Δεν αγαπιόμαστε γιατί δεν γνωρίζουμε πως να αγαπήσουμε

Τι είναι η αγάπη Η λέξη είναι τόσο πολύ φορτωμένη και διεφθαρμένη που αποφεύγω να την χρησιμοποιώ. Όλοι μιλάνε για αγάπη-κάθε περιοδικό και εφημερίδα και κάθε ιεραπόστολος μιλούν συνεχώς για αγάπη. Αγαπώ την πατρίδα μου, αγαπώ τον βασιλιά, αγαπώ κάποιο βιβλίο, αγαπώ το βουνό, αγαπώ την απόλαυση, αγαπώ την γυναικά μου, αγαπώ τον θεό. Είναι η αγάπη μια ιδέα? Αν όντως είναι, τότε μπορεί να καλλιεργηθεί, θρέφει, να περιβληθεί με στοργή, να επιβληθεί, να αλλάξει κατά το δοκούν

Επειδή δεν μπορούμε να λύσουμε αυτό το ανθρωπινό ζήτημα καταφεύγουμε σε αφαιρέσεις. Η αγάπη μπορεί να είναι η υστάτη λύση σε όλες τις δυσκολίες του ανθρώπου, τα προβλήματα και τις επώδυνες προσπάθειες, όποτε πως θα βρούμε τι είναι η αγάπη? Απλός ορίζοντας την? Η εκκλησιά την όρισε με τον ένα τρόπο, η κοινωνία με άλλο τρόπο και υπάρχουν ένα σορό αποκλείσεις και διαστρεβλώσεις. Λατρεύουμε κάποιον, κοιμόμαστε με κάποιον, η ανταλλαγή συναισθημάτων, η συντροφικότητα- είναι αυτό που λέμε αγάπη

Μπορεί η αγαπά να χωρισθεί στην ιερή και την ανίερη, την ανθρωπινή και την θειική, η άπλα υπάρχει μόνο μια αγάπη? Είναι η αγάπη ένα πράγμα και όχι πολλά πράγματα? Αν πούμε “σε αγαπώ” αυτό αποκλείει την αγάπη για κάποιον άλλον? Είναι η αγάπη προσωπική η μη προσωπική? Ηθική η ανήθικη? Οικογενειακή η μη οικογενειακή? Αν αγαπάς την ανθρωπότητα αγαπάς και τον καθένα ξεχωριστά? Είναι η αγάπη συναίσθημα? Είναι η αγάπη αίσθημα? Είναι η αγάπη απόλαυση και επιθυμία?

Όλες αυτές οι ερωτήσεις δείχνουν, έτσι δεν είναι, ότι έχουμε ιδέες για την αγάπη, ιδέες για το τι πρέπει να είναι και τι δεν πρέπει να είναι η αγάπη, έναν κανόνα η κωδικά που έχει δημιουργήσει η κοινωνία στην οποία ζούμε.” “Τώρα πως θα βρω τι είναι αυτή η φλόγα που λέμε αγάπη? Όχι πως να βρούμε έναν τρόπο να την εκφράσουμε διαφορετικά άλλα να βρούμε την σημασία της. Πρώτα θα απορρίψω ο,τι έχουν πει η εκκλησιά, η κοινωνία, οι φίλοι και οι γονείς μου, κάθε βιβλίο και άνθρωπος διότι θέλω να βρω μόνος μου τι είναι η αγάπη.

Εδώ είναι ένα τεράστιο πρόβλημα που εμπεριέχει όλη την ανθρωπότητα, υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να την ορίσεις και εγώ έχω φυλακιστεί σε κάποιον τρόπο να την ορίζω. Για αυτό τον λόγο δεν πρέπει να διώξω όλες τις τάσεις και τις προκαταλήψεις μου? Είμαι μπερδεμένος, διαλυμένος από τις δίκες μου επιθυμίες όποτε λέω στον εαυτό μου “πρώτα καθάρισε το δικό σου μπέρδεμα. Ίσως να μπορέσουμε να δούμε τι είναι αγάπη καταλαβαίνοντας τι δεν είναι.”

“Το να ανήκεις σε κάποιον, το να σε φροντίζει κάποιος και να εξαρτάσαι από αυτόν-σε όλο αυτό πρέπει να υπάρχει πάντα άγχος, φόβος, ζήλευα, ενοχή, και όσο υπάρχει φοβος δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη. Ενα μυαλό γεμάτο πίκρες δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι αγάπη, αισθηματικότητα και συναισθηματικότητα δεν έχουν καμιά σχέση με την αγάπη. Έτσι, η αγάπη δεν έχει σχέση με την επιθυμία και την απόλαυση.” “Η αγάπη δεν είναι προϊόν της σκέψης, η οποία με την σειράς της είναι προϊόν του παρελθόντος. Η σκέψη δεν μπορεί να καλλιεργήσει την αγάπη. Η αγάπη δεν περιορίζεται και δεσμεύεται από την ζήλια, γιατί η ζήλεια είναι το παρελθόν. Η αγάπη είναι το τώρα, το παρόν. Δεν είναι το “θα αγαπήσω” ούτε το “αγάπησα”.

Όταν αγαπάς δεν πρόκειται να ακολουθήσεις κανέναν. Η αγάπη δεν υπακούει. Όταν αγαπάς δεν υπάρχει ούτε σεβασμός ούτε ασέβεια. Δεν γνωρίζετε τι θα πει να αγαπάς αληθινά κάποιον? Να αγαπάς χωρίς μισός, χωρίς ζήλια, χωρίς θυμό, χωρίς να θέλετε να επηρεάσετε το τι σκέφτεται η τι κάνει ο άλλος, χωρίς να καταδικάζεται, χωρίς να συγκρίνετε? Όταν υπάρχει αγάπη υπάρχει σύγκριση? Όταν αγαπάτε κάποιον με όλη σας την καρδία, με όλο σας τον νου, με όλο σας το σώμα, με όλη σας την ύπαρξη, υπάρχει σύγκριση? Όταν αφήνεσαι ολοκληρωτικά στην αγάπη δεν υπάρχει ο άλλος.

“Αλλα αν θέλετε ακόμα να βρείτε (τι είναι η αγάπη), θα δείτε οτι δεν ειναι φόβος, εξάρτηση, ζηλεια, η κτητικοτητα, η υπευθυνότητα και το χρέος, η αυτολυπηση, η αγωνία του να μην αγαπηθείς. Λοιπόν, αφού τα διώξετε όλα αυτά, όχι με την βια, άλλα ξεπλένονταν τα οπως η βροχή ξεπλένει την σκόνη πολλών ήμερων από ένα φύλλο, τότε ίσως βρείτε αυτό το περίεργο λουλούδι που ο άνθρωπος αναζητά τόσο πολύ.

Θα σας υπαγορεύει κάποια εξουσία, κάποια μέθοδος, κάποιο σύστημα πως να αγαπάτε? Αν κάποιος σας πει πως να αγαπάτε τότε αυτό δεν είναι αγάπη. Γίνεται να πείτε “θα εξασκησώ την αγάπη. Θα κάτσω κάτω και θα το σκεφτώ μέρα με την ήμερα. Θα εξασκησώ τον εαυτό μου να είναι καλός και ευγενικός και θα τον πιέσω να δίνει προσοχή στους άλλους?”

“Η αγάπη είναι κάτι νεό, φρέσκο, ζωντανό. Δεν έχει χτες ούτε και αύριο. Είναι περα από το μαρτύριο της σκέψης. Μονό το αθώο μυαλό μπορεί να καταλάβει τι είναι η αγάπη, και το αθώο μυαλό μπορεί να ζήσει σε έναν κόσμο που δεν είναι αθώος. Το να βρεις αυτό το καταπληκτικό πράγμα που ο άνθρωπος αναζητά αιωνία μέσα από την θυσία, μέσω της λατρείας, μέσω των σχέσεων, μέσω του σεξ, μέσω κάθε μορφής απόλαυσης και πόνου, είναι δυνατό μονό όταν η σκέψη κατανοήσει τον εαυτό της και να φτάσει στο τέλος της. Τοτε η αγάπη δεν εχει αντιθετο, τότε η αγάπη δεν έχει συγκρουση.”

“Τι πράγμα είναι οι σχέσεις και πόσο εύκολα πέφτουμε στη συνήθεια κάποιας συγκεκριμένης σχέσης, θεωρούμε τα πράγματα δεδομένα, αποδεχόμαστε τις καταστάσεις και δεν είναι ανεκτή καμιά αλλαγή δε δεχόμαστε καμία κίνηση προς την αβεβαιότητα, ούτε για ένα λεπτό. Όλα είναι τόσο καλά ρυθμισμένα, τόσο στέρεα φτιαγμένα, τόσο δεσμευμένα, που δεν υπάρχει καμία ελπίδα για λίγη φρεσκάδα, για μια καθαρή αναζωογονητική ανοιξιάτικη ανάσα. Αυτά κι άλλα πολλά τα ονομάζουμε σχέσεις.

Αν παρατηρήσουμε από κοντά, οι σχέσεις είναι κάτι πολύ πιο λεπτό, κάτι πιο γοργό κι από την αστραπή, πιο αχανές κι από τη γη, γιατί οι σχέσεις είναι η ζωή. Η ζωή μας είναι σύγκρουση. Θέλουμε να κάνουμε τις σχέσεις χοντροκομμένες, ωμές, εύκολες. Έτσι χάνουν την ευωδιά τους, την ομορφιά τους. Όλα τούτα συμβαίνουν γιατί δεν αγαπάμε, κι η αγάπη, φυσικά, είναι το σπουδαιότερο απ’ όλα, γιατί μέσα σ’ αυτή πρέπει να εγκαταλείψει κανείς ολοκληρωτικά τον εαυτό του. (το εγώ του)

Αυτή ακριβώς η ιδιότητα της φρεσκάδας, του καινούριου, είναι ουσιαστική, αλλιώς η ζωή γίνεται ρουτίνα, συνήθεια και η αγάπη δεν είναι συνήθεια, δεν είναι κάτι βαρετό. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν χάσει το αίσθημα της έκπληξης. Θεωρούν τα πάντα δεδομένα κι αυτή η αίσθηση της ασφάλειας καταστρέφει την ελευθερία και τις εκπλήξεις της αβεβαιότητας.