ΧΑΜΕΝΗ ΗΠΕΙΡΟΣ (ΛΕΜΟΥΡΙΑ) Μου (Mu), της οποίας οι επιζώντες ίδρυσαν τον πολιτισμό των Μάγια.

Η Λεμουρία είναι ένας φανταστικός ισθμός που υποτίθεται ότι βρισκόταν μεταξύ της σημερινής Ινδίας και της Μαδαγασκάρης. Το όνομα της το έδωσε το 1864 ο γεωλόγος Φίλιπ Σκλάτερ. Προγενέστεροι επιστήμονες, όπως ο βιολόγος Ερνστ Χέκελ, ο γεωλόγος Μελχιόρ Νόιμαϊρ (Melchior Neumayr) και άλλοι είχαν διατυπώσει την υπόθεση ότι παλαιότερα ένα μέρος ξηράς μεταξύ Νότιας

Αφρικής και Ινδίας θα ένωνε τις δύο αυτές ηπείρους. Η θεωρία αυτή εξηγούσε την διάδοση των Λεμούριων,
 οι οποίοι ζούσαν μόνο στην Ινδία και την Μαδαγασκάρη. Η θεωρία αυτή σήμερα δεν ισχύει, αφού οι γεωτεκτονικές πλάκες, όπως γνωρίζουμε σήμερα, μετακινούνται. Η πρώτη αναφορά για την νέα ήπειρο εμφανίστηκε αρχικά στις εργασίες του Augustus le Plongeon ο οποίος σε έρευνες που διεξήγαγε για τους Μάγια του Γιουκατάν, ανήγγειλε ότι είχε μεταφράσει τις αρχαίες γραφές των Μάγια οι οποίες σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του

έδειχναν ότι οι Μάγια του Γιουκατάν ήταν ο πιο αρχαίος πολιτισμός της Ατλαντίδος και της Αιγύπτου και έλεγαν επιπρόσθετα την ιστορία μιας ακόμα γηραιάς ηπείρου της Μου (Mu), της οποίας οι επιζώντες ίδρυσαν τον πολιτισμό των Μάγια. Αργότερα οι μελετητές των αρχαίων γραφών των Μάγια υποστηρίζουν ότι οι μεταφράσεις του le Plongeon βασίστηκαν περισσότερο στη ζωηρή φαντασία του.

 Ο όρος ήπειρος της Λεμούριας προτάθηκε για πρώτη φορά από τον Άγγλο ζωολόγο και γεωλόγο Φίλιπ Σλέιτερ (Philip L. Schlater) το 1864 ο οποίος προσπαθώντας να βρει απάντηση στο ερώτημα πως είναι δυνατόν το ίδιο είδος του ζώου lemur να συναντάται στη νήσο Μαδαγασκάρη, αλλά και στην Αφρική,

στην Ινδία και στην Ινδονησία αφού οι lemur δεν μπορούν να πετάξουν, ούτε να κολυμπήσουν ενώ τους χωρίζουν τεράστιες εκτάσεις νερού; Η μόνη λογική απάντηση είναι να περπατήσουν πάνω από χερσαίες εκτάσεις που στην συνέχεια εξαφανίστηκαν. Έτσι ο P. L. Schlater πρότεινε την ύπαρξη μιας μεγάλης ηπείρου, μέρη της οποίας αποτελούσαν η Μαδαγασκάρη, η Ινδονησία και η Αφρική, την ήπειρο αυτή την ονόμασε Λεμούρια από τα ζώα Lemur. Ακόμα πιο πέρα προχώρησε ο Γερμανός βιολόγος Ερνστ Χένρικ Χέκελ (Ernst Haeckel) ο οποίος πρότεινε ότι η Λεμούρια είναι η κοιτίδα του ανθρώπινου είδους. Αρκετοί μυθολόγοι και απακρυφιστές ενσωμάτωσαν τη Λεμούρια μέσα στα έργα τους. Ένας εξ αυτών ο Σκωτσέζος Λιούις Σπένς (Lewis Spence),

 ο οποίος στην προσπάθεια του να στηρίξει την ύπαρξη της Λεμούριας έκανε έκκληση στη κοινή λογική δηλώνοντας ότι τα νησιωτικά συγκροτήματα της Ωκεανίας δηλώνουν εμμέσως πλην σαφής την ύπαρξη μιας μεγάλης χερσαίας έκτασης στην τεράστια αυτή περιοχή. Επίσης η Γιελένα Μπλαβάτσκυ, κατά την δεκαετία του 1880, ισχυρίστηκε ότι είχε μελετήσει ένα αρχαίο κείμενο παλαιότερο ακόμα και της Ατλαντίδος, με την ονομασία Book of Dzyan. Η Γιελένα Μπλαβάτσκυ πίστευε ότι η Λεμούρια κατοικήθηκε από την 3η Ριζική Φυλή τα ανθρωπότητας και περιγράφει τους Λεμουριανούς πανύψηλους, μελαψούς,

ερμαφρόδιτους, με 4 χέρια και μερικοί διέθεταν ένα 3ο οφθαλμό στο οπίσθιο μέρος της κεφαλής τους.
Επιπλέον είχαν περίεργους πόδες με κλειδώσεις που τους επέτρεπαν να περπατούν εξίσου καλά εμπρός και πίσω. Οι οφθαλμοί τους βρισκόταν σε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους και έτσι μπορούσαν να βλέπουν και πλάγια. Επίσης, είχαν εκπληκτικές ψυχικές και τηλεπαθητικές ικανότητες.

Σύμφωνα με την θεωρία της Μπλαβάτσκυ οι Λεμουριανοί μετά την καταστροφή της ηπείρους τους μετανάστευσαν στην Ατλαντίδα και εκεί εξελίχθηκαν στην 4η Φυλή της ανθρωπότητας. Μετά την καταστροφή της Ατλαντίδος μετανάστευσαν πάλι, αυτή την φορά όμως όχι ενωμένοι, αλλά διασκορπίστηκαν σε όλη την υδρόγειο και εξελίχθηκαν στην 5η Ριζική Φυλή. Κατά την Μπλαβάτσκυ, οι ριζικές φυλές είναι επτά και κατά τους νεώτερους θεοσοφιστές ( κυρίως τον Σκοτ Ελλιοτ ) οι Λεμουριανοί ξεκίνησαν από ωοτόκοι, εξελίχθηκαν με διασταυρώσεις με ζώα όπως οι χιμπατζήδες και μετά από αρκετές μεταλλάξεις φθάνουμε στον σημερινό άνθρωπο. Η ήπειρος της Λεμούριας λέγεται ότι εκτείνονται σε ολόκληρο το νότιο Ημισφαίριο. Μετά την καταστροφή της πιθανότητας από έκρηξη ηφαιστείου, το μεγαλύτερο τμήμα της βυθίστηκε ενώ άλλα τμήματα παρέμειναν και είναι η σημερινή Μαδαγασκάρη, Αυστραλία και η νήσος του Πάσχα. Η αλήθεια είναι πως άλλοι ερευνητές, όπως ο Σκοτ-Έλιοτ, αλλά κι αντίθετοι της άποψης για ύπαρξη ενός τέτοιου πανάρχαιου πολιτισμού, θεώρησαν λιγότερο σοβαρές τις παρατηρήσεις του Churchward, καθώς τα ιερά γραπτά δεν βγήκαν,

 όπως είναι φυσικό, από το ναό και δεν μπόρεσε να τα παρουσιάσει αυτούσια. Ωστόσο, θα ήταν άδικο να προσάψουμε μία ευφάνταστη ιστορία σε έναν άνθρωπο που γύρισε ολόκληρο τον κόσμο και κατέγραψε εντυπωσιακές ομοιότητες, παραλλήλισε στοιχεία και ειδικά αυτά από ανασκαφές του Μεξικού, του αρχαιολόγου Νίβεν και αφιέρωσε πενήντα χρόνια από τη ζωή του στη συλλογή ενδείξεων ή αποδείξεων για τη θεωρία του. Ο συγκεκριμένος αρχαιολόγος εξεπλάγη από τις έρευνες που έδειξαν ότι υπήρξαν πολιτισμοί χαμένοι από φυσικές καταστροφές, που έχουν την απαρχή τους πολύ πριν τη γνωστή ιστορία. Ακόμη, βρήκε μεγάλες ομοιότητες στις δικές του ανακαλύψεις με μνημεία της Νοτιοανατολικής Ασίας.

Ένας άλλος ερευνητής, ο Λε Πλονζόν, ανακάλυψε στον τάφο της Βασίλισσας Μου των Μάγια (περίεργη σύμπτωση το όνομά της; ) ένα κόσμημα από πράσινο νεφρίτη, το οποίο ονόμασε «Το Φυλαχτό της Βασίλισσας Μου». Πράσινο Νεφρίτη ανακάλυψε κι ο Νίβεν. Όμως, το συγκεκριμένο ορυκτό δεν υπάρχει στην Αμερικανική ήπειρο. Προέρχεται είτε από την Κίνα, είτε από την Μητρική Γη, όπως την ονόμαζαν, την Λεμουρία. Τα στοιχεία δείχνουν πως η Μου ή Λεμουρία ήταν μία όμορφη τροπική χώρα, με απέραντες πεδιάδες. Είχε πλούσια καλλιεργήσιμα εδάφη και βοσκοτόπια. Ακόμη οργιώδη τροπική βλάστηση. Ήταν ένας παράδεισος χωρίς ψηλά βουνά, με ποτάμια και λίμνες. Ζούσαν τότε 64.000.000 άτομα εκεί, σε μία ειρηνική ζωή. Υπήρχαν δέκα φυλές με ένα αρχηγό. Ο ηγέτης είχε τον τίτλο Ρα και η αυτοκρατορία λεγόταν «η αυτοκρατορία του Ήλιου».

Από αστρολογικής πλευράς, η Μου ανάγεται στην εποχή του Λέοντα. Το ιερογλυφικό του Λέοντα στον ζωδιακό, είναι το σύμβολο της Μου. Όλοι πίστευαν στην θρησκεία της Θεότητας μέσα από τα σύμβολα, στην αθανασία της ψυχής και θεωρούσαν πως η ψυχή επιστρέφει στην «μεγάλη πηγή» από την οποία προήλθε. Οι άνθρωποι ήταν καλλιεργημένοι, ψηλοί για τα δικά μας δεδομένα (μερικοί ερευνητές πιστεύουν πως ήταν γιγάντιοι για τα δικά μας μεγέθη), με λευκή ή σταρένια επιδερμίδα, σκούρα μάτια και ίσια μαύρα μαλλιά. Ήταν σπουδαίοι θαλασσοπόροι και ταξίδευαν μακριά. Είχαν αποικίες, αλλά διατηρούσαν το κέντρο του πολιτισμού. Είχαν τεράστιους λίθινους ναούς χωρίς σκεπές, για να δέχονται τις αχτίνες του Ρα.

Οι ανώτερες τάξεις φορούσαν πολυτελή ρούχα και κοσμήματα. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν για πολλούς ερευνητές, τηλεπαθητικοί, ενδεχόμενα έκαναν αστρικά ταξίδια και στη πρώτη περίοδο της ενσάρκωσής τους, ήταν ερμαφρόδιτα όντα. Αυτή η όμορφη γη της επαγγελίας, κέντρο πολιτισμού, γραμμάτων και τεχνών, δέχθηκε μία βίαιη ανατροπή. Τεράστιες ηφαιστειακές εκρήξεις και σεισμοί χωρίς προηγούμενο έπληξαν τα νότια μέρη της. Ένα μεγάλο μέρος της καταστράφηκε. Αλλά οι κάτοικοι μπόρεσαν να ξεπεράσουν τα δεινά και ξανάστησαν τη χώρα τους. Με τον καιρό ξαναβρήκαν τη γαλήνη τους. Αλλά, πολλές γενιές αργότερα, ένα νέο κύμα σεισμικών και ηφαιστειακών εκρήξεων, έμελλε να πλήξει ανεπανόρθωτα την Λεμουρία.

Τα γραπτά αναφέρουν σε ένα απόσπασμα: «Ολόκληρη η ήπειρος σείστηκε και τραντάχτηκε όπως τα κύματα του ωκεανού. Η χώρα δονήθηκε όπως τα φύλλα των δέντρων στην καταιγίδα. Οι ναοί και τα παλάτια κατέρρευσαν, τα μνημεία και τα αγάλματα γκρεμίστηκαν. Οι πόλεις γέμισαν ερείπια». Η περιγραφή δείχνει όλη τη φρίκη που κατέστρεφε πλέον οριστικά μία ολόκληρη φυλή. Οι φλόγες ήταν διαμέτρου πέντε χιλιομέτρων. Κατακλυσμιαία κύματα έπνιξαν τις πεδιάδες. Το έδαφος σχίστηκε και πενήντα εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα νερού καταβρόχθισαν τη πληγωμένη γη. Το μεγαλύτερο τμήμα της καλύφθηκε από ένα βαρύ σύννεφο για 13.000 χρόνια περίπου. Από εκείνο τον επίγειο παράδεισο, δεν έμειναν παρά μικρές ομάδες νησιών, γεμάτα ρήγματα από τα ενεργά ηφαίστεια που υπάρχουν από κάτω τους. Σ’ αυτόν τον ωκεανό, δόθηκε - περίεργη ειρωνεία ίσως! - το όνομα «Ειρηνικός».

Τα στοιχεία που παρατίθενται και συγκρίνονται για του λόγου το αληθές, από τους υποστηρικτές της Μου, με κύριο όλων τον Churchward, ο οποίος, κατά τη γνώμη μου πίστεψε κι αγάπησε την Μου, αναφέρονται στις πλάκες Ναακάλ στην Ινδία, στα πέτρινα μνημεία του Μεξικού του Νίβεν, στο Χειρόγραφο του Τροάνα, ένα αρχαίο βιβλίο των Μάγια στο Γιουκατάν, στο ιστορικό αρχείο της Λάσα στο Θιβέτ, στην πυραμίδα Ξοχικάλο του Μεξικού, στη Μπούρμα της Καμπότζης, σε ευρήματα του νησιού του Πάσχα, αλλά κι άλλων νησιών του Ειρηνικού, σε ευρήματα στην Νέα Ζηλανδία και την Αυστραλία, στην Αιγυπτιακή Βίβλο των Νεκρών. Για μας τους Έλληνες, το πιο εντυπωσιακό είναι πως ο συγγραφέας βρήκε στοιχεία μέσα στα αρχαία κείμενα, όπως του Πλάτωνα, του Πρόκλου, του Πλούταρχου κι άλλων. Για παράδειγμα, ο Πλάτωνας στον Κριτία και τον Τίμαιο αναφέρεται στην χαμένη αυτή ήπειρο « Η Ήπειρος της Μου είχε δέκα λαούς». Ωστόσο, το πιο σημαντικό, θα έλεγα πως είναι το μυστικό που κρύβεται στον ελληνικό αλφάβητο.

Το ελληνικό αλφάβητο, βρήκε ο Churchward, πως περιγράφει την καταστροφή της Μου! Με την αποκρυπτογράφηση της γλώσσας των αρχαίων γραπτών της Ινδίας, ο άνθρωπος αυτός υποστηρίζει πως το αλφάβητο δεν είναι παρά η περιγραφή της καταβύθισης της Λεμουρίας. Βρίσκει μάλιστα πως η προέλευση του Ελληνικού Σταυρού, του οποίου η καταγωγή είναι πονοκέφαλος για τους αρχαιολόγους, έχει τη ρίζα της στη Λεμουρία. Καθώς οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι έχουν αναφέρει την ύπαρξη της ηπείρου του Ειρηνικού Ωκεανού, έχει ενδιαφέρον για μας τους Έλληνες να δούμε πώς το αλφάβητό μας περιγράφει το έπος της καταστροφής της Μου.

Για τον Churchward, το ελληνικό αλφάβητο αποτελεί ένα μνημείο προς τιμήν εκείνων των μακρινών προγόνων, που έχασαν τη ζωή τους στην βύθιση της Λεμουρίας. Η γλώσσα της περιγραφής είναι στη διάλεκτο Κάρα-Μάγια και θα δώσω πέρα από ένα σύντομο παράδειγμα της αντιστοιχίας των λέξεων, την ελεύθερη απόδοση, πάντα κατά τα γραπτά του συγγραφέα. Για κάθε ενδιαφερόμενο, το βιβλίο έχει εκδοθεί πλέον και στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Ιάμβλιχος, με τον τίτλο «Λεμουρία, η χαμένη ήπειρος θεών και ανθρώπων». Αν και υπάρχουν στο εμπόριο κι άλλα βιβλία που αναφέρονται στη Μου, η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως το συγκεκριμένο περιέχει τις περισσότερες μελέτες και ενδείξεις.

ΕΛΛ. ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΚΑΡΑ-ΜΑΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟΔΟΣΗ

Αλφα αλ -πα – χα Σπάζουν με δύναμη τα νερά	Βήτα μπε - τα απλώνονται πάνω από τις πεδιάδες	Γάμα καμ - μα σκεπάζουν τη γη
Δέλτα τελ - τα σε χαμηλούς τόπους. Όπου	Έψιλον επ -ζιλ-ον- ομ υπάρχουν εμπόδια, σχηματίζονται όχθες και ανεμοστρόβιλοι.
Ζήτα ζε -τα Δέρνουν τη γη	Ήτα ετ - χα με νερό.	Θήτα θεθεχα - χα Τα νερά απλώνονται
Ιώτα ιο - τα σε καθετί που έχει ζωή και κινείται	Κάπα κα - παα Τίποτα δεν μπορεί να τα εμποδίσει πια	Λάμδα λαμ-μπα-τα και η ήπειρος της
Μι μου Μου βυθίζεται.	Νι νι Μόνο κορυφές	Ξι ξι εμφανίζονται πάνω από τα νερά.<
Όμικρον ομ- ικ- λε- ον Ανεμοστρόβιλοι φυσούν παντού	Πι πι και σιγά-σιγά	Ρο ια - χο μέχρι που φυσά
Σίγμα ζι- ικ-λε- ον κρύος αέρας. Εκεί	Ταυ ταου που πριν υπήρχαν κοιλάδες,	Ύψιλον ου- πα- ζι- λε- ον τώρα υπάρχει άβυσσος, κρύα βάθη κυκλικοί τόποι
Φι πε- χι που περιέχουν λάσπη.	Χι χι Ένα στόμα	Ψι ψι ανοίγει, ατμοί
Ωμέγα ο - μεκ - κα ξεχύνονται και ηφαιστειακά ιζήματα.

 Ένα μόνο παράδειγμα θα δώσω για τις έννοιες όπως τις καταγράφει από τις μελέτες του στις τοπικές διαλέκτους ο συγκεκριμένος συγγραφέας, κι είναι το γράμμα Αλφα, όπου Αλ= βαρύ, πάα=σπάζω, χα= νερό. Το συγγραφέας, μέσα στο βιβλίο του παραθέτει και το ελληνικό αλφάβητο με ιερατικούς χαρακτήρες της Μου. Μάλιστα έχει γραφεί να διαβάζεται από αριστερά προς τα δεξιά, σε οριζόντιες γραμμές.

Ο ελληνικός σταυρός, ήταν πάντα ένα αίνιγμα για τους επιστήμονες, λόγω του ότι συναντάται σε πολλές επιγραφές σε αρχαίους λαούς. Εμφανίζεται ιδιαίτερα σε κείμενα της Κεντρικής Αμερικής. Υπήρξε το βασικό σύμβολο του Πριγκηπικού Θυρεού της Μου, της Αυτοκρατορίας του Ήλιου. Κατά τον συγγραφέα, ο συνδυασμός των στοιχείων, επιβεβαιώνει την θέση του πως στη μακρινή αυτή εποχή, οι Έλληνες έχουν την Μητρική τους Γη. Για την καταγωγή των Ελλήνων λέγονται και θα ειπωθούν πολλά. Η σιγουριά του μεγάλου αυτού κι ακούραστου ερευνητή, ωστόσο, το να ανάγει την απαρχή του ελληνικού στοιχείου στην πρώτη εμφάνιση της ανθρώπινης ύπαρξης επί της γης, έχει κάτι ξεχωριστό να μας πει.

Βέβαια υπάρχει και η άλλη άποψη και γνώμη, ότι για να βρούμε από πού προήλθε το όνομα «Λεμουρία» θα πάμε στην Ρωμαϊκή μυθολογία. Θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι το όνομα «Λεμουρία» δεν έχει στην πραγματικότητα καμία σχέση με την Ανδρομέδια φυλή των «Μου», όσο και εάν θέλουν να μας το σερβίρουν έτσι.

.Τα «Λεμούρια» στην Αρχαία Ρώμη ήταν κακοήθη πνεύματα (φαντάσματα) των νεκρών !!! Ενοχλητικά πνεύματα που επέστρεφαν στα σπίτια και τρομοκρατούσαν τους ενοίκους
Έχει σημασία η λέξη «επέστρεφαν» στην ανάρτηση αυτή.
Σημαίνει ότι κάποτε αυτά τα πνεύματα ήταν ζωντανοί αλλά όταν πέθαναν δεν ακολούθησαν την διαδικασία της ανάληψης της ψυχής σε μία ανώτερη διάσταση παρά εγκλωβίστηκαν κάτω από γη και επέστρεφαν σε αιθερική κατάσταση στην επιφάνειά της για να σκορπίσουν τον τρόμο και τον φόβο.

Ήταν δευτερεύουσες Ρωμαϊκές καταχθόνιες οντότητες και αρκετοί τα θεωρούσαν και νύμφες.
Οι Ρωμαίοι για να τα εξευμενίσουν και να τα διώξουν τελούσαν τα «Λεμουράλια» ή «Λεμούρια» στις 9, 11 και 13 Μαΐου. Η τελετή γινόταν την νύχτα όπου έριχναν κουκιά γύρω από το σπίτι και χτυπούσαν χάλκινα αντικείμενα για να τα τρομάξουν και να φύγουν. Ο επικεφαλής κάθε οικογένειας σηκωνόταν τα μεσάνυχτα και περπατούσε γύρω από το σπίτι χωρίς παπούτσια ρίχνοντας πάνω από τον ώμο του μαύρα φασόλια για να τα εξαγοράσει και λέγοντας εννέα φορές ένα ξόρκι για να τα εξευμενίσει.

Οι κόρες – παρθένες ετοίμαζαν ένα αλατισμένο κέικ από το οποίο έτρωγαν όλοι για να μην τους πλησιάσουν τα Λεμούρια πνεύματα.
Αργότερα αυτή η τελετή αντικαταστάθηκε από την Χριστιανική εκκλησία με την εορτή όλων των Αγίων (Αγίων Πάντων). Στην αρχή εορταζόταν στις 13 Μαίου αλλά επί πάπα Γρηγορίου του 3ου μετατέθηκε την 1η Νοεμβρίου για να συμπέσει «συμπτωματικά» με τον κέλτικο εξευμενισμό στων πνευμάτων. Γιατί με τους Κέλτες? Θα το δούμε παρακάτω !

Έτσι λοιπόν κατά τον μήνα Μάιο δεν τελούσαν γάμους και οι ναοί ήταν κλειστοί. Ο Μάιος θεωρείτο ο μήνας της επιστροφής των νεκρών μιας και εμφανίζονταν τα Λεμούρια σε όλο τους το μεγαλείο όπου οι ζωντανοί δεν έπρεπε να τα προσβάλλουν.Στην Αρχαία Ελλάδα εορταζόταν η Άνοιξη και η επιστροφή της Περσεφόνης από τον Άδη. Όμως στην Αρχαία Ελλάδα είχε μία εντελώς διαφορετική ερμηνεία και σημασία από αυτή που δίνουν στην Ρωμαϊκή μυθολογία.Τώρα τι από όλα αυτά ισχύει κανείς ακόμα δεν γνωρίζει. Και αν γνωρίζει είναι δύσκολο να αποδεδειχτεί.

Έτσι λοιπόν κατά τον μήνα Μάιο δεν τελούσαν γάμους και οι ναοί ήταν κλειστοί. Ο Μάιος θεωρείτο ο μήνας της επιστροφής των νεκρών μιας και εμφανίζονταν τα Λεμούρια σε όλο τους το μεγαλείο όπου οι ζωντανοί δεν έπρεπε να τα προσβάλλουν.Στην Αρχαία Ελλάδα εορταζόταν η Άνοιξη και η επιστροφή της Περσεφόνης από τον Άδη. Όμως στην Αρχαία Ελλάδα είχε μία εντελώς διαφορετική ερμηνεία και σημασία από αυτή που δίνουν στην Ρωμαϊκή μυθολογία.Τώρα τι από όλα αυτά ισχύει κανείς ακόμα δεν γνωρίζει. Και αν γνωρίζει είναι δύσκολο να αποδεδειχτεί.

ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΟΕ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ