Είμαι 26 και έχω ένα χρόνο που γύρισα στην Ελλάδα

Επαναπα…τι;;;Αυτή την ερώτηση έκανα και εγώ τη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω. Υπάρχει ακόμα αυτός ο όρος εδώ στην Ελλάδα της κρίσης, του μνημονίου, της χρυσής αυγής, της μιζέριας; Ίσως ναι…

«Είμαι 26 και έχω ένα χρόνο που γύρισα στην Ελλάδα». Κάπως έτσι συστηνόμαστε όταν πρωτογνωριζόμαστε όλοι εμείς οι παράφρονες, που αφήσαμε το εξωτερικό για να συναντήσουμε το μέλλον πίσω στην Ελλάδα. Σαν να ανήκουμε σε ένα κλειστό κλαμπ εξαρτημένων! Εξαρτημένοι από την ελπίδα ότι κάτι καλό έχει μείνει στη ψωροκώσταινα για να παλέψουμε.

Έφυγα για σπουδές. Καλύτερες σπουδές από αυτές που μπορούσε να μου προσφέρει οποιοδήποτε ελληνικό πανεπιστήμιο. Βρήκα δουλειά στην Ελλάδα –χωρίς μέσο και στον τομέα μου, τρεις μόλις ημέρες αφότου παρέδωσα τη διπλωματική για το μεταπτυχιακό μου και φυσικά πληρώνομαι υποπολλαπλάσια από ό,τι όλοι οι φίλοι μου που παρέμειναν έξω, αλλά αυτό είναι κάτι που το περίμενα. Ακόμα και έτσι, είναι ευλογία αυτό που ζω και δεν θα φανώ αχάριστη. Όλοι που επιστρέψαμε στην Ελλάδα το ξέρουμε και το περιμένουμε. Προσωπικά, περίμενα ακόμα χειρότερα... Δεν περίμενε όμως κανένας μας αυτή την απέραντη μοναξιά.

Όταν επιστρέφεις, τίποτα δεν είναι όπως το άφησες. Οι άνθρωποι δεν είναι και δεν θα ξαναείναι ποτέ οι ίδιοι μαζί σου γιατί έφυγες και άλλαξες. Γιατί αποδεσμεύτηκες από όλα αυτά τα κομπλεξικά σύνδρομα που σου κληροδότησε η ελληνική καταγωγή σου και επέστρεψες λίγο πιο συνειδητοποιημένος πολίτης. Γιατί είδες. Δεν είχες τα μάτια κλειστά, επειδή έπρεπε να επιβιώσεις μόνος. Χωρίς μαμά, μπαμπά και φίλους. Είσαι εδώ, στην Ελλάδα, όχι γιατί δεν μπορείς να φύγεις αλλά επειδή για πρώτη φορά είναι επιλογή σου.

Αλλά αυτή η επιλογή σε κυνηγάει. Σε κυνηγάει στους φιλικούς σου κύκλους, σε κυνηγάει στους επαγγελματικούς. Σε κοιτάνε με μισό μάτι. ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΤΟΛΜΗΣΕΣ ΝΑ ΧΑΛΑΣΕΙΣ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥΣ; Τα είχαν όλα τακτοποιημένα μέχρι πριν εμφανιστείς να τους θυμίσεις ότι υπάρχει και μια άλλη επιλογή. Η επιλογή να μείνεις έξω, η επιλογή να γυρίσεις. Ακόμα και οι γονείς σου, αυτοί που γκρίνιαζαν μέχρι και μία ώρα πριν πάρεις το τελευταίο αεροπλάνο να προσγειωθείς Ελλάδα λέγοντάς σου πόσο πολύ τους λείπεις και πόσο δεν αντέχουν να είσαι μακριά τους, τώρα σε κατηγορούν που γύρισες, που αντέχεις. Που θέλεις και απαιτείς το κάτι παραπάνω από τη ζωή σου, πού; στην Ελλάδα! Γιατί εφόσον γύρισες, πρέπει να συμβιβαστείς. Δεν γυρίζουν όλοι για να συμβιβαστούν! Γυρίζουν για να μπορούν να σας κοιτάξουν στα μάτια όταν όλη η παράνοια της κρίσης θα έχει περάσει. Για να είναι ένας από εσάς. Γιατί ήθελαν πίσω την παλιά τους ζωή.

Και είναι μετά και το άλλο... Αφού γύρισες, σου αφαιρείται αυτόματα το δικαίωμα να γκρινιάξεις για την όποια κατάσταση. Διότι δεν έχεις πια το δικαίωμα να μιζεριάσεις και εσύ σαν άνθρωπος. Το έχασες την ημέρα που διάλεξες να φύγεις σε τόπους κακούς, μακριά από την Ελλάδα και να ανοίξεις τα φτερά σου. Και αν βρεις δουλειά, παλεύεις να αποδείξεις δύο φορές τι αξίζεις εσύ που είχες το θράσος να ζήσεις έξω. Γιατί είσαι καλός εσύ δηλαδή; Πρέπει να εξηγείς διαρκώς για όσα έχεις παλέψει λες και το χρωστάς. Να μην μπορείς να πεις «είχα μία κακή μέρα», να πεις ότι «αυτό που ζω είναι εργασιακός μεσαίωνας», αφού αμέσως έρχεται η απάντηση «τα ‘θελες και τα ‘παθες…». Και αν τολμήσεις να συγκρίνεις τις σπουδές σου ή ό,τι άλλο έχεις δει ως πρότυπο εκεί στην κακή Ευρώπη ή την ακόμα πιο κακή Αμερική και θέλεις να προτείνεις λύσεις, είσαι και λίγο φαντασμένος. Αλλά αν μείνεις έξω και δεν επιστρέψεις στην Ελλάδα έχεις το γνωστό «εσύ που είσαι έξω, δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς»!

Σε καμία περίπτωση, παρακαλώ, μην αφαιρείτε το δικαίωμα στους ανθρώπους να επιλέγουν το μισογεμάτο ποτήρι. Γιατί καμία οικονομική κρίση δεν είναι πιο μεγάλη από τα διάφορα ελληνικά συμπλέγματα, που βρήκαν επιτέλους την σκέπη κάτω από την οποία απενοχοποιούνται, δεδομένης της κατάστασης.

Καλώς σας βρήκαμε Έλληνες!

*Η Λένα Καπνοπώλη έχει σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες στο ΑΠΘ και έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στην Πολιτική Επικοινωνία στο Άμστερνταμ.