Για ακόμη μία φορά καταλήγουμε σε κλισέ προτάσεις, ερωτήσεις και απαντήσεις, όπως για παράδειγμα ποιο είναι το νόημα της ζωής, να ζει κανείς ή να μη ζει, να καθόμαστε αμέτρητες ώρες και να κάνουμε ταβανοθεραπεία. Να αμπελοφιλοσοφούμε και άλλες φορές να προσπαθούμε να προσεγγίσουμε την αληθινή ουσία των πραγμάτων.
Ίσως καμιά φορά να ξεσπάμε στο χαρτί, να γράφουμε αμέτρητες σελίδες και να γεμίζουμε γραμμές, με παράπονα, στόχους, ελπίδες, θυμό, χαρά και πολλές -πολλές ερωτήσεις. Στο τέλος η μικρή αποθήκη απωθημένων μας, το τετράδιο, μοιάζει περισσότερο με έκθεση ενός παιδιού δημοτικού. Παθαίνουμε μία κρίση συνείδησης και νομίζουμε πως περνάμε μετεφηβεία.
Και αυτό δεν είναι κακό. Γιατί αυτό που χρειαζόμαστε είναι η αθώα πλευρά η μη καχύποπτη πλευρά των παιδιών, που αισθάνονται, αγγίζουν, βλέπουν, γεύονται, μυρίζουν. Απλά πράγματα, ωραία. Αυτά που μας μαθαίνουν να ζούμε.
Το ερώτημα "Ποιο είναι το νόημα της ζωής;" έχει απασχολήσει κλάδους όπως η φιλοσοφία και η ψυχολογία, ενώ ακόμη και το θετικό μυαλό του Albert Einstein είχε πει: "Ο άνθρωπος που αντιμετωπίζει την ίδια του τη ζωή και των συνανθρώπων του σαν κάτι χωρίς νόημα δεν είναι απλά δυστυχής αλλά και σχεδόν ανάξιος να ζει".
Έχουμε διαβάσει έργα και αποφθέγματα στοχαστών και φιλοσόφων. Συναντήσαμε τον Χριστιανισμό που με τη δική του οπτική μιλά για το νόημα της ζωής, ενώ από την λίστα μας δεν θα μπορούσε να λείψει ο κλάδος της βιολογίας.
Πολλές απόψεις, πολλές θεωρίες, διαφορετικές οπτικές. Απαντήσεις που για λίγο μας ξαλαφρώνουν, αλλά και πάλι το δαιμόνιο μας παραπλανά. Ποιο είναι το νόημα της ζωής και ποιος ο σκοπός της.
Σύμφωνα με τον Γερμανό φιλόσοφο Ιμάνουελ Καντ, ο άνθρωπος πρέπει να καθοδηγείται από τους παγκόσμιους ηθικούς νόμους, ενώ ο πεσιμιστής Σοπενάουερ μας λέει πως δεν υπάρχει σκοπός, καθώς η ζωή είναι κάτι που δεν μπορούμε να φτάσουμε. Ο Αμερικάνος ψυχολόγος Μάσλοου, μας παραθέτει την πυραμίδα της αυτοπραγμάτωσης που στην ουσία είναι ο στόχος αλλά και το νόημα της ζωής
Ο Χριστιανισμός από το δικό του πρίσμα, μας διδάσκει πως η ζωή είναι η δωρεά του Θεού, και πως η ίδια καταξιώνεται όταν πραγματώνονται ευγενείς στόχοι.
Από την άλλη έχουμε τους Στωικούς και τον Επίκουρο, δύο σχολές εκ διαμέτρου αντίθετες. Η Στωική σκέψη είναι ότι οδηγούμαστε στην ευτυχία όταν απομακρυνόμαστε από τα πάθη, ενώ ο Επίκουρος όταν ικανοποιούμε τα πάθη μας.
Οι βιολόγοι, μας λένε πως είναι σημαντικό να ικανοποιούμε τις βασικές μας ανάγκες και να φροντίζουμε για την επιβίωση μας.
Ο σύγχρονος φιλόσοφος Μάρτιν Χαιντεγκερ κάνει λόγο για ελευθερία. Ενώ ίσως τα πιο καθησυχαστικά λόγια, να τα διαβάζουμε από τον Λούντβιχ Βιτγενσταιν: "Για αυτό που δεν μπορούμε να μιλήσουμε καλύτερα να σιωπούμε".
Βιβλία φιλοσοφίας τακτοποιημένα πλέον στην βιβλιοθήκη μας, πεταμένα στα πατώματα όταν ήμασταν φοιτητές. Τότε όπως και τώρα το ερώτημα παραμένει "Ποιο το νόημα και ποιος ο σκοπός;". Απλά τώρα προτιμάμε περισσότερο την τάξη.
Τελικά μάλλον τα μικρά παιδιά μπορούν να απαντούν με περισσότερη ευκολία σε τέτοια ζητήματα. Ίσως τελικά αυτό το συστατικό που μας λείπει ή που χάσαμε να είναι η αθωότητα και ο αυθορμητισμός να ζούμε όπως αγαπάμε.
Αυτό που κρατήσαμε από τα λόγια ενός μικρου παιδιού; "Πόσο λυπηρό θα ήταν να φτάσουμε στο τέλος της ζωής μας και να συνειδητοποιήσουμε πως δεν ζήσαμε ποτέ αληθινά;"
0 comments
Δημοσίευση σχολίου