Περί Ορθοδόξου και Βυζαντινής Ιεράς Εξετάσεως, περιληπτικώς

Γύρω απ’ αυτό το ζήτημα της Ιεράς Εξετάσεως της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας υπάρχει μια συμπαγής αποσιώπηση και εσκεμ­μένη συσκότιση ενισχυ­όμε­νη από την γενική άγνοια και αμορφωσιά. Όταν δε ομιλούν περί Δυτικής Ιεράς Εξε­τάσεως εν­νοούν αυτήν που προ­έ­κυψε από τον 13ο αιώνα και μετά και αποσιω­πούν όλα τα φρικιαστικά γεγονότα και εγκλήματα που έλαβαν χώρα τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή κατά τους προη­γούμενους αιώνες, κατά τους οποίους όπως προα­ναφέραμε, η Εκ­κλησία με την χάριν, προστασία και καθοδήγηση του Αγίου Πνεύ­μα­τος μέ­χρι το +1054 ήταν «η μία και μοναδική άμπελος και σαγήνη του Ιησού Χρι­στού»!

Από τον 13ο αιώνα και μετά βλέπομε τη βιαία και ανεξέλεγκτη δράση της Ανα­τολικής Ορθοδό­ξου Εκκλη­σίας να περιορί­ζε­ται ση­μαντικά, αλλά πολύ μακράν του τελείως. Αυτό το συμβάν οφείλεται στις ιστο­ρικές συγκυρίες και τις γεωπολιτικές ανακα­τατάξεις κατά τις εποχές αυτές. Δεν οφεί­λε­ται στο ότι η Ανατο­λι­κή Ορθόδοξος Εκκλησία άλλαξε κατα­στατικό αφού προηγουμένως απέρρι­ψε το προηγούμενο λαν­θασμένο καταστατικό της και επειδή κα­τάλαβε τα προηγούμενα λάθη της και ζήτησε συγ­γνώμη για τα εγ­κλή­ματά της.

Πε­ριλη­πτι­κότατα μό­νο εξηγούμε ότι: Με τις εισβο­λές των σταυ­ρο­φό­ρων και την δήωση της Κων­σταν­τινουπόλεως το +1204 από τους σταυροφόρους της 4ης σταυ­ροφορία, η Βυζαν­τινή Αυτοκρα­το­ρία δεν έχει πλέον δυ­νά­μεις, παρα­παίει και χάνει την αυτοκυ­ρι­ό­τητά της. Η δύ­ναμη της Ανατολι­κής Ορ­θο­δό­ξου Εκ­κλησίας, του κρά­τους και των αυτοκρα­τό­ρων μειώ­νε­ται κατακό­ρυ­φα. Μετά, αν εξαι­ρέσομε τις Μογ­γο­λικές επιδρομές, από τον 13ο αιώνα το Βυζάντιο γί­νε­ται στα­διακά υποτελές στους Σελτζούκους και μετά στους Οθωμα­νούς Τούρκους για να γίνει πλήρως υποτελές το +1453. Τα νο­μικά, ποινικά, αστικά και δικαστικά ζητή­ματα περι­έρ­χονται στην εξου­σία των νέων, αλλοφύλων και αλλο­θρήσκων κατακτη­τών. Εκτός της χριστι­ανικής πί­στεως τώρα έχομε να κάνομε και με την μουσουλ­μα­νι­κή και έτσι τα πράγ­ματα μπλέ­κονται. Πέραν της δι­καιο­δο­σίας που πα­ραχωρήθηκε στην Ορθό­δο­ξο Εκ­κλησία από τον πορθητή Μωάμεθ και τον εκά­στο­τε σουλτάνο, η Εκκλησία δεν είχε πλέον την νο­μι­κή κατοχύρωση, την κρατική υπ­οσ­τήριξη και την αστυνο­μική δύ­ναμη που έχαιρε πριν για να ασκεί την αρπα­κτικότη­τά της, να πράτ­τει όλα εκείνα τα φρικτά εγκ­λή­μα­τα και να επι­βάλ­λει όλες εκείνες τις πα­ράλογες τιμωρίες, πράγματα που σχεδόν ανε­ξέλεγκτα έπραττε και επέβαλλε κατά τους Βυζαντι­νούς χρυ­σούς αιώ­νες της με την αρωγή των νόμων και την ανο­χή ή υπο­στήριξη του ίδιου του κράτους.Παρόμοια πράγματα και μάλιστα κατά την διάρκεια των ιδίων σχεδόν αιώνων ισ­χύουν και με το άλλο ισχυρό σκέλος της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας δη­λα­δή την εκκλησία της Ρω­σίας (ή «απασών των Ρωσιών»). Τον 13ο αιώνα η Ρωσία υπο­δουλώνεται στους Μογ­γόλους και μετά στους Τατάρους. Τώρα η ρωσική εκκλη­σία χάνει και αυτή την κοσμι­κή δύ­ναμή της επί των εξαθλιωμένων ρωσικών λαών. Μόνο κατά το δεύτερο ήμισυ του 15ου αιώνα αρ­χίζει σιγά-σιγά να επα­νι­δρύεται η ρωσική αυτοκρατορία με τον Ιβάν 3ο τον Με­γά­λο και κατά τον 16ο αιώνα με τον Ιβάν 4ο τον Τρομερό. Μετά τον Ιβάν τον Τρομερό, παρά τις προσπάθειες του διαδόχου του, Μπο­ρίς Γκον­τού­νωφ, για βελτίωση των πραγμάτων, επήλθε μια περίοδος 50 περίπου ετών κατα­στροφικής αναρχίας και εξαθλιώσεως, συνοδευομένη με επιθέσεις Πολωνών και Λιθουανών μέχρι που ανήλθαν στην εξου­σία οι Ρω­μα­νώφ και να αρχίσει πάλι η Ρω­σία να ακμάζει. (Μελετήστε την σχετική Ιστο­ρία της Ρωσίας.).Εν παρόδω ας μην λησμονούμε εδώ κάτι που μας αφορά. Η επικράτηση του Χρι­σ­τιανισμού στη Ρωσία από τον 9ο αιώνα και μετά εκόστισε τη ζωή πολλών χιλιά­δων οπαδών της παραδοσιακής των θρησκείας και παγανιστών της υπαί­θρου. Κάθε τόσο οι νεοφώτιστοι Χριστιανοί της ανωτέρας τά­ξε­ως των Ρως εύρισκαν σαν διασκέ­δα­ση το να πη­γαίνουν στην ύπαιθρο και να εξον­τώ­νουν όσους «παγανιστές» έτυχε να συναντήσουν. Τέτοια ήταν πάντοτε η χριστιανική αγάπη στην πράξη.

Έτσι λοι­πόν ενώ από τον 13ο αι­ώνα και εντεύθεν η Καθολική Ιερά Εξέτασις και από τον 16ο αιώνα η Προ­τεσταντική Ιερά Εξέτασις ορ­γα­νώ­νον­ται στη Δύ­ση ως υπουργεία και οργιάζουν με τις ασύλλη­πτες νέ­ες μεθόδους θα­νάτου και βασα­νισμού, στην Ανατολή οι ορθό­δο­ξοι λαοί υποδου­λώ­νονται σε αλλό­φυ­λους και αλλό­θρησκους κατακτητές με συνέπεια η Ανατολική Ορ­θόδοξος Εκ­κλη­σία να χά­σει τη δύναμή της και το αυτεξούσιό της και εκ των πραγμάτων να μη ημπορεί πλέον να συναγωνίζε­ται τις Ιερές Εξετάσεις της Δύσεως σ’ αυτή την ξέφρενη βιομηχανία θανάτου, φόβου, τρόμου, πόνου, φρίκης και βασανισμού.

Μετά απ’ αυτήν την συντομότατη ιστορική αναδρομή συνεχίζομε επί του θέ­μα­τος του παρόντος άρθρου.

Η Βυζαντινή Ιε­ρά Εξέτασις αρχίζει με τον Χριστιανό αυτο­κρά­τορα «Μέ­γα» Κωνσταντί­νο (+274-337), ο οποίος όχι μόνον απλώς νομιμοποίησε τον Χρι­στιανισμό, αλλά του παρέδωσε όλη την αυτοκρα­τορία εν λευκώ. «Δεν χάθηκε ούτε στιγμή» λέ­γει ο Gibbon, «για να αποκλειστούν οι ιε­ρείς και οι κήρυκες των ξεχωρι­στών συνάξε­ων από κάθε μερίδιο αμοι­βών και απαλ­λα­γών τις οποίες ο αυτοκράτωρ Κωνσ­ταντίνος είχε τόσο απλόχερα απο­νείμει στους κληρικούς της ορθοδόξου εκ­κλη­σίας. Αλλά κα­θώς οι αιρε­τικοί ακό­μα υπήρχαν, κάτω από το σύννεφο της βασιλικής δυσμένειας, η κατάκτηση της Ανα­το­λής ακολου­θή­θη­κε αμέ­σως από ένα διάταγμα το οποίο ανακοί­νωνε την ολοκληρω­τι­κή καταστροφή τους.». (Η αναγραφή αυτή είναι από το βιβλίοτου Ευ­σε­βίου Η Ζωή του Κωνσταν­τί­νου, τόμος 3, κεφάλαια 63-66.).Υπό τον Κωνσταντίνον και τους υιούς του εξεδόθησαν διαταγές εναντίον των Δονατιστών, οι οποίοι υπέστη­σαν τις πιο σκληρές τιμωρίες μέχρις ότου εσφάγησαν λίγο αργότερα από τον Ιερό Αυγουστίνο στη Βόρειο Αφρική!

Όταν οι υιοί του «Μεγάλου» Κωνσταντίνου Κωνστάντιος και ο Κώνστανς ήταν συναυτο­κράτορες (π. +340 - ) ο τότε νεοφώτιστος φανατικός χριστιανός Julius Firmicius απηύ­θυνε μια αγό­ρευση προς αυτούς στο μεγαλύτερο μέρος της οποίας τους παρακινούσε να αρπάζουν και να κατάσχουν τις περιουσίες όλων όσων παρέ­με­ναν πιστοί στις πα­ραδοσιακές θρησκείες και να δίδονται στους Χριστιανούς για δική τους χρήση. Ακό­μα όλα τα στοιχεία λατρείας των παραδοσιακών θρησκειών που ομοίαζαν με τα χρισ­τιανικά τα κατήγγειλε ως απομιμήσεις που είχε δημιουργήσει ο διάβολος.

Η Ιερά Εξέτασις συνεχίστηκε με τον Μέγα σφαγέα της Θεσσαλο­νίκης Θεο­δό­σιον τον 1ον, (+347-395). Το έτος +382 εκδίδεται διάταγμα από τον Θεοδόσιον, όλοι οι αιρε­τι­κοί και ειδικά οι Μανι­χαίοι να ανιχνεύονται και να τιμωρούνται. Ήδη απ’ αυ­τόν τον καιρό οι όροι «ιερά εξέ­τασις» και «ιεροεξεταστής» χρησιμοποιούνται γενι­κώς. Το +385, ο Πρισκιλ­λι­ανός, ο Γνω­στικός και Μανιχαίος, καταδι­κάστηκε από τον Μάξιμο στην πόλη Treves, και θανα­τώ­θηκε με χρήση βα­σανι­στηρίων μαζί με έξη μα­θητές του.

Ένας νόμος του Ονορίου, υιού του Θεοδοσίου, το έτος +398, εκφόβησε τους καθοδηγητές ορι­σμένων αιρέσεων, και ιδιαιτέρως τους ιερείς των Μοντανιτών και των Ευνομι­α­νών, με εξορίες και θανατώσεις εάν αυτοί επέμεναν να συγκαλούν ή να οργανώνουν θρησκευτικές συγκεντρώσεις.Τα δια­τάγματα για την εκρίζωση των παραδοσιακών θρησκειών της υπαί­θρου ήταν έτι περισσότερο αυστηρότερα.

Έχοντας δημιουργηθεί κατά τον τέταρτον αιώνα, η Ιερά Εξέτασις ευρισκόταν σε πλήρη ακμή τον πέμπτον αιώνα τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή. Μιλάμε δη­λαδή για τον καιρό του Ιερωνύμου (+342-420) και του Αυγουστί­νου (+354-430), των δύο μεγάλων καθο­λι­κών ορθοδό­ξων εκκλη­σια­στικών πατέρων, οι οποίοι έπαιξαν πρωταρχικό ρόλο στον καθορισμό του ορθοδόξου δόγματος και εγνώριζαν καλώς τα έργα όλων όσων ήταν σαν κι’ αυ­τούς. Αυτά κατα­δεικνύονται επαρκώς από τις Επι­σ­το­λές και τα έργα των ιδίων.Ο Ιερώνυμος, όπως και ο Πάπας Λέων ο Μέγας αργότερα, ήταν υπέρ της θα­να­τι­κής ποι­νής. Ας ρίξομε λοιπόν μια ματιά στις θεολογικές διδαχές και θέσεις του Ιερωνύμου:«Μπορούμε να ρωτήσομε» μας λέγει «πώς γίνεται ο Θεός να είναι αγαθός, ο οποίος έδωσε τον νό­μο και τους προφήτες, όταν βλέπει τη ζωή των διεφθαρμένων να ευ­δοκιμεί, και αυτοί να μην υφίστανται τίποτα απ’ αυτόν, σύμφωνα με την τιμωρία που τους αρ­μόζει. Έχουν πραγματικά πολλαπλασιαστεί, όλοι αυτοί που έχουν απο­χω­ριστεί ―αυ­τοί που με λυσσαλέα σαγόνια υλακτούν κατά του δημιουργού των― και οι οποίοι με υβρι­στική γλώσσα τον μέμφονται με βλάσφημους λόγους.Αυτοί έχουν αφθονήσει ―αυτοί έχουν φυτρώσει, και έχουν επεκτείνει ρίζες. Έχουν γεννήσει γιους, και έχουν προσφέρει καρπούς. Τί καρπούς έχει προσφέρει ο Μαρκίων, με το να δημιουργήσει υιούς της απιστίας; Τί ο Βασιλίδης; Τί ο Βαλεν­τί­νος; Όσον αφορά αυτούς, πραγματικά, έχει προφητευτεί, λέ­γοντας: “Έχουν γεννήσει γιους, και έφεραν καρπό. Βρίσκεσαι κοντά στο στόμα των, αλλά μακριά από την καρδία τους.”. Επικαλούνται τον Ιησού· αλλά δεν τον έχουν, και ούτε τον ομολογούν ως Χριστό. “Και συ, Κύριε, με έχεις γνωρίσει, και με έχεις δοκιμάσει ενώπιον σου. Α­γία­σε τους όταν έλθει η ημέρα της σφαγής των”.».Εδώ ο Ιερώνυμος βασίζεται θεολογικώς στο χωρίο του Ιε­ρεμίου 12: 1-3: «Δί­καιος εί, Κύ­ριε, ότι απολογήσομαι προς σε, πλήν κρίμα­τα λαλήσω προς σε· τι ότι οδός ασε­βών ευοδούται, ευθήνησαν πάντες οι αθε­τούντες αθετήματα; εφύτευσας αυ­τούς καί ερ­ρι­ζώθησαν· ετεκνοποιήσαντο καί εποί­η­σαν καρ­πόν· εγγύς εί σύ τού στό­ματος αυ­τών καί πόρρω από τών νεφρών αυτών. και συ, Κύ­ριε, γινώσ­κεις με, δε­δο­κίμακας την καρδίαν μου εναντίον σου· άγνισον αυ­τούς εις ημέραν σφαγής αυ­τών.»

Ο Ιερώνυμος συνεχίζει επεξηγώντας αυτό το χωρίο. Μας λέγει λοιπόν: «Κατά ποί­ον τρόπο θα όφειλα να­ ερμηνεύσω αυτό; Ονομάζει τα βασανιστήρια αυτών που βα­σα­νίζονται, αγιασμό. (Tormenta sanctificatiomen vocateorum quitor­que­n­tur.). “Αγί­ασε αυτούς,” λέγει, “όταν φθάσει η ημέρα της σφαγής αυτών.”. Δηλα­δή, “με το να τους φονεύσεις, τους αγιάζεις.”». (Id est, perhoc quod interficis eos, sancti­fica eos.). ―[Εργασίες του Ιερωνύμου, Τόμος V, 818.]. Είδατε τί ωραία που τα γράφει ο Άγιος Εβραίος Σαμανο-Προφήτης Ιερεμίας και τί ωραία που τα χρησιμοποιεί ο Μέγας Πατέρας της χρισ­τιανικής εκκλησίας Ιερώνυμος ο Λατίνος;

Όταν ο Ιερώνυμος εξοργίστηκε επειδή ο Βιγιλάντιος απαγόρευσε τη λατρεία των λειψάνων, εξέφρασε την έκπληξή του διότι ο οικείος επίσκοπος του σκληρού αι­ρε­τι­κού δεν τον κατέστρεψε κατά σάρκα προς το συμφέρον της ψυχής· και ισχυρι­ζό­ταν ότι ευσέβεια και ζήλος για τον Θεό δεν μπορεί να είναι ασπλαχνία. Εδώ βέβαια ο Ιε­ρώ­νυμος βασίζεται θεολογικώς στο χωρίο του Παύλου Α΄ Πρός Κορινθίους 5: 5: παρα­δούναι τον τοιούτον τω σατανά εις όλεθρον της σαρκός, ίνα το πνεύμα σωθή εν τη ημέρα του Κυρίου Ιησού.Η σκληρότητα, πράγματι, ισχυρίζεται, σε ένα άλλο σημείο των γραπτών του, είναι το πιο γνήσιο ευεργέτημα, διότι προσωρινή τιμωρία μπορεί να αποτρέψει αιωνία καταδίκη (στο πυρ το εξώτερο). ―[Επιστολή 109, ad Rip. Comment. in Naum, 1, 9.].

Στη νεανική του ηλικία, ο Αυγουστίνος εδίδαξε θρησκευτική ελευθερία. Αλλά αυτά ήταν οι γενι­κοί παλμοί της νεότητας. Καθώς προχωρούσε στην ηλικία, είδε το σφάλμα του. Στο βιβλίο του “Retractationes ” (= Ανακλήσεις), αυτός ανακάλεσε τις πρώην διδασκα­λί­ες του επ’ αυτού του θέματος:

«Υπάρχουν δύο δικά μου βιβλία» μας λέγει, «ο τίτλος των οποίων είναι, “Εναν­τίον του Κόμματος του Δονάτου”. Στο πρώτο απ’ αυτά τα βιβλία είπα ότι δεν συνηγο­ρούσα υπέρ της βιαίας επαναφοράς των σχισματικών στην κοινωνία μας διά της δυ­νάμεως καμίας κοσμικής εξουσίας. Πράγματι, τότε δεν συνηγορούσα υπέρ της, διότι δεν είχα ακόμα ανακαλύψει διά της εμπειρίας, ούτε σε πόση κακότητα η ατιμω­ρησία θα τους ενεθάρρυνε, ούτε σε πόσο καλλίτερες καταστάσεις η φιλοπονία της πειθαρ­χί­ας θα τους έφερνε.» ―[Retractationes, Liber II, Caput V.]

Αφού λοιπόν έμαθε διά της εμπειρίας τα καλά αποτελέσματα «της φιλοπονίας της πειθαρχίας,» από ‘κεί και μετά, ήταν απόλυτα ειλικρινής στην συνηγορία του υπέρ του διωγμού.
Στο γράμμα του προς τον Vincentius, 408 Κ. Ε., λέγει:
«Αποκλειόμαστε από τη ξεκούραση ένεκα των Δονατιστών· η καταπίεση και η διόρθωση των οποίων, από τις εξουσίες που ο Θεός όρισε, μου φαίνεται πως δεν εί­ναι μάταιος κόπος...
Είσαι της γνώμης ότι κανείς δεν πρέπει να αναγκάζεται να ακολουθεί την ορ­θότητα· και όμως αναγιγνώσκεις ότι ο κύριος του οίκου είπε στους δούλους του “οποι­ονδήποτε βρείτε..., αναγκάστε τους να έλθουν μέσα”...Ο Παύλος παρεδόθη για να φυλακιστεί και να του περάσουν δεσμά· αλλά ο Σατανάς είναι χωρίς αμφιβολία χειρότερος από κάθε δεσμοφύλακα· όμως σ’ αυτόν ο Παύλος παρεδόθη μόνος του ένας άνδρας για την καταστροφή της σάρκας ώστε το πνεύμα να σωθεί κατά την ημέρα του Κυρίου Ιησού...

Γι’ αυτό, μια μητέρα κάνει οτιδήποτε αληθινό και σωστό, ακόμα και όπου τα παιδιά της αισθάνονται κάτι δριμύ και οδυνηρό να περνά από τα χέρια της, αυτή δεν αποδίδει κακό για κακό, αλλά εφαρμόζει πειθαρχεία για να αποτρέψει το κακό της αμαρτίας, όχι με το μίσος που ζητά να βλάψει, αλλά με την αγάπη που ζητά να θερα­πεύσει. Εάν η επιβολή διωγμού ήταν σε όλες τις περιπτώσεις μεμπτή, δεν θα είχε γρα­φεί στα ιερά βιβλία: “Οποιοσδήποτε συκοφαντεί μυστικά τον γείτονα του, αυτόν θα καταδιώξω” (αποκόψω). Γι’ αυτό, σε μερικές περιπτώσεις, αυτός που υφίσταται τον διωγ­μό, έχει άδικο· και αυτός που τον επιβάλλει, έχει δίκιο... Αληθινά, λοιπόν, αν περασμένα γεγονότα που έχουν καταγραφεί στα προφη­τι­κά βιβλία ήταν μελλοντικά σημεία, τότε εδόθη ένα ση­μείο, διά του βασιλέως Ναβου­χοδονό­σο­ρος, και για τον καιρό κατά τον οποίον η Εκκλησία ήταν υπό τους αποστό­λους και γι’ αυτόν που είναι τώρα. Κατά τον καιρό των αποστόλων και των μαρτύ­ρων, εκ­πληρώ­θηκε αυτό το οποίο προφητεύτηκε όταν ο προαναφερθείς βασιλιάς ανάγκασε ευ­σε­βείς και δικαίους ανθρώπους να σκύψουν μέχρι χάμω μπροστά στην εικό­να του, και έριξε μέσα στις φωτιές όλους όσους αρνήθηκαν. [Βλέπε Δανιήλ 3: 1-7.]. Τώρα, όμως, εκπληρώθηκε αυτό το οποίο προφητεύτηκε αμέσως μετά διά του ιδίου βασιλέως, όταν, αφού προσηλυτίστηκε για να λατρεύει το αληθινό Θεό, εξέ­δω­σε ένα διάταγμα σε όλη την αυτοκρατορία του, ότι όποιοι ομιλούν εναντίον του Θεού των Σεδράχ, Μισάχ και Αβγεναγώ, θα υποστούν την τιμωρία που στο έγκλημά τους αξίζει. [Βλέπε Δανιήλ 3: 29.]. Ο πρώιμος καιρός αυτού του βασιλέως αντιπροσωπεύει τον πρώην καιρό των αυτοκρατόρων οι οποίοι δεν πί­στευ­αν στον Χριστό, στα χέρια των οποίων οι Χριστιανοί υπέφεραν ένεκα των αχρείων. Αλλά ο ύστερος καιρός αυ­τού του βασιλέως αντιπροσωπεύει τον καιρό των διαδόχων του αυτοκρατορικού θρό­νου, όπου τώρα πιστεύουν στον Χριστό, στα χέρια των οποίων οι αχρείοι υποφέρουν ένε­κα των Χριστιανών.». ―[Επιστολές του Αυγουστίνου, σελίδα 395, και μετά.].
Στα ανωτέρω αποσπάσματα ο Αυ­γουστί­νος βασίζεται θεολογικώς στα χωρία της «Αγίας Γραφής»:

Λουκά 14: 23, «και εί­πεν ο κύ­ρι­ος προς τον δούλον· έξελθε εις τας οδούς και φραγμούς και ανάγ­κα­σον εισελθείν, ίνα γεμισθή ο οίκος μου». Το μετα­φ­ρά­ζει ως «cogito intra­re» (από τα λατινικά ρή­ματα cogere = αναγάζω, εξαναγ­κάζω και intrare = εισέρχομαι) και το χρησιμοποιεί ως θεολογική κάλυψη για να κατα­σ­φά­ζει όλους τους Δοκητιανούς – Δονατιστές της Βορείου Αφρικής που έπεσαν μέσα στην ακτί­να δράσεώς του, αφού προηγουμένως δεν κατά­φε­ρε να τους πείσει να εισέλθουν στην δική του αντίληψη χριστιανικής πίστεως. Από τότε και μετά το «cogito intrare», του Αυγου­στίνου, έχει μεί­νει παροι­μιώδες.
Παύλου Α΄ Πρός Κοριν­θίους 5: 5: «παρα­δούναι τον τοιούτον τω σατανά εις όλε­θ­ρον της σαρ­κός, ίνα το πνεύμα σωθή εν τη ημέρα του Κυρίου Ιη­σού.» (όπως έκανε και ο Ιερώνυμος).
Δανιήλ 3: 1-7.
Δανιήλ 3: 29.

Ξανά, ομιλών για τους αιρετικούς, ο Αυγουστίνος λέγει:
«Ας πλακώσει ο θάνατος επάνω τους, και άσε τους να πάνε κάτω γρήγορα στην κόλαση· όπως ο Δαθάν και ο Αβειρών, οι συγ­γραφείς ενός ασεβούς σχίσμα­τος.». ―[Επιστο­λές του Αυγουστίνου, σελίδες 395-420.].
Περί της θεολογικής δικαιώσεως του Αυγουστίνου διά των παθημάτων των Δαθάν και Αβει­ρών με­λε­τείσετε και πάλι την «Αγίαν Γραφήν»: Αριθμοί, κεφάλαια 16, 26, Δευτε­ρονό­μι­ον 11, Ψαλμός 105: 17, Σοφία Σει­ράχ 55: 18, Δ΄ Μακκαβαίων 2: 17.
Αυτές ήταν οι διδαχές σύμφωνα με τις οποίες το κάψιμο των αιρετικών άρχισε αμέσως μετά και συνεχίστηκε κατά διαστήματα μέχρι τον δωδέκατο αιώνα, όταν πλέ­ον οργανώθηκε σε σύστημα, και συνεχίστηκε εκτεταμένα σ’ όλο τον Χριστια­νικό κό­σμο για πεντακόσια περίπου επί πλέον χρόνια.

Στην Επιστολή 104, προς τον Νεστόριον στην Κων­σταντινούπολη, (περίπου +390-451, πατριάρχης Κων­σταντινουπόλεως τα έτη +428-431) ο Αυγουστίνος γρά­φει:
«Μήπως κατά τύχη έχεις ακούσει για μια αναφορά, η οποία είναι ακόμα άγνωστη σε μας, ότι δηλαδή ο αδελφός μου Πασσίδιος έχει αποκτήσει εξουσία για να διαπράτ­τει πρά­ξεις μεγαλύτερης σκληρότητας εναντίον των πολιτών σου, τους οποί­ους ―συγγνώμη γι’ αυτό που θα πω― αυτός αγαπά κατά τέτοιο τρόπο που πιθανό­τα­τα ευνοεί την ευτυχία τους περισσότερο από ό,τι κάνεις εσύ; Διότι το γράμμα σου δεί­χνει ότι αντελήφθης κά­τι τέτοιο, όταν μου ζητάς να φέρεις μπροστά στα μάτια μου “την όψη που πα­ρου­σί­αζε μια πόλη από την οποία άνθρωποι καταδικασμένοι στα βα­σανιστήρια εσύροντο σ’ αυτά,” και “να αναλογισθώ τους θρήνους μανάδων και γυ­ναικών συζύ­γων, γιων και πατεράδων, την καταισχύνη που αισθανόταν εκείνοι που τυχόν επέστρεφαν, και αφήνονταν ελεύθεροι, πραγματικά, αλλά έχον­τας υποστεί τα βασανιστή­ρια, και [ακόμα να αναλογισθώ] τη λύπη και τον στε­ναγμό που η θέα των πληγών και των σημαδιών τους πρέπει να ανανέωνε.”» ―[Επιστολές του Αυγουστί­νου, τόμος 2, σελίδα 64.]
Ιδού λοιπόν αγαπητοί αναγνώστες τι γράφει εδώ ο «Ιερός» Αυγουστίνος, ο μέγας πατέρας και φωστήρας της χριστιανικής πίστεως και εκκλησίας! Τί σχόλια έχε­τε να κάνετε; Κρίνετε μόνοι σας.
Ξανά: Στην επιστολή 133, (412 Κ. Ε.,) προς Μαρκελλίνον, λέγει:

«Πραγματοποίησε, Χριστιανέ δικαστή, το καθήκον ενός φιλόστοργου πατέρα. Ας με­τριαστεί η αγανάκτησή σου εναντίον των εγκλημάτων τους από ανθρωπι­στι­κές σκέ­ψεις. Μην εξωθείσαι από την θηριωδία των αμαρτωλών πράξεών τους, για να ικανο­ποιήσεις το πάθος της εκδίκησης, αλλά μάλλον να συγκινείσαι από τα τραύματα που αυτές οι πράξεις έχουν επιφέρει στις ίδιες τις ψυχές τους, και να εξασκείς την επι­θυ­μία να τους θεραπεύσεις. Μην χάσεις τώρα αυτή την πατρική φροντίδα την οποία διατήρησες όταν ασκούσες την ανάκριση, που όταν την έκανες αποσπούσε μαρτυρί­ες τέτοιων φρικιαστικών εγκλημάτων, χωρίς να τους ξαπλώνεις στο στρεβλωτήριο, χωρίς να αυλακώνεις τις σάρκες τους με τα σιδερένια νύχια, χωρίς να τους προκαλείς εγκαύματα με φωτιές, αλλά με το να τους δέρνεις με ραβδιά ―μια μέθοδος σωφρο­νισμού που χρησιμοποιείται από διευθυντές σχολίων, και από τους ίδιους τους γονείς όταν συμμορφώνουν τα παιδιά, και συχνά επίσης από επισκόπους, στις καταδι­κα­στι­κές αποφάσεις εκδοθείσες υπ’ αυτών.

Είναι γενικώς αναγκαίο να χρησιμοποιείς περισσότερη σκληρότητα όταν κάνεις ανάκριση (εξέταση), έτσι ώστε όταν το έγκλημα έλθει στο φως, να υπάρχει χώρος για να επι­δεικνύεις επιεί­κεια. ―[Στην ίδια Επιστολή, σελίδα 170.]...
Μην καλείς το εκτελεστή δήμιο τώρα, όταν πλέον το έγκλημα έχει ανακα­λυ­φ­θεί, αφού απέφυγες να καλέσεις μέσα τον βασανιστή κατά τον χρόνο που το ανακά­λυ­πτες.» ―[Στην ίδια Επιστολή.]...
Εδώ ο Αυγουστίνος παρότρυνε επιείκεια σε μια ειδική περίπτωση. Αν σ’ αυτή την περίπτωση το άτομο στο οποίο απευθυνόταν, στον δικαστή ή τον ανακριτή δηλα­δή, απείχε από «το να καλέσει τον βα­σα­νι­στή,» δεν υπήρχε άραγε εκεί βασανιστής καθ’ όλα έτοιμος για να τον καλέσει μέσα αν υποτεθείσθω σκεφτούμε ότι οι επείγου­σες ανάγκες της περίπτωσης το απαι­τούσαν;
Κλπ., κλπ., κλπ....

[ Μια παρένθεση: Ήδη την εποχή του επίσκοπου Λυώνος Ειρηναίου (π. +125-203) υπήρχαν άνω των 100 διαφορετικών Χριστιανισμών και όχι ένας όπως ψευδώς ισχυρίζονται οι Χριστιανοί διά την προ-κωνσταντίνια εκκλησία ή τον Χριστιανισμό των τριών πρώτων αιώνων όπως λέγουν! Βλέπε ακόμα και Α΄ Πρός Κορινθίους 1: 10-13. Τότε ο Ειρηναίος (+180-185) έγραψε το βι­βλίο «Κατά των Αιρέσεων», στο οποίο ονο­μάζει όλους τους άλλους «αιρετικούς» ενώ όσους πίστευαν σαν κι’ αυτόν τους ονόμασε «ορθοδόξους». Τότε εμφανίζεται διά πρώ­τη φορά ο όρος «ορθόδοξος» και τα τέσσερα κανονικά ευαγγέλια με τους τί­τλους που φέρουν! Ο Ειρηναίος επιτίθεται με μανία κατά των αιρετικών και μεταξύ άλλων τους αποκαλεί «όργανα του διαβό­λου». Την εποχή εκείνη βεβαίως οι ορθό­δο­ξοι όπως και όλοι οι Χριστιανοί ήταν ελά­χιστοι και δεν είχαν καμία κοσμική δύναμη· συν­επώς δεν μπο­ρούσαν να εξοντώσουν τους αιρετικούς των. Αλλιώς και οι αιρετικοί εκείνοι θα είχαν την τύχη η οποία επι­φυλάχθηκε για όλους τους αιρετικούς από τον Κων­σταντίνο και μετά!]

Δεν ήταν μόνο ακμάζουσα η Ιερά Εξέτασις κατά τις ημέρες του Ιερωνύμου και του Αυγουστίνου, αλλά τον έκτον αιώνα αποκτά πλήρη κρατική νομική διασφά­λι­ση από τον νομικό Κώδικα του Ιουστινιανού (Ιουστινιάνειος Κώδιξ) όπως και τον κώ­δικα τον επονομαζό­μενο κώδικα του Θεοδοσίου (Θεοδοσιανός Κώδιξ). Με τον Ιουσ­τινι­ανό (+482-565) η Ιερά Εξέτασις συνε­χί­ζεται και νομιμοποιείται συνολικά και επί­ση­μα.Π. χ. μέσα στον Ιουστινιάνειο Κώδικα ευρίσκομε:

«Η Ιερά Εξέτασις (ανάκ­ρι­ση) μπορεί να επεκταθεί, ακόμη και, μέχρι θα­νά­του.» (In mor­t­em quoque inquisition tendatur.).Το ενδέκατο κεφάλαιο έχει τίτλο: «Οι Μανιχαίοι, όπου και αν ευρεθούν, θα τιμωρούνται με θανατική ποινή.» (Manichaei ubicunque reperti capitali poena plectu­ntur.).

Η Ιερά Εξέτασις συνέχισε να υπάρχει με τρο­μα­κτι­κή αγριό­τητα μέ­χρι την εκ­πνοή του Βυζαντίου. Τελούσε πάντοτε υπό την προ­στα­σία φρι­κτών νό­μων του κρά­τους, των αυτοκρατόρων και των επι­σκόπων. Οι νόμοι αυτοί μπο­ρούν να με­λετη­θούν από στους κώδικες που ονομάστηκαν Θεοδοσιανός Κώδιξ και Ιουστινιάνειος Κώδιξ, και μέσα σε συγγράμματα και μαρτυρίες δια­φόρων Ιστορι­κών αυτών και μετέ­πειτα επο­χών. Αυτούς τους νό­μους, οι οποί­οι απο­τε­λούν οδύνη και κα­ται­σχύνη της ανθρω­πό­τητας και κάθε ανθρώπινης αξιο­πρέπειας, διαθέ­το­με στα χέρια μας σήμερα με από­λυ­τη λεπτο­μέρεια. Ένα πλήρες σύγ­γραμμα που κα­τ­α­δεικνύει κάθε σωζόμενη λε­πτο­μέ­ρειά τους είναι το: The Establi­shment of Christiani­ty and the Proscri­p­tion of Paga­nism (Η εδραίωσις του Χριστιανισμού και η Προγραφή του Παγανισμού), New York, The Co­lumbia University Press, 1914, by, Maude Aline Huttmann. Μελετείστε το.

Μιλάμε για αποδε­δειγμένα στοιχεία και όχι για πομφόλυγες! Ιδού ένα πολύ μικρό δείγμα δέκα τέτοιων νόμων. Τους πολύ περισσότε­ρους υπολοίπους μπο­ρείτε να τους μελετήσετε σε όλη την σχετική διεθνή αντικειμενική βιβλιογραφία. Απολαύστε τους!

(1) Να κλείσουν όλοι οι ναοί σε όλες τις πόλεις και σε όλους τους τόπους της οι­κου­μέ­νης... Αν κάποιος με οποιαδήποτε εξουσία παραβεί [αυτόν τον νόμον] θα τι­μω­ρηθεί με αποκεφαλισμό. «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1.11.1. Αυτοκράτωρ Κωνστάν­τιος Α΄ Πρός Ταύρον, Έπαρχο του Πραιτωρίου. Δεκέμβριος του 354 μ. Χ.

(2) Απαγορεύομε σε εκείνους που έχουν μιαρές ειδωλολατρικές πεποιθή­σεις να προσφέρουν τις καταραμένες τους θυσίες και να ασκούν όλες τις άλλες κατα­δι­κα­στέ­ες πρακτικές τους. Διατάσσομε δε όλα τα Ιερά και οι Ναοί τους που στέ­κουν ακόμη, να καταστραφούν με πρωτοβουλία των τοπικών διοικητών και να εξα­γνι­σθούν τα απομεινάρια τους με την ύψωση του σημείου της σεβαστής χριστιανικής θρησκείας. Όλοι ας γνωρίζουν ότι αν παραβάτης του παρόντος νόμου παραπεμφθεί με επαρκείς αποδείξεις ενώπιον δικαστού, θα τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου. «Θεοδοσι­α­νός Κώδιξ» 16. 10. 25. (3) Εάν κάποια αγάλματα βρίσκονται ακόμη μέσα στους Ναούς και τα Ιερά και έχουν δεχθεί ή δέχονται ακόμη την λατρεία των ειδωλολατρών, όπου κι αν συμ­βαίνει αυτό, θα ξεριζωθούν εκ θεμελίων, αναγνωρίζοντας ότι αυτό έχει δια­τα­χθεί κατ' επα­νάληψη και πολύ συχνά. Τα ίδια τα κτίρια των Ναών που βρί­σκονται μέσα σε πόλεις ή κωμοπόλεις, ή έξω από αυτές, θα παραδοθούν σε δη­μόσια χρήση και θα κα­τα­στρα­φούν οι ανά τόπους βωμοί. «Θεοδοσιανός Κώ­διξ» 16. 10. 19.

(4) Διατάσομε, όλα τα ιερά και οι ναοί τους [των Ελλήνων] που βρί­σκον­ται ακό­μα άθι­κτα, να καταστραφούν με διαταγή των τοπικών αρχών και να εξα­γνι­σ­τούν με την ύψωση του σημείου της χριστιανικής θρησκείας... αν με επαρκείς αποδεί­ξεις ενώ­πι­ον ικανού δικαστή, εμφανιστεί κάποιος που έχει παραβλέψει αυτό τον νό­μο, θα τι­­μωρηθεί με την ποινή του θανάτου. «Θεοδοσιανός Κώ­διξ» 16. 10. 25. Αυτο­κρά­τορες Θεοδόσιος και Βαλεν­τι­νια­νός προς Ισίδωρον, Έπαρχον Πραιτω­ρίου. 14 Νοεμ­βρίου 435.

(5) Κανείς να μην τολμήσει να αποπειραθεί αυτά που απαγορεύονται στους ανθρώπους και τα οποία διαφυλάσσονται στις ειδωλολατρικές δεισιδαιμονίες [οτιδή­ποτε μη χριστιανικό χαρακτηριζόταν ειδω­λολατρία και δεισιδαιμονία], γνωρίζοντας ότι διαιωνίζει πρά­ξη που αποτελεί δημόσιο έγκλημα. Θέλομε λοιπόν τέτοιου είδους πράξεις να απο­τραπούν έτσι ώστε και αν ακόμη εξακολουθούν να συμβαίνουν [ή κα­ταγγελθεί ότι συμβαίνουν] τέτοια πράγματα, εν γνώσει βεβαίως των ιδιοκτητών, σε κάποιο λι­βάδι ή σπίτι, τότε το λιβάδι ή το σπίτι αυτό θα προσαρτηθεί στο ταμείο των ιερότατων αν­δρών [δηλαδή των ιερέων της χριστιανικής εκκλησίας], ενώ ο ιδιο­κτή­της τους επειδή εν γνώσει του έδωσε την συγκατάθεσή του να μιανθεί ο τόπος με τέ­τοια εγκλήματα [οποιαδήποτε μη χριστιανική ιερουργία κατεδικάσθη διά νόμου ως έγκλημα], θα απο­πεμφθεί από το [οποιοδήπο­τε] αξίωμά του, θα χάσει την περιουσία του, η οποία θα προγραφεί, και αφού υποστεί σωμα­τι­κό βασανισμό με μεταλλικά όργανα, σύμ­φωνα με το δημόσιο και ιδιωτικό δίκαιο θα οδηγηθεί σε διαρκή εξορία. «Ιουστι­νι­ά­νειος Κώδιξ» 1.11.8. Αυτοκράτορες Λέων Α΄ και Ανθέμιος προς Διόσκωρον, Έπαρ­χον του Πραι­τορίου. Εξεδόθη το +472.

(6) Διατάζομε τους άρχοντές μας, αλλά και όσους διδάσκονται από τους θε­ο­φι­λε­στάτους επισκόπους, να ανα­ζητούν σύμφωνα με τον νόμο όλες τις περιπτώσεις ασέ­βειας υπέρ της Ελληνικής θρησκείας, έτσι ώστε να μην συμβαίνουν, αλλά και αν συμ­βαίνουν, να τιμωρούνται... Κανείς να μην έχει το δικαίωμα να κληροδοτεί με δια­θή­­κη (περιουσίες) ή να χαρίζει με δωρεά οτιδήποτε, σε πρόσωπα ή τόπους που έχουν επι­σημανθεί ότι διαπράττουν την ασέβεια του Ελληνισμού... όσα δίδονται ή κλη­ρο­­δο­τούν­ται μ' αυτόν τον τρόπο θα αφαιρούνται. Με την παρούσα ευσεβή νομο­θεσία [δια­τάζομε] να διατηρηθούν σε ισχύ όλες οι τιμωρίες με τις οποίες οι προ­η­γού­μενοι [χριστιανοί] βασιλείς είχαν απειλήσει να τιμωρήσουν την Ελληνική πλάνη, με τις οποίες (τιμωρίες!) προσπα­θούσαν να διασφαλίσουν την ορθόδοξη πίστη. «Ιουστι­νι­ά­νειος Κώδιξ» 1.10.9 και επίσης Β 1.1.19 και Νομοκάνο­να 6.3.

διακα­τεχόμενοι από την πλάνη των ανό­σιων μυσαρών Ελλήνων, να διαπράτ­τουν εκείνα που δικαιολογημένα εξοργίζουν τον φιλάνθρωπο (βιβλικό) θεό (μας)... Αυ­τοί θα υπο­βληθούν στην αντίστοιχη τιμωρία και μάλιστα με πνεύμα επιείκειας...(!) Αν επι­μεί­νουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην έσχατη των ποινών. Αν δεν έχουν αξιωθεί ακόμα το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να παρουσιαστούν στις ιε­ρό­τατες εκκλησίες μας, μαζί με τις συζύγους και τα παιδιά τους και μαζί με όλους του οί­κου τους, για να διδαχθούν την αληθινή πίστη των Χριστιανών. Αφού διδαχ­θούν και αποβάλουν την πλάνη που τους διακατείχε προηγουμένως, θα πρέπει να ζη­τήσουν το σωτήριο βάπτισμα. Διαφορετικά ας γνωρίζουν ότι αν παραμελήσουν να το κά­νουν (να ζητήσουν δηλαδή μόνοι τους το σωτήριο βάπτισμα!) δεν θα έχουν κα­­νένα πο­λι­τι­κό δικαίωμα, ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες περιουσίας, ού­τε κι­νη­τής, ούτε ακίνητης. ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΑΙΡΕΘΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ και θα εγ­κα­τα­λει­φ­θούν στην ένδεια και όλες τις περιπτώσεις ασέβειας υπέρ της Ελληνικής θρη­σκεί­ας, έτσι ώστε να μην συμβαίνουν, αλλά και αν συμβαίνουν, να τιμωρούνται...

Κανείς να μην έχει το δικαίωμα να κληροδοτεί με διαθήκη (περιουσίες) ή να χαρί­ζει με δω­ρεά οτιδήποτε, σε πρόσωπα ή τόπους που έχουν επισημανθεί ότι διαπράτ­τουν την ασέβεια του Ελληνι­σμού... όσα δίδονται ή κληροδοτούνται μ’ αυτόν τον τρό­πο θα αφαιρούνται. Με την παρούσα ευσεβή νομοθεσία (διατάζομε) να διατηρη­θούν σε ισ­χύ όλες οι τιμωρίες με τις οποίες οι προηγού­μενοι (χριστιανοί) βασιλείς εί­χαν απει­λή­σει να τιμωρήσουν την Ελληνική πλάνη, με τις οποίες (τιμωρίες!) προσ­πα­­θούσαν να διασφαλίσουν την ορ­θό­δοξη πίστη. «Ιουστι­νι­ά­νειος Κώδιξ» 1.10.9 και επίσης Β 1.1.19 και Νομοκάνο­να 6.3.

(8) Διατάσσομε ότι κανείς δεν θα τιμήσει και λατρεύσει σε Ιερά που έχουν σφραγισθεί: δεν θ’ αποδίδονται στο εξής τιμές προς ανόσια και αηδιαστικά αγάλμα­τα, ούτε θα στολίζονται με στεφάνια οι ανόσιοι Ναοί, ούτε θα ανάπτονται οι βλάσφη­μες επι­βώμιες πυρές, ούτε λιβάνια θα καίγονται, ούτε ιερεία θα θυσιάζονται, ούτε θα βρέ­χονται τα πάτερα με σπονδές οίνου και δεν θα διαπράττεται καμία από τις ιερο­συ­λί­ες αυτών των Θρησκειών. Όποιος αποπειραθεί να θυσιάσει ενάντια στις απαγο­ρεύ­­σεις που η Γαληνότης μας έχει επιβάλει και ενάντια στις απαγορεύσεις των προγε­νε­σ­τέρων αγιοτάτων διαταγμάτων, και κατηγορηθεί δημοσίως ενώπιον δικαστού, θα κα­ταδικάζεται εις θάνατον και θα κατάσχεται όλη η περιουσία του. Ας γίνει επίσης γνω­στό σε όλους τους αξιωματούχους ότι θα καταδικασθούν στην ίδια ποινή, αν εξα­κο­λουθήσουν να συμμετέχουν σε απαγορευμένους από τους αυστηρούς νόμους μας εορτασμούς. Εάν κάποιος επιφανής πολίτης ή διοικητής επαρχίας αποκαλυφθεί μετά από κανονική καταγγελία ότι έχει συμμετάσχει σε τέτοια κακουργήματα, θα υποχρε­ωθεί να πληρώσει στο αυτοκρατορικό ταμείο πενήντα λίβρες χρυσού ο ίδιος και πε­νήντα λίβρες χρυσού οι αξιωματούχοι της ακολουθίας του. «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11. 7.(9) Θεσπίζομε δε και νόμο, σύμφωνα με τον οποίο όλα τα μικρά παιδιά πρέ­πει να δέχονται το σωτήριο βάπτισμα αμέσως και χωρίς καμία αναβολή, ώστε όπως και οι μεγαλύτεροι να μπορούν να εκκλησιάζονται και να κατηχούνται στις θεί­ες γρα­φές και τους θείους κανόνες.Έτσι θα μπορούν να διαφυλάξουν την αληθινή πίστη των ορθοδόξων Χρι­σ­τι­α­νών και δεν θα επιστρέψουν ξανά στην παλαιά πλάνη. Και όσων έχουν κάποιο στρα­τιωτικό ή άλλο αξίωμα και περιουσία μεγάλη και για να κρατήσουν τα προσχήματα εβαπτίσθησαν οι ίδιοι ή πρόκειται να βαπτισθούν, αφήνοντας όμως τις συζύγους τους και τα τέκνα τους ή τα άλλα μέλη του οίκου τους μέσα στην Ελληνική πλάνη, δια­τάσ­σομε να δημευθεί η περιουσία τους, να στερηθούν όλων των πολιτικών δι­και­ω­μά­των τους και να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει, αφού είναι φανερό ότι έτυχαν του αγί­ου βαπτίσματος δίχως να έχουν πίστη, και τα ίδια δε θα υφίστανται οι αλιτήριοι Έλ­ληνες και οι Μανιχαίοι, τμήμα των οποίων είναι οι Βορβορίτες. «Ιουστινιάνειος Κώ­διξ» 1. 11. 10.

(10) Ανακοινώνομε σε όλους εκείνους που έχουν γίνει Χριστιανοί και ήδη αξιω­θεί το άγιο και σωτήριο βάπτισμα, ότι όποτε εντοπισθούν επιμένοντες στην πλά­νη των Ελλήνων θα καταδικασθούν στην εσχάτη των ποινών. Όσοι όμως δεν έχουν αξι­ωθεί ακόμη το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να εμφανισθούν οικειοθελώς στην Βασι­λεύουσα ή στις επαρχιακές πόλεις τους και να προσέλθουν στις αγιότατες εκ­κλη­σίες μαζί με τις συζύγους τους, τα τέκνα τους και όλα τα υπόλοιπα μέλη του οί­κου τους και να κατηχηθούν στην αληθινή πίστη των Χριστιανών.Έτσι, αφού κατηχηθούν και αποβάλουν μια για πάντα την πλάνη που τους δι­α­κατείχε, θα πρέπει να δεχθούν το σωτήριο βάπτισμα, διαφορετικά δεν θα έχουν κα­νένα απολύτως πολιτικό δικαίωμα, ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες κινητής ή ακινήτου περιουσίας. Θα τους αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν οι οι­κο­γένειές τους στην εξαθλίωση και επιπλέον οι ίδιοι θα υποβληθούν σε διάφορες ποι­νές. Απαγορεύομε δε κάθε διδασκαλία των πασχόντων από την νόσο των ανο­σίων Ελλήνων, ώστε να μην μπορούν να διαφθείρουν τις ψυχές των μαθητών τους με δή­θεν αλήθειες. Οι περιουσίες αυτών των ανθρώπων θα δημευθούν και οι ίδιοι θα τιμω­ρη­θούν με εξορία.Αν κάποιος στην επικράτειά μας κρύβεται, αλλά συλληφθεί θυσιάζων ή δια­π­ράττων το αδίκημα της ειδωλολατρίας θα τιμωρηθεί με την εσχάτη των ποινών, με την οποία άλλωστε τιμωρούνται δικαίως και οι Μανιχαίοι και οι Βορβορίτες, γιατί κρίνομε ότι όλοι αυτοί είναι εξίσου εγκληματίες. «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11. 10.

Διαβάζοντας λοιπόν αυτό το μικρότατο δείγμα νόμων τί έχετε να πείτε; Υπήρ­χε ή δεν υπήρχε νομοθετημένη Ιερά Εξέτασις παντού, τόσο στην Ανατολή όσο και στην Δύση, κα­τά τους δώδεκα πρώτους αιώνες; Υπήρχε ή δεν υπήρχε εξον­τω­τι­κός δι­­ωγμός ειδικά εναντίον των Ελλήνων, των παραδοσιακών θρησκειών και των Χριστιανών αιρετικών; Ναί ή ού; Απαντήσετε ει­λικρινά. Τέτοιες νομοθετικές δια­τά­ξεις βίας και ωμότητας συνεχίζονται μέσα στον Ιουστινιάνειο Κώδικα. Σκεφτείτε ότι υπάρχει διάταξη, η απιστία προς το δόγμα της αναστάσεως και τελικής κρίσεως να τι­μωρείται με θάνατο. Να λοιπόν με ποιον τρόπο διδάσκεσαι να πιστεύεις ό,τι δεν θέ­λεις να πισ­τεύ­εις! Ακόμα είχαν και ειδικές τανάλιες και μοχλουδάκια για να ανοίγουν τα στόματα όσων δεν ήθελαν να κοινωνήσουν. Πολλοί πιστοί των παραδοσιακών θρησκει­ών θεωρούσαν τα χριστιανικά μυστήρια μαγείες προς αποφυγήν. Αλ­λά για όσους δεν ήθελαν να μεταλάβουν την «θείαν κοινωνίαν» με το καλό, υπήρχαν οι τα­νάλιες που άνοιγαν τα κλειστά στόματά τους και μετά οι ιερείς έσπρωχναν κάτω τον «μετουσιωμένον» άρτον και οίνον. Οι ζημιές και οι κακώσεις καθώς και η βασα­νι­σ­τι­κή αγωνία και ψυχική οδύνη που προκαλούσαν αυτές οι ενέργειες στα παθόντα άτομα είναι απερίγραπτες! Μετά πολλοί ρωτάνε, πώς επεκράτησε ο Χριστιανισμός;! Ποιά λέτε να είναι άραγε η απάντηση;

Είναι αξιοπαρατήρητο το γεγονός ότι ενώ στην αυτοκρατορία υπήρχαν πολλοί λα­οί και πολλά πολιτισμικά στοιχεία, μόνο οι Έλληνες αναφέ­ρονται σ’ αυτούς τους νόμους και τους διωγμούς ονομαστικά, υβριστικά και κατ’ επ­α­νάληψη. Μήπως λοι­πόν ήλθε ο καιρός οι Χριστιανοί να λογοδοτήσουν ενώπιον των Ελλή­νων και οι Έλ­ληνες Χριστιανοί να εγκαταλείψουν αυτή την μάστιγα; Στις νο­μο­θεσίες, στα Πατερι­κά κείμενα, στις αποφάσεις συνόδων, στους χρισ­τιανικούς αφορισμούς γενικώς που μόνο τρομακτική αηδία προκαλούν, σε μερικά τροπάρια, στον ακάθιστο ύμνο, στα αναθέματα (τριπλά) και στα κείμενα με τις κατάρες της Κυριακής της Ορθοδοξίας, μηνολόγια, κ.α., ευρίσκομε πάρα πολλές παρόμοιες και παντός είδους υβρι­στι­κές και υποτιμητικές φράσεις μαζί με δι­ωκτικά συν­θήματα και κατάρες που κατα­φέρονται ονομαστι­κώς εναντίον των εθνοτήτων των Ελλήνων, Ελληνιζόντων, Αθη­να­ίων, Πλα­τω­νι­ζόν­των, και αιρετικών χριστιανών, χω­ρίς απολύτως καμία συστολή ή περιτροπή. Μόνο νοση­ρές, αρρωστημένες, φαντασίες και άνθρωποι του μίσους και με ψυχολογι­κές διαταρα­χές μπο­ρούν να γράφουν τέτοια πράγματα. Μετά έχουν την αντιφατικότη­τα, ανακο­λουθία και σχιζοφρένεια να καυ­χώνται ότι αποτελούν θρησκεία της αγάπης και αγα­πούν και συγχωρούν ακόμα και τους εχθρούς των...! Όλα αυτά έχουν κυκλο­φορήσει επαρκώς και ευρέως ώστε εύκο­λα μπορείτε να τα βρείτε και να τα διαβάσετε για να δείτε μόνοι σας κατά πόσο ακριβώς λέμε την αλήθεια.

Δεν απαντάμε όμως ποτέ τους χριστιανούς και τον Χριστιανισμό τους να κα­τα­φέρονται εναντίον: Αιγυπτίων, Σύρων, Ρω­μαίων, και άλλων εθνοτήτων. Λες και όλος ο Χριστιανισμός φτιάχτηκε επί τούτου, για να δι­ώξει δηλαδή μανιωδώς και να κατασ­τ­ρέ­ψει οτιδήποτε είχε κάποιο ελλη­νικό χαρα­κ­τη­ριστικό. Δεν αποκλείε­ται τελικά οι συν­ωμοτικές θεωρίες που υποστη­ρίζουν αυτή την θέση να έχουν δίκιο. Βεβαίως ο Χριστιανισμός τελικά κατάστρεψε κάθε πο­λιτισμό που υπήρχε εντός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας: Αιγυπτιακό, Συρια­κό, Ελλη­νιστικό, Ελληνικό, Ελληνορω­μαϊκό, κλπ. Αλλά στα γραπτά στα οποία ανα­φερόμαστε εδώ μό­νο οι Έλληνες και τα άλλα συνώνυμά τους εμφανίζονται ονομασ­τι­κώς και σα­φώς. Τί τρέχει λοιπόν; Ο Χρι­στιανισμός δεν άντεχε ούτε μια ρανίδα Ελ­λη­νικής σκέ­ψης και Πολι­τισμού. Γι’ αυτό κάθε Ελληνικό στοιχείο έπρεπε να φύγει από τη μέση το συντο­μό­τε­ρο δυνατό και ολοκληρωτικώς. Αμφιβάλλω αν υπάρχει αλλού στην ανθ­ρώπινη ιστορία τέτοιο μίσος και τέτοια μανία εναντίον ενός λαού και του πολιτισμού του. Ίσως τα όσα διέπραξαν οι χριστιανοί εις τας Αμερικάς να συγκρί­νον­ται αρκετά με την Ελληνική πε­ρίπτωση.

Σας παρακαλούμε λοιπόν να βρείτε και να μελε­τήσετε και τους υπό­λοιπους πολύ περισσότερους νόμους, γραμ­μέ­­νους στο ίδιο μοτίβο οι οποίοι αφορούν στην δι­ά­δοση και επιβολή της ορθοδόξου καθο­λικής χριστιανικής πίστεως και στον κατα­βα­σανισμό ή την κεφαλική καταδίκη κά­θε άλλης θρησκείας, γνώμης, απόψεως και πε­ρισσότερο απ’ όλα του Ελληνισμού. Μόνο έτσι θα αποκτήσετε πλήρη κα­τα­νόηση της γενική ει­κόνας του πως διαδόθηκε και του γιατί επεκράτησε αυτή η κα­ταστροφική λαί­λαπα, η αλλοπρό­σαλ­λη και αφύσικη μάστιγα, και η αντιφατική, σχι­ζο­ει­δής και πα­ράλογη θρησκεία του Εβραιογνωστικοχρι­στια­νι­σμού.

Ακόμα παρατηρούμε ότι όσο μερικοί αρχικοί νόμοι δεν απέδιδαν τα αναμενό­μενα αποτελέσματα τόσο σκληρότεροι νέοι νόμοι εθεσπίζοντο και τόσο σκληρότερα μέ­τ­ρα και βασανιστήρια ελαμβάνοντο διά την εφαρμογή τους. Αυτό είναι που θα πει η φράση: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη...». Αυτό θα πει θρησκεία της αγάπης, της συγχώρεσης και της δικαιοσύνης!

Πιο πρόσφατα, το έτος +1119, μιλάμε για 12ον αιώνα δηλαδή, ο Πατριάρχης Μιχαήλ Οξί­στα εξαπέλυσε διωγμό κα­τά των Βογο­μίλων και εισ­ήγαγε­ ως ποινή εναν­τίον τους το να τους καίνε ζωντανούς. Οι Βογό­μι­λοι της Βαλ­κανικής εξοντώ­θη­καν με μεγάλη βαρβα­ρό­τητα. Ολίγοι διέφυγαν σε άλλα Ευρωπαϊκά μερη και γλύτωσαν. Έχο­με λοιπόν ζωντανό παράδειγμα «ανοχής και συγχωρήσεως!».

Ένα αξίωμα τύπου Κοιαίστωρος (Quaestor) απαντάται στην Ανατολική Ρω­μαϊκή Αυτο­κρα­τορία από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Αυτός ο Koι­αίσ­τωρ λοιπόν, ήταν κρατι­κός υπάλλη­λος, με βασική αρμοδιότητα τον έλεγχο της διακί­νησης των επαρχιωτών στις μεγά­λες πό­λεις. Ο αντικειμενικός σκοπός ήταν ο περιο­ρι­σμός της αστυφιλίας. Κατά την κλασική Ρω­μαϊκή εποχή το αξίωμα με αυτόν τον τι­τ­λο είχε αρ­μοδιό­τητες δι­καστού ειρηνο­δικείου, ή εισαγ­γε­λέως επί ορισμένων ποινι­κών αδι­κη­μάτων, ή ακό­μα επέ­βλε­πε τις υποθέ­σεις του κρα­τικού τα­μείου, κλπ.Την εποχή του Ιουστιανιανού όμως, πέραν της γραπτής νομοθεσίας περί Κοιαίστωρος (βλέπε: Νεαρά 80, έτους 539) συναντάμε και τον Κοιαισίτωρα (Quaesitor). Οι δύο λέ­ξεις δια­φέ­ρουν μόνο κατά ένα «ιώτα» και προ­έρχονται από το λατινι­κό ρήμα “quaero = ψάχνω, ανα­ζη­τώ, ερωτώ ή ζητώ να μάθω πληρο­φορί­ες, ερευνώ, διερευνώ, εξετάζω συστη­μα­τικώς, ανα­κρί­νω”.

Αν και υπάρχει η άποψη ότι πρόκειται για τον ίδιο ακριβώς λειτουργό, εν τού­τοις αν ερευνήσομε το θέμα εις βάθος βλέπομε ότι ο Κοιαισίτωρ είχε και μερικές αρ­μοδιότητες που δεν συνέπιπταν μ’ αυτές του Koιαίστωρος. Ο Κοιαίστωρ ανελάμ­βανε υποθέσεις κυρίως δη­μοσίου χαρακτήρα (οικονομικά, στρατιωτικά, εργασιακά), ενώ ο Κοιαισίτωρ, όπως βλέπομε, λειτουρ­γούσε και ως δικαστής επί διαφορετικών ζητη­μά­των, κυρίως ηθικής και θρησκευτικής φύσεως. Το λεξικό «Λεξικό LewisandShort», αναφέρει τον Κοιαισίτωρα και ως ανακριτή και ιεροε­ξε­τα­στή.

Σύμφωνα με τον Βυζαντινό Ιστορικό Προκόπιο «Απόκρυφη Ιστορία», παράγ­ραφοι ΧΧ 9 – ΧΧ 12, ο Ιουστινιανός είχε ιδρύσει μερικά «παραϋπουργεία», και σε ένα εξ αυτών είχε ανα­θέ­σει αρμοδιότητες αστυνόμευσης και ορισμένων εγκλημάτων, παρ’ όλον ότι η αστυνόμευση και τα σχετικά εγκλήματα καλύπτονταν θεσμικά και προ πολλού από τον Έπαρχο (Praefectus) της Πόλεως. Όπως μας πληροφορεί εν συ­νεχεία ο Προκόπιος, σ’ αυτό το παραϋπουργείο «έδωσε την δικαιο­δοσία επί των παι­δεραστούντων, και επ’ εκείνων που είχαν μη νόμιμες ερωτικές σχέσεις με γυναί­κες και επί οιουδήποτε δεν ελάτρευε το θείον κατά τον ορθόδοξο τρόπο, δίνοντας σ’ αυτόν τον υπουργό το όνομα τού “κοιαισίτωρος”( Quaesitor)».

Όσο για την «Απόκρυφη Ιστορία» (ή τα «Ανέκδοτα») του Ιστορικού Προκο­πί­ου, αυτή εί­ναι ιδιαίτερα επικριτική προς τον Ιουστινιανό, σε αντίθεση με προηγούμε­να έργα του. Γι’ αυ­τόν τον λόγο από πολλούς επιχειρείται υποβάθμισή της και προω­θείται η άποψη ότι ο Προκό­πι­ος δεν είναι αξιόπιστος Ιστορικός. Όμως, ο πανεπιστη­μιακός καθηγητής του πανεπιστημίου της Μελ­βούρνης της Αυστραλίας, Roger D. Scott, στην εργασία του: «Malalas, TheSecretHistoryandJustinian’sPropaganda», παρουσιάζει ισχυρούς λόγους διατί η Απόκρυφη Ιστορία είναι «ένα σοβαρό έργο από έναν σοβαρό ιστορικό». (Συμβουλευτείτε το εν λόγω άρθρο.).

Παρατηρούμε λοιπόν ότι, ο Προκόπιος γράφει Κοιαισίτωρ και όχι Κοιαίστωρ. Όπως εξη­γεί και ο σπουδαίος ερευνητής Charles B. Waite, στο Appendix των σελί­δων 519-537 του σπου­δαίου ερευνητικού συγγράμματός του: History of the Christian Religion to the Year Two Hundred (200), Fifth Revised Edition, C. V. Waite & Co., Chicago 1900 – 1992, και ιδιαίτερα στην σελίδα 532, και έχομε και εμείς αναφέρει στο μέρος του εδώ κεφαλαίου υπό τον τίτλο Κωνσταντίνος – Θεοδόσιος, καθώς και πολλοί νόμοι και πολλά πεπραγμένα της εποχής εκείνης το κα­ταμαρτυρούν, η Ιερά Εξέτασις και ο Ιεροεξεταστής (Ιnquisition και Ιnquisitors γράφει ο Waite στα αγγλι­κά) αρχίζει εν τοις πράγμασιν, δηλαδή de facto, ήδη με τον Κωνσταντίνον «τον μέγα άγιο» και αναφέρεται συχνά επί Θεοδοσίου και εφεξής. Κατά την εδώ μαρτυρία του Προ­κοπίου, ο Ιουστινιανός έφτιαξε ειδικό υπουργείο και αξίωμα για τον πρώην αόρι­στο Ιεροε­ξε­τα­σ­τή και τον ονόμασε Κοιαισίτορα (Quaesitor). Δηλαδή τώρα λαμβάνει επί πλέον και de juro ισ­χύν.

Σύμφωνα λοιπόν με τα όσα αναφέρει ο Προκόπιος, ο Κοιαισίτωρ ουσιαστικά ανελάμβα­νε και καθήκοντα ιεροεξεταστού, καθώς ασκούσε διώξεις εναντίον οιουδή­ποτε «ει τω τα ες το θείον ουκ ορθώς ήσκηται» (στην γλώσσα που ακριβώς γράφει).

Μετά ο Προκόπιος συνεχίζει λέγοντας (μετάφραση): «Ο κοιαισίτωρ, όταν συ­νελάμβανε με την δύναμη του αυτούς που έκαναν τα σφάλματα εντός της δικαιοδοσίας του, θα παρέδιδε στον αυτοκράτορα οτιδήποτε ήθελε να πα­ραχωρήσει, ενώ ο ίδιος θα γινόταν πλούσιος παρ’ όλα ταύτα, και κατά παραβίαση του νόμου, με την περιουσία των άλλων ανθρώπων. Για τους υποκειμένους αυτών των υπουργών δεν χρειαζόταν ούτε να φέρουν κατηγόρους μήτε να προσκομίσουν μαρτυρίες για το ότι είχε γίνει, αλλά κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου οι άτυχοι που έπεφταν στον δρόμο τους συνέχιζαν, χωρίς να έχουν κατηγορηθεί ή καταδικαστεί, και με μεγαλύτερη μυστικότητα, να φονεύ­ονται καθώς και να τους αφαιρούνται τα χρήματά τους».

Ήδη από το + 472 ο Λέων 1ος χαρακτηρίζει επισήμως την Ελληνική λα­τρεία ως δη­μόσιο έγκλημα. Μόνον η υποψία τελέσεως, εις κάποιον χώρο, οποιασδήποτε Ελληνικής ή παραδοσιακής ιερουργίας έχει ως απο­τέλεσμα την κατάσχεση του χώ­ρου αυτού και βα­σα­νισμό του ιδιοκτήτου διά με­ταλλι­κών οργάνων. Ούτος εφ’ όσον επι­ζήσει εξορίζεται διά παντός και παραμένει ισοβίως ανάπηρος και παρα­μορ­φωμέ­νος.

Τα μεταλλικά όργανα βασανισμού ήταν πολύ συνηθισμένα στο Βυζάντιο και είχαν έναν συγκεκριμένο στόχο. Εφ’ όσον το άτομο επιζούσε όλων των βασανιστηρί­ων επρόκειτο να εξέλθει εξ’ αυτών παραμορφωμένο και ανάπηρο ισοβίως. Πρόκειται διά στυγερά και πρωτοφανή κακουργήματα στην ιστορία του ανθρώπου που καλύ­π­τονται και επικυρώνονται από τους νόμους του ίδιου του κράτους.

Ιδού ένα μόνο «παραδειγ­ματάκι» χριστιανικής αγάπης της άρτι νομιμο­ποιηθείσης Εκκλησίας του 4ου αιώνος και της νομοθετημένης ποινικής διώξεως των πιστών της Ελληνικής θρησ­κεί­ας και των άλλων θρησκειών: Απόσπασμα του νόμου του έτους + 472, με αριθμό καταλόγου Ιουστι­νι­ανείου Κώδι­κος 1.11.8 στα λατινικά, των Αυτοκρατόρων Λέοντος Α΄ και Αν­θεμίου προς Διό­σκωρον, Έπαρ­χο του Πραι­τωρίου, που είδαμε παραπάνω. Απο­λαύστε το!:

“… si quidem dignitate vel militia quadam decorantur, amissiore militiae vel dignoitatis nec non rerum suarum proscriprione plectentur, privatae vero condicionis vel plebeii constituti post cruciatus corporis operibus metallorum perpetuo deputabuntur exilio.”.

Μετάφραση:Εάν κάποιος απ’ αυτούς [δηλαδή τους πιστεύοντας στην Ελληνική θρη­σκεία] έχει πολιτικό ή στρατιωτικό αξίωμα, θα απο­πεμφθεί από το αξίωμά του και δεν θα χάσει μόνον την περιουσία του η οποία θα προγραφεί, αλλά αφού υποστεί σωματικά βασα­νιστήρια διά μεταλλικών οργάνων [δηλαδή θα καταστεί ανάπη­ρος και δυσειδής ισοβίως αν επιζήσει], ως ορίζει το δη­μόσιο και ιδιωτικό δί­καιο, θα οδη­γηθεί σε διαρ­κή εξορία.

Τα βυζαντινά βασανιστήρια περιελάμβαναν κάθε προσβολή, κακοποίηση και εξόντωση του ανθρωπίνου σώματος. Αυτά ήταν: Αποκεφαλισμός, κάψιμο στην πυρά, απαγχονισμός, στραγγαλισμός, λιθοβολισμός, ψήσιμο στη θράκα, γδάρσιμο, κατα­ποντισμός σε ποτάμια ή στη θάλασσα πολλές φορές εντός ραμμένων σάκων γεμάτων με φίδια, ανά­ποδη σταύρωση, θανάτωση με βραστό νερό ή καυτό λάδι ή υπέρθερμη πίσσα, παλού­κωμα, εγκαύματα με πυρωμένα σίδερα, δηλητηρίαση, τύφλωση, ακρω­τηριασμός, αποκοπή ρινός, ωτίων, γλώσσης, γεννη­τι­κών οργάνων (ο όρος ήταν καυ­λοτόμησις) πολλές φορές μετ’ εμπηγμού αιχμηρών αντικειμένων μέσα στην τομή, ευ­νουχισμός, διαπόμπευση, ο επί δημοσίας θέας δι’ αιμορ­ρα­γί­ας θάνατος, στρεβλώσεις, εξαρθρώσεις, δουλεία, ισό­βια κάτεργα σε λατομεία και καταναγκαστικά έργα, ισόβια εξορία, ισόβια κρά­τηση εντός μοναστη­ρί­ων, και άλλα.

Ένα παράδειγμα μεταλλικού οργάνου βασανισμού ανάμεσα στα αναρίθμητα άλλα ήταν η σι­δηρά προσωπίς! Αυ­τή ερυ­θρο­πυρούτο και κατόπι ετίθετο επ’ ολίγον χρόνον επί του προσώπου του βασα­νι­ζο­μέ­νου ατόμου. Αυ­τό υφί­στατο εγκαύ­ματα δευτέρου ή τρίτου βαθμού τα οποία επουλώ­νοντο διά δυσει­δών ου­λών οπότε πλέον έφερε εις το διηνεκές το στίγμα του «αιρετι­κού ή ετεροδόξου ή ετε­ροθρή­σκου»!

Είχαμε βεβαίως και διάφορα άλλα όργανα βασανισμού όπως τους στρε­βλω­τή­ρες, τους εξαρθρωτήρες, τα σιδερένια νύχια, κλπ. Εκείνο το αισχρότατο, από­κρυφο, ψευδε­πί­γραφο, υστε­ρό­γραφο (1ος - 2ος αιών Κ. Ε., και όχι προ Χριστού που λένε οι Χρι­σ­τιανοί), κακοηθέστατο βι­βλίο Δ΄ Μακκαβαί­ων, το οποίο η Χρι­στιανική Βίβλος το πα­ραθέτει ως παράρτημα και «θέλει και δεν θέ­λει» να το θέσει εν­τός του κανόνος της, έχει κα­ταγράψει έναν κατά­λογο τέτοιων φρι­κιαστικών οργά­νων και ιδιαζόντως ειδεχ­θών βασανι­στηρίων αποδίδοντας τα στον Αντίοχον Δ΄ τον Επι­φανή. Δεν πρόκει­ται για την αρετή και την πίστη του παραμυθένιου και ενδεδυμένου με τον μανδύα της αγνότητος Εβραίου Ελεαζάρου όπως το ίδιο ανα­φέρει, αλλά πρόκειται για μία ψευδή προπαγάνδα η οποία αφ’ ενός δη­μι­ουργούσε εθι­σμό και εφ’ ετέρου προοιωνι­ζόταν και προετοίμαζε τον δρόμο για την επέλαση των επερ­χομένων χρι­στιανικών βασανιστηρίων, διαστρο­φών, ψυχο­πα­θειών, κακοη­θει­ών και σχεδίων. (Περί αυτού του σημείου βλέπε: The Christ Conspiracy the Greatest Story ever Sold, by Acharya S, AUP, σελίδες 6, 10, και τις σχετικές παρα­πομπές στις εργα­σίες και έρευνες πολλών άλλων ερευνητών που το βιβλίο αυτό λε­π­τομερώς ανα­φέρει.).

Στη Δύση η Ρωμαιοκαθολική Ιερά Εξέτασις ήταν μία μέθοδος περισσότερο ηθικής και λιγότερο φυσικής εξοντώσεως του ανθρώπου. Εκτός τούτου μόνον θεολο­γικώς βασιζόμενη επέβαλλε την υποχρεωτική σωτηρία της ψυχής του αιρετικού και την απαλλαγή αυτής από τα απειράριθμα και αιώνια μαρτύρια της κολάσεως ή του κα­θαρτηρίου. Αλλά και επί της πυράς, ο υπογράφων την προ­σφερο­μέ­νην ομολογίαν απολλύετο, έστω και υπό κάποιους όρους. Πρώτιστος σκοπός των ιεροεξεταστών ήταν η καταρράκωση της αν­θρώ­πινης αξιοπρέπειας και προσωπικότη­τος. Για παρά­δειγμα, στην γνωστή περίπτωση του Τζιορν­τάνο Μπρούνο (1548-1600) ειδικός προς τούτο διορισθείς ιεροεξεταστής προσπαθούσε επί ένα έτος να τον νου­θε­τήσει και να του αποσπάσει ομολογία, υπο­σ­χόμενος την πλήρη υλι­κή και ηθική αποκατάστασή του, όπως συνέβη με τον Γαλιλαίο.

Αντιθέτως στον Ανα­τολικό, Ορθό­δοξο, Χρι­στια­νικό, Βυζαντινό Μεσαίωνα και στην Ορθόδοξο Βυζαντινή Ιερά Εξέτασιν ο νόμος του ίδιου του κράτους, των πα­τρι­αρ­χών, των συνόδων και των επι­σκό­πων ενταύ­θα προέβλεπε αδικήματα άξια φρι­κτών ποινών και δεν υπήρχε χώρος ή πε­ριθώριο ούτε για τους δη­λωσίες!

Ακόμα αναφέρομε εν συντομία και μια άλλη ιστορική αλήθεια την οποία εν­τέ­χνως έχουν αποκρύψει. Το ότι δηλαδή Ελληνίδες γυναίκες ζούσαν πάν­τα στο Άγιο Όρος «Ο ΑΘΩΣ». Το όνομά του το έλαβε από τον αρχαίο καθεδρικό ιερό ναό του Αθώου Διός. Το σημερινό « Άγιο Όρος» ήταν κατά την αρχαία εποχή κέντρο θρη­σκευτικών σχολών και μυήσεως νεαρών παρθένων γυναικών, οι οποί­ες αφού ελάμ­βα­ναν κατάλ­ληλη κατάρτιση εγένοντο ιερείς (ιέρει­ες) της Θεάς Αρτέ­μιδος. Μετά την αποφοίτησή των τις έστελναν να επα­ναγυναικωνί­σουν να­ούς της Θεάς Αρτέμιδος σε διάφορα μέ­ρη της Μεσογείου. Στην πραγ­μα­τικότητα σε ορισμένα μέρη των θρησκευ­τι­κών σχο­λών δεν ήταν επιτρεπτό να εισέλθουν άνδρες.Η ιστορία όμως αλλάζει και μετά η παραπληροφόρηση οργιάζει καθημερινά. Το γε­γονός της αλλαγής του Αγίου Όρους συνέβη το 324 μ. Χ. Ο Μέγας Κων­σταντί­νος με ιδική του εν­τολή, το 324 μ. Χ., εκδιώκει τους γηγενείς κατοίκους, κα­ταστρέφει τους Ναούς, και διαλύει τις γυναικείες θρη­σκευτικές σχο­λές. Με το οικοδομικό δε υλικό κτίζονται τα σημερινά μοναστή­ρια, τα οποία δια­τηρούν πλέον το «Άβατο» διά τις γυναίκες.

Υπάρχουν αρκετά βιβλία που περιέχουν πολλά στοιχεία διά το Άγιο Όρος, τα οποία οι αναγνώστες ημπο­ρούν να διαβάσουν. Π. χ: (1) Του Ιερομόναχου Σμυρνιωτά­κη, «Το Άγιο Όρος». (2) Του Γάλλου ερευνητή “La Carrierre”, «Οι Γνωσ­τικοί». (3) Του Σταγάκη Μανώλη, «Ελλάς η Ωραία Κοιμωμένη...». Κ. ά.

Το ίδιο φαινόμενο φοβερής και καταθλιπτικής καταστροφής συνέβη και στην Σαμοθράκη όπου τα ομώνυμα ή αλλέως Καβείρια μυστήρια ελάμβαναν χώρα! Η εν­τολή της κατα­στρο­φής όλων των αρχαίων κτισμάτων, έργων τέχνης, ιερών, ναών, τε­μενών, κλπ. εδόθη από τον σφαγέα της Θεσσαλονίκης Μέγα Θεοδόσιο τον 1ον το έτος +391. Η κα­τα­στροφή των ωραιοτάτων αρχαίων κτη­ρίων, έργων τέ­χνης, περικαλ­λών ναών, τεμενών και πανέμορ­φων αγαλμάτων ήταν μια ολοκλη­ρωτική κατεδάφιση. Στην Σαμοθρά­κη την επί τούτου καταστροφή ανέλαβε το ειδικώς διά τούτο δημιουρ­γηθέν τάγμα των «διωγμι­τών», το οποίο απεβιβάστηκε στο νησί το έτος +392. Για να κά­νουν καλά τη δουλειά τους έφτια­ξαν και ασβεστοκάμινα για να με­τατρέπουν τα μάρ­μαρα σε ασ­βέστη. Τέ­τοια ήταν η αγριότητα και το μίσος των προ ολίγων ετών νο­μι­μοποιηθέντων Χριστιανών.

Αυτού του είδους οι αισχρότατες και ολικές κατα­στροφές συνεχίζονται σε ολόκληρη την Βυ­ζαν­τινή επικράτεια ακόμα και μετά τον 12 αιώνα. Π. χ. ο Όσιος Χριστό­δουλος έλαβε εντολή από το Αλέξιο Κομνηνό περί το έτος +1080 να μην αφή­σει τί­ποτα αρχαίο που είχε απο­μεί­νει όρθιο στα νησιά του Αιγαίου. Το έτος +1088 κατέ­στρεψε τον αρχαίο Ναό της Αρ­τέ­μιδος στην Πάτμο για να χτίσει στη θέση του το μο­ναστήρι του Ιωάν­νου του Θεο­λό­γου, κλπ. Η παρέα των ψυχανωμάλων του Χριστο­δούλου για μερικά έτη συνέχισαν καλά την δουλειά τους και σε άλλα νησιά, όπως την Αμοργό, κλπ. Ενώ αυτά γινόταν τότε στο Βυζάντιο, οι Σελτζούκοι εξ ανατολών είχαν ήδη φτάσει προ των συ­νόρων του χωρίς κανείς να έχει δώσει και ακόμα να δίνει την προσή­κου­σα σημασία και βαρύ­τητα, [εκτός από τον δυστυχή τον Ρωμανό Δ΄ τον Διο­γένη (+1023-1072) ο οποίος ολίγο ενωρίτερα το έτος +1071 έκανε τη ιστορική μάχη του Μάντζικερτ, την οποία όμως έχασε για πολλούς και διαφόρους λόγους, με τρο­μα­κτικές συνέπειες για την ιστορική συνέχεια.].

Από που να αρχίσομε και που να τελειώσομε με τις καταστροφές και τις κα­τ­ε­δαφίσεις; Τί να πρωτοπούμε για την Γά­ζα, την Κύπρο, την Αίγυπτο, την Συρία, τον Λίβανο, την Μικρά Ασία, τας Αθήνας, την Ακρόπολιν, την Ιταλία, κλπ. Δεν είναι για το παρόν περιληπτικό άρθρο αυτά τα κομπλεξικά και εξοργιστικά φαινόμενα. Χρει­ά­ζον­ται μερικοί τόμοι ειδικοί επ’ αυτών των θεμάτων. Βρείτε τους και μελετείστε τους!

Στο τρίτο μέρος του βιβλίου Πάπισσα Ιωάννα, ο συγγραφέας Εμμανουήλ Ροΐ­δης καταγγέλλει το σφαγείο της Σκυθοπόλεως (μία από τις πόλεις της Δεκαπόλεως εντός του σημερινού Ισραήλ) το οποίο άρχισε επί Κωνσταντίνου και λειτουργούσε κανονικώς επί Ουάλεντος, Ουαλεντιανού και Θεοδοσίου Α΄ του «Με­γάλου». Τελεί­ω­σε επί Θεοδοσίου Β΄ του μικρού. Ήταν ο τόπος συγκεντρώσεως απ’ όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας των Ελληνιζόντων και φι­λο­σο­φούντων και της εξον­τώσεώς των διά μέσων πά­σης θηριωδίας και βασανισμού. Πάρα πολλοί είχαν την καλή τύ­χη να απο­θάνουν καθ’ οδόν! Ο Ροΐδης βασίζεται στις μαρτυρίες των: Σωζομενού, Ζω­σίμου, Λι­βανίου και Αμμιανού Μαρκελλί­νου.

Π. χ., περί Σκυθοπόλεως ο Αμμιανός Μαρκελίνος γράφει: Η λα­τρεία των Διο­σκούρων κηρύσσεται εκτός νόμου θεωρηθείσα ως … «μα­γι­κή», θανατώνονται με την κατηγορία της... «μαγείας» οι ιερείς της και κλείνονται όλα τα Ιερά της. Στην Σκυ­θό­πολη της Συρίας, παλαιά πρωτεύ­ουσα της Ρωμαϊκής Δεκαπόλεως, στήνονται τα πρώ­τα «στρατόπεδα θα­νάτου», οργανωμένα δηλαδή κέντρα βασανισμού και θανατώσεως των καταδικασθέντων Εθνικών: «... και από τα πιο απομακρυσμένα σημεία της Αυτο­κρατορίας σέρνονταν δεμένοι με αλυσίδες αμέτρητοι πολίτες κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξεως. Και από αυτούς πολλοί πέθαι­ναν στη διαδρομή ή στις ανά τόπους φυλακές. Και όσοι κατόρθωναν να επιζήσουν, κατέληγαν στη Σκυθόπολη, μία από­κεντρη πόλη της Παλαι­στίνης, όπου είχαν στηθεί τα όργανα των βασανιστηρίων και των εκτε­λέ­σεων» γράφει ο Ρωμαίος ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος, ενώ στο ίδιο σημείο της συγγραφής του (ΙΘ, 12) τονίζει ότι «αρκούσε να κατηγορηθεί κά­ποιος από κακό­βουλο ρουφιάνο ότι φορούσε αποτρεπτικό φυλακτό ή ότι κά­ποιος τον είδε να κάθεται κοντά σε αρχαίους τάφους ή ερείπια για να καταδικασθεί σε θάνατο ως ειδω­λολάτρης ή νεκρομάντης».

Στα «στρα­τό­πεδα θανάτου» της Σκυθοπόλεως θ’ «ανδρα­γαθήσουν» οι ιεροεξεταστές Μόδεστος (αντικαταστάτης του Επάρχου Πραιτωρίου Ερμογένους του Πόντου, ο οποίος είχε κριθεί... «ελαστικός» και... «ανεκτικός») και Παύ­λος «Ταρταρεύς» (ένας εξαιρετικά αιμοδιψής Χριστιανός, πρώην εκπαι­δευτής μονο­μά­χων). Σε εκείνους ακριβώς τους τρομερούς καιρούς θα βα­σανισθούν ή εξορισ­θούν, ανάμεσα σε άλλους, και οι Σιμπλίκιος Φιλίππου (πρώην Έπαρχος Αιγύπτου και Ύπα­τος), Παρνάσιος ο Αχαιός (Έλλην εκ Πατρών, πρώην Έπαρχος Αιγύπτου), καθώς και ο υπέργηρος φιλόσοφος Δημήτριος Κύθρας (με την κατηγορία ότι απλώς θυσίαζε στους Θεούς).

Στη Βυζαντινή Ιεράν Εξέτασιν ανήκουν και οι συχνές καύσεις αρχαίων βι­βλίων ή βιβλίων αιρετικών ή όσων άλλων βιβλίων, επειδή μόνο και μόνον δεν άρεσαν στους Χριστιανούς ειδήμονες και καλογήρους του Βυζαντίου. Τεράστιες πυρές οργα­νώ­νον­ταν σε δρόμους, πλατείες και στάδια πόλεων όπου υπέρογκοι σωροί βιβλίων εγίνοντο πα­ρανά­λωμα πυρός, προς δημοσίαν τέρψιν πολλών φανατικών και λύπιν άλ­λων μορφω­μέ­νων παρευρισκομένων. Οι πυρές αυτές άρχισαν με τον αυτο­κράτορα Θεοδό­σιο Α΄ τον «Μέγα», τον επίσκοπο Αλεξαν­δρείας Θεόφιλο, τον Ιω­άν­νη Χρυσό­στομο στην Κωνσταντινούπολη και συνε­χίστηκαν αργό­τερα με τον «ιερόν» Φώτιο (9ος αι­ών) στην Κωνσταντινούπολη, ο οποί­ος έκαιγε ό,τι δεν του άρεσε. Το ότι στην Μυ­ρι­ό­βιβλό του διέσωσε μερικές δεκάδες αρ­χαίων βιβλί­ων (σημειώστε ότι τα πολύ περισ­σότερα υπόλοιπα που συμ­πε­ρι­έ­λαβε είναι χριστιανικά) δεν τον απαλ­λάσ­σει από το βαρύ­τατο έγκλημά του, την καύ­ση δηλαδή χιλιάδων αρχαίων βιβλίων. Με­ταξύ αυ­τών ήταν και το σύγ­γραμμα του Ιστορικού Ιούστου του Γαλιλαίου, το οποίο έκαψε επειδή ο Ιούστος δεν ανέφερε τίποτα για τον Ιησού Χριστό, πράγμα που εξόργισε τον Φώτιο.

Με εντολή του Θεοδοσίου Β΄ του Μι­κρού το +448 καίγονται συστηματικά όλα τα βιβλία τα οποία αντιτίθενται με οποιο­δήποτε θεμιτό τρόπο στον Χριστιανισμό. Τότε κάηκε συστη­μα­τικά και το δεκαπεντά­τομο σύγ­γραμμα του Πορ­φυρίου «Κατά Χρι­στι­α­νών». Νόμος αποκεφαλισμού εκδίδε­ται για όποιον συλλαμβα­νόταν να το κατ­έχει κρυφίως (αφού φανερώς ήταν αδύ­να­τον). Αποτέλεσμα: Ανεξαρτήτως περιε­χο­μέ­νου απω­λέ­σθη­καν σχε­δόν όλα τα αρχαία βιβλία. Όσα επέζησαν είναι μόνο το ένα στις δέκα χιλιά­δες, κα­τά τις εκτιμήσεις των ειδικών.Από τις πληροφορίες που μας παρέχει ο μέγας Ελληνίζων διανοούμενος Μι­χα­ήλ Ψελλός (+1018-1078), υπολογίζομε ότι την εποχή του Ιερού Φωτίου (9ος αιών) υπήρχαν δέκα φορές περισσότερα βι­βλία αρχαίων από όσα έχομε εμείς σήμερα στα χέ­ρια μας. Η απώλεια των βιβλίων αυτών έγκειται στις συχνές δημόσιες καύσεις βι­β­λί­ων που εκτελούσε ο ίδιος ο Φώτιος και οι όμοιοι στην νοοτροπία συνεργάτες και δι­άδοχοί του, και στην δή­ω­ση της Κωνσταντινουπόλεως από τους σταυροφόρους της 4ης σταυροφορίας το +1204. Η καταστροφή βιβλίων και έργων τέχνης το 1204 από τους Χριστιανούς της Δύσεως είναι τρομακτική.

Ο Ελληνί­ζων μαθητής του Ψελλού, Ιωάννης Ιταλός (+1025-1090), αναθεμα­τί­στηκε από την Ορθόδοξο Εκκλησία και στο τέλος δολοφονήθηκε από κάποιους...!

Δεν πρέπει να λησμονούμε επίσης και τη γενική ερείπωση και καταστροφή όλων των αρ­χαίων οικοδομη­μά­των, μνημείων, έργων τέχνης, βιβλιοθηκών, σχολών, κλπ. Από την ισοπέδωση του Σε­ραπείου και την καταστροφή της εντός αυτού βιβλιο­θή­κης από τον επίσκοπο Θε­ό­φιλο στην Αλεξάνδρεια το 385 Κ. Ε. και με τις ευλογίες του Ιωάννου Χρυσοστόμου, μέχρι την κατα­στρο­φή του Να­ού της Αρτέμιδος στην Έφεσο και πάλι με τις ευλογίες του Χρυσοστόμου και την τελική κατα­στροφή όλων των αρι­στουρ­γη­μάτων της γλυπτικής, ζωγραφικής, αρ­χιτεκτο­νι­κής, το κλείσιμο των μορφω­τικών σχολών, κλπ, τελικά δεν έμεινε τίποτα όρ­θιο! Ούτε σχολή, ούτε βι­βλι­ο­θήκη, ούτε ναός, απολύτως τίποτα...! Το γενικό σύν­θημα κατά τον 4ο και 5ο αιώνα ήταν: «ες έδαφος φέ­ρειν»! Οι Βυ­ζαν­τι­νοί Χρι­στιανοί, με την διαστροφή και την ανω­μα­λία που τους δια­κα­τείχε, θε­ω­ρούσαν ότι όλα αυ­τά ήταν έργα διαβόλων! Πρόκει­ται για ένα ανεξίτηλο αίσχος και προ­σβολή σε κάθε έν­νοια πολιτισμού, ευφυΐας και αξι­ο­πρεπείας. Για ποιο πράγμα απ’ όλα να πρωτο­α­γανα­κτήσει κα­νείς;....

Το έτος 415 Κ. Ε. ο επίσκοπος Αλεξανδρείας Κύ­ριλλος φα­νάτισε τους οπα­δούς του, οι οποίοι με αρχηγό τον Πέτρο τον αναγνώστη της Εκκλησίας του Αγίου Ιωάννου της Αλε­ξαν­δρείας απήγαγαν και καταβα­σά­νι­σαν την μαθηματικό και φι­λό­σοφο την πανέμορφη Υπα­τία (+370-315). Τα κα­τακρε­ουργημένα μέ­λη του σώμα­τός της τα παρέδωσαν στην πυρά.

Ο Ιουστινιανός κλείνει οριστικά την Ακαδημία του Πλάτωνος το έτος +529 και όσοι από τους καθηγητές της γλίτωσαν την σφαγή (επτά τον αριθμόν) διέ­φυγαν την νύχτα στην αυλή του βασιλέως της Περσίας Χοσρόη.

Για ποιο πράγμα απ’ όλα να πρωτομι­λή­σει κα­νείς! Τέτοια ήταν τα χάλια και η βαρβαρότητα των φανατικών και υποκριτών Χριστιανών και του εμπαθούς και ψυχα­νώμαλου θεολόγου αυτοκράτορα Ιουστινιανού και άλλων αυτοκρατόρων και εκκλη­σιαστικών παραγόντων!

Ακόμα αναφέρομε, επιγραμματικώς μόνον, ότι στην ιστορία του Βυζαντίου και της ανατολικής ορθοδόξου χριστιανικής εκκλησίας ανήκουν και πολυάριθμοι, πο­λύνεκροι και τρομακτικής αγριότητας ιεροί εμφύλιοι πό­λεμοι. Για να μην παρεξη­γη­θούμε τονίζομε ότι δεν εννοούμε καθόλου τους πολέ­μους με εξωτερικούς εχθρούς ή εισβολείς, αλλά τους εσωτερικούς πολέμους λόγω θρησκευτικών ή φιλοσοφικών πε­ποιθήσεων. Πιο συγκεκριμένα έχομε: Δέκα αιώνων σφαγές, δι­ωγμούς, δολοφονίες και αναθεματισμούς κατά των διαφόρων Χριστιανών αι­ρε­τικών από τους ορθοδό­ξους, ασταμά­τη­τους εξοντωτικούς διωγμούς εναντίον των Ελληνι­ζόντων και των πα­ρα­δο­σι­ακών θρησκειών είτε στις πόλεις είτε στην ύπαιθρο, την απόλυτη ισοπέ­δωση του αρχαίου κόσμου, την αγρι­ο­τάτη ιστο­ρία δύο αι­ώνων ει­κονο­μα­χίας που καταρή­μαξε τα πάντα. Επί της ει­κονο­μα­χίας μελετήσετε: Τό έπος τής Εικονομαχίας, Κωνσ­ταντίνουΠα­παρηγοπούλου, Εκδόσεις Ωκεανίδα ΑΕ, 2005.Σ’ αυτά τα δεινά προστίθενται και τα εξής τα οποία και πάλι προέρ­χονται από την χριστιανική εκκλησία: Αυθαι­ρεσίες, μηχα­νορ­ρα­φίες και εκβια­σμοί παντός είδους του κλήρου, των καλο­γή­ρων και των μο­ναστηρίων, υπέρμε­τρη κατα­σπατάληση αν­θ­ρωπίνου δυναμικού, πλού­του και εδαφών για τις εκκλησίες και τα μο­να­στή­ρια, τα αναρίθμητα αναθέματα, κλπ.

Η ισοπέ­δωση και κατεδάφιση του αρχαίου κό­σμου ήταν τόσο μανιασμένη και παραληρηματική ώστε εντελώς αλόγιστα απέρ­ρι­πταν και κατέστρεφαν ακόμα και οτι­δήποτε αρχαίο μπορούσε να τους είναι χρήσιμο. Π. χ: η επιστήμη, τα μα­θηματικά, τα βιβλία, τα λουτρά, κλπ. Ο Μέγας Λιβάνιος από ο τέλος του 4ου αιώνα τους είχε προ­τείνει, αντί να καταστρέφουν τα αρχαία κτήρια να τα αναμορφώσουν κατά τις πα­ρού­σες ανάγκες και να τα χρησιμοποιούν. Αλλά ούτε και αυτή τη λογική πρόταση εισ­ά­κου­σαν! Τί να πει κανείς με την ψυχοπάθειά τους!Αυ­τές οι πληγές και αγριότητες συνεχιζόταν ακό­μα και επί Κομνη­νών, τον 11ο και 12ο αιώνα, και σε διαφόρους βαθμούς μέχρι και την άλωση της Πόλεως από τους Οθω­μανούς. Τίποτα δεν μπορούσε να τους αλλάξει μυαλά. Παντού και πάντοτε η ίδια στενοκεφαλιά και μανία. Από τα αμέτρητα παραδείγματα αναφέρομε μόνο δύο:

Ας μνημονεύομε πότε-ποτέ τους πλείονες των 300 Πε­λοπον­νη­σίους, οι οποίοι κα­τά την ύστατη στιγμή, 88 χρόνια πριν την άλωση, έφτα­σαν στην Κωνστα­ν­τι­νού­πολη ως εθελοντές στρα­τιώτες για να βοηθήσουν στο να απ­ω­θήσουν τους Τούρ­κους απ’ όλη την Βυζαντινή επικράτεια. Εξηγούν τα σχέδια τους στον αυτοκράτο­ρα Ιωάννη Παλαιολόγο. Ο τότε Βιθυνός ραδιούργος πρωθυπουργός Απόκαυκος προσποιείται ότι τους καλοδέχεται και τους φιλοξενεί μέσα σε μια μεγάλη αίθου­σα του αυτοκρατορικού παλατιού. Φαντάστηκε ότι θα δημιουργώταν φασαρία και μέσα σ’ αυτήν θα ήταν ευκαιρία για να αρπάξει ο ίδιος τον θρόνο. Η ορθόδοξος εκκλησία και το πατρι­αρ­χείο τους θεώρησε αιρετικούς ως Ελληνί­ζοντες. Έτσι με κρυφή παρότρυνση του Απόκαυκου τους αφόρισε και διέταξε να τους συλλά­βουν και να τους πνίξουν στον Βόσπορο. Τελικά η αυτοκρατορική φρουρά με τον ίδιο τον Απόκαυκο και οι φα­να­τισμένοι ορθόδοξοι Χριστιανοί της Πόλεως και οι εκκ­λησιαστικοί παράγοντες όρ­μη­σαν εναντίον τους. Αυτοί αμύνθηκαν αλλά αναγκά­στηκαν να οπισθοχωρήσουν εντός του ναού της εκ­κλη­σίας του παλατιού. Εκεί μέ­σα τους έσφαξαν όλους! Στην συμπλοκή φονεύ­τηκε και ο ραδιούργος πρω­θυ­πουργός Από­καυκος!

Μόλις 13 χρόνια πριν την άλωση η ορθόδοξος εκκλησία και το πατριαρχείο υπέ­κυψε στους ανθε­νω­τικούς και αθέτησε την κανονική, οικουμενική σύνοδο τηs Bolognia – Ferrara, η οποία είχε υπογραφεί τόσο από τις αρχές των δυτικών όσο και από τις αρχές των ανα­τολικών. Έτσι εδή­λωσαν ότι προτιμούσαν «καλλίτερα το σαρίκι του Τούρκου παρά την Τιάρα του Πάπα». Εκείνα τα χρόνια πολλοί ήταν αυτοί που πίστευ­αν ότι η «υπέρμαχος στρα­τη­γός» θα έσωζε την Πόλη. Αυτή τη φορά όμως τους εξ­α­πά­τησε! Η άλω­ση επήλ­θε διότι όπως μας εί­παν τελικά: «Ήταν θέλημα Θεού η Πόλη να τουρ­κέ­ψει!». Οπότε τίποτα το παράξενο, διότι ως γνω­στόν το θέ­λη­μα του Θεού είναι ισχυρό­τε­ρο από την δύναμη ή την θέληση τής «υπερμά­χου στρατηγού»! Ιδού τα μαύρα χά­λια τους....!

(Δεν θα επεκταθούμε στα αμέτρητα τέτοιου είδους συμβάντα. Π. χ., δεν θα μιλήσομε για το πως βρέθηκαν οι Τούρκοι στη Θεσσαλονίκη για πρώτη φορά, ούτε για την πρώιμη συνθηκολόγηση του Αγίου Όρους μαζί τους, ούτε για τα προνόμια που απή­λαυσε ή εκκλησία από τους κατα­κτητές και πόσο καταστροφικά και εις βάρος των υποδούλων τα χρη­σιμοποίησε, κλπ. Να τα βρείτε και να τα μελετήσετε.).Ο απολογισμός όλων αυτών των πολυετών μοιραίων γε­γονότων, εμμονών και πληγών ήταν: Εκα­τομ­μύρια νε­κρών, ανα­πήρων, βασανισ­θέντων και εκτελεσθέντων, υφ­­αρπαγή ή απόσχιση πολλών περιο­χών από την αυ­το­κρα­τορία, π.χ. η Συρία, η αυ­το­μό­ληση πλη­θυ­σμών προς γειτο­νικούς λαούς, π.χ. στους Άρα­βες, η ερή­μωση και τε­λικά η απώ­λεια της Μικράς Ασίας, η τεμ­πελιά το βόλεμα και η διαφθορά πολλών χι­λιάδων ικανών νέων εντός των μο­να­στη­ρίων με αποτέλε­σμα την ανυ­παρξία ικανού στρα­τού και υπηρεσιών, η θρησκοληψία και μοιρολατρία, η κα­ταρρά­κωση της οι­κο­­νο­μίας, η αβάσταχτη φορο­λογία, η κάθε εί­δους δια­φθορά, ο ηθικός ξεπε­σμός, η μηχα­νορ­ρα­φία, οι δο­λο­φο­νίες, οι προδο­σίες, η δημι­ουργία τρομε­ρών διαχρο­νικών μι­σών, ερίδων, διχοστα­σιών μεταξύ αντι­πάλων και αδικηθέντων, κλπ. Όλα αυτά τα συνεχή και μοιραία προβλήματα κατα­ρή­μα­ξαν το κράτος κοινωνικώς, ηθικώς, οικο­νο­μικώς, στρατιωτικώς, απο­δε­κά­τι­σαν τους πλη­θυ­σμούς του, εμίκρυναν σταδιακά την έκταση του και τε­λικά επέφεραν την πλήρη καταστροφή και υποταγή του σε αλλόφυλους και αλλό­θρησκους. Αυτές οι ασταμά­τη­τες και αθε­ράπευτες αρρώστιες του Χριστιανικού Βυζαντίου αποτε­λούν ένα τερά­στιο διαχρονικό κε­­φάλαιο κα­ταισχύνης και καταστ­ρο­φής της Βυζαν­τι­νής και Ανατολι­κής Ορθο­δόξου Εκκλησια­στικής Ιστορίας το οποίο έχει συ­στη­μα­τι­κά αποσι­ω­πηθεί από την Ελληνική κρατική και εκ­κλησιαστική εκπαί­δευση.

Φέρ’ ειπείν, η διαμάχη των Ορθοδόξων με τους Νεστοριανούς κράτησε επί πολλά έτη. Όταν η Συρία χανόταν από το κράτος και έπεφτε στα χέρια των Αράβων (7ος αιών) στην Κωνσταντινούπολη είχαν ακόμα σαν επίμαχο θέμα τους και σφαζόταν γι’ αυτό, το τι θα γίνει με τους Νεσ­το­ρι­ανούς. Και όλα αυτά προς τί; Τί είπε ο Νεστό­ριος; Απλώς εξέφρασε την άποψη ότι ο «Λόγος» εισήλθε εις το κύημα της Εβραι­ο­πούλας παρθένου Μιργιάμ όχι κατά την σύλληψη αλλά κατά την γέννηση και ότι η ανθρώπινη φύση του Ιησού ήταν επέκταση της θεϊκής φύσεως του. Εε... αυτό ήταν αρ­κετό να σφάζονται και να σκοτώνονται επί πολλά έτη και να μην φροντίσουν να δι­α­σώσουν την Συρία! Λοι­πόν βγάλετε τα συμπεράσματά σας για τα χάλια τους, τον φανατισμό τους και τον σεβασμό που είχαν προς την ελευθερία της γνώμης του άλ­λου και προς το δικαίωμα της από­ψε­ώς του!

Η Χρονο­γραφία του Πορ­φυ­ρο­γεννήτου περιγράφει με πολλές φρι­κιαστικές λεπτομέρειες μέ­ρος από τον φρικτό απολογισμό της εικονο­μαχίας και της νίκης των εικονο­λατρών ή της τελικής νίκης της Ορθοδοξίας όπως την αποκαλούν οι ορθόδοξοι Χριστιανοί. Δια­βάστε την να δείτε τι εστί φρί­κη, φόνος και σφαγή! Εκεί θα δείτε και θα καταλάβετε καλά το πως οι Χριστιανοί αγαπούσαν τον πλησίον τους και πως συγ­χωρούσαν τους εχθρούς των! Εκεί θα δείτε πώς μπουλούκια μανιακών μο­να­χών εκ­βί­αζαν αυτοκράτορες και αυτοκράτειρες. Αξίζει να κάνε­τε το κόπο να μελε­τή­σετε τα φρικτά και κατα­στροφικά αυτά γεγονότα! Επ’ αυτών μελετήσετε και Τό έπος τής Ει­κονομαχίας, ΚωνσταντίνουΠαπα­ρηγοπούλου, Εκδόσεις Ωκεανίδα ΑΕ, 2005.

Αργότερα κατά τον 11ον και 12ον αιώνα, ενώ οι Σελτζούκοι Τούρκοι προέ­λαυ­ναν προς δυσμάς οι Κομνηνοί αυτοκράτορες αντί να δούνε τι να κάνουν για να τους εμποδίσουν και να οργανώσουν την άμυνα του κράτους, ησχολούντο με την κατασ­πατάληση τού αψύχου και εμψύχου υλικού με το να χτίζουν νέα μοναστήρια ή να ανακαινίζουν παλαιά. Για να αφανίσουν τους ελ­ληνίζοντες πληθυσμούς της Αττικής, Βοιωτίας, Κο­ρινθίας και Αργολίδος έφεραν εκεί πληθυσμούς από την περιοχή της Ιλ­λυρίας (Αλβα­νίας). Έφεραν επίσης Καταλανούς στρα­τιώτες για να κατασφαξουν τους ελληνίζοντες πληθυσμούς τών περιοχών αυτών. Ευτυχώς που οι ελληνίζοντες κάτοι­κοι ήλθαν σε συνεννόηση με του Καταλανούς και απεσοβήθη το κακό. Τέ­τοια ήταν τα χάλια των Κομνηνών τις συνέπειες των οποί­ων πληρώνομε ακόμα και σήμερα.

Ο αναγνώστης χρει­ά­ζε­ται να με­λε­τήσει μερικά επαρκή συγγράμ­ματα της αντι­κειμενικής Ελληνικής και δι­εθνούς έρευ­νας για να μά­θει και να καταλάβει επί τέλους αυτό το ιδιαζόντως ει­δε­χθές κεφάλαιο της Ιστορίας, το οποίο ευρίσκεται πέραν του σκοπού του παρόντος άρ­θρου. Ας μάθει επί τέλους ο καθένας μας τα έργα και τις ημέρες πολλών «αγίων ανδρών» της Ορθο­δό­ξου Εκκλησίας από Πατριαρχών μέχρι μο­ναχών και καλογήρων. Ας μάθομε τα έργα και τις ημέρες του Αγίου Πορφυρίου στη Γάζα, των Αγίων Εβραιο­χρι­στι­ανών Τύχωνος και Επιφανείου στην Κύ­προ, του Αρμενίου Νίκωνος του «Με­τα­νο­είτε» στην Πελοπόννησο, του αγροίκου Καππαδόκη Αγίου Μελετίου στην Αττικο-Βοιωτία, του καλό­γερου Οσίου Χριστοδούλου στα νη­σιά του Νοτίου Αιγαίου, κ. ά. Βρείτε τα όλα μαζί με αναρίθμητα άλλα που δεν παρα­θέσαμε εδώ και με­λε­τεί­στε τα. Ακόμα ας μάθομε τι ζη­τού­σαν οι Καταλανοί εν τή Ανα­το­λή και δια­τί. Ας μας απαντήσουν οι Χριστιανοί ειδή­μο­νες σαφώς και άνευ περι­τρο­πών τί ζητού­σαν οι Κα­ταλανοί εν τή Ανατολή την επο­χή των Κομνηνών! (Περί τού­του υπάρχει το βιβλίο του Επαμ. Ι. Σταματιάδου, Οι Κα­ταλανοί εν τή Ανατολή, Βιβλι­οθήκη Ιστορι­κών Με­λετών 32, 1869. ).

Κατά την τουρκοκρατία η Ορθόδοξος Εκκλησία, το Πατριαρχείο της Πόλης συνεχίζουν όσο δύνανται τους Βυζαντινούς ρυθμούς των. Η Εκκλησία και ο κλή­ρος (ιδίως ο ανώ­τε­ρος) καθίστανται ο φόβος και τρόμος των υπο­δού­λων και η συν­τρι­πτι­κά με­γα­λύ­τε­ρη αιτία της ψυχολογικής, οικονομικής, πνευματικής, μορφωτικής και πολ­λάκις φυσι­ο­λογικής εξα­θλι­ώσεώς των. Η απειλή του αφορισμού πράγμα που εσή­μαινε πλήρη κοι­νω­νι­κόν εξοστρακισμό και καταστροφή, οι δυσβάστα­κτες εκ­κλησια­στικές εισφο­ρές, πρόστιμα και επιτίμια που πολλάκις συνοδευόταν με την ετσιθελική αρπαγή αγα­θών, πλούτου, μέρος ή όλης της περιουσίας, κλπ, ήταν λίαν συνηθισμένα μέσα επι­βο­λής και βασάνων κατά των υποτελών αμορφώτων λαών. Δεν ήσαν οι Έλ­ληνες και οι λοι­ποί εκχριστια­νι­σθέν­τες λαοί υποδουλω­μέ­νοι στους Τούρκους αλλά στην Ορθό­δο­ξο Εκκλησία της οποίας το Πατριαρχείο, καθώς και η ίδια, ήταν υπό­λο­γο στους Τούρ­κους.

Ακόμα και σήμε­ρα βλέπομε στο ίδιο μοτίβο, π. χ., το «Κανονικόν Εκ­κλη­σι­α­στι­κόν» Πη­δάλιον, σε­λίδα 77, όπου εκεί αναφέρονται όλα τα φρικι­α­στικά και εκ­φο­βι­στι­κά αλλά συνάμα αξιογέ­λα­στα και βλα­κωδέ­στατα κείμενα του Ναξίου κα­λογήρου Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη. Βρείτε τα και μελετήστε τα. Αυτά τα κείμενα είναι εντός του κανόνος της σημερινής ορθοδόξου εκκλη­σίας η οποία καθ’ όλα παρέμεινε σταθερώς βυζαντινή και καπέλωσε το Νεο-ιδρυθέν Ελληνικό κράτος. Ούτε και σήμε­ρα δηλαδή δεν έχει τελει­ώ­σει ο Ανατολικός Με­σαίων! Απλώς καιροφυλακτεί για να δράσει με όλη του την δύναμη μόλις γι’ αυτόν ανάψει το πράσινο φως.

Σαν κερασάκι στην τούρτα αναγράφομε μία από τις πολλές ρήσεις του πρώ­του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεωςμετά την άλωση, του θρησκόληπτου Γεωργίου Κουρτέση Γενναδίου ή Σχολα­ρίου. Μόλις είχε πέσει ολόκληρο το Βυζάντιο στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων και αυτός τολμά να ειπεί: «Χαίρε στρατιώτα Χριστού καί τής αυτού δόξης υπέρδικε, χαί­ρετε ώ μα­κάριαι χείρες τούς γούν δυσσεβείς καί αλά­στορας Ελληνιστάς καί πυρί καί σιδή­ρω καί ύδατι καί πάσι τρόποις αξα­γα­γατέτης παρούσης ζωής ράβ­διζε, είργε, είτα γλώσ­σαν αφαίρει, είτα χείραν απότε­μνε, καί άν ούτω μένει κα­κός, θα­λάττης πέμ­πε βυθώ.». Ελπίζομε ότι καταλάβατε αυτό εδώ πλήρως. Αν όχι, κοιτάξε­τε πως θα το καταλάβετε!Τί βλέπομε όμως σε αυτά εδώ τα κακοηθέστατα και ξεδιάντροπα λόγια του Γεν­να­δίου.

Πρώτον ότι, αυτά τα λό­για αντικατοπτρίζουν και πιστοποιούν πλήρως την πρώ­ην ανελλιπώς λειτουργούσα Βυζαντινή Ιερά Εξέτα­σιν, τους Βυζαντινούς Πο­λι­τι­κο-θρησκευτικούς Νόμους και τα Βυζαντινά βασανιστή­ρια. Τέτοια πο­λύ παρό­μοια λόγια ευρί­σκομε και στην Χρονογραφία του Πορφυρογεννήτου, κ. α., για την τύχη των ητ­τηθέντων εικονομάχων ή αιρετικών στα χέρια των ορ­θοδόξων εικονολατρών. Τί σύμ­πτωση άραγε! Επί της εικονομα­χίας μελε­τή­σετε και Τό έπος τής Ει­κονομαχίας, Κωνσ­ταντί­νουΠαπαρηγοπούλου, Εκδό­σεις Ωκεανίδα ΑΕ, 2005, και θα μάθετε πολλά που δεν τα ξέρετε.

Δεύτερον ότι, ο Γεννά­δι­ος εύχεται και επιθυμεί όλα αυτά να δια­τη­ρη­θούν και να συνεχιστούν με τη νέα οθω­μανική τάξη πραγ­μάτων.Τρίτον ότι, όπως πάντοτε ακόμα και μετά την άλωση Ελληνιστές υπήρχαν, αλλά συνεχώς τελούσαν υπό τρομερή δίωξη, και ο βρωμερός Γεννάδιος με θράσος μυρίων πιθήκων, όπως και προκάτοχοι του, τους ονο­μάζει «δυσσε­βείς καί αλάστορας» και θέλει να τους βγάλει από τη μέση διά παν­τός είδους βασανιστη­ρίων. Εί­ναι αυτός ο ίδιος ο οποίος, αν και βιολο­γι­κά προήλθε από το γένος των Ελλήνων, εδήλωσε: «αν ερωτηθώ αν είμαι Έλ­λην ή Χριστιανός, τό­τε θα απαντήσω: Χριστι­α­νός!». Συγκεκριμένα είπε: «Έλλην ών τήν φωνήν, ουκ άν ποτε φαίην Έλλην είναι, διά τό μή φρονείν ως εφρόνουν ποτέ οι Έλληνες· αλλ' από τής ιδίας μάλιστα θέλω ονομάζεσθαι δόξης, και ει τις έροιτό με τίς ειμί, αποκρι­νούμαι Χριστιανός είναι.»! (MS. Grec de Paris, No 778, f. 209).

Ελπίζομε ότι έχομε δώσει μια συνοπτική εικόνα περί της Βυζαντινής Ιεράς Ορθοδόξου Εξετάσεως. Ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης μπορεί να βρει πάρα πολλά αντικειμενικά συγγράμματα επ’ αυτής και να μελετήσει για να βρει πολλές λεπτομέ­ρειες και πολλά στοιχεία που δεν παραθέσαμε λόγω συντομίας. Ακόμα με μια τέτοια μελέτη ημπορεί να πι­στοποιήσει τα ολίγα στοιχεία που παραθέσαμε εδώ. Αν νομίζει ότι προπαγανδίζομε σκοπίμως, ψευδώς, ή από συμφέρον, τότε να μας διαψεύσει και να μας γελοιοποιήσει παραθέτοντας τα αληθή στοιχεία, αλλά με τις αποδείξεις τους και τις αναφορές από αντικειμενική βιβλιο­γραφία και όχι με πομ­φόλυγες! Εί­ναι και­ρός να διαφανεί η καθαρή αλή­θεια και να πάψει το μέγα ψέμα ότι: «Στο Βυζάν­τιο και στην Ορθόδοξο Ανατολική Εκκλησία δεν υπήρχαν Ιερά Εξέτασις, ιεροί πό­λεμοι, κατα­στρο­φές, βία, βασανιστήρια, φόβος και τρόμος, κλπ!». Αυτά όλα υπήρ­χαν και μάλιστα θε­ωρούμενα ολικώς σε πολύ αγρι­ό­τερη μορφή και δράση από τα αντίστοιχα της Δυ­τι­κής Εκκλησίας τουλάχιστον κατά την διάρκεια των κοινών αιώνων δράσεως.

Διαπεραιτέρωμελέτη
Ελληνικά
Αλέκος Αγγελίδης, Ρασοφόροι, Ημέρες και Έργα του Ιερατείου, Εκδόσεις Πλάτωνος, Θεσσαλονίκη 1999. Ο τίτλος του τα λέει όλα. Μελετείστε το!
Απάντησις εις τό Χριστιανικόν Κείμενον - Λίβελλον «Κοινότοπα Αρχαιο­λατρικά Παραμύθια», Συλλογική Εργασία τής Επιτροπής διά τήν Αναγνώρι­σιν τής Ελληνικής Θρησκείας, «Τό Καρουχαρείον» Διδακτικόν Μέσον 84, Απρίλιος 2006.
Η Aντιπαγανιστική Nομοθεσία της Ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέσα από τους Κώδικες, Εισαγωγή – Μετάφραση Αφροδίτη Καμάρα, Εκδόσεις Κατάρτι, 2000.
Λιλή Ζωγράφου, Αντιγνώση, Τα Δεκανίκια του Καπιταλισμού, 17η Έκδοση, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια,1974 - 1983.
Αμαλία Κ. Ηλιάδη, Εικονομαχία και Αντιμοναστική Στροφή, (Κων/νος Ε΄), Τρίκαλα 2003.
Γιώργου Δ. Καρανικόλα, Ρασοφόροι, Συμφορά του Έθνους, Δ΄ Έκδοση συμ­πληρωμένη, Εκδόσεις Θουκυδίδης, Αθήνα 1985. Ο τίτλος του τα λέει όλα. Μελετείστε το!
Γιάνη Κορδάτου, Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός, 2 Τόμοι, Εκδόσεις Μπουκουμάνη, Αθήνα 1975. Ειδικά για το παρόν θέμα μας μελετείστε τις σελίδες 321-406 του δευ­τέρου τόμου. Εκεί θα βρείτε πολλά στοιχεία για το πως τελικά επεκράτησε η χρι­στιανική μάστιγα και πολλά στοιχεία για την Ιεράν Εξέτασιν και την βία που ήσκησε οπου­δή­πο­τε έφτασε η χάρη της!
Παν. Μαρίνης, Ελληνισμός και Χριστιανισμός, Εκδόσεις Νέα Θέσις, Αθήναι 2003.
Παν. Μαρίνης, Φωνή Εξυπνισμού εν τω Αιώνι της Νυκτός, Εκδόσεις Νέα Θέσις, Αθήναι 2005.
Βασίλης Μισύρης, Τα Άγια Ρεμάλια, Εκδόσεις Ευρώτας, Αθήνα 1989.
Μυστική Βιβλιοθήκη, Μυστικές Εταιρίες, Στ΄ Έκδοση, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Θεσσαλονίκη 2002.
Κωνσταντί­νος Παπαρηγόπουλος, Τό έπος τής Ει­κονομαχίας, Εκδό­σεις Ωκεανίδα ΑΕ, 2005,
Βλάσης Γ. Ρασσιάς, Υπέρ της των Ελλήνων Νόσου, 3 Τόμοι, Εκδόσεις Ανοικτή Πόλη, 1992-2002. (551 σελίδες.).
Τόμος Πρώτος: Περί Πατρώων Θεών, γ΄ έκδοση. (Σελίδες 185.).
Τόμος Δεύτερος: Η Συρρίκνωση της Αρχαίας Ψυχής, β΄ έκδοση επαυξημένη. (Σελίδες 182.).
Τόμος Τρίτος: Ες Έδαφος Φέρειν.. β΄ έκδοση επαυξημένη. (Σελίδες 184.).
Βλάσης Γ. Ρασσιάς, Μια.. Ιστορία Αγάπης (Η Ιστορία της Χριστιανικής Επικρατήσεως), Εκδόσεις Ανοικτή Πόλη, 1999.
Κυριάκος Σιμόπουλος, Βασανιστήρια και Εξουσία, Από τήν Ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα, τό Βυζάντιο καί τήν τουρκοκρατία ώς τήν εποχή μας, Αθήνα 1987. Δια τό πα­ρόν θέμα μας καί ειδικά τής βυζαντινής ιεράς εξετάσεως μάς ενδιαφέρουν τά βασα­νι­στήρια τής βυζαντινής εποχής.Κυριάκος Σιμόπουλος, Ξένοι Ταξιδιώτες στην Ελλάδα, Από το +333 έως το +1821, Τέσσερις Τόμοι, Αθήνα 1970-1989.
Επαμ. Ι. Σταματιάδου, Οι Καταλανοί εν τή Ανατολή, Βιβλιοθήκη Ιστορι­κών Μελετών 32, 1869. Εδώ θα βρείτε την απάντηση τι ήθελαν οι Καταλανοί στην Ανατολή επί Κομνηνών. Μελετείστε το.

Μεταφράσεις στα Ελληνικά από τα Γερμανικά
Karlheinz Deschner, Η Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού, Μετά­φραση Ρουμπίνη Ζαρκάδη, Δέσποινας Βλασσοπούλου, Μ. Αργυροηλιοπού­λου, Τ. Φατσέα, Ξ. Αλμυρού από τα Γερμανι­κά, με τίτλο πρωτοτύπου: Kriminal­geschi­chte des Christentums. 8 Τόμοι, 4374 σελί­δες, Εκδόσεις Κάκτος, 2004-2006. (Έπεται να μεταφραστούν και οι τελευταίοι Τόμοι, 9ος και 10ος.).
Τόμος 1ος: Πρώιμα Χρόνια. (Σελίδες 878.).
Τόμος 2ος: Το Τέλος του Αρχαίου Κόσμου. (Σελίδες 710.).Τόμος 3ος: Αρχαία Χριστιανική Εκκλησία: Α΄ Πλαστογραφίες, Απάτες Θαυ­μάτων – Λειψάνων – Προσκυνημάτων. (Σελίδες 539.).
Τόμος 4ος: Αρχαία Χριστιανική Εκκλησία: Β΄ Σκοταδισμός, Εκμετάλ­λευση, Καταστροφές. (Σελίδες 451.).
Τόμος 5ος: Η Αρχή του Μεσαίωνα: Α΄ Μεροβίγγειοι. (Σελίδες 440.).
Τόμος 6ος: Η Αρχή του Μεσαίωνα: Β΄ Καρολίδες και Καρλομάγνος, Ο Χρι­στιανικότατος Σφαγέας της Ευρώπης. (Σελίδες 400.).
Τόμος 7ος: 9ος Αίωνας: Λουδοβίκος Α΄ ο Ευσεβής, οι Γιοι και οι Εγγονοί του. (Σελίδες 445.).
Τόμος 8ος: 10ος Αιώνας: Όθων ο Μέγας. (Σελίδες 511.).
(Τόμοι 9 και 10 που πρόκειται να μεταφραστούν και να εκδοθούν στα Ελληνικά, πραγματεύονται τα χρόνια από τον 11ο μέχρι τον 19ο αιώνα. Προς το παρόν ημπορούν να μελετηθούν στα Γερμανικά.).
Karlheinz Deschner, Σεξουαλικότητα και Χριστιανισμός, Μετάφρα­ση από τα Γερμανικά, Εκδόσεις Μαύρη Λίστα, 2004.
Ιωάννης Νεοκλής Φιλάδελφος Μ. Ρούσσος