Σας ευχαριστώ που υπάρχω! η γυναικά που έβγαλε την προσωπικής της ζωή, στο διαδίκτυο!

Στις αρχές του 21ου αιώνα, μια μεσόκοπη αλλα ιδιαίτερα θελκτική γυναικά, αποφάσισε να τοποθετήσει κάμερες στο διαμέρισμα της και να μεταδίδει εικόνες απο την προσωπική της ζωή, στο διαδίκτυο!Επί εικοσιτετράωρου βάσεως...

Στο ξεκίνημα αυτής της ιδιότυπης παράστασης, απέφευγε συστηματικά να δώσει οποιαδήποτε πληροφορία για τη ζωή της, ενώ δεν απαντούσε σε κανένα απο τα μηνύματα που δέχονταν σωρηδόν στο μεηλ της, παρότι πολλαπλασιαζόνταν με γεωμετρική πρόοδο, καθώς το σόου γίνονταν γνωστό απο στόμα σε στόμα...
Επίσης, έκαμε όλες τις καθημερινές της δουλειές και τις φυσικές της ανάγκες, έτρωγε, αφόδευε και κοιμόταν, σαν να μην υπήρχε κάμερα εκεί γύρω.

Το μπλογκ της ξεπέρασε γρήγορα σε επισκεψιμοτητα τις ιστοσελίδες διάσημων αστέρων της τηλεόρασης.Κομμάτια απο τη ζωή της ανέβαινε στο γιου πορν και στο youtube, οπως επι παραδείγματι η σκηνή στο τραπέζι της κουζίνας, οπού η γυναικά αυτοϊκανοποιουνταν με ένα καρότο...

Δεκατρείς ημερες μετα και αφου ήδη η επισκεψιμότητα μετριόταν σε εκατομμύρια κλικαρίσματα, η γυναικά στάθηκε μπροστά στην κάμερα και αποκάλυψε το όνομα της.
Δήλωσε οτι την έλεγαν Μαγια αλλα πρόσθεσε οτι δεν ήθελε οι φίλοι και οι φίλες της να ειναι βέβαιοι οτι Μαγια ήταν το πραγματικό της όνομα!

"Μπορει ολα αυτα που γινονται εδω να ειναι μια απατη", τους ειπε "και εγω ακομα να μην είμαι καν αληθινή, ωστόσο μάλλον δεν είμαι περισσότερο ψεύτικη απο σας και η ζωή μου μπορεί να μην ειναι πιο άδεια απο τη δίκη σας..."Κι αφου τα είπε αυτά μπροστά στην κάμερα επέστρεψε στην κουζίνα της, οπού είχε βάνει να μαγειρέψει χοίρινο κρασάτο.Το παράδοξο ήταν πως όταν στήθηκε στο μάτι της κάμερας, έκρυβε με τις παλάμες της το πρόσωπο της, λες και δεν ήταν όλοι οι άλλοι που λαθροκοιταζαν τη ζωή της αλλα η ίδια...

Δυο ήμερες αργότερα έκαμε την πρώτη της δημοσιά εξομολόγηση, την οποία παραθέτω εδώ χωρίς άλλα σχόλια...

Σας ευχαριστώ που υπάρχω...[Η εξομολόγηση]

Την καλησπερα μου σε ολες και ολους...Θέλω να σας εξομολογηθώ πως όταν άρχισα να προβάλω την ίδια μου τη ζωή στο διαδίκτυο, είχα κιόλας αποφασίσει να ξεμπερδεύω με δαυτηνε...

Τα πράγματα για μενα πηγαίναν κατα διαβόλου και δεν έβλεπα κανέναν απολύτως λόγο για τον οποίο θα άξιζε να παρατείνω την παραμονή μου στον μάταιο τούτο κόσμο... Έλαβα λοιπόν την απόφαση να αυτοκτονήσω, ωστόσο μου καρφώθηκε η ιδέα να το κάμω αυτο θεαματικά, δηλαδή να κόψω τις φλέβες μου ή να κρεμαστώ ή να πλακωθώ στα χάπια, μπροστά σε χιλιαδες θεατές, επειδή μου φαίνονταν οτι θα είχε πολύ γούστο να ειναι μαζεμένη όλη η οικογένεια και να παρακολουθεί μια αυτοκτονία σε απευθείας μετάδοση... Κι ετσι ξεκίνησε αυτο το περιεργο παιχνίδι με το ίντερνετ, οπού σας βεβαιώνω οτι δεν είχα καμια πρόθεση να το τραβήξω για καιρό, ούτε φυσικά ήθελα να γίνω ενα είδος τηλεοπτικού ρεαλιτυ αλλα απο την άλλη, συνέβησαν κάποιες αλλαγές στη ζωή μου, που έφεραν τα πάνω - κάτω...

Εγώ, λοιπόν καλα μου πλασματακια ζούσα μια ζωή εντελώς κολλημένη στην οικογένεια και στο καθώς πρέπει και η μονή μου εγνοια ηταν πως να εξασφαλίσω τη μεγίστη δυνατή ευτυχία στον άντρα μου και στα παιδιά μου, που πίστευα οτι θα προκαλούσε και το μέγιστο δυνατόν της ευτυχίας και σε μενα την ίδια... Έτρεχα να προλάβω τα φροντιστήρια και τα κολυμβητήρια, διοργάνωνα παιδικά πάρτι, προσπαθούσα να μαγειρεύω οπως μαγείρευε η μαμά του συζύγου μου και έπεφτα ξερή τη νύχτα στο κρεβάτι, προσευχομενη απο μέσα μου να μην του έρθει του αλλουνού να απαιτήσει και π@δημα... Η ψυχολόγος μου, προσπαθούσε να με πείσει οτι ολα αυτα τα έκαμα επειδή θα έπρεπε να μου αρέσει να τα κάμω και μου έφερνε παράδειγμα κατι αλλες φίλες μου, που δεν ειχαν πλέον ούτε παιδιά, ούτε άντρα και που βρίσκονταν σε πιο προχωρημένο στάδιο κατάθλιψης απο μενα, σε σημείο που αναγκάζονταν να τους συνταγογραφησει αντικαταθλιπτικα χάπια...

Απ την άλλη, εγω ένιωθα σαν κωφάλαλη, που ανοίγει συζήτηση με παραπληγικό, διότι το ζήτημα δεν ηταν αν η ζωή μου φαίνονταν να διαθέτει ο,τι ζητούν απο τη ζωή τα τρία τέταρτα των γυναικών του πλανήτη - δηλαδή μια καλή δουλειά και μια καλή οικογένεια, ούτε φυσικά το έβλεπα σαν λόγο να αισθανθώ καλυτερα, το γεγονός οτι εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση απο μενα... Ασε που στον τρόμο μου μην παχύνω, έπαθα μια σιχασιά για οτιδήποτε μπαίνει απο το στόμα και βγαίνει απο τον κ@λο και δεν ανεχόμουν να καταπιώ πάρα μονο χυμούς και μπλαστρωμενο ρύζι... Κι αυτη την ξεκάθαρη απεικόνιση της πραγματικοτητας της ζωής, το οτι δηλαδή καθε τι που σου προσφέρει μια σύντομη στιγμή χαράς, δεν ειναι πάρα ενα στιγμιότυπο της ανταλλαγής της ενεργείας, οπως το φαΐ, που είτε πρόκειται για φασολάδα, είτε πρόκειται για φίλε μπουργκινιον, το ίδιο σκατά θα καταλήξει, το ανήγαγα σε μια παγκόσμια αρχή, σε ενα νέο είδος όρασης, οπού δυστυχώς μπορείς να δεις δίχως αυταπάτες το τι κρύβεται πίσω απο οποιαδήποτε στιγμιαία ευχαρίστηση....

Μοιάζει κάπως σαν την αίσθηση που έχεις όταν βρίσκεσαι σε μια ταβέρνα και γλεντάς αλλα ξέρεις οτι θα πρέπει να ξυπνήσεις στις έξη το πρωί, για να πας στη δουλειά σου κι αυτο σου χαλάει όλη τη διάθεση... Η ευτυχία δεν μπορεί να επιτευχθεί όταν εχει τοσο σύντομη ημερομηνία λήξεως... Να μην τα πολυλογώ λοιπόν, εγω δεν αντλούσα καμια ευχαρίστηση απο την προσφορά μου στην οικογένεια και στο τέλος κατάντησα να εμφανίζω σαφή συμπτώματα κατάθλιψης, εξον απο μια ανερχόμενη νεύρωση και στο μεταξύ λόγω της αφαγιάς είχα φτάσει να ζυγίζω τριάντα κιλά και να σωριάζομαι χάμω στους δρόμους απο την εξάντληση και γενικός να μοιάζω μάλλον με ενα κουρελάκι σάρκας, πάρα με άνθρωπο... Έτσι έπεισα την ψυχολογα μου, να με παραπέμψει σε μια ψυχίατρο κι αυτη μου έγραψε να πάρω τα χαπάκια...

Στην αρχή το χάπι μου φάνηκε θαυματουργό. Εκεί που είχα ξεχάσει πως ειναι να χαμογελάς, έφτανα να ξεκαρδίζομαι στα γέλια κι ενώ πιο πριν ολα μου φαινοντουσαν βουνό, με δυο χαπάκια την ήμερα, τα έβλεπα ολα ρόδινα. Άσε που ξανάρχισα να τρώω και πήρα δέκα κιλά...

Η τεχνίτη ευφορία που μου προκάλεσαν τα χάπια, με βοήθησε να ξεπεράσω τους φόβους μου για το τι θα γίνονταν αν τα τίναζα ολα στον αέρα. Έτσι, βρηκα το κουράγιο να σπάσω την τηλεόραση στα ποδιά του άντρα μου, την ώρα που παρακολουθουσε Πρετεντερη και μετα έπιασα τα παιδιά μου και τους εξήγησα οτι εγω δεν ήμουν αποκλειστικά και μονο μια τροφός που τους ικανοποιούσε τις ανάγκες τους αλλα είχα και μια δίκη μου ζωή, που με περίμενε να τη ζήσω...
Έφυγα λοιπόν απο το σπίτι μου και πήγα να μείνω σε μια γκαρσονιεριτσα και στο μεταξύ ξεκίνησα διάφορες δραστηριοτητες, που υποτίθεται οτι σε οδηγουν σε νέους δρόμους αναζήτησης της ευτυχίας, οπως ας πούμε η δραματοθεραπεια και η γιόγκα. Τοτε όμως εμφανίστηκε στη ζωή μου ο Αρης...

Ο Αρης θα μπορούσε να ειναι η βαλκανική εκδοχή του Ριτσαρντ Γκηρ, αν δεν έφερνε τοσο πολύ στο χαρακτήρα του Κουστουριτσα. Εν ολίγοις, πρόκειται για εναν πολύ ωραιο και επιτυχημένο μεσόκοπο γοη, που όμως καταφέρνει να τα κάμει μπάχαλο, σε όλες του τις σχέσεις και προπαντός στις ερωτικές. Η δασκάλα της γιόγκα ήτανε η πρώην γκόμενα του και απ οτι κατάλαβα προσπαθούσε να τον κάμει να ζηλέψει ερωτωτροπωντας με ολους τους μαθητές, συν τις μαθήτριες της αλλα ο Αρης στενοχωριοτανε μονο όποτε δεν τα πήγαινε καλα με τη σκύλα του - ενα κακομουτσουνο κολεϋ το οποίο είχε την κακή συνήθεια να απαιτεί την αποκλειστικοτητα του κυρίου της στο κρεβάτι...

Προκείμενου να κανουμε ερωτά στο σπίτι του έπρεπε να τη βγάζουμε έξω στο μπαλκόνι κι αυτη ξεσήκωνε τον κόσμο με τα γαυγισματα της. Όταν τον γνώρισα περνούσε μια κρίση μελαγχολίας γιατι η Σαρα [Σαρα έλεγαν τη σκύλα του] φαίνονταν να τον εχει απορρίψει και την κοπανούσε συχνά για να αλητευει με μπ@σταρδα, παρόλο που τον κατασκόπευε συστηματικά και όποτε έβαζε καμια γυναικά στο σπίτι, η Σάρα εμφανίζονταν απο το πουθενά και απαιτούσε τα δικαιώματα της...
Οπως και να χε το πραγμα, ο Αρης ηταν για μενα μια κατεξοχην σωματικη αποκαλυψη.

Είχα ξεχάσει - ή μάλλον δεν είχα νιώσει πότε - το τι σημαίνει να μουσκεύεις με το που θα σε αγγίξει ένας άντρας. Ομολογώ οτι η ένταση της πρώτης μας επαφής με ξάφνιασε, σε σημείο που να ανησυχήσω αλλα η νεα μου ψυχίατρος με συμβούλευσε να αφεθώ ολοκληρωτικά στη σχέση και επιπλέον μου έκοψε τα χάπια....

************************** !***************************************

Για να μην τα πολυλογώ, η αρχική έκσταση που μοιραζόμαστε εγω κι ο Άρης κατάντησε μια θλιβερή υποχρέωση, οπού το κρεβάτι μας φαίνονταν σαν να ήτανε στίβος μάχης κι εμείς θα έπρεπε να διεξάγουμε εκεί εναν πολεμο έως εσχάτων...
Μοιραία ήρθε και η στιγμή που ο ένας δεν ήθελε ούτε να βλέπει το γυμνό σ@μα του άλλου.
Μπουχτισαμε απο την συσσωρευμένη ηδονή...
Η ψυχίατρος μου, μου συνέστησε πλύσεις με χαμομήλι και ενα ελαφρύ αντισηπτικό για να επανέλθουν τα γεννητικά μου όργανα σε ομαλή λειτουργιά και μου πρότεινε να ξαναρχίσω τα χάπια. Την ευχαρίστησα και την εξόφλησα...

Γύρισα στην απομόνωση μου και μετα απο λίγο καιρό άρχισα να συνειδητοποιώ οτι ο μόνος τρόπος να προσεγγίσει κανεις την ευτυχία, ειναι να το πάρει απόφαση οτι αυτη ειναι μια φενάκη και οτι δεν άφορα την επι της γης παρουσία...Ωστόσο και με δεδομένο το οτι δεν μπορώ να βρω κανένα άλλο λόγο που να νοηματοδοτει τη ζωή μου, πέραν απο την επιδίωξη της ευτυχίας, κατέληξα στο απλο συμπέρασμα οτι η ίδια η ζωή ειναι μια απατη, που όσο πιο γρήγορα ξεμπερδεύει κανεις μαζί της, τοσο το καλύτερο...

Κι ετσι ερχόμαστε στην αρχή της ιστορίας μας - στην απόφαση μου να τελειώνω με δαυτην...
Εγκατέστησα λοιπόν τις κάμερες στο δωμάτιο μου και άρχισα να βγάζω τη ζωή μου στο διαδίκτυο, μάλλον πεπεισμένη οτι έκαμα μια τελευταία πλάκα σε κατι που δεν θα μπορούσα πότε μου να το πάρω στα σοβαρά.
Τότε όμως μου συνέβη να νιώσω μια περίεργη και πρωτόγνωρη αίσθηση...</em></q> </p><p><q><em>Σε οτι είχα πράξει μεχρι τοτε, στον γάμο μου, στη δουλειά μου, στον ερωτά μου, το είχα πράξει με τη βεβαιότητα οτι εγω ήμουν αυτη που ήμουν και οτι η καθε πράξη μου ορίζονταν μονάχα απο μενα και απο την ελεύθερη βούληση μου. Δηλαδή νόμιζα οτι μια κάποια Μάγια αποφάσιζε οτι πρέπει να κάμει αυτο ή εκεινο και με έθλιβε όταν καταλάβαινα οτι το αυτο ή το εκεινο τελικα αποδεικνυονταν μεγαλες σαχλαμάρες.
Όταν όμως άρχισα να κινούμαι μέσα σε ενα σπίτι οπού χιλιαδες μάτια παρακολουθουσαν ανά πάσαν στιγμή το τι έκαμα, άστραψε μέσα μου μια πολύ απλή αλήθεια: οτι δηλαδή, η καθε πράξη μου δεν εξαρτιότανε διόλου απο μενα αλλα απο το τι θα ήθελαν κάποιοι άλλοι να κάμω γι αυτούς.

Αν για παράδειγμα, ξεκινούσα να πλασω κεφτεδάκια σκεπτόμουν οτι σ αυτη μου την πράξη έβρισκαν νόημα εκατοντάδες αλλες νοικοκυρές, που επίσης μπορεί να έπλαθαν κεφτεδάκια αλλα επειδή τωρα έβλεπαν μια σαν αυτές να το κάμει στην οθόνη τους, αποκτούσε μια άλλη διάσταση - γίνονταν σαν να λέμε μια πράξη σχεδόν μαγική.
Αν πλάθεις τα κεφτεδάκια για τον άντρα σου και τα παιδιά σου, ειναι πολύ πιθανόν να πάθεις κατάθλιψη γιατι δεν βρίσκεις κανένα νόημα σ αυτη τη διαρκώς επαναλαμβανόμενη διαδικασία, ενώ αν βλέπεις σε μια οθόνη κάποια άλλη να πλάθει τα κεφτεδάκια, τοτε το αντιλαμβανεσαι ως κατι τι το ξεχωριστό - οπως, ας πούμε το να δεις τη Μαντόνα να γλείφει ενα παγωτό...

Διότι η εικονική πράξη διαθέτει τη γοητεία του μοναδικού, ενώ η ίδια ακριβώς πράξη, όταν την κάμεις εσύ καθε μέρα, μπορεί να ειναι ο Γολγοθάς της ζωής σου...

Και το ίδιο ακριβώς ένιωθα σε καθε μια στιγμή της ζωής μου. Ακόμα και να πήγαινα να χέσω που λεει ο λόγος, ήξερα οτι την ίδια ώρα θα ήσαν καρφωμένα απάνω μου χιλιαδες άγρυπνα μάτια, που για αυτούς το γεγονός οτι εγω σκούπισα τον κ@λο μου, θα ηταν το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ημέρας τους.<br /> Τη ζωή μου που την είχα για πέταμα, την ξαναζούσα μέσα απο τους μπανιστηρτζηδες της ως ενα θέαμα που τους έφτιαχνε τη διάθεση.</em></q> </p><p><q><em>Με συνεπεία να φτιάχνει και τη δίκη μου...
Σας βεβαιώνω καλα μου πλασματακια οτι ειναι υπέροχο να γίνεσαι τελικα μια εικόνα...
Λυνεις μια και καλή το ζήτημα του νοήματος...
Για να μην τα πολυλογούμε λοιπόν, άφησα κατα μέρος την οποιαδήποτε σκέψη για αυτοκτονία και πλέον απολαμβάνω τη ζωή μου, μέσα απο τα δικά σας λαίμαργα μάτια.
Γι αυτο καλα μου πλασματακια: σας ευχαριστώ που υπάρχω.
Do not Copy