Το 1997, εμφανίστηκε ένα βιβλίο το οποίο φαίνεται να επιβεβαιώνει όλα όσα υποπτεύονταν οι συνωμοσιολόγοι σχετικά με την κρατική συγκάλυψη. Η ‘’Μέρα Μετά το Ρόσγουελ’’ (The Day After Roswell ) του εν αποστρατεία συνταγματάρχη Φίλλιπ Τζ. Κόρσο (Phillip J. Corso),
όπου ισχυρίζεται πως, όχι μόνο ανακτήθηκαν πτώματα και εξωγήινη τεχνολογία στο Roswell , αλλά αυτή η τεχνολογία – λέιζερ μικροτσίπ οπτικές ίνες, υπερανθεκτικά υλικά Kevlar ακόμη και η ακτίνα θανάτου
που μελετήθηκε στο πρόγραμμα Πόλεμος των Άστρων – εκλάπη από τους εξωγήινους! Εκείνη την εποχή ο Κόρσο βρισκόταν στην βάση του Fort Riley στο Kansas.
Το 1961 που ο Κόρσο τώρα ήταν βοηθός του στρατηγού Τρυντώ (Trudeau), στο Πεντάγωνο, ανακάλυψε πως υπήρχε ένας ολόκληρος φοριαμός γεμάτος με εξωγήινη τεχνολογία από την συντριβή του Roswell. Ο Κόρσο πλέον ήταν επικεφαλής μιας ομάδας έρευνας και ανάπτυξης για να μελετήσει την τεχνολογία και να την «διασπείρει» σε μεγάλες αμερικανικές επιχειρήσεις, όπως η IBM και τα εργαστήρια Bell με αποτέλεσμα να αποκτήσουν οι Αμερικανοί το αποφασιστικό πλεονέκτημα έναντι των Ρώσων στον αγώνα δρόμου του διαστήματος και στον Ψυχρό πόλεμο.
Στο βιβλίο του, ο Corso επίσης ισχυρίζεται ότι η Strategic Defense Initiative (SDI), ή "Star Wars" (Πρωτοβουλία Στρατηγικής Άμυνας), είχε ως στόχο όχι μόνο να επιτύχει την καταστροφή των ηλεκτρονικών συστημάτων καθοδήγησης εισερχόμενων πυρηνικών κεφαλών του εχθρού, αλλά και την καταστροφή εχθρικών διαστημικών σκαφών, συμπεριλαμβανομένων και σκαφών εξωγήινης προέλευσης .
παρακάτω ακολουθεί ένα απόσπασμα από το βιβλίο, όπου ο Αντισυνταγματάρχης Philip Corso περιγράφει εκείνη την δραματική νύχτα του 1947, κατά την οποία ότι θεωρούσε ως δεδομένο μέχρι τότε για την πραγματικότητα γύρω του κατέρρευσε ξαφνικά, όταν μέσα σε μια σκοτεινή αποθήκη της στρατιωτικής βάσης στην οποία ήταν αξιωματικός υπηρεσίας, η τύχη το έφερε έτσι ώστε να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με ένα νεκρό εξωγήινο πλάσμα που επέπλεε μέσα σε ένα γαλαζωπό υγρό:
Υπήρχαν περίπου τριάντα ξύλινα καρφωμένα κιβώτια, στοιβαγμένα μαζί στον αντικρινό τοίχο του κτιρίου ... "Έφερα το φακό και τον τοποθέτησα ψηλά στον τοίχο να φωτίζει με την ευρύτερη δυνατή δέσμη. Μετά άρχισα να δουλεύω στο κιβώτιο. Το καπάκι ήταν ήδη χαλαρό. Είχα δίκιο - αυτό το κιβώτιο μόλις είχε ανοιχτεί. Κούνησα το καπάκι μπρος-πίσω, συνεχίζοντας να χαλαρώνω τα καρφιά που είχαν ξεκαρφωθεί με τανάλια, μέχρι που τα ένιωσα να βγαίνουν από το ξύλο.
Στη συνέχεια δούλεψα κατά μήκος των πλευρών του κιβωτίου που ήταν περίπου πέντε πόδια (1,5 μέτρο) μέχρι που το καπάκι χαλάρωσε γύρω-γύρω. Μην ξέροντας ποιά άκρη του κιβωτίου ήταν η μπροστινή, σήκωσα το καπάκι και το έσυρα προς την μια άκρη. Μετά χαμήλωσα τον φακό, κοίταξα μέσα, και το στομάχι μου έφτασε μέχρι επάνω στο λαιμό μου και παραλίγο να κάνω εμετό αμέσως εκείνη ακριβώς την στιγμή.
"Αυτό που είχαν συσκευάσει κατ' αυτόν τον τρόπο, ήταν ένα φέρετρο, αλλά όχι όπως οποιοδήποτε άλλο φέρετρο που να είχα ξαναδεί. Το περιεχόμενο, που περικλειόταν σε ένα γυάλινο δοχείο με παχιά τοιχώματα, ήταν βυθισμένο μέσα σε ένα παχύρρευστο γαλάζιο υγρό, σχεδόν σαν διάλυμα τζελ από καύσιμο ντίζελ. Αλλά το αντικείμενο επέπλεε στην επιφάνεια, και δεν ήταν βυθισμένο στον πάτο με υγρό από πάνω του, ενώ ήταν μαλακό και γυαλιστερό, όπως το υπογάστριο ενός ψαριού. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν ένα νεκρό παιδί που το μετέφεραν κάπου. Αλλά αυτό δεν ήταν παιδί.
Ήταν μια ανθρωποειδής μορφή ύψους τεσσάρων ποδιών (1,2 μέτρα) με βραχίονες, τετραδάκτυλα χέρια με παράξενη εμφάνιση - δεν είδα αντίχειρα - λεπτά πόδια και πατούσες, και ένα υπερμέγεθες κεφάλι που είχε το σχήμα ενός λαμπτήρα πυρακτώσεως, που έμοιαζε σαν αερόστατο με το πηγούνι να φαίνεται σαν την γόνδολα του αερόστατου. Ξέρω ότι πρέπει να είχα μαζευτεί αρχικά, αλλά στη συνέχεια είχα την παρόρμηση να τραβήξω το καπάκι του δοχείου με το υγρό και να ακουμπήσω το χλωμό γκρι δέρμα. Αλλά δεν μπορούσα να ξεχωρίσω αν ήταν δέρμα διότι, επίσης, έμοιαζε σαν ένα πολύ λεπτό ύφασμα που ήταν μονοκόμματο και κάλυπτε "από την κορφή μέχρι τα νύχια" την σάρκα του πλάσματος. "Τα μάτια του πρέπει να είχαν γυρίσει προς τα πίσω στις κόγχες τους, επειδή δεν μπορούσα να διακρίνω κόρη ή ίριδα ή τίποτα που να έμοιαζε με ανθρώπινο μάτι. Αλλά οι κόγχες των ματιών ήταν υπερμεγέθεις και αμυγδαλόσχημες με στραμμένη την μυτερή άκρη τους προς τα κάτω προς την μικροσκοπική μύτη του, η οποία πραγματικά δεν προεξείχε από το κρανίο.
Έμοιαζε περισσότερο σαν την μικροσκοπική μύτη ενός μωρού που ποτέ δεν μεγάλωσε καθώς το παιδί μεγάλωνε, και ήταν ως επί το πλείστον ρουθούνι. Το κρανίο του πλάσματος ήταν υπερμέγεθες σε σημείο που όλα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του - εκείνα που ήταν - ήταν διατεταγμένα απόλυτα μετωπικά, καταλαμβάνοντας μόνο ένα μικρό κύκλο στο κάτω μέρος του κεφαλιού. Τα προεξέχοντα αυτιά ενός ανθρώπου ήταν ανύπαρκτα, τα μάγουλα του δεν διαγραφόταν σαφώς, και δεν υπήρχαν φρύδια ή οποιεσδήποτε ενδείξεις τριχοφυΐας στο πρόσωπο. Το πλάσμα είχε μόνο μια μικρή επίπεδη σχισμή για στόμα και ήταν τελείως κλειστή, μοιάζοντας περισσότερο με μια πτυχή ή εσοχή μεταξύ της μύτης και του κάτω μέρος του κρανίου χωρίς πηγούνι, παρά με ένα πλήρως λειτουργικό στόμιο.
Θα ανακάλυπτα μετά από χρόνια αργότερα πώς επικοινωνούσε, αλλά εκείνη τη στιγμή στο Κάνσας, μπορούσα μόνο να στέκομαι σοκαρισμένος μπροστά σε ένα προδήλως μη ανθρώπινο πρόσωπο που αιωρούνταν μπροστά μου μέσα σε ένα παχύρρευστο συντηρητικό. "Δεν είδα κανένα τραύμα στο σώμα του πλάσματος και δεν υπήρχε κάποια ένδειξη ότι είχε εμπλακεί σε κάποιο ατύχημα. Δεν υπήρχε αίμα, τα άκρα του φαινόταν ανέπαφα, και δεν μπορούσα να εντοπίσω εκδορές στο δέρμα ή κάτω από το γκρι ύφασμα. Κοίταξα μέσα στο κιβώτιο
που περιείχε το δοχείο με το υγρό για κάποιο συνοδευτικό έγγραφο ή οτιδήποτε άλλο που περιέγραφε την φύση ή την προέλευση αυτού του πράγματος. Εκείνο που βρήκα ήταν ένα ενδιαφέρον έγγραφο του της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Στρατού που περιέγραφε το πλάσμα ως επιβάτη του σκάφους που είχε συντριβεί στο Roswell, στο Νέο Μεξικό, στις αρχές της εβδομάδας και ένα παραπεμπτικό έγγραφο για αυτό το πλάσμα προς τον αξιωματικό παραλαβών στην Διοίκηση Αεροπορικού Υλικού στην βάση Wright Field και από εκείνον προς το τμήμα παθολογίας του νεκροτομείου στο Walter Reed Army Hospital , όπου, όπως εγώ υπέθεσα, το πλάσμα θα υπόκειτο σε νεκροψία και θα αποθηκεύονταν.
Δεν ήταν ένα έγγραφο που έπρεπε να είχα δει, αυτό ήταν σίγουρο, γι' αυτό το ξαναέβαλα πίσω στο φάκελο, πάνω στο εσωτερικό τοίχωμα του κιβωτίου. "Επέτρεψα στον εαυτό μου να εξετάσει περισσότερο χρόνο απ' ότι θα έπρεπε το πλάσμα αυτό, υποθέτω, γιατί εκείνο το βράδυ ήμουνα εκτός των σωστών χρόνων ελέγχου για το υπόλοιπο των γύρων μου και πίστευα ότι θα έπρεπε να σκεφτώ μια πολύ καλή δικαιολογία για την καθυστέρηση στις επόμενες στάσεις μου για την επαλήθευση των υπηρεσιών της φρουράς. Αλλά αυτό το πράγμα που κοίταζα, άξιζε τους μπελάδες που ενδεχομένως θα αντιμετώπιζα την επόμενη μέρα. Αυτό το πράγμα ήταν πραγματικά συναρπαστικό και ταυτόχρονα εντελώς φρικιαστικό. Έθετε σε αμφισβήτηση κάθε αντίληψη που είχα, και ήλπιζα χωρίς πραγματική ελπίδα ότι κοιτούσα κάποια μορφή ανθρώπινης μετάλλαξης από ατομική ενέργεια. Ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να ρωτήσω κανέναν για αυτό, και επειδή ήλπιζα ότι δεν θα ξαναέβλεπα ποτέ κάτι παρόμοιο, σκαρφιζόμουν την μια εξήγηση μετά την άλλη για την ύπαρξή του.
παρά τα όσα είχα διαβάσει σχετικά στο συνημμένο έγγραφο: Είχε αποσταλεί εδώ από την Χιροσίμα, ήταν το αποτέλεσμα ενός γενετικού πειράματος των Ναζί, ήταν ένα νεκρό τέρας του τσίρκου, ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από εκείνο που ήξερα ότι έλεγαν ότι - εκείνο που έπρεπε να είναι: ένα εξωγήινο πλάσμα. Έβαλα το καπάκι του κιβωτίου πίσω στην θέση του πάνω από το πλάσμα, χτύπησα τα καρφιά χαλαρά στις αρχικές τρύπες τους με το πίσω μέρος του φακού μου, και έβαλα το κάλυμμα πίσω στη θέση του. Στην συνέχεια βγήκα από το κτίριο και ήλπιζα ότι θα έκλεινα την πόρτα πίσω μου για πάντα σε αυτό που είχα δει. Απλά ξέχνα το, είπα στον εαυτό μου. Υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να το είχες δει και ίσως να μπορέσεις να ζήσεις ολόκληρη την ζωή σου χωρίς ποτέ να υποχρεωθείς να το ξανασκεφτείς. Ίσως. Μόλις βγήκα έξω από το κτίριο ξανασυνάντησα τον Brownie στην θέση του. "Να ξέρεις ότι ποτέ δεν το είδες αυτό", του είπα. "Και δεν θα το πεις ποτέ σε κανένα.
"Τι να είδα, ταγματάρχα;" είπε ο Brownie, και περπάτησα πίσω στο διοικητήριο της βάσης, με την εικόνα εκείνου του πλάσματος που αιωρούνταν μέσα στο υγρό να ξεθωριάζει με κάθε βήμα που έκανα. Μέχρι τη στιγμή που κάθισα πίσω απ' το γραφείο μου, ήταν όλα ένα όνειρο. Όχι, δεν ήταν ένα όνειρο, ήταν ένας εφιάλτης - αλλά είχε τελειώσει, και ήλπιζα ότι δεν θα ξαναεπέστρεφε ποτέ.''
0 comments
Δημοσίευση σχολίου