Δεν κυβερνούν οι λαοί αλλά οι επιθυμίες τους...

1.Δεν κυβερνούν οι λαοί αλλά οι επιθυμίες τους
Η φράση του τίτλου ανήκει στην Αν Μπερνέζ, κόρη του Έντουαρντ Μπερνέζ [Bernays]ο οποίος ήταν ανιψιός και μαθητής του μεγάλου Σίγκμουντ Φρόυντ.
Ο Μπερνέζ έγινε διάσημος και πλούσιος, όταν εφάρμοσε τις ανακαλύψεις του θείου του, για να πλασάρει στα ευρωαμερικάνικα πόπολα, προϊόντα και κυβερνήσεις.

Η πρώτη επιτυχημένη προσπάθεια για να συνδεθούν οι έρευνες στον τομέα της ψυχανάλυσης, με την ψυχολογία των μαζών και κατ’ επέκταση με τις μεθόδους ελέγχου του νου,που θα χειραγωγούσαν τις μάζες, ήταν η πρωτοπόρα για την εποχή της διαφημιστική εκστρατεία του Μπερνέζ, ώστε να «πειστούν» οι γυναίκες να αρχίσουν το κάπνισμα.

Στη δεκαετία του 1920, το να καπνίζει μια γυναίκα ήταν τόσο σπάνιο, όσο και το να συμμετέχει ένας άντρας σε γκέη παρελάσεις, φορώντας μοναχά στρινγκ και πούπουλα. Αυτό όμως έβλαπτε σοβαρά την υγεία των καπνοβιομηχανιών, διότι είχαν χαμένο από χέρι το ήμισυ του πληθυσμού του λεγόμενου «πολιτισμένου» κόσμου.

Ο δαιμόνιος Μπερνέζ ανέλαβε να δώσει λύση στο πρόβλημα, εφαρμόζοντας τις τεχνικές της ψυχανάλυσης.
Σχημάτισε μια ομάδα/δείγμα από γυναίκες της μεσαίας τάξης και προσπάθησε να εντοπίσει τις ασύνειδες επιθυμίες τους και τους ασύνειδους φόβους τους. Οι ψυχαναλυτικές μέθοδοι που είχε διδαχτεί από τον θείο του, τον βοήθησαν γρήγορα να καταλάβει ότι το κάπνισμα, συνδέονταν στο ασύνειδο των περισσοτέρων κυριών, με τον τρόμο της ανδρικής εξουσίας [την οποία φοβόντουσαν αλλά και ταυτόχρονα λαχταρούσαν] και τη σφοδρή επιθυμία να «φανούν» κι αυτές απελευθερωμένες έναντι των ανδρών/αφεντικών.
Στη συνέχεια χρησιμοποίησε το τότε ανερχόμενο φεμινιστικό κίνημα, ώστε να συνδεθεί στο ασύνειδο των κυριών, το «φουμάρω ένα τσιγάρο» με το «ξεκινάω την επανάσταση μου»

Οι φεμινίστριες, που σε όλα τα κινηματογραφημένα επίκαιρα της εποχής εμφανίζονταν να ρουφάνε κάτι πίπες σαν στυλιάρια [τις λεγόμενες: «δάδες της ελευθερίας!»] , έγιναν αμέσως «πρότυπο» ανεξαρτησίας και χειραφέτησης. Οι καπνοβιομηχανίες είδαν πολύ γρήγορα την πελατεία τους να υπερπολλαπλασιάζεται και ο Μπερνέζ τη δική του φήμη, ως χειραγωγού των μαζών, να φτάνει ως τα μεγάλα αυτιά του Λευκού Οίκου και άλλων τέτοιων κέντρων φανερής ή αφανούς εξουσίας.

Η άνοδος του φυσικά ήταν ραγδαία…
Η εκμετάλλευση μιας επιστημονικής ή στοχαστικής ανακάλυψης, δεν είναι κάτι καινούριο στην ιστορία της ανθρώπινης απάτης και μάλιστα υπό τη μορφή την οποία οι ίδιοι οι εφευρέτες της, είχαν στόχο να πολεμήσουν.

Ο Μαρξ για παράδειγμα, συνέλαβε τη θεωρία της υπεραξίας της εργασίας [που παράγει κέρδος για τον καπιταλιστή, από τον παραπανιστό μόχθο του εργάτη] ωστόσο αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν τις ανακαλύψεις του ήσαν ακριβώς οι καπιταλιστές, που μάθανε πώς να ξεζουμίσουν καλύτερα τους εργάτες τους, για να πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους.
Ο Γιουνγκ πλάτυνε τα όρια της Φροϋδικής ανάλυσης, εισάγοντας τις έννοιες των αρχετυπικών εννοιών και του συλλογικού ασύνειδου, αλλά εκείνοι που αξιοποίησαν άμεσα τις ανακαλύψεις και του Γιουνγκ και του Φρόυντ ήσαν οι προπαγανδιστές και οι διαφημιστές της κοινωνίας των μαζών, που βρήκαν νέους τρόπους να χειραγωγούν τις μάζες.
Κι ακόμα πιο σκληρή στην τραγική ειρωνεία της, ήταν η εκμετάλλευση της θεωρίας της σχετικότητας και της περίφημης εξίσωσης του Αϊνστάϊν για τη μετατροπή της μάζας σε ενέργεια.
Οι συνταρακτικές ανακαλύψεις του μεγάλου αγωνιστή της ειρήνης Αλμπερτ Αϊνστάϊν, χρησιμοποιήθηκαν γι α να κατασκευαστεί η πυρηνική βόμβα…

Η θλιβερή ειρωνεία της ανθρώπινης ιστορίας, είναι ότι τα πιο μεγάλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, γίνανε στο όνομα αυτωνών ακριβώς των Ιδεών, που στόχευαν να εξαλείψουν τη βία, τη δεισιδαιμονία, τον τρόμο και το έγκλημα…

Η άμεση και αδιαμφισβήτητη επιτυχία των μεθόδων του Μπερνέζ, δεν έκαμαν μόνο πλούσιο και διάσημο τον δημιουργό τους αλλά σηματοδότησαν και την αυγή μιας νέας εποχής, στην οποία η ίδια η πραγματικότητα που βιώνουν οι άνθρωποι, περνάει σε δεύτερη μοίρα, μπροστά στην εικονική πραγματικότητα, που δημιουργούν γι’ αυτούς οι μηχανικοί του μαζικού ελέγχου του νου.

Δεν έχει σημασία το τι είναι αλλά το τι επιθυμεί ο καθένας να είναι.
Κι αυτή ακριβώς η ασύνειδη [και άρα ανέκφραστη επιθυμία] μπορεί να μορφοποιηθεί τεχνητά και να πλασαριστεί στο πόπολο, ως το πρότυπο ενός «άλλου εαυτού» που ο «μέσος πολίτης» οικειοποιείται με μεγάλη ανακούφιση, ως τον «δικό του εαυτό»Κι έτσι απαλλάσσεται από τους πιο μύχιος τρόμους του, μεταβιβάζοντας το άγχος «για αυτό που φοβάται» στον εξιλασμό της «απόκτησης αυτουνού που επιθυμεί»

«Οι μάζες απαλλάσσονται από το άγχος των τρόμων τους, καταναλώνοντας με μανία…» Το λεγόμενο shoping therapy δεν ήταν ποτέ τίποτε άλλο, παρά ο πέπλος της Μάγια, που κάμει αόρατους τους φόβους μας…

Η κατανάλωση προϊόντων όμως δεν είναι το μόνο πεδίο στο οποίο εφαρμόζονται οι βασικές αρχές του μαζικού ελέγχου του νου Ευθύς με το που οι ισχυροί του πλανήτη, αντελήφθησαν τη δύναμη των μεθόδων της «ασύνειδης» χειραγώγησης των μαζών, έβαναν μπροστά να τις εφαρμόσουν ώστε να εδραιώσουν την εξουσία τους.

Η οικονομική κυριαρχία της διαφήμισης, έφερε πολύ σύντομα την πολιτική αυτοκρατορία της προπαγάνδας. Κι αυτό που ως τα χρόνια του μεσοπολέμου, θεωρούνταν η κατάκτηση των λαών, ώστε να ελέγχουν με την ίδια τη βούληση τους, το ποιος θα τους κυβερνάει, μεταμορφώθηκε μέσα σε λίγες δεκαετίες στην παγκόσμια απάτη της λεγόμενης «φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας»
Η ψήφος του πολίτη από όπλο υπεράσπισης των ατομικών του δικαιωμάτων, έγινε το προνομιακό πεδίο στο οποίο προβάλλονταν οι κατασκευασμένες φαντασιακές του επιθυμίες και οι πιο αγχωτικοί τρόμοι του. Για να ζουν οι κυβερνήτες του καλά και τα αφεντικά τους, ακόμα καλύτερα…

2.Διαφήμιση και προπαγάνδα
Η διαφήμιση και η προπαγάνδα λειτουργούν ακριβώς βάσει των ίδιων τεχνικών και των ίδιων μεθόδων. Η μόνη τους διαφορά είναι ότι στην εμπορική διαφήμιση υπάρχουν κάποιοι δεοντολογικοί κανόνες, που πρέπει υποχρεωτικά να τηρούνται.
Στην προπαγάνδα, κανένας…

Στις εμπορικές διαφημίσεις για παράδειγμα, έχει θεσμιστεί η απαγόρευση της λεγόμενης «παραπλανητικής διαφήμισης» [αν και όλες οι διαφημίσεις είναι παραπλανητικές].
Ωστόσο, αν προβάλεις ένα προϊόν που υποτίθεται ότι φυτρώνει τρίχες στα κεφάλια των φαλακρών, αλλά όσοι έκαμαν τη μαλακία να το βάνουν στο κεφάλι τους κατήντησαν σαν τον κ. Ζουγανέλη, είναι πολύ πιθανόν να σε βάνουν μέσα [εξόν φυσικά και αν διαθέτεις για δικηγόρο τον κ. Κούγια]
Το να βγαίνεις όμως και να λες ότι «λεφτά υπάρχουν» ενώ δύο μηνες μετά ανακοινώνεις τη χρεωκοπία της χώρας σου, τότε όχι μόνο δεν σε κυνηγάει κανένας αλλά αντιθέτως σε καλούν στο χάρβαρντ για να δώσεις διαλέξεις.

Στην εμπορική διαφήμιση επίσης απαγορεύεται η χρήση του «κρυφού μηνύματος» και ο αθέμιτος ανταγωνισμός. Το «κρυφό μήνυμα» είναι ένα είδος τηλεοπτικής προσταγής, που περνάει απαρατήρητο από τα μάτια των θεατών αλλά εντυπώνεται στον εγκέφαλο.

Η σημερνή τεχνολογία της εικόνας επιτρέπει να συμβεί αυτό, στηριγμένη στη διαφορά της ταχύτητας με την οποία συνειδητοποιεί κάτι ο νους, σε σχέση με την ταχύτητα που φτάνει η εικόνα στον εγκέφαλο. Έτσι, μπορεί ένας διαφημιστής να «περάσει» κάποιο μήνυμα, προβάλλοντας το για πολύ μικρό χρονικό διάστημα, ώστε να εν-τυπώνεται η εικόνα στον εγκέφαλο αλλά να μην προλαβαίνει να την συνειδητοποιήσει και να την επεξεργαστεί.
Το μήνυμα όμως καταγράφεται στον νου και αν επαναληφθεί πολλές φορές, εμφυτεύεται κατευθείαν στη μνήμη, λειτουργώντας ως ασύνειδη επιθυμία.

Η συγκεκριμένη τεχνική απαγορεύεται να χρησιμοποιηθεί στην εμπορική διαφήμιση, κανένας όμως δεν γνωρίζει αν οι μεγιστάνες των καναλιών, που ελέγχουν απολύτως την πληροφόρηση, δεν τη χρησιμοποιούν στην πολιτική προπαγάνδα. Οι κακές γλώσσες λέγουν ότι τέτοιου είδους τεχνάσματα χρησιμοποιήθηκαν για να πλασαριστεί το γνωστό νεοσύστατο κόμμα των καναλαρχών…

Στην εμπορική διαφήμιση επίσης απαγορεύεται να «δυσφημείς» τους ανταγωνιστές σου, για να προβάλεις το δικό σου προϊόν. Στην πολιτική διαφήμιση αντιθέτως, μπορείς να τους αποκαλείς ναζήδες και μέλη εγκληματικής οργάνωσης και να τους κλείνεις στη φυλακή, βάνοντας όλα τα παπαγαλάκια σου να διαλαλούν πως όταν δεν έχουν τι να κάμουν, σφάζουν πακιστανόπουλα και πίνουν το αίμα τους με το καλαμάκι του φρεντουτσίνο.

Η προπαγάνδα συνεπώς χρησιμοποιεί όλα τα κόλπα της εμπορικής διαφήμισης, και τα επιτρεπομενα και τα απαγορευμένα, χωρίς κανέναν απολύτως φραγμό, αρκεί φυσικά η συμμορία που ελέγχει τα ΜΜΕ, να φροντίζει ώστε να παίρνουν τακτικά τα δάνεια τους από τις επίσης ελεγχόμενες τράπεζες, τα οποία θα τους χαρίζονται μετά την πάροδο ενός εύλογου χρονικού διαστήματος.

Η δολιότητα του συστήματος φαίνεται ακριβώς στο ότι εξαναγκάζει τα θύματα του να πληρώνουν ακόμα και για την πλύση εγκεφάλου στην οποία τα υποβάλλει καθημερινά.
3. "Εκατομμύρια τηλεοράσεις αναμμένες, κρατούν εκατομμύρια ανθρώπους σβηστούς…"
Ολες οι τεχνικές του ελέγχου του νου, δεν θα είχαν παρά περιορισμένα αποτελέσματα, αν δεν υπήρχε το μέσον της τηλεόρασης.

Η εφημερίδα και το ραδιόφωνο μπορούν φυσικά να επηρεάσουν ως ένα βαθμό τις μάζες, όχι όμως σε τόσο μεγάλη κλίμακα, ώστε να τις αποχαυνώνουν κυριολεκτικώς.
Η τηλεόραση ως μέσον επικοινωνίας, διαθέτει χαρακτηριστικά που την κάμουν ακαταμάχητη στον τομέα της προπαγάνδας. Η κινούμενη εικόνα έχει τη δύναμη να «καθηλώσει» τον θεατή, να τον καταστήσει δηλαδή έναν απλό δέκτη, ώστε να καταπιεί αμάσητο ότι του σερβίρουν.
Για να γίνει καλύτερα αντιληπτό το πως απενεργοποιείται ο θεατής/δέκτης μπροστά στην κινούμενη και ομιλούσα εικόνα, θα σας πω εδώ για τη θεωρία του «κινούμενου δέκτη»

Φανταστείτε έναν άνθρωπο που μπαίνει σε μουσείο για να δει έργα μεγάλων ζωγράφων. Οι πίνακες φυσικά είναι πάλι εικόνες, με τη διαφορά ότι πρόκειται για ακίνητες και βουβές εικόνες.
Προκειμένου να εισχωρήσει ο θεατής στο πνεύμα και στις σημασίες που μεταφέρει το έργο τέχνης, οφείλει να κινηθεί ο ίδιος. Τόσον κυριολεκτικά [κινούμενος στους διαδρόμους του μουσείου] όσον και μεταφορικά [βάνοντας σε κίνηση τα αισθήματα του, τις μνήμες του, τις γνώσεις του κ.λπ.]
Το έργο τέχνης συνεπώς απαιτεί την κίνηση του θεατή προκειμένου να αφομοιωθεί και να αποθηκευτεί στη μνήμη του. Γι αυτό ακριβώς και ουσιαστικά ενεργοποιεί τις πνευματικές δυνάμεις του θεατή, εμπλουτίζοντας τις εμπειρίες του. Φανταστείτε τώρα τον ίδιο θεατή καθισμένο σε μια κινηματογραφική αίθουσα ή ακόμα χειρότερα, βυθισμένο στον καναπέ του, μπροστά στην τηλεόραση.

Εδώ, αντί να κινείται ο θεατής, κινείται η εικόνα!
Ο θεατής δέχεται παθητικά την κινούμενη και ομιλούσα εικόνα, χωρίς να χρειάζεται να ενεργοποιήσει τίποτα από τη συνείδηση του, την κρίση του, τη μνήμη του ή τις γνώσεις του. Από νους, σώμα και ψυχή, μεταμορφώνεται σε ένα τεράστιο οφθαλμό που λαθροκοιτάζει τη ζωή, χωρίς να συμμετέχει ούτε στο τόσο δα, στο διαρκές της γίγνεσθαι.
Επιπλέον, η τηλεόραση λειτουργεί ακόμα πιο πολύ ως ναρκωτικό από ότι ο κινηματογράφος, αφαιρώντας και το κοινωνικό στοιχείο, από τον χώρο του θεατή/δέκτη.

Η οθόνη της τηλεόρασης δεν είναι παρά μια τεράστια χοάνη, που απομονώνει τους ανθρώπους από το γίγνεσθαι της κοινωνίας και της ζωής, μετατρέποντας τους σε παθητικούς «ακίνητους δέκτες».
Στην ουσία πρόκειται για την πιο αποτελεσματική μορφή πρέζας, που κατασκευάστηκε ποτέ από ανθρώπινα χέρια. Αν οι Εγγλέζοι αποικιοκράτες του 19ου αιώνα είχαν στα χέρια τους την τηλεόραση, αντί για το όπιο, θα κυριαρχούσαν ακόμα στην Κίνα…

Εξόν όμως από την τριπλή λειτουργία της ως παραισθησιογόνο, ευφορικό και ναρκωτικό η τηλεόραση διαθέτει και άλλο ένα μεγάλο πλεονέκτημα απέναντι στο ραδιόφωνο και στις έντυπες μορφές προπαγάνδας, όπως είναι η εφημερίδα ή το περιοδικό. Απαιτεί μεγάλα κεφάλαια!
Το να βάνει κανείς μπροστά και να λειτουργήσει [έστω και περιστασιακά] έναν ραδιοφωνικό σταθμό ή ένα περιοδικό φανζίν, δεν απαιτεί και πολλά χρήματα.

Στη δεκαετία του 80 ήκμαζαν οι ερασιτεχνικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, που μπορούσαν να κατασκευαστούν εύκολα, αν διέθετες καμιά 500ριά ευρόπουλα, τα οποία συνήθως τα έβαναν συνεταιρικά οι πιτσιρικάδες.
Η περίφημη Κοκκινοσκουφίτσα, που τα κατάφερνε να εκπέμπει συνεχώς, μέχρι το 1990 και στην οποία είχα ενεργό συμμετοχή για αρκετά χρόνια, έβγανε τα έξοδα της με ένα ερασιτεχνικό αυτοδιοικούμενο μπαράκι, που διοργάνωνε ένα πάρτυ τον μήνα! Με αυτά τα πάρτυ, καταφέρναμε να καλύπτουμε όλα τα έξοδα του σταθμού και επίσης να ανανεώνουμε τις ερωτικές μας γνωριμίες, σε μηνιαία βάση [ήταν ωραία χρόνια τότε…]

Ακόμα πιο φτηνά έρχεται, αν μαζευτούν πέντε – έξη άτομα και τυπώσουν ένα αυτόνομο φυλλάδιο, για να διαδόσουν τις ιδέες τους [προσωπικώς έχω συμμετάσχει σε καμιά εικοσαριά φανζίν περιοδικά]
Η τηλεόραση όμως απαιτεί μεγάλα κεφάλαια και πολύ καλή δικτύωση με τις τράπεζες και την εξουσία.

Το τεράστιο κόστος της δημιουργίας ενός τηλεοπτικού σταθμού και η περιορισμένη γκάμα των συχνοτήτων, σημαίνει απλούστατα, ότι ο πάσα ένας καναλάρχης θα ανήκει στην κοινωνικοοικονομική ελίτ και επιπλέον θα είναι διαρκώς αιχμάλωτος της εκάστοτε εξουσίας.
Και για να μην μασάμε τα λόγια μας, τηλεοπτικός σταθμός ανεξάρτητος, απλώς δεν υπάρχει. Όλοι, μα όλοι μηδενός εξαιρουμένου, παίζουν το παιχνίδι της καθεστωτικής ελίτ, άλλος πιο φανερά και άλλος πιο καλυμμένα…

Με δεδομένη την ισχύ της τηλεόρασης να «αδρανοποιεί» τον ακίνητο θεατή/δέκτη και να του περνάει ότι μήνυμα θέλουν, το «δικαίωμα» της ψήφου μετατρέπεται στην υποχρέωση της «εξαπάτησης»
Οι μάζες κατευθύνονται τυφλά, 'ωστε να δώκουν την «πολύτιμη» ψήφο τους, σε κείνους που επιλέγουν οι ρυθμιστές της παγκόσμιας Νέας Τάξης. Οι ανυποψίαστοι ψηφοφόροι «αγοράζουν» μια κινούμενη εικόνα, για να τους κυβερνήσει, με μοναδικά κριτήρια «αγοράς» το πώς διαχειρίστηκαν τις επιθυμίες τους, τους τρόμους τους και τις αναστολές τους, οι μηχανικοί ελέγχου του νου, που κατασκεύασαν αυτή την εικόνα.

Η επιτυχία του πειράματος «Ποτάμι» απέδειξε με τον πιο ωμό τρόπο, ότι είκοσι αιώνες μετά, επανήλθαμε πλέον στην εποχή του Καλιγούλα [ο οποίος ως γνωστόν ισχυρίζονταν πως θα μπορούσε αν ήθελε να κάμει πρωθυπουργό το άλογο του…]

Η λεγόμενη «κοινοβουλευτική δημοκρατία» δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια τηλεοπτική αυτοκρατορία, με τη μόνη διαφορά ότι το αυτοκρατορικό αξίωμα διαμερίζεται ποσοστιαία σε μια ομάδα συμμοριών, ώστε να αποφεύγεται και ο κίνδυνος να εμφανιστεί κάποια στιγμή ένας κάπο ντι τούτι κάπι, που θα ξέφευγε από τον έλεγχο των αόρατων αφεντικών…