Άγνωστες στον περισσότερο κόσμο. Δυο ερειπωμένες πόλεις που αποδεικνύουν περίτρανα ότι χιλιάδες χρόνια πριν (γύρω στο 2300 με 1750 π.Χ.) υπήρχε στον πλανήτη μας ένας προηγμένος πολιτισμόςπου χάθηκε για πάντα, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες… Οι εικασίες για το ποιοι άνθρωποι κατοικούσαν τότε εκείνες τις περιοχές και για το τι απέγιναν είναι πολλές – κι οι αποδείξεις αρκετές.
Εμπρός, λοιπόν, ας ετοιμαστούμε για ένα παράξενο ταξίδι στο Σιντ και το Παντζάμπ του σημερινού Πακιστάν, όπου έχουν ανακαλυφθεί τα απομεινάρια των παλαιότατων αυτών πόλεων… και ας αφεθούμε στη μαγεία της μυστηριώδους Ανατολής, μα και στη γοητεία της εναλλακτικής θεώρησης της Ιστορίας του ανθρώπου!
Οι πρώτες αρχαιολογικές έρευνες στην περιοχή ξεκίνησαν τη δεκαετία τού 1920 και συνεχίστηκαν για αρκετά χρόνια. Κάτω από γήλοφους ήταν καλά θαμμένες η Μοχέντζο-ντάρο (που σημαίνει «ο γήλοφος των νεκρών») και η Χαράππα, οι οποίες την εποχή της ακμής τους, αποδείχθηκε ότι είχαν πολύ μεγάλη έκταση: Συγκεκριμένα, η περιφέρειά τους ξεπερνούσε τα πέντε χιλιόμετρα και απ' ό,τι φαίνεται η μια από τις δύο θα πρέπει να ήταν η πρωτεύουσα ενός μεγαλύτερου κράτους, που περιελάμβανε τέσσερις ακόμα πόλεις και τουλάχιστον άλλες 150 κωμοπόλεις και χωριά.
,τι προκαλεί μεγαλύτερη εντύπωση αναφορικά με τις πόλεις αυτές είναι η πολεοδομία τους, αφού με τα μέσα που υποτίθεται ότι διέθεταν οι άνθρωποι εκείνης της εποχής θα ήταν αδύνατο να είχαν φτιάξει τέτοια οικοδομήματα: Ειδικότερα, η Μοχέντζο-ντάρο διέθετε δημόσιο λουτρό και προηγμένο, πολύπλοκο αποχετευτικό σύστημα που την κάλυπτε ολόκληρη. Στο υψηλότερο σημείο της δέσποζε η Ακρόπολη, η οποία ήταν καλά περιφρουρημένη. Σε αυτήν υπήρχε ένα υψηλότατο κτήριο με ύψος 6-12 μέτρα που αποτελούσε το θρησκευτικό κέντρο της πόλης.
Επίσης, σε κάθε οικία υπήρχαν ατομικές τουαλέτες με ξύλινα καθίσματα, μπάνιο και τρεχούμενο νερό. Καθώς απείχε μόλις 3 χιλιόμετρα από τον Ινδό ποταμό, οι κάτοικοι είχαν φροντίσει να προστατέψουν την πόλη τους από τις πλημμύρες με τεχνητά φράγματα. Ωστόσο, η οχύρωσή της δεν ήταν ιδιαίτερη, κάτι που αποδεικνύει ότι επρόκειτο για έναν ειρηνικό πολιτισμό που δεν είχε εχθρότητες.
πίσης η πόλη ήταν χωρισμένη σε 12 όμοια συγκροτήματα κτηρίων (το καθένα είχε διαστάσεις 384 μ. από Βορρά προς Νότο και 228 μ. από Ανατολή προς Δύση), τα οποία χωρίζονταν μεταξύ τους από φαρδείς ίσιους δρόμους. Η ομοιομορφία της πόλης αποδεικνύει από μόνη της ότι είχε σχεδιαστεί πολύ καλά προτού χτιστεί – ή τουλάχιστον ότι υπήρχαν αρμόδιοι φορείς που καθόριζαν πού θα χτίζονταν τα κτήρια, ώστε να αποφευγόταν η άναρχη οικοδόμηση. Την πόλη κατοικούσαν τουλάχιστον 35.000 άνθρωποι.
Κατ' ανάλογο κι εντυπωσιακό τρόπο ήταν χτισμένη και η Χαράππα. Τα περισσότερα κτήρια και στις δυο πόλεις είχαν πανομοιότυπο μέγεθος και ήταν διώροφα, ενώ δεν φαίνεται να υπήρχαν σημαντικές κοινωνικές αποκλίσεις, αφού δεν βρέθηκαν ερείπια κάποιου υπερβολικά μεγάλου κτηρίου που θα μπορούσε να δώσει την εντύπωση παλατιού. Όμως, αν και οι άνθρωποι εκείνου του άγνωστου πολιτισμού διέθεταν αξιόλογες τεχνικές γνώσεις, παρόλα αυτά τα υλικά που χρησιμοποιούσαν για τις κατασκευές τους ήταν μάλλον απλοϊκά και ευπαθή: λάσπη, πέτρες και ξύλο.
Ποιοι ήταν, λοιπόν, οι φορείς εκείνου του πολιτισμού και γιατί χάθηκαν ξαφνικά και ανεξήγητα; Οι μελέτες που έχουν γίνει επί των σκελετών και των κρανίων που βρέθηκαν στις θαμμένες πόλεις της κοιλάδας του Ινδού, κατέληξαν ότι μπορούμε να μιλάμε για δύο τύπους ανθρώπων: για εκείνους του μεσογειακού τύπου και για εκείνους που προσιδιάζουν στους Αβοριγίνες της Αυστραλίας.
Οι άνθρωποι εκείνοι ζούσαν αρμονικά και ασχολούνταν με το εμπόριο, τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Συναλλάσσονταν με τη Μεσοποταμία, τη νότια Ινδία, το Αφγανιστάν και την Περσία για χρυσό, ασήμι, χαλκό και τιρκουάζ. Τα προϊόντα που καλλιεργούσαν ήταν κριθάρι, σουσάμι, πεπόνια και μπιζέλια. Ακόμη είχαν οικόσιτα ζώα καθώς και ελέφαντες και γνώριζαν την επεξεργασία βαμβακιού για τη δημιουργία ρούχων.
Όσον αφορά τα έργα τέχνης τους, θα πρέπει να ήταν κατασκευασμένα ως επί το πλείστον από φθαρτά υλικά που παραδόθηκαν στην αλλοίωση του χρόνου. Τα ελάχιστα δείγματα τέχνης που βρέθηκαν είναι χάλκινα ή πέτρινα, τα οποία μόνο και μόνο χάρη στην πρώτη ύλη τους επέζησαν της φθοράς. Συγκεκριμένα στη Χαράππα ανακαλύφθηκε ένα αγαλματίδιο της Μητέρας Θεάς η οποία γεννά ένα φυτό. Ανάλογες γυναικείες θεότητες λατρεύονται ακόμη και σήμερα από τους Ινδουιστές, στις αγροτικές κυρίως περιοχές. Στη Μοχέντζο-ντάρο βρέθηκε ένα μπρούτζινο αγαλματίδιο μιας μελαχρινής νεαρής γυμνής κοπέλας που χορεύει. Το μόνο που έχει στο σώμα της, και συγκεκριμένα στα χέρια της, είναι σειρές από πολλά βραχιόλια. Το αγαλματίδιο αυτό προσιδιάζει σε κατοπινές αναπαραστάσεις τής Τάντρα. Επίσης έχουν βρεθεί πολλά καλλιτεχνήματα από τερακότα τα οποία απεικονίζουν μια αντρική θεότητα, η οποία μοιάζει καταπληκτικά στον θεό Σίβα (έχει τρία κεφάλια, είναι περιτριγυρισμένος από τέσσερα ζώα και είναι καθισμένος σε γιογκική στάση). Αν ισχύει αυτό, τότε ο Σίβα κατατάσσεται αυτόματα στη θέση του παλαιότερου θεού της ανθρωπότητας. Ακόμα, στα πήλινα σκεύη που βρέθηκαν στη Χαράππα απεικονίζεται συχνά το σύμβολο της ιερής συκιάς, ένα συνηθισμένο μοτίβο της ινδουιστικής παράδοσης.
Τα παραπάνω βάζουν τους μελετητές σε σκέψεις και τους κάνουν να πιστεύουν ότι ο Ινδουισμός είναι πιθανότατα μια συνέχεια του παλαιότατου εκείνου πολιτισμού του Ινδού ποταμού: Οι πόλεις μπορεί να παρήκμασαν, αλλά πολλοί άνθρωποι επέζησαν –και μαζί μ' αυτούς και οι ιδέες, τα πιστεύω τους, οι συνήθειές τους– ώστε να μεταβιβάσουν στους μεταγενέστερους ό,τι ήταν δυνατό από την παλιά πίστη και γνώση…
Κάτι επίσης εντυπωσιακό σχετικά με τον πολιτισμό αυτόν, είναι ότι οι άνθρωποι εκείνοι διέθεταν γραφή με 250-500 περίπου χαρακτήρες, οι οποίοι δεν έχουν ακόμη αποκρυπτογραφηθεί (δες και τις σημειώσεις μετά το τέλος του άρθρου). Πιθανότατα επρόκειτο για συλλαβική γραφή που διαβαζόταν από τα δεξιά προς τα αριστερά. Μια τραβηγμένη θεωρία μάλιστα υποστηρίζει ότι υπάρχει μεγάλη ομοιότυπα ανάμεσα στη γραφή του πολιτισμού της κοιλάδας του Ινδού και στη γραφή Ρόνγκο-Ρόνγκο που ανακαλύφθηκε στο νησί του Πάσχα και ότι οι πόλεις αυτές σχηματίζουν τρίγωνο με τις πόλεις Αγκούνι και Λχάσα. Σύμφωνα με τη θεωρία, οι πόλεις αυτές πρέπει να βρίσκονταν σε στενή επαφή τα χρόνια εκείνα.
Τέλος, πολλά ερωτήματα έχουν εγερθεί σχετικά με την καταστροφή τής Μοχέντζο-ντάρο και τής Χαράππα, αλλά και ολόκληρου εκείνου του πολιτισμού, που πρέπει να συνέβη στα μέσα της δεύτερης χιλιετίας π.Χ. και εξής: Στη Μοχέντζο-ντάρο βρέθηκαν ανθρώπινοι σκελετοί στους δρόμους, πολλοί από τους οποίους κρατιούνται χέρι-χέρι με άλλους, λες και μια μεγάλη συμφορά τους είχε βρει μεταδίδοντάς τους πανικό. Κάποιοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι έγινε κάποια βίαιη εχθρική επίθεση, αλλά στους σκελετούς δεν έχουν βρεθεί σημάδια κακοποίησης και βίας, που να συνηγορούν απόλυτα στον παραπάνω ισχυρισμό. Άλλοι λένε ότι η υπεραύξηση του πληθυσμού σε συνδυασμό με μια μεγάλη πλημμύρα η οποία προκλήθηκε από τον Ινδό ποταμό, επέφερε το τέλος. Αυτό δεν είναι απίθανο, αφού υπολογίζεται ότι πολλές φορές πριν από τη μεγάλη καταστροφή είχε πλημμυρίσει ο ποταμός προκαλώντας προβλήματα και αναγκάζοντας τους κατοίκους να χτίζουν και να ξαναχτίζουν κάποια κτίσματα.
Η θεωρία όμως που κερδίζει έδαφος τα τελευταία χρόνια –αν όχι στους επιστημονικούς, τουλάχιστον στους εναλλακτικούς χώρους– είναι ότι κάτι σαν πυρηνική έκρηξη προκάλεσε το μεγάλο κακό. Η θεωρία αυτή γεννήθηκε όταν έγιναν μετρήσεις στο ποσοστό ραδιενέργειας που υπήρχε στους σκελετούς τής Μοχέντζο-ντάρο. Tα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα ποσοστά ραδιενέργειας είναι ίδια με αυτά που μετρήθηκαν σε σκελετούς στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα. Επιπλέον, εντοπίστηκε ποσότητα τηγμένου μαύρου γυαλιού που προήλθε από πήλινα δοχεία τα οποία φέρονται να έλιωσαν υπό την πίεση μεγάλης θερμότητας (!)*
Όπως και να έχει το θέμα, το σίγουρο είναι χιλιάδες χρόνια πριν την έλευση του Χριστού στη γη, σε διάφορα μέρη του πλανήτη υπήρχαν προηγμένοι πολιτισμοί που χάθηκαν ξαφνικά παίρνοντας μαζί τους και τα μυστικά και τις γνώσεις τους. Ατυχία; Κατάρα; Ή μήπως Μοίρα των ανθρώπινων πολιτισμών και πόλεων: να ακμάζουν και να παρακμάζουν, να χάνονται και να ξαναγεννιούνται από το μηδέν, αιώνια, απόλυτα, εις το διηνεκές…;
0 comments
Δημοσίευση σχολίου