συμβαίνει με το déjà vu,» συνεχίζει ο ίδιος.

Το πραγματικό πρόβλημα με το déjà vu, ωστόσο, δεν είναι το πώς έχουμε οικειότητα χωρίς αναγνώριση, αλλά το γιατί είναι τόσο ενοχλητικό. «Θα το αισθανόμασταν συνέχεια αν ήταν απλώς οικειότητα με πραγματικές εμπειρίες,» λέει ο Ed Wild από το Ινστιτούτο Νευρολογίας του Λονδίνου. Ισχυρίζεται ότι η διάθεση και το συναίσθημα είναι σημαντικοί παράγοντες στην αίσθηση του déjà vu. Χρειαζόμαστε τον κατάλληλο συνδυασμό σημάτων, όχι μόνο τη διάταξη μιας σκηνής αλλά το πώς αισθανόμαστε εκείνη την ώρα, για να πιστέψουμε ότι κάτι είναι οικείο ενώ στην ουσία δεν είναι.

Ο Moulin συμφωνεί ότι πρόκειται για θέμα βαθμού. Οι περιοχές που παρεμβάλλονται ανάμεσα στην ανάκληση, την οικειότητα και το συναίσθημα είναι πολύ στενά συνδεδεμένες. Ένα μικρό ερέθισμα θα μπορούσε να παράγει μια ήπια αίσθηση οικειότητας, ενώ ένα δυνατότερο ερέθισμα ενδεχομένως να επεκταθεί σε γειτονικές περιοχές του συναισθήματος προκαλώντας μια αίσθηση ενοχλητική, ή ακόμα και ένα κακό προαίσθημα, όπως αναφέρουν κάποιοι άνθρωποι για το déjà vu.

Ο γνωστικός νευροεπιστήμονας Stefan Kohler από το Πανεπιστήμιο του Δυτικού Οντάριο στο Λονδίνο του Καναδά, πιστεύει ότι ο ρόλος του συναισθήματος είναι καθοριστικός για την πρόκληση της αίσθησης του παράξενου που συνοδεύει το déjà vu. Πρόσφατα, του δόθηκε η δυνατότητα να δει σε εικόνα τον εγκέφαλο ενός ασθενούς που θεραπεύτηκε από επιληψία με αισθήματα déjà vu, αφαιρώντας έναν μεγάλο όγκο που ενεργοποιούσε τις επιληπτικές κρίσεις. Οι αποκομμένες περιοχές περιλαμβάνουν τμήματα του ιππόκαμπου και του μεσοφλοιού, αλλά επίσης περιελάμβαναν και την αμυγδαλή. Ισχυρίζεται ότι αυτή η περιοχή, η οποία συνδέεται στενά με το συναίσθημα, συνεισέφερε άμεσα στην πρόκληση του déjà vu.

Ο Kohler υποθέτει ότι χωρίς τον κατάλληλο συναισθηματικό ερεθισμό, ενδεχομένως ο εγκέφαλος να μην μπορεί να αναγνωρίσει ένα πρόσωπο ή τόπο που είχε δει στο παρελθόν ως πραγματικά οικείο. Από την άλλη, ο ακατάλληλος συναισθηματικός ερεθισμός ίσως μας κάνει να αισθανθούμε ότι κάτι είναι οικείο ενώ δεν είναι.

Το τελευταίο στοιχείο του déjà vu, η αίσθηση του αδύνατου, προφανώς έρχεται από τα τμήματα του εγκεφάλου που έχουν να κάνουν με τη λογική σκέψη. Σύμφωνα με τον Kohler, “όταν η λογική μας λέει ένα πράγμα, και το συναισθηματικό μας ένστικτο κάτι άλλο, τότε το αποτέλεσμα είναι μια αίσθηση του εσφαλμένου. Αυτό το τελευταίο στοιχείο λείπει από τους ανθρώπους με άνοια, όπως ο κύριος Π, οι οποίοι αποδέχονται τις εμπειρίες τους ως απολύτως φυσιολογικές.”

Ο εγκέφαλος μας αναζητά συνεχώς συσχετισμούς. Το déjà vu είναι ενδιαφέρον, λέει ο Kohler επειδή προτάσσει έναν εγκεφαλικό μηχανισμόν ο οποίος μας βοηθά να μεταφράζουμε ό,τι πράττουμε. Όταν έχεις μία θύμηση, έχεις την αίσθηση της ανάκλησης. Αισθάνεσαι ότι θυμάσαι, και όχι ότι ονειρεύεσαι. «Το déjà vu είναι ένα σφάλμα σε μια γνωστική διαδικασία, η οποία “τρέχει” στο παρασκήνιο συνεχώς. Όταν κάτι πάει στραβά, είναι έντονα κατανοητό,» λέει ο Moulin. Στην υπερβολή του, οι ασθενείς με μόνιμο déjà vu – το ονομαζόμενο déjà vecu, που σημαίνει “το έχω ξαναζήσει”- πλάθουν ιστορίες για να το εξηγήσουν.

Παρόλο που το déjà vu αρχίζει να ξετυλίγει μερικά από τα μυστικά του, έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας προτού κατανοήσουμε το πώς αποφασίζουμε για το τι είναι πραγματικό, φανταστικό, ονειρικό ή εμπειρικό, και το πώς όλες αυτές οι “ταμπελίτσες” καταλήγουν σε τόσο διαφορετικές συνειδητές εμπειρίες. Οπωσδήποτε, παραμένει αρκετά μυστηριώδες για να δικαιολογήσει περαιτέρω έρευνα. Όπως λέει και ο Wild, «το déjà vu είναι μία από τις πιο παράξενες εμπειρίες που βιώνουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι.»

Déjà vu και τον εγκέφαλο, τη συνείδηση και Self
Όλοι έχουμε κάποια εμπειρία από ένα συναίσθημα, που έρχεται από πάνω μας και περιστασιακά, από αυτό που λέμε και κάνουμε έχουν ειπωθεί και στο παρελθόν, σε μια μακρινή εποχή - του μας έχουν περιβάλλεται, αμυδρό αιώνες πριν, από τα ίδια πρόσωπα, τα αντικείμενα , και τις συνθήκες - από μας, γνωρίζοντας απόλυτα τι θα πει στη συνέχεια, καθώς αν θυμηθούμε αυτό που ξαφνικά! Συμβαίνει σε μένα και έχει πιθανώς συνέβη σε σας. Είναι αιφνίδια και φευγαλέα, αφήνοντας ως απρόσμενα όπως ήρθε. Παρόλο που η εμπειρία είναι εντυπωσιακή σε σαφήνεια και λεπτομέρεια, είναι δύσκολο να συλλάβει εκ νέου ή να διηγηθούν.

Σε γενικές γραμμές, εναπόκειται ανεξήγητη και περιγράφεται με μια ασαφή έννοια, συχνά απλώς και μόνο ως, "Πω πω, πήρα μόνο το πιο περίεργο το deja vu». Γιατί είναι τόσο δύσκολο για την έρευνα και φαίνεται ότι δεν έχει αρνητικές επιπτώσεις στην καθημερινή και τη μακροχρόνια λειτουργία του νευρικού συστήματος, το Déjà Vu έχει αφεθεί σε μεγάλο βαθμό στο περιθώριο της νευροβιολογικές έρευνας. Σε όλες της ασάφειας του, το Déjà Vu εξακολουθεί να είναι μια αμηχανία φαινόμενο που δεν έχει ακόμη εξηγηθεί πλήρως. Η αξία των πραγματικά κατανόησης της πηγής του deja vu και τα κυκλώματα της είναι για την αποκάλυψη ενός από τα πολλά κλειδιά για το ρόλο του συνειδητού εαυτού στη λειτουργία του εγκεφάλου.

Τι είναι το Déjà Vu και πώς λειτουργεί; Déjà vu θεωρείται σύνηθες φαινόμενο. Οι έρευνες δείχνουν ότι περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού είχε την πιο κοινή μορφή του déjà vu αισθήσεις . Λόγω της υποκειμενική και συχνά απερίγραπτη φύση των συνδεδεμένων συναισθήματα, αποδείχθηκε δύσκολο να προσδιοριστεί ποιος είναι πραγματικά βιώνει déjà vu. Σε γενικές γραμμές, πάντως, το Déjà Vu είναι «κάθε αριθμός είναι δύσκολο να εξηγήσει μερικές φορές ανατρέποντας περιστατικά απροσδόκητων αναγνώρισης, στην οποία ο ενδιαφερόμενος έχει πρόβλημα προσδιορισμό ενός προηγούμενος για τις εκδηλώσεις και / ή οι τόποι που φαίνονται τόσο παράξενα και έντονα εξοικειωμένος . " Déjà vu έχει οριστεί ως "εξοικείωση χωρίς ευαισθητοποίησης . " Ενώ ο κατάστασης συνθήματα του déjà vu είναι εξοικειωμένοι, υπάρχει μία σαφής έλλειψη ενημέρωσης σχετικά με τη συγκεκριμένη πηγή της μνήμης.

Arthur Funkhouser προσδιορίζει τρεις τύπους του deja vu σε μια προσπάθεια να αναδεικνύει εναργέστερα μεταξύ των συνδεδεμένων, αλλά διαφορετικές, νευρολογικές εμπειρίες. Αυτά είναι déjà vecu (ήδη βιώσει), το Déjà senti (ήδη αισθητές) και déjà visite (ήδη επισκεφθεί). Déjà vecu είναι η πιο κοινή εμπειρία το deja vu και περιλαμβάνει την αίσθηση ότι έχουν κάνει κάτι ή να έχουν έλθει σε πανομοιότυπη κατάσταση πριν και ξέροντας τι θα συμβεί στη συνέχεια. Αυτές οι αισθήσεις συχνά αισθητή μέσω διαφόρων αισθήσεων: όραση, ακοή, γεύση, αφή και ιδιοδεκτικά αντιλήψεις. Η εμπειρία είναι συχνά εξαιρετικά λεπτομερής και συνήθως συνδέεται με πολύ τις συνήθεις δραστηριότητες. Αν και το επεισόδιο ίδια διαρκεί από μόνο ένα κλάσμα του δευτερολέπτου για αρκετά λεπτά, μπορεί συχνά να θυμόμαστε με κάθε λεπτομέρεια πολύ καιρό μετά το επεισόδιο έχει συμβεί. Ένα βιώνει λέει, «Εκεί ήρθε αυτή η παράξενη, σχεδόν φυσική up-αναβλύζει από οπτική εμπειρία, μια οπτική στρέβλωση, και την ίδια στιγμή μια απόκοσμη συνειδητοποίηση ότι όλα όσα συμβαίνουν τώρα είχε συμβεί στο παρελθόν, ίσως πολλές φορές . "

Déjà senti είναι διαφορετικό από déjà vecu σε αυτό το επεισόδιο της ανάμνησης μοιάζει περισσότερο με την αποκατάσταση των πολύ αναζήτησε μετά από πληροφορίες. Η αίσθηση είναι ένα από ικανοποίηση που έχουν ανακτηθεί μια μνήμη, αν η μνήμη δεν επιδιώχθηκε με δραστήριο τρόπο. Αυτή η μορφή του deja vu δεν συνεπάγεται οποιαδήποτε συναισθήματα προαίσθημα και τα επεισόδια γρήγορα διαλύσει από τη μνήμη. Déjà senti έχει συσχετιστεί με τη μερική εμπειρίες κατάσχεση αναφέρθηκαν από τη χρονική τους ασθενείς επιληψίας λοβού. Η εκτεταμένη φύση αυτών των επεισοδίων έχει τη δυνατότητα να γίνουν λεπτομερείς περιγραφές του τα συναισθήματα που συνδέονται με ένα déjà εκδήλωση senti. "Ήταν σαν ένα από τα όνειρά μου είχαν απλώς αναρροφάται από τον πραγματικό, φυσικό περιβάλλον και που να παίζει και πάλι με κάθε λεπτομέρεια. " Déjà visite είναι πιο σπάνιο γεγονός στο οποίο ένα άτομο επισκέπτεται μια νέα θέση και θεωρεί ότι είναι γνωστό. Είναι συνδεδεμένη με χωρικές διαστάσεις, ενώ déjà vecu συνδέεται με καταστάσεις και διαδικασίες. Déjà vu εμπειρίες μπορεί να είναι σε μία από τις τρεις μορφές που περιγράφονται παραπάνω ή μπορεί να είναι μια μικτή έκδοση με συνδυασμένο αποτέλεσμα το deja vu .

Τι προκαλεί déjà vu επεισόδιο; Υπάρχουν αρκετές πιθανές εξηγήσεις για το τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια μιας déjà vu εμπειρία.Μια πιθανότητα είναι απλά η περιστασιακή αναντιστοιχία πραγματοποιούνται από τον εγκέφαλο στη συνεχή προσπάθειά της να δημιουργήσει ολόκληρο sensical εικόνες από πολύ μικρά κομμάτια των πληροφοριών. Κοιτάζοντας μνήμη ως ένα ολόγραμμα, είναι μόνο κομμάτια των αισθητηριακές πληροφορίες που απαιτούνται για τον εγκέφαλο να αναδημιουργήσουν όλη τρισδιάστατες εικόνες. Όταν ο εγκέφαλος λαμβάνει ένα μικρό αισθητηριακών πληροφοριών (μια θέα, μια μυρωδιά, ένας ήχος), που είναι εντυπωσιακά παρόμοιος με την ένδειξη αυτή κατά το παρελθόν, ολόκληρη την εικόνα μνήμη στρέφεται προς τα εμπρός. Ο εγκέφαλος έχει λάβει στο παρελθόν ότι είναι η παρούσα, βάσει μιας από μικροσκοπικό κομμάτι του αισθητηριακές πληροφορίες. Είναι αυτή η αναντιστοιχία του παρελθόντος και του παρόντος αισθητηριακές πληροφορίες που προκαλεί την αίσθηση της disconcertment και ανησυχία που συνδέεται με ένα περαστικό το deja vu .

Αυτή η θεωρία παρέχει μια ικανοποιητική εξήγηση για τις φυσικές συνέπειες του deja vu. Αυτές φαίνεται να είναι παρόμοια με τα αποτελέσματα της αναντιστοιχίας μεταξύ αισθητηριακών πληροφοριών και επιστέγασμα πληροφορίες σήματος απαλλαγή στον εγκέφαλο. Δεν περιλαμβάνονται, ωστόσο, φαίνεται να παρέχουν επαρκείς απαντήσεις μεμονωμένων (ακόμα και το δικό μου) τους λογαριασμούς του deja vu, όπου η εικόνα μνήμης τράβηξε επάνω δεν είναι κατ 'ανάγκη από ένα αληθινό γεγονός του παρελθόντος.

Μια άλλη εξήγηση για το déjà vu είναι ότι υπάρχει μια μικρή δυσλειτουργία μεταξύ των μακροχρόνια και βραχυπρόθεσμη μνήμη κυκλώματα του εγκεφάλου. Κάπως, συγκεκριμένες πληροφορίες συντομεύσεις πορεία του από μικρή στη μακροπρόθεσμη μνήμη αποθήκευσης, παρακάμπτοντας τους συνήθεις μηχανισμούς που χρησιμοποιούνται για την αποθήκευση μεταφορά. Οι λεπτομέρειες σχετικά με αυτήν τη συντόμευση, δεν είναι ακόμη πλήρως κατανοητή. Όταν αυτή η νέα, πρόσφατη πληροφορία είναι αξιοποιηθεί, το άτομο θεωρεί ότι το κομμάτι προέρχεται από μακροχρόνια αποθήκευση και έτσι πρέπει να προέρχονται από το μακρινό παρελθόν .

Μια παρόμοια θεωρία λέει ότι το σφάλμα είναι η χρονική στιγμή της διορατικό και γνωστικές διαδικασίες. Αισθητηριακές πληροφορίες που έχει αλλάξει το δρομολόγιο καθ 'οδόν προς την αποθήκευση της μνήμης και, έτσι, δεν είναι άμεσα αντιληπτή. Αυτή η μικρή καθυστέρηση προκαλεί την αίσθηση που βιώνουν και να θυμάται κάτι που την ίδια στιγμή, μια πολύ ανησυχητική αίσθηση . Μια άλλη εξήγηση είναι ότι déjà vu είναι στην πραγματικότητα η διαδικασία της ανάμνησης συνδέσεων μνήμης, της μετά την ωθήσεις και συνάψεις . Όλες αυτές οι neurobiologically βάση τις εξηγήσεις για το déjà vu φαίνονται αξιόπιστες, και ενδιαφέρουσα και ίσως υπάρχει κάποια επικάλυψη ή συνδυασμό ότι οι λογαριασμοί για τις διάφορες εμπειρίες που ονομάζουμε déjà vu.

Οι άλλες εξηγήσεις για το deja vu έχει δοθεί από ψυχαναλυτές, όπως η εκδήλωση της επιθυμία εκπλήρωσης. Εδώ, το Déjà Vu είναι η επανάληψη υποσυνείδητο ενός εμπειρία του παρελθόντος, αλλά με μια πιο θετική τελειώνει . Η σφαίρα της παραψυχολογίας προτείνει ότι déjà vu είναι μια ευκαιρία για μετενσαρκώνεται να πάρετε μια ματιά στην κορυφή σε μια προηγούμενη ζωή. Οι περισσότεροι επιστήμονες μάσα σε αυτές τις «μαγικές» επεξηγήσεις για τις νευρολογικές εκδηλώσεις, αναφέροντας ότι θα σπάσει πολλά από τους νόμους της φύσης . Ορισμένοι, ωστόσο, το σημείο σε πιο πρόσφατα ευρήματα στη φυσική, όπως είναι η δυνατότητα των σωματιδίων που μπορεί να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο (ταχυόνια), βρόχοι χρόνο και πολλαπλά σύμπαντα. Λένε ότι αυτά μπορεί να προκαλέσουν περισσότερο τους μη παραδοσιακούς τρόπους θεώρησης αιτιότητα και τη δυνατότητα νευρολογικών «ταξίδι στο χρόνο» . Αυτό σημαίνει ότι, ίσως, ίσως ακριβώς, η κατανόηση déjà vu ως μέσο για να δει στο παρελθόν ή το μέλλον δεν μπορεί να είναι τόσο απομακρύνεται αμέσως. Είναι σίγουρα τροφή για σκέψη για την αύξηση της συζήτησης, ούτως ή άλλως.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί το επίπεδο της συνείδησης που εμπλέκονται σε μια déjà vu επεισόδιο. Υπάρχουν κοινά θέματα που τρέχουν μέσω πολλών déjà vu εμπειρίες. «Όταν είσαι στη μέση ενός τέτοιου γεγονότος, θα έχουν συνείδηση ότι τα πάντα είναι σύμφωνο με το« σας »μνήμη του» και το "ξέρω ακριβώς τι συμβαίνει γύρω μου όταν συμβαίνει. . " Αυτό σημαίνει ότι η συμμετοχή ολόκληρης της παραγωγικής ικανότητας του εγκεφάλου δεν είναι υποχρεωμένος να προσκομίσει déjà vu εμπειρία. Ίσως το πιο σημαντικό, υπάρχει ένας σημαντικός ρόλος, τουλάχιστον ένα μέρος του συνειδητοποιημένο άτομο και το I-λειτουργία. «Ήταν σα να βρίσκεται σε μια μακρόχρονη παιχνίδι, πλήρης, με την έννοια ότι είναι« on »και το κύρος

Ποιος είναι αυτός ο ρόλος του εαυτού σε déjà vu; "Σε ποιο βαθμό είναι δυνατόν για τον πυρήνα της ευαισθητοποίησης για τη διατήρηση ... εικόνες και συναισθήματα πριν από όπου και αν κατάπιε πάλι και σφραγισμένη σφιχτά; "Ένα επιληπτικές déjà vu που βιώνει ισχυρίστηκε ότι θα μπορούσε να συλλάβει εκ νέου συνειδητά τα συναισθήματα και τις έννοιες που συνδέονται με το déjà vu απλά γράφοντας τις εικόνες που εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της εμπειρίας. Αργότερα, βρήκε ότι οι μνήμες δεν είχε εξαφανιστεί όπως πριν, αλλά θα μπορούσαν να επανέλθουν σε ένα συνειδητό επίπεδο από την απλή ανάγνωση των σημειώσεων. Η εμπειρία ήταν έφερε πίσω σε αυτόν σαν να ήταν μια συνειδητή ονειροπόληση . Η εντυπωσιακή επίπτωση εδώ είναι το μέρος της το συνειδητό εαυτό, το I-λειτουργία, είναι που συμμετέχει άμεσα και μπορεί να επικοινωνεί με τις διαδικασίες του déjà vu.

Ίσως για κάποιους, Déjà Vu δεν αξίζει το βάρος της έρευνα σε συνάψεις. Μπορεί να φαίνεται σε πολλούς να είναι μόνο μια εκκεντρικά, ιδιότροπος τέχνασμα του εγκεφάλου που μαθαίνουμε να ενσωματώσουν στην καθημερινή μας ρουτίνα. Έρευνα σχετικά με τις επιπτώσεις αυτής της νευρωνικών περιπτώσει, πάντως, φαίνεται να οδηγεί προς μια πιο σε βάθος γνώση του εαυτού μας.

Αρκετοί από εμάς που έχουν "ήδη δει" θα τολμούσε να δείτε ακόμα πιο --- θα ακολουθούσε στην πραγματικότητα τόσο επικίνδυνο, εξαφανίζονται, εισερχόμενα δρόμο συνειδητά και των μαρτύρων, για πρώτη φορά αυτό που είναι συνήθως jamais-vu και κρυμμένα, και εννοώ η σταθερή σκοτεινή ευθυμία των νευρώνων και το φάντασμα που ονομάζεται «εγώ»

Η καλύτερη κατανόηση του deja vu μπορεί να μας οδηγήσει πιο κοντά στην κατανόηση της πολύπλοκης σχέσης μεταξύ τους εαυτούς μας και τις αναμνήσεις μας. Μπορεί φως μια διαδρομή για μια σαφέστερη άποψη για το πώς εμείς οι ίδιοι ενσωματώσει στη μνήμη μας και το πώς μας μνήμη είναι ενσωματωμένη στη συνειδητή τον εαυτό μας. Πώς μπορεί αυτό να είναι μάταιη;