Κάθεσαι στον καναπέ του σπιτιού σου και βλέπεις ένα θρίλερ. Το οπτικό νεύρο του ματιού σου λαμβάνει από την οθόνη την εικόνα του δολοφόνου με το μπαλτά και τη μεταφέρει στον εγκέφαλό σου για να την επεξεργαστεί.
Ο εγκέφαλος με τη σειρά του εκτελεί δύο διεργασίες. Μια αργή και μία γρήγορη. Στην πρώτη διεργασία, την αργή, ο πρόσθιος λοβός σου αξιολογεί την απειλή, συνειδητοποιεί ότι βλέπεις απλά μια ταινία, ότι ο δολοφόνος είναι απλά ένας ηθοποιός κι ότι εδώ που τα λέμε το μεικ-απ του δεν τον κάνει και τόσο τρομακτικό.
Στη δεύτερη διαδικασία όμως, η οποία είναι πολύ πιο γρήγορη, την εικόνα του δολοφόνου την επεξεργάζεται η αμυγδαλή, μια περιοχή του εγκεφάλου που μοιάζει με αμύγδαλο και ασχολείται με τα έντονα συναισθήματα. Η αμυγδαλή ως πιο «γρήγορη» ενεργοποιεί το μηχανισμό «πάλης ή φυγής», το γνωστό και fight or flight, σε περίπτωση που η απειλή είναι αληθινή. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου έχει απελευθερώσει γύρω στις 30 διαφορετικές ορμόνες για να σε προετοιμάσουν για δράση.
Αναπνέεις γρηγορότερα λαμβάνοντας περισσότερο οξυγόνο, η παραγωγή ινσουλίνης αναστέλλεται ώστε ο εγκέφαλος να δεχτεί περισσότερη γλυκόζη και να υπερλειτουργήσει, η καρδιά χτυπάει πιο γρήγορα για να στείλει αίμα στους μύες και να είναι σε ετοιμότητα να σε προστατεύσουν.
Μέχρι ο «αργός» πρόσθιος λοβός να καταφέρει να ηρεμήσει τη «γρήγορη» υστερική και φοβιτσιάρα αμυγδαλή εσύ: έχεις ιδρώσει με κρύο ιδρώτα για να «δροσιστεί» το σώμα σου από την υπερβολική αιμάτωση που προκάλεσε η ταχύπαλμη καρδιά , έχεις χλωμιάσει, και οι κόρες των ματιών σου έχουν διασταλεί για να μπορέσεις να διακρίνεις περισσότερους κινδύνους στο σκοτάδι, ενώ περισσότερες λειτουργίες όπως η πέψη έχουν πάψει να λειτουργούν για μη δεσμεύσουν ενέργεια από άλλες σημαντικότερες. Αφού γίνουν όλα αυτά, έρχεται μετά ο πρόσθιος λοβός και στα εκλογικεύει λέγοντας «έλα παιδιά χαλαρώστε, μια ταινία είναι, chill».
Ένας λόγος λοιπόν που μας αρέσει να τρομάζουμε είναι ότι τη βρίσκουμε με αυτό το κοκτέιλ ορμονών και την έντονη διέγερση και ετοιμότητα που μας προκαλούν, σε συνδυασμό με την καθησυχαστική αίσθηση ανακούφισης που έρχεται μετά, ότι όλα οκέι, μια ταινία είναι μόνο. Κι αν προσθέσεις σε αυτά και την έκλυση ενδορφινών και ντοπαμίνης, αναλγητικές κατά κύριο λόγο ορμόνες που προκαλούν ευφορία –και οι οποίες είναι ένας μηχανισμός άμυνας του οργανισμού που βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού για να αντιμετωπίσει ένα επικείμενο και πιθανώς επώδυνο χτύπημα από το πράγμα που σε τρόμαξε (ο οποίος τελικά πόνος δεν έρχεται ποτέ και μένει μόνο η αναλγητική μαστούρα των ενδορφινών)- καταλαβαίνεις γιατί τη βρίσκουμε τόσο πολύ με το να μας τρομάζουν.
Ο πρόσθιος λοβός του εγκεφάλου που ασχολείται με την εκλογίκευση του ερεθίσματος που μας τρόμαξε δεν είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένος στα παιδιά και γι’αυτό τα παιδιά τρομάζουν πιο εύκολα. Τα θρίλερ λοιπόν είναι ωραία μόνο για τους ενήλικες. Κι αν μερικοί ενήλικες τρομάζουν ακόμα με θρίλερ τότε σημαίνει ότι είναι ακόμα παιδιά!
0 comments
Δημοσίευση σχολίου