Ο μύθος του Αγίου Γεωργίου

To όνομα του Αγίου Γεωργίου είναι στενά συνδεδεμένο με την εξόντωση του δράκου. Για το δράκο αυτό λέγονται πολλά. Αλλοι αναφέρουν πως ήταν ένα θεριό στα μέρη της Ανατολής και είχε φωλιά κοντά στη μοναδική βρύση μιας μεγάλης πόλης κι εμπόδιζε τον κόσμο να πάρει νερό. Λένε πως ο δράκος αυτός ήτανε στην επαρχία της Αττάλειας στην πόλη της Αλλαγίας της ανατολής. Βασιλιάς εκεί ήταν ο Σέλβιος που ήταν ενάντιος με τους Χριστιανούς.

Ο δράκος χρόνια πολλά τρομοκρατούσε την πόλη και την καταδυνάστευε παίρνοντας τρόφιμα αλλά και ανθρώπους, παιδιά, νεαρά κορίτσια. Πολλοί άνδρες της πόλης προσπάθησαν να τον σκοτώσουν αλλά δεν τα κατάφερνε κανείς. Η σπηλιά του ήταν πέρα από μια λίμνη και ο δράκος ζούσε μέσα σε ένα χώρο που έμοιαζε με έλος. Οι δύσοσμες αναθυμιάσεις απλωνόταν έντονες στις γύρω περιοχές. Ενώ η ανάσα του καυτή και βρωμερή δηλητηρίαζε όποιον ερχόταν πολύ κοντά του.

Η λύση που ο βασιλιάς της περιοχής πρότεινε στο λαό του όταν απευθύνθηκαν σ'αυτόν για να τους βοηθήσει ήταν να προσφέρουν η κάθε μία οικογένεια με τη σειρά,στο δράκο ένα παιδί, έτσι ώστε αυτόν να είναι πάντα χορτάτος και να μην κινδυνεύει η πόλη απο ανέλεγκτες επιθέσεις του. Αρχισαν λοιπόν κάθε μέρα να θυσιάζουν απο ένα παιδί στον δράκο με βαριά καρδιά αφού όλες οι άλλες προσπάθειες τους είχαν αποτύχει. Κάποια μέρα ήρθε η σειρά της κόρης του βασιλιά να πάει για να θυσιαστεί.

Κάποιο παραδοσιακό τραγούδι περιγράφει Τ'Αϊ-Γεωργιού τη βραδινή τ'Αϊ Γεωργιού τη σχόλη, Βασιλοπούλα αρμάτωνε ολόχρυση φρεγάδα, Βάζει σκουτιά μεταξωτά,πανιά μαλαματένια...

Στολισμένη όπως άρμοζε σε μία βασιλοπούλα πήγαινε να συναντήσει το θάνατο,ετοίμασε ο πατέρας της πλοίο βασιλικό για να διασχίσει τη λίμνη που βρισκόταν ανάμεσα στην πολιτεία και την σπηλιά του δράκου και ολόκληρη πομπή τη συνόδευσε στο τελευταίο ταξίδι της. Μόνη λοιπόν διασχίζει τη λίμνη και πάει να συναντήσει το δράκο. Φτάνει κάποια στιγμή που βρίσκεται έξω απο τη σπηλιά και αυτή περιμένει τη μοίρα της καρτερικά. Μόνο που τα πράγματα άλλαξαν την τελευταία στιγμή. Βλέπει ένα νεαρό αξιωματικό να έρχεται καβάλα πάνω στο άλογο να πλησιάζει.Τη ρώτησε τι έκανε εκεί μόνη.Απαντώντας του του εξήγησε ότι περίμενε το δράκο να την καταβροχθίσει σαν αντάλλαγμα για την ηρεμία των υπολοίπων της πόλης.

Ο Αγιος τότε αφού ζήτησε τη βοήθεια του θεού ρίχτηκε στη μάχη με το θεριό και καταφέρνει αδύναμο να το σύρει έξω απο τη σπηλιά του και να το μεταφέρει αιχμάλωτο μέχρι την πλατεία της πόλης Εκεί αφού διακυριτει ότι κατάφερε να αιχμαλωτίσει το δράκο με τη βοήθεια του θεού και ζητά απο όλους τους πολίτες να ασπαστούν την πίστη του σκοτώνει το δράκο και λυτρώνει μια για πάντα τους πολίτες απο την απειλή του αφανισμού. Σαν αντάλλαγμα ο βασιλείας του δίνει την κόρη του για γυναίκα του.

Μύθοι παρόμοιοι μ'αυτόν του Χριστιανισμού υπάρχουν πάρα πολλοί σε όλες τις Μυθολογίες και παραδόσεις . Ο πολεμιστής που σκοτώνει το δράκο για να απελευθερώσει μια κόρη. Τι κρύβει αυτός ο χιλιόχρονος μύθος του δράκοντα με τις πολλές όψεις και τις συγκρούσεις του με τους θεούς, τους ήρωες και τους ανθρώπους; Είναι μια απλή ποιητική επινόηση των μυθογράφων, ή αντικατοπτρίζει κάποια πραγματικότητα; Αν ακολουθήσουμε στην προσπάθειά μας για τον αποσυμβολισμό του μύθου τα λεγόμενα κλειδιά ερμηνείας, ίσως βρούμε ότι κρύβονται αλήθειες που μπορούν να μας βοηθήσουν στην πορεία μας.

Στο μεταφυσικό κλειδί σ'αυτό το μύθο το άλογο συμβολίζει την προσωπικότητα-τετράδα, παιδί της ύλης, που ελέγχει και ιππεύει ο ιππότης, σύμβολο του Εγώ-Πνεύματος, για να νικήσει τη σκιά του που καθρεφτίζεται στα σκοτεινά νερά της ύλης. Ο δράκος, δηλαδή, είναι μια προβολή του εαυτού μας, είναι μέσα και έξω από μας. Οταν ο άνθρωπος-θύμα των ελαττωμάτων και των σκιών του υποσυνείδητου σταθεί όρθιος και αρχίσει να βαδίζει το δρόμο της αναζήτησης του αληθινού εαυτού του, τότε μπαίνει στην ατραπό της Μύησης. Και είναι στο μυητικό συμβολισμό όπου θα βρούμε πάλι τον άνθρωπο πρωταγωνιστή του φόνου του δράκοντα.

Ο πόλεμος στον ουρανό καθρεφτίζεται τώρα στη γη: "ο πόλεμος στον ουρανό σε μία από τις σημασίες του, φαίνεται ότι σήμαινε και αναφερόταν σ' εκείνους τους φοβερούς αγώνες που περιμένουν τον υποψήφιο για μύηση, ανάμεσα στον εαυτό του και στα, μέσω μαγείας, προσωποποιημένα ανθρώπινα πάθη του, που ο εσωτερικός φωτισμένος άνθρωπος πρέπει είτε να φονεύσει, είτε να αποτύχει. Πάντα στη μύηση ο Δράκων αντιπροσωπεύει την τελική δοκιμασία του υποψήφιου που "πειράζεται υπό του δράκοντος" και πρέπει να αποδείξει την αγνότητά του και τη δύναμη των αρετών του μια και τα όπλα -τα οποία επίσης κατακτούν οι ήρωες- συμβολίζουν τις ανώτερες ηθικές δυνάμεις, τις αρετές του ήρωα. Γιατί μέσα σε κάθε άνθρωπο κρύβεται ένας ήρωας ο οποίος, κάποια στιγμή, θα πρέπει να δώσει τη μάχη με την ερπετόμορφη σκιά του, για να γίνει φως και να απελευθερώσει την κόρη- ψυχή του. Ετσι θα κατακτήσει τους θησαυρούς της εσωτερικής γνώσης που φυλάγει ο μεγάλος Δοκιμαστής των Αρετών, ο δράκοντας.

Στο αριθμητικό κλειδί ερμηνείας θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Μύθος αυτός συμβολίζει τον αριθμό τρία. Το σώμα την ψυχή και το Νου, ή Γή, Νερό και Φωτιά. Η ύλη ή Γή ή δράκος είναι ένα αόρατο υλικό στοιχείο που κατακλύζει όλο το διάστημα. Συμπυκνωμένο απο την οργανική δύναμη της ψυχής περιβάλλει όλες τις μορφές και τις κάνειορατές μέσα στα φυσικά πλαίσια. Στα σκοτεινά νερά της ύλης βρίσκεται η αρχήτης εκδήλωσης περικλείεται τι το χάος ή ο Θεός εν δυνάμει.

Ο δράκος λοιπόν η σκοτεινή σπηλιά του και τα ταραγμένα νερά της λίμνης που τον περιβάλει,συμβολίζει το χάος πριν απο τη δημιουργία πριν την πρωταρχική εκδήλωση, η ανεκδήλωτη συμπαντική διάνοια, το τρία.Το σύμβολο της πνευματικής σύνθεσης. Παριστάνει τη λύση της σύγκρουσης που θέτει ο συνδυασμός.Είναι ο αριθμός που συμβιβάζεται με τις βασικές αρχές προϊόν της επίδρασης της μονάδας στο συνδυασμό. Η ψυχή ή νερό ή Βασιλοπούλα, Είναι ένα ημίυλυκό στοιχείο άμορφο στην πραγματική του υπόσταση. Διαπερνά και περιβάλει τους πλανήτες καθώς και τα σώματα των ανθρώπων και των ζώων.Είναι η ενέργεια ζωή. Ολα τα υλικά πράγματα αφανίζονται οταν η αρχή της ζωής σταματήσει να δρα μέσα τους. Η βασιλοπούλα λοιπόν κινητήρια δύναμη του μύθου, η θηλυκή αρχή, το δύο.Ο δεσμός που ενώνει το θνητό με το αθάνατο το μεταβαλλόμενο με το αμετάβλητο. Το χωνευτήρι της ζωής όπου ενώνονται οι δύο πόλοι του καλού και του κακού, της ύπαρξης και του θανάτου.

Το Πνεύμα ή Φωτιά ή ο Αγιος Γεώργιος είναι άυλο άμορφο και συμπαντικό η δύναμη του λειτουργεί στις μορφές. Είναι ο δημιουργός ο Λαξευτής, η δημιουργούσα αρχή το Ενα. Το ένα είναι το σύμβολο του όντος και της αποκάλυψης στους ανθρώπους της πνευματικής οντότητας. Είναι η ενεργός αρχή που όταν κομματιαστεί δίνει ζωή στην πολλαπλότητα.

Στον Αποκρυφισμό οι Αριθμοί είναι οι πρώτες αντικειμενικές εκδηλώσεις του Αφηρημένου Νοητικού Κόσμου και εκφράζονται στους συγκεκριμένους νόμους μέσα απο τις σκιές τους που είναι τα γεωμετρικά σχήματα.

Στο γεωμετρικό κλειδί ερμηνείας το τρίγωνο συμβολίζει το νόμο της ισορροπίας και είναι γεωμετρικά ίσο με τον αριθμό τρία. Ο νόμος των αντιθέτων ισορροπείται στο τρίγωνο και έτσι δημιουργεί τη θεότητα. Στην φύση υπάρχουν δύο δυνάμεις αντίστροφες. Η θετική και η αρνητική. Καθώς οι δύο αυτές κραδασμικές ωθήσεις λειτουργούν έχουμε τη γραμμή. Υπάρχει όμως και μια τρίτη που είναι ουδέτερη μη όντας θετική ή αρνητική ή μάλλον είναι και τα δύο. Αυτή είναι εξισορροπητική και αποτελεί τη δεσμευτική αρχή η οποία αντί να αντικρούσει τις δύο πρώτες μορφοποιεί το κέντρο και τις έλκει προς αυτό. έχουμε λοιπόν στο μύθο την αρνητική δύναμη του δράκου, τη θετική δύναμη του Αγίου και την ελκτική ουδέτερη δύναμη της βασιλοπούλας μου έλκει τις δύο άλλες αντίθετες δυνάμεις. Ετσι έχουμε ένα τέλειο τρίγωνο που σχηματίζεται απο τη δραστηριότητα των τριών αυτών δυνάμεων. Το τρίγωνο είναι η μορφή του μεγάλου αγώνα ανάμεσα στη θέληση ( Αγιος Γεώργιος) και την επιθυμία(Δράκος), του αγώνα μεταξύ της θετικής και της αρνητικής αρχής. Στο τρίγωνο απεικονίζονται τα δύο σημεία αντίθεσης και το σημείο που εναρμονίζει αυτά τα δύο (Βασιλοπούλα). Είναι ένα σύμβολο ένωσης επειδή το τρίγωνο σημαίνει το γάμο δύο αντιθέτων που οδηγεί στην ενότητα.

Αστρονομικά ο δράκοντας συσχετίζεται με τον αστερισμό του Δράκοντα και με το Πολικό Αστρο μιας άλλης εποχής της Γης. Τότε, λόγω της θέσης του, λατρεύτηκε από του αρχέγονους ανθρώπους και ταυτίστηκε με τη Σοφία και τη Θεότητα. Οταν αργότερα, λόγω των αστρονομικών μεταλλαγών, η Γη άλλαξε θέση, το Πολικό Αστρο άλλαξε και ο Δράκοντας έγινε ένα εκπεσόν άστρο "που όμως εξακολούθησε να ζεί στους μύθους και στις παραδόσεις. Ακόμη συσχετίζεται ο μύθος του Δράκοντα με ηλιακές και σεληνιακές εκλείψεις.

Οι μάχες στον ουρανό ανάμεσα στους δράκοντες και στους θεούς συμβολίζουν τη μάχη που έκαναν οι δυνάμεις του Φωτός για να βάλουν σε τάξη το σύμπαν και να κατανικήσουν το σκότος και τη σύγχυση που επέβαλλε το πρωταρχικό χάος και η Υλη. Η Μπλαβάτσκυ αναφέρει στη μυστική της Δοξασία ότι: "Κοσμολογικά λοιπόν όλοι οι δράκοντες και οι όφεις που νικήθηκαν από τους "φονείς" τους είναι, στην προέλευσή τους, οι ταραχώδεις συγχυσμένες αρχές στο χάος, που μπαίνουν σε τάξη από τους ηλιακούς θεούς ή δημιουργικές δυνάμεις." Αυτό ισχύει σε επίπεδο μακρόκοσμου. Ομως αργότερα, στο επίπεδο του μικρόκοσμου, ο άνθρωπος -δημιουργός του δικού του τώρα κόσμου- θα πρέπει να αντιμετωπίσει τους δράκοντες σύμβολα των αντίθετων χθόνιων, αρνητικών δυνάμεων, δυνάμεων της φύσης, καιρικών συνθηκών κ.τ.λ., που αντιστέκονται στη δημιουργία της τάξης.

Εκεί όμως που κατ' εξοχήν βρίσκουμε την εφαρμογή του μύθου του δράκοντα είναι στο αλχημικό κλειδί ερμηνείας. Αντιπροσωπεύει, δηλαδή, τώρα ο δράκοντας τις σκιές και τους φόβους κάθε είδους που φωλιάζουν μέσα στις "ψυχολογικές σπηλιές" και δεν αφήνουν τον άνθρωπο να πιεί από τα καθαρά νερά του αγνού νου, ούτε να φωτιστεί από το αγνό φως της διαισθητικής ψυχής την οποία πολύ ποιητικά στους διάφορους μύθους συμβολίζει η κόρη. Γιατί ακριβώς αυτή η κόρη που απελευθερώνεται από το δρακοντοκτόνο ήρωα είναι η ψυχή του, που βρίσκεται αιχμάλωτη μέχρι να τελειώσουν οι περιπέτειες του. Τότε παντρεύεται την κόρη-βασιλοπούλα, δηλαδή το κατώτερο παντρεύεται -ενώνεται- με το ανώτερο. Η ύλη της προσωπικότητας φωτίζεται από το Φως της Αλήθειας.

Στο αλχημικό κλειδί ακριβώς αυτή η διαδικασία συμβολίζει τις διάφορες φάσεις του Αλχημικού Εργου. Της πνευματικής μετάλλαξης και τελείωσης και όχι της αναζήτησης του φυσικού χρυσού. Ο δράκοντας ζεί μέσα στο τέλμα- βάλτο όπου σαπίζουν όλοι όσοι καρφώνουν τα ενδιαφέροντά τους στην ύλη. Οι αναθυμιάσεις είναι η δηλητηριώδης πνοή του δράκου. Οι στιγμές που περνά διαλόγιζόμενος έξω άπω την σπηλιά του δράκου ο Αγιος συμβολίζουν τη φάση του μαύρου έργου της σκοτεινής περιόδου της αμφιβολίας.

Η μάχη του με το δράκο είναι οι διαδοχικές ενώσεις και οι διαχωρισμοί των υλικών στο Αλχημικό Μεγάλο Εργο. Αυτή είναι η φάση του κόκκινου έργου το πεδίο της μεγάλης μάχης των εσωτερικών διεργασιών και των φοβερών συγκρούσεων με τα σκοτεινά πνεύματα, μέχρι να φτάσει η κάθαρση με το φόνο του δράκου-σκιάς, η φάση του λευκού ή χρυσού έργου όπου ο ήρωας είναι πια νικητής, ενθρονισμένος βασιλιάς και κατακτητής της σκοτεινής του πλευράς.

Στο βιολογικό κλειδί ο μύθος συμβολίζει την αέναη εναλλαγή ζωής θανάτου.Ο δράκος που τρώει τα παιδιά που θυσιάζονται και ιστορία επαναλαμβάνεται συνεχώς. Ο κύκλος των θανάτων και των επανενσαρκώσεων που δεν σταματά να γυρνά τον τροχό του κάρμα καταντώντας φαύλος και η τελική λύτρωση απο έναν εξωτερικό παράγοντα την αφύπνιση της συνείδησης (του Αγίου Γεωργίου) που φέρνει πιά στην τελική απελευθέρωση απο την Ιστορία απο τα δεσμά του κάρμα που κρατούν φυλακισμένη την ψυχή (βασιλοπούλα) στην ύλη (Δράκο). Σε μια πιο ακραία προσπάθεια για την ερμηνεία του μύθου θα λέγαμε ότι ο δράκος αντιπροσωπεύει μία ασθένεια έναν ιό που εισβάλει στον οργανισμό και κινδυνεύει απο αυτόν η ζωή (βασιλοπούλα) μέχρι που το αμυντικό σύστημα του οργανισμού ξυπνά και δίνει μια μάχη με τον ιό αυτό που έχει εισβάλει. Στην αρχή τον εξουδετερώνει κάνοντας ανενεργό ενώ στη συνέχεια το νεκρώνει και τον απορρίπτει απο τον οργανισμό.

Κατά το μορφογενετικό κλειδί ή μορφοποιητικό ο δράκος συμβολίζει το κακό την αρνητική δύναμη τη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης, το σκοτάδι της σπηλιάς του Πλάτωνα. Ο ήρωας Αγ. Γεώργιος, το καλό τη θετική δύναμη, τη φωτεινή πλευρα της Σελήνης ή τον Ηλιο, τον αληθινό κόσμο του φωτός του Πλάτωνα. Η σκλαβωμένη βασιλοπούλα συμβολίζει την ουδέτερη δύναμη, αυτή τη δύναμη που κάνει τα αντίθετα να έλκονται, είναι η ψυχή του ανθρώπου που ζεί στο σκοτάδι της σπηλιάς του Πλάτωνα και κάποια στιγμή βγαίνει στο αληθινό φως.