Συνέντευξη με την Άννα Ανδριανού,

Γυρίζει ενάμιση αιώνα πίσω στον χρόνο και δίνει φωνή στην ερωμένη τού Στρίντμπεργκ, εξομολογείται πως έχει υπάρξει απατημένη και ερωμένη, αποκαλύπτει τι την οδήγησε στην ψυχανάλυση και ξεκαθαρίζει αν θα κάνει σίριαλ τη ζωή της καλύτερης της φίλης, της Μαλβίνας Κάραλη

Το να μιλήσεις με την Αννα Ανδριανού για κάποιο άλλο θέμα εκτός από τις σχέσεις είναι σαν να θέλεις να κρατήσεις ζωντανό ένα ψάρι έξω από το νερό. Για εκείνην, άλλωστε, «η ψυχή μας παίρνει μπρος μόνο από έρωτα».

- Θα ήθελα να ξεκινήσουμε από το θεατρικό σας εγχείρημα, τη διασκευή του αριστουργήματος του Στρίντμπεργκ «Η πιο δυνατή» σε «Οι πιο δυνατές»… Ξεκινώντας, θα ήθελα να αναφερθώ σε μια νόστιμη ιστοριούλα. Ο Στρίντμπεργκ, άπιστος σύζυγος και αρκετά μισογύνης, θέλησε κάποια στιγμή να εξιλεωθεί απέναντι στη γυναίκα του, γράφοντας την «Πιο δυνατή», έναν νικητήριο μονόλογο μιας απατημένης γυναίκας απέναντι σε μια ερωμένη που καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης στέκει βουβή απέναντι σε μια σύζυγο η οποία την κατακεραυνώνει με τα λόγια της...

- Εσείς γιατί δώσατε φωνή στην ερωμένη; Επειδή θεώρησα πως στη σημερινή εποχή πρέπει να έχει φωνή και η ερωμένη. Ηθελα την απάντηση μιας γυναίκας που επιλέγει τον έρωτα με παρονομαστή τη μοναξιά και αφετηρία το πάθος. Στην εν λόγω παράσταση βλέπουμε ακόμη την πίκρα της συζύγου - κάτι που δεν υπάρχει στον Στρίντμπεργκ. Η απατημένη σύζυγος μπορεί να κρατάει τον άνδρα της και τον γάμο της, αλλά στην ουσία γνωρίζει ότι ο πρώτος είναι φάντασμα και ο δεύτερος νεκρός…

- Για ποιο λόγο οι άνδρες, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, επιστρέφουν στη γυναίκα τους; Γιατί ο άνδρας τις περισσότερες φορές μένει συναισθηματικά και σεξουαλικά ανώριμος καθ’ όλη του τη ζωή. Ενας έφηβος που αναζητά αιωνίως τη μαμά στο σπίτι -που τον αγαπάει, τον πλένει και τον ταΐζει- και τη γυναίκα που ερωτεύεται έξω από αυτό. Μόνο οι ώριμοι άνδρες που έχουν απαλλαγεί από την ανάγκη να έχουν πίσω τους μια μαμά μένουν πιστοί σε μια γυναίκα...

- Ο τρόπος που απαντάτε μαρτυρά ότι έχετε κάνει ψυχανάλυση. .. Πολλά χρόνια, ενώ έχω σπουδάσει Ψυχολογία μέσα από πάρα πολλά σεμινάρια και μέσα απ’ το «Καφέ Σχολειό».

- Τι σας οδήγησε στον ψυχαναλυτή; Κατ’ αρχάς, πιστεύω ότι στον ψυχαναλυτή οδηγούνται οι άνθρωποι που είναι από τη φύση τους υπερευαίσθητοι. Κι εγώ, από μικρή, δεν ήμουν και το πιο χαρούμενο παιδάκι του κόσμου. Υπήρξα ένα μάλλον σκεπτικό και μελαγχολικό παιδί, με ένα πολύ μεγάλο βίτσιο: να παρακολουθώ τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Θυμάμαι, πιτσιρίκα ακόμη, γυρνούσα με ποδήλατο τις γειτονιές της Γλυφάδας, κοιτούσα μέσα από παράθυρα και αυλές και προσπαθούσα να φανταστώ τι ζωές ζούσαν τα πρόσωπα που αντίκριζα. Η ψυχολογία και η ψυχανάλυση ήταν το επόμενο βήμα, ένα βήμα που με βοήθησε πολύ στη ζωή μου, όπως ακριβώς η αυτογνωσία και ο διαλογισμός...

- Αν δεν τα είχατε κάνει όλα αυτά, θα ήσασταν μια άλλη; Ναι. Θα ήμουν μια πιο ταλαιπωρημένη Αννα. Αν υποθέσουμε ότι ο εαυτός μας είναι ένα όχημα το οποίο πρέπει να οδηγήσουμε, αν δεν το μάθουμε καλά θα φάμε πολλά στουκαρίσματα...

- Εσείς φάγατε στουκαρίσματα; Πολλά. Μην ξεχνάτε ότι έχω περάσει και δύο διαζύγια.

- Αληθεύει ότι με τον πρώτο σας σύζυγο χωρίσατε μέσα σε 24 ώρες; Οχι. Αληθεύει ότι χώρισα έπειτα από τρία χρόνια και μέσα σε 24 ώρες από τη στιγμή που έμαθα ότι με απατάει. Δεν θα μπορούσα ποτέ να συγχωρήσω την απιστία κι ένιωθα πως αυτή η σχέση, ό,τι κι αν γινόταν, ήταν πλέον κουτσή. Πόνεσα πολύ γιατί ήμουν και ερωτευμένη και τον αγαπούσα, όμως είχα και έχω τέτοια εμμονή ότι οι σχέσεις είναι αυστηρά για δύο που καμία «συγγνώμη» δεν θα με γυρνούσε σ’ έναν άνδρα που θα με είχε απατήσει. Επειδή και η μητέρα μου χώρισε για τον ίδιο ακριβώς λόγο, μόλις γεννήθηκα ήξερα πολύ καλά πως ο άπιστος άνδρας θα πεθάνει άπιστος. Τρανή απόδειξη ο άνδρας της ζωής μου, ο πατέρας μου, ο οποίος είχε την απιστία μέσα του μέχρι τα 90 του χρόνια που έφυγε από τη ζωή. Ισως τελικά η απιστία να με πονάει τόσο γιατί αναπαράγει μέσα μου ένα γονεϊκό πρότυπο που με πόνεσε βαθιά.

- Εχετε βρεθεί στη θέση της ερωμένης; Εχω βρεθεί και σ’ αυτή, αλλά για πάρα πολύ λίγο, επειδή δεν το αντέχω κι επειδή στη ζωή μου προσπαθώ να μην κάνω αυτό που δεν θα ήθελα να μου κάνουν.
- Εχετε κάνει τρεις γάμους. Φαντάζομαι ότι δεν μπορείτε να μείνετε μόνη... Δεν είναι το καλύτερό μου, αλλά έχω μείνει και μόνη. Σήμερα, το να μείνω μόνη θα με ζόριζε, αλλά, όσο περίεργο κι αν σας φανεί, επειδή ο τρίτος μου γάμος έχει πάει πολύ καλά κι επειδή έχω ζήσει μια σχέση όπως ακριβώς την ονειρευόμουν, θα μπορούσα να αντέξω ακόμη και τη μοναξιά. Είμαι πλέον χορτάτη και δεν τρέμω μήπως μείνω μόνη...

- Γιατί δεν θέλατε ένα παιδί ώστε να σας καλύψει τον φόβο απέναντι στη μοναξιά; Γιατί δεν ήθελα να αναπαράγω καθόλου το σχήμα μέσα στο οποίο μεγάλωσα εγώ κι επειδή η οικογένεια είχε για μένα πάντα τον αριθμό δύο. Από παιδί ποτέ δεν έζησα με πάνω από έναν άνθρωπο στο ίδιο σπίτι. Το πιο βασικό, ωστόσο, ήταν ότι στους δύο πρώτους γάμους μου είχα τη διαίσθηση ότι δεν θα κρατούσαν για πολύ. Κι εγώ δεν ήθελα να μεγαλώσω μόνη ένα παιδί. Οταν έφτασα στον τρίτο γάμο, η σχέση με τον σύζυγό μου ήταν τόσο ισχυρή που δεν ήθελα τίποτα και κανείς να μπει ανάμεσά μας. 
- Σήμερα θα μπαίνατε στη διαδικασία να υιοθετήσετε ένα παιδί; Ναι, γιατί η ιδέα της υιοθεσίας ήταν κάτι που με συγκινούσε πάντα. Επίσης, ποτέ δεν κατάλαβα τις γυναίκες που έμπλεκαν σε απίστευτες ιστορίες τεκνοποίησης και ατέλειωτες προσπάθειες εξωσωματικής, ενώ θα μπορούσαν να υιοθετήσουν ένα παιδάκι.
- Πάμε στον ντόρο που προκάλεσε η είδηση ότι θα κάνετε σίριαλ τη ζωή της Μαλβίνας... Κατ’ αρχάς η Μαλβίνα υπήρξε η καλύτερή μου φίλη. Ημασταν γεννημένες την ίδια ημέρα και θεωρούσε ότι οι ζωές μας ήταν κοινές. Θυμάμαι, μια περίοδο πήγαινα κάθε μέρα σπίτι της, καθόμασταν στον πάγκο της κουζίνας, εκείνη ψιλόκοβε λαχανικά και μιλούσαμε για ψυχολογία, φιλοσοφία και έρωτα. Η Μαλβίνα μού έδωσε την καλύτερη συμβουλή για τα προσωπικά μου. Οταν τη ρώτησα κάποτε τι μπορεί να κάνει μια γυναίκα όταν δεν τα βρίσκει με τον σύντροφό της, μου απάντησε: «Να αλλάξει μάρκα!». Επίσης, με έβαλε να γράψω σενάρια σε μια εποχή που ούτε καν μου περνούσε από το μυαλό. Το πιο συγκινητικό ωστόσο περιστατικό συνέβη όταν αρρώστησε. Είχαμε χαθεί, κι όταν τη βρήκα και της είπα «είναι δυνατόν να είσαι άρρωστη έναν χρόνο και να μη μου το πεις;», μου απάντησε: «Τόσα χρόνια σού λέω πως στις ζωές μας συμβαίνουν τα ίδια πράγματα. Να σου πω ότι έχω αυτό το πράγμα και να τρέχεις για προληπτικές εξετάσεις στον “Αγιο Σάββα”;». Ηταν ό,τι πιο συγκλονιστικό έχω ακούσει, γιατί σε μια στιγμή που είχε εκείνη ανάγκη, σκέφτηκε εμένα. Οσον αφορά στον ντόρο με τη βιογραφία της, δεν θα το έκανα ποτέ γιατί, πρώτον, η Μαλβίνα μισούσε τις βιογραφίες και, δεύτερον, πώς ν’ αγγίξεις τη ζωή της; Ωστόσο, το βιβλίο της «Πιο πολύ, πιο πολλοί», που αποτελεί μυθιστόρημα και όχι βιογραφία, θα το μεταφέρω κάποια στιγμή στο θέατρο. Αυτό άλλωστε που ήταν μαγικό στη φίλη μου δεν ήταν οι σχέσεις της με τους άνδρες, αλλά το πνεύμα της. Κι αυτό θα επιχειρήσω να γεννηθεί ξανά…αγαπημένη όταν ήμουν μικρός !