Η επίφυση είναι πολύ περισσότερα από αυτά που διδάσκουν στα μαθήματα της ιατρικής, οι αρχαίοι μύστες και φιλοσόφους ίσως είχαν δίκιο για το πνεύμα.στα κείμενα χωρίς κανενός είδους πανεπιστημιακών σπουδών. Και ίσως σήμερα, θα εκπλαγείτε από το πώς η επιστήμη αποδεικνύει οτι ήξεραν!η σημερινή επιστήμη δεν γνωρίζει τίποτα, η και λέει ψέματα πολλές φόρες !
Στο μυαλό των νέων φοιτητών, οπως και οι ερευνητές λένε ότι αποθηκεύει αυτόματα τμήμα μνήμης "τίποτα σημαντικό "
Το λεγόμενο DNA είναι ένα παράδειγμα: για δεκαετίες όλοι οι φοιτητές της ιατρικής, της βιοτεχνολογίας, της φαρμακολογίας, ... τους διδάσκουν ότι πάνω από το 90% του DNA δεν εξυπηρετεί κανένα σκοπό, είναι σκουπίδια.
Ωστόσο, οι ζωντανοί οργανισμοί είναι τέλειοι μηχανισμοί για να έχουν σκουπίδια! όταν δεν ξέρουν κάτι βρίσκουν μια εύκολη λύση και αυτή μαθαίνουν .
Ακόμα μαθαίνουν την γελοία ιστορία του Δαρβίνου! σκόπιμα για να κρύψουν την πραγματική ιστορία του ανθρώπου, που υπάρχουν κείμενα που την λένε!
Ένα άλλο που μυστηριωδώς παραβλέπεται από τους επιστήμονες για το τι είναι ή επίφυση: αυτό που κάποτε πίστευαν, ότι είναι η έδρα της συνείδησης η οποία έχει μελατονίνη, μια ορμόνη με πολλές ιδιότητες: ρυθμίζει του ύπνου -εγρήγορσης- ρυθμό, αλληλεπιδρά με την αναστολή της έκκρισης των ορμονών του φύλου και διεγείρει το ανοσοποιητικό σύστημα.
Υπάρχουν 3 περίεργα χαρακτηριστικά του αδένα της επίφυσης:
είναι το μόνο μέρος του εγκεφάλου που δεν είναι διπλό
έχει πολλά αγγεία
παράγει υδροξυαπατίτη με βάση αλουμινίου, στα βιβλία κολλεγίων και των εκπαιδευτικών, δεν τα λένε.
Ωστόσο, παλιότερα που είχαν ψάξει και γράψει, άλλα έχουν εγκαταλείψει οι 'σύγχρονοι' έχουν δείξει οτι ειναι ένας ενδιαφέρον μηχανισμούς.Στα τέλη της δεκαετίας του '80 και του '90 ο καθηγητή RJ Reiter βρήκε ότι τα αδύναμα ηλεκτρομαγνητικά πεδία που επηρεάζουν την δραστηριότητα του αδένα της επίφυσης και την έκκριση μελατονίνης. Την ίδια στιγμή Καθηγητής Ζ. Cremer-Bartels ανακάλυψε ότι το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο της γης επηρεάζει και το κωνοειδή αδένα,
το 1996, μια ομάδα από ερευνητικά ιδρύματα που εμπλέκονται Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί είχαν βρει πιεζοηλεκτρικες ιδιοτήτες του υδροξυαπατίτη που βρίσκεται στον αδένα .
τι είναι οι πιεζοηλεκτρικές ιδιότητες; οι πιεζοηλεκτρικές ιδιότητες είναι το ίδιο δυνατές οπως μια μεγάλη ροκ συναυλία.
βρίσκονται στο pick-up σε επαφή με τις χορδές μιας ηλεκτρικής κιθάρας κρυστάλλων είναι σε θέση να μετατρέψει τις μηχανικές δονήσεις των χορδών σε ηλεκτρικά ερεθίσματα που μεταδίδονται μέσω ενός καλωδίου με τους ενισχυτές. Αυτό είναι οι πιεζοηλεκτρικές ιδιότητες: η ικανότητα να μετατρέψουν τις δονήσεις σε ηλεκτρικούς παλμούς. Η ίδια δυνατότητα έχουμε χάρη στην επίφυση. Ωστόσο, ακόμη και σήμερα υπάρχουν λίγοι ερευνητές που τους νοιάζει.
Το πιεζοηλεκτρικό εχτος από την μουσική εφαρμόζονται σε ρολόγια, κινητά τηλέφωνα, σε εκτυπωτές, ραδιόφωνα και σε πολλές άλλες συσκευές.
πρέπει να αναρωτηθούμε στο μυαλό μας ότι ο τύπος λειτουργίας υπάρχει σε εφαρμογές στον τομέα της τεχνολογίας πληροφοριών. σύμπτωση η θέση αυτού του αδένα, είναι κοντά στο κέντρο των οπτικών νεύρων, Τέλος , είναι πολύ παρόμοια με το τρίτο μάτι των ινδιάνων και τον Φαραώ,
Αυτό που προκύπτει είναι ότι ο ρόλος των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων είναι κεντρικής σημασίας για τη λειτουργία του σώματός μας. Με αυτό το άρθρο δεν θα δώσω απαντήσεις, αλλά μόνο συνθήματα για προβληματισμό. το DNA έχει επίσης πιεζοηλεκτρικές ιδιότητες που έχουν ήδη μελετηθεί από ερευνητές όπως
1) RJ Reiter, Στατική χαμηλής συχνότητας ηλεκτρομαγνητικά έκθεσης: αναφερθεί σε επιδράσεις στο κιρκαδικό (Ο κιρκαδικός ρυθμός είναι ο κατά προσέγγιση 24ωρος κύκλος που παρουσιάζει η δραστηριότητα ζωντανών οργανισμών, όπως ζώων, φυτών, μυκήτων μέχρι και βακτηρίων.) η παραγωγή της μελατονίνης. J. Cell Biochem
2) Cremer-Bartels, G. et αϊ. (1984). "Μαγνητικό πεδίο της Γης ως συμπληρωματική για ενδογενή ρυθμούς, Naturwissenshaften, 71, 567-574.
3) Sidney B. Lang, Andrew A. Μαρίνο, G
arry Berkivic - Piezoelettricity στο ανθρώπινη επίφυση, Elsevier Bioelectrochemistry και Βιοενέργεια 41 (1996) 191-195
4) J.Duchense et αϊ Nature 188, 450 (1960)
5) J. Polonsky, P et al Douzu Acad Sci (Παρίσι), 250, 3414 (1960)
0 comments
Δημοσίευση σχολίου