Γιατί παθαίνεις αυτό που φοβάσαι;

Το έχετε παρατηρήσει κι εσείς; Όταν φοβάσαι κάτι, τελικά το παθαίνεις... Όταν σου γίνεται έμμονη ιδέα πως κάτι κακό θα συμβεί,

συμβαίνει. Είτε πρόκειται για αρρώστια, είτε για χωρισμό, είτε για οικονομική καταστροφή... Κι όταν το κακό έρχεται, το αποδίδουμε στη διαίσθηση που είχαμε. "Το ήξερα ότι κάτι κακό θα συμβεί, το ένιωθα!", λέμε συνήθως.

Όμως είναι έτσι; Διαισθανόμαστε το κακό ή μήπως το προκαλούμε; Μήπως πράγματι ισχύει η θεωρία της θετικής και αρνητικής ενέργειας στο μαγνητικό σύμπαν που ζούμε; Και άρα, με το να φοβόμαστε κάτι, να το μελετάμε συνέχεια, τελικά το προκαλούμε, το ελκύουμε πάνω μας

Προσωπικά τείνω να πιστέψω σε αυτή τη θεωρία. Ίσως γιατί αυτή ταιριάζει περισσότερο με την ιδιοσυγκρασία μου. Όπως και να έχει, πιστεύοντας αυτό, έπαψα να φοβάμαι για οτιδήποτε.

Δεν κάνω αρνητικές σκέψεις, δε μελετάω καμιά καταστροφή, τουναντίον κάνω συνεχώς όνειρα για όμορφα πράγματα που με κάνουν ευτυχισμένη και μόνο που τα φαντάζομαι! Τι κι αν δε συμβαίνουν στ'αλήθεια ή δεν πρόκειται ποτέ να συμβούν; Το θέμα είναι ότι εγώ νιώθω καλά κι αυτό έχει σημασία! Κι ας λένε όλοι ότι ζω στον κόσμο μου!

Μη νομίζετε ότι είμαι επηρεασμένη από το βιβλίο "the Secret", που πρεσβεύει ακριβώς αυτά που έγραψα πιο πάνω. Όταν το διάβασα πριν δυο χρόνια, απλά με βρήκε απόλυτα σύμφωνη, αλλά δε μου είπε κάτι που δεν ήξερα ήδη. Νομίζω ότι περισσότερο απ'όλα και απ'όλους με έχει επηρεάσει στη ψυχοσύνθεση μου η γιαγιούλα μου η συγχωρεμένη, που ήταν Αιγυπτιώτισσα και είχε μια άλλη κουλτούρα, διαφορετική από τη δική μας. Εκείνη μου μιλούσε για το Θεό και τον διάβολο και μου έδωσε να καταλάβω πως είναι απόλυτα στο χέρι μας το ποιανού παιδιά θα είμαστε.

Και το να είσαι παιδί του Θεού, δεν το εννοούσε σε σχέση με τη Χριστιανική θρησκεία, την εκκλησία κλπ. Το έλεγε με την έννοια του Καλού και του Κακού. Αυτό σήμερα θα μπορούσε να ερμηνευτεί σαν καλή και κακή ενέργεια του σύμπαντος.

Όλες οι θεωρίες τελικά το ίδιο πράγμα λένε.

Ακόμα και οι παροιμίες οι παλιές, όπως το "ενός κακού, μύρια έπονται"... Γιατί άραγε το έλεγαν αυτό;... Το σίγουρο είναι ότι κάθε φορά που απογοητεύομαι και μου έρχεται να κλάψω, θυμάμαι τη γιαγιά μου που μου έλεγε: "Όταν κλαις σε βλέπει ο διάβολος και χαίρεται, θεωρεί ότι έγινες πια δικό του παιδί, επειδή είσαι δυστυχισμένη. Και τα παιδιά του διαβόλου είναι πάντα δυστυχισμένα...."

Ακούγοντας τα λόγια αυτά θυμάμαι πως θύμωνα κι έλεγα μέσα μου "τώρα θα σου δείξω εγώ παλιοδιάβολε!". Σταματούσα το κλάμα και χαμογελούσα πλατιά, μόνο και μόνο για να του δείξω ότι είμαι παιδί του Θεού κι όχι δικό του!

Η γιαγιά μπορεί να μην είχε σπουδάσει ψυχολογία, πάντως η μέθοδός της αποδείχθηκε αποτελεσματική δια βίου!.... Εσείς αλήθεια τι πιστεύετε για όλα αυτά; Παθαίνουμε αυτό που φοβόμασταν επειδή το είχαμε διαιστανθεί ή επειδή τελικά το προκαλέσαμε;.....