Σε αυτό το άρθρο παρουσιάζονται άγνωστες, στο ευρύ κοινό, πτυχές του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου που θα προκαλέσουν έκπληξη και αποτροπιασμό. Συνταρακτικές και οι αποκαλύψεις για τον ρόλο του Winston Churchill.
ΔΡΕΣΔΗ 1945 – ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ 2016 Άρθρο του Riccardo Percivaldi .Μετάφραση-επιμέλεια: Ιωάννης Αυξεντίου
«Οι ''δημοκράτες'', που υποστηρίζουν ότι απελευθέρωσαν τον γερμανικό λαό από τον Χίτλερ(?)(Το αληθινό ολοκαύτωμα κατά των Γερμανών !), δεν έφεραν τίποτα άλλο από τρόμο και καταστροφή. Στην Δρέσδη, σκότωσαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε μία μόνο νύκτα της κόλασης, και κατέστρεψαν αναρίθμητα έργα τέχνης. Οι γυναίκες που γεννούσαν τα παιδιά τους μέσα στα νοσοκομεία, πηδούσαν από τα παράθυρα με τα μωρά τους ακόμη κρεμασμένα από τους ομφάλιους λώρους και μετατρεπόταν σε στάχτη από τις εμπρηστικές βόμβες.
Χιλιάδες άνθρωποι που καιγόντουσαν ζωντανοί έπεφταν μέσα στις δεξαμενές του νερού: μάταια, ο φώσφορος συνέχιζε να καίει τις σάρκες τους και μέσα στο νερό. Ακόμη και οι ελέφαντες, τα λιοντάρια, του ζωολογικού κήπου μετατράπηκαν σε πύρινες δάδες. Όμως όλοι αυτοί, το νεογέννητο, η μητέρα, ο γέρος, ο τραυματισμένος στρατιώτης, το αθώο ζώο, πέθαναν με έναν φρικτό τρόπο στο όνομα της ''απελευθέρωσης''. » Thomas Brookes
Σε κάθε εποχή η ιστορία ορισμένων συγκρούσεων, γραμμένη από μέρους εκείνων που επέβαλαν με το ξίφος την κυριαρχία τους επί των ηττημένων, παρουσιάζει αποκλειστικά μία μονομερή και διαστρεβλωμένη εκδοχή, συχνά σε αντίφαση με την πραγματικότητα, που αποβλέπει μόνον στην ανάγκη να παραδοθεί στις μελλοντικές γενιές μία θετική εικόνα της Εξουσίας, που χάρη σε εκείνη την νίκη πέτυχε τον θρίαμβο της, διαγράφοντας, για λόγους σκοπιμότητας και προπαγάνδας, όλα όσα δεν συμφωνούν με τα σχέδια της για τον έλεγχο και την κυριαρχία των υποταγμένων λαών, οι οποίοι εκτός από την ήττα που υπέστησαν, χάνουν επίσης και την ανάμνηση του παρελθόντος τους .
Έτσι συνέβη με ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου της ιστορίας, όπως αυτό του βομβαρδισμού της Δρέσδης, ο οποίος παρουσιάζεται από την επίσημη και ακαδημαϊκή κουλτούρα ως “ένα αναπόφευκτο τίμημα που έπρεπε να πληρωθεί για την απελευθέρωση της Ευρώπης και του κόσμου από την ναζιστική βαρβαρότητα”. Οι Γερμανοί, λέγεται, άρχισαν τον αεροπορικό πόλεμο, οδηγώντας τον κόσμο στην άβυσσο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου διαπράττοντας απείρως μεγαλύτερα εγκλήματα. Σε τελευταία ανάλυση ''άξιζαν αυτό που τους συνέβη''. Στην Δρέσδη, είναι αλήθεια, πέθαναν πολλοί άνθρωποι αλλά αυτό έγινε - καταλήγουν οι φύλακες της δημοκρατικής ορθοδοξίας - για το ''καλό της ανθρωπότητας''.
Τα γεγονότα διηγούνται μία εντελώς διαφορετική ιστορία. Οι τρομοκρατικοί βομβαρδισμοί εναντίον του άμαχου πληθυσμού άρχισαν στην πραγματικότητα με πρωτοβουλία του Winston Churchill , για να προκαλέσει τους γερμανούς ώστε να κτυπήσουν για αντίποινα τις αγγλικές πόλεις. Για τον κυνικό βρετανό πρωθυπουργό αυτό ήταν το μόνο σύστημα για να πυροδοτήσει τον λαό του με ένα σφοδρό γερμανοφοβικό συναίσθημα, και να πείσει την δύστροπη κοινή γνώμη της χώρας του, περισσότερο διατιθεμένη σε μία πολιτική συμφιλίωσης με την Γερμανία, να αγωνιστεί σε ένα πόλεμο που κανείς δεν ήθελε.
Η βασική ιδέα, ήταν ότι χρειαζόταν να προκαλέσουν τον Χίτλερ μέχρι του σημείου αυτός, για να σταματήσει την σφαγή των ομοεθνών του, να μεταμορφωθεί σε επιτιθέμενο και σε εκείνο το σημείο η πολεμική προπαγάνδα της Βρετανίας, αναστρέφοντας τα γεγονότα, θα έκανε να φανούν οι γερμανικές επιθέσεις σαν αδιάκριτους βομβαρδισμούς ενώ εκείνοι των άγγλων ως σωστά αντίποινα, πυροδοτώντας έτσι ένα φαύλο κύκλο βίας που θα έδινε την δικαιολογία στον Churchill να βάλει φωτιά στην Ευρώπη.
Ένα επίσημο ντοκουμέντο της RAF πρότεινε: «Εάν η Royal Air Force βομβάρδιζε την κοιλάδα του Ρουρ, καταστρέφοντας τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις με τις βόμβες ακριβείας της και τις ιδιοκτησίες των πολιτών με εκείνες που πέφτουν εκτός στόχου, το αίτημα για αντίποινα εναντίον της Αγγλίας θα μπορούσε να αποδειχθεί πολύ ισχυρό για την αντίσταση των γερμανών στρατηγών. Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο Χίτλερ πιθανώς θα οδηγούσε την ανταρσία ».
Ακόμη από την αρχή του πολέμου η Luftwaffe, αντίθετα, απέφυγε κάθε επίθεση πάνω στην Αγγλία.Παρόλα αυτά στις 10 Μαΐου του 1940, μόλις ο Churchill έγινε πρωθυπουργός διέταξε να αρχίσουν οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί, διευκρινίζοντας στις 8 Ιουλίου: «ένα πράγμα θα μας επιτρέψει να λυγίσουμε τον εχθρό: ένας απεριόριστος αεροπορικός πόλεμος που θα καταστρέψει τα πάντα.»
Η καταστροφή της Γερμανίας και της Ευρώπης ήταν μία έμμονη ιδέα στο μυαλό του πρωθυπουργού, που ήδη το 1936 είχε δηλώσει αλαζονικά στον αμερικανό στρατηγό Wood: «Η Γερμανία γίνεται πολύ δυνατή, πρέπει να καταστραφεί!»
Ο ιστορικός F. Veale υποστηρίζει ότι η επίθεση της 11ης Μαΐου: «υπήρξε ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, επειδή ήταν το πρώτο σκόπιμο σπάσιμο του βασικού νόμου του πολιτισμένου πολέμου, σύμφωνα με τον οποίο οι εχθροπραξίες πρέπει να γίνονται μόνον εναντίον των οπλισμένων δυνάμεων του εχθρού. ».
Αλλά ο Churchill, που δεν είχε παρόμοιους ενδοιασμούς, στις 16 Ιουλίου παρακίνησε ανοικτά την σφαγή, φωνάζοντας: «είναι η ώρα να αναφλέξουμε την Ευρώπη!». Η Γερμανική ανταπόδοση ωστόσο δεν πραγματοποιούνταν. Μάλιστα ο Χίτλερ, αφού είχε απορρίψει περιφρονητικά την συμβουλή των Raeder, Jodl και Jeschonnek να διατάξει τον μαζικό βομβαρδισμό του Λονδίνου, συνέχιζε να προσφέρει την ειρήνη στην Αγγλία.
Στις 20 Ιουλίου του 1940 ο άγγλος πρέσβης, με δική του πρωτοβουλία και ατύπως, ρώτησε τον Γερμανό πρέσβη ποιοι ήταν οι όροι που έθετε η Γερμανία. Η προσφορά ήταν η ακόλουθη: «Η Γερμανία θα αποσύρει τα στρατεύματα της από την Γαλλία, από την Ολλανδία, από το Βέλγιο, από την Πολωνία και από την Τσεχοσλοβακία. Ζητώ από την Αγγλία να έχω μόνον λευκό χαρτί πάνω στις ανατολικές χώρες και, φυσικά, την προσάρτηση των παλαιών γερμανικών περιοχών». Πολύ περιορισμένοι όροι, που ο κάθε πολιτικός με καλή πίστη θα τους δεχόταν.
Αλλά ο Churchill, που ενεργούσε για λογαριασμό της εβραϊκού καπιταλισμού του οποίου τα συμφέροντα δεν συμφωνούσαν με τις σοσιαλιστικές και αυτάρκεις πολιτικές της Γερμανίας, αφού έμαθε την πρόταση του γερμανού πρέσβη, διέταξε αμέσως μία σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων εναντίον του Βερολίνου.
Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να μην επιτευχθεί μία διαρκής ειρήνη στην Ευρώπη, η οποία (ειρήνη) θα την είχε απελευθερώσει από την οργανωμένη εγκληματικότητα του Λονδίνου και της Wall Street. Πράγματι ο Churchill,στην ομιλία του στο Guildhall τον Ιούλιο του 1943, θα ομολογήσει : «Μπήκαμε στο πόλεμο με την δική μας ελεύθερη βούληση, χωρίς να δεχθούμε ευθεία επίθεση», και καυχώμενος γράφει σε μία επιστολή προς τον Στάλιν την 1 Ιανουαρίου του 1944: «Δεν σκεφτήκαμε ποτέ την ειρήνη, ούτε την χρονιά που είμαστε εντελώς απομονωμένοι και θα μπορούσαμε να κάνουμε ειρήνη χωρίς πολλές συνέπειες για την βρετανική αυτοκρατορία ».
Ωστόσο μετά από 15 ημέρες βομβαρδισμών, ο Χίτλερ αποφάσισε να διατάξει τα αντίποινα πάνω στην πόλη του Coventry. Εν τούτοις αυτή η επίθεση έγινε σύμφωνα με το δίκαιο του πολέμου και εναντίον νόμιμων στόχων. Στο σύνολο, καθ’ όλη την διάρκεια των αεροπορικών βομβαρδισμών, η αναλογία μεταξύ Άγγλων και Γερμανών θυμάτων υπήρξε 1 προς 10.
Το ολοκαύτωμα της Δρέσδης υπήρξε το πιο τερατώδες έγκλημα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Αυτό ξεπέρασε σε βαρβαρότητα και αγριότητα ακόμη και τον ατομικό βομβαρδισμό της Ιαπωνίας. Ακόμη και σήμερα πολλοί διερωτώνται πάνω στον αληθινό σκοπό του. Από την στιγμή που η πόλη δεν φιλοξενούσε ούτε βαριά βιομηχανία ούτε στρατιωτικούς στόχους, αυτός ξεφεύγει από κάθε στρατιωτική λογική. Αντίθετα, η πόλη εκείνη την περίοδο είχε γίνει ο προορισμός χιλιάδων προσφύγων που διέφευγαν από την μπολσεβική βαρβαρότητα. Οι συμμαχικές στρατιωτικές ηγεσίες αυτό το γνώριζαν πλήρως και παρόλα αυτά διέταξαν την καταστροφή της Δρέσδης. Γιατί;
Ο αμερικανικός στρατός δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι η πόλη ήταν ένας σημαντικός κόμβος επικοινωνιών και ότι οι βομβαρδισμοί χρησίμευαν στην καταστροφή των υποδομών που υποστήριζαν την πολεμική προσπάθεια του εχθρού. Όμως επειδή οι εμπρηστικές και μεγάλης ισχύος βόμβες έπεσαν μόνον σε κατοικήσιμες περιοχές, αυτή η δικαιολογία είναι παράλογη. Αρκεί να σκεφθούμε ότι η σιδηροδρομική γραμμή, που υπέστη ελάχιστες ζημιές, ξαναλειτούργησε μέσα σε λίγες ημέρες.
Ο αληθινός λόγος της καταστροφής της Δρέσδης είναι πολύ πιο σοκαριστικός από αυτό που θα μπορούσαμε να φανταστούμε.Το 1990 ο David Irving έφερε στο φως μία φοβερή δήλωση του Winston Churchill, με την οποία αυτός ο ''δημοκράτης'' διέταζε εν ψυχρώ: «Δεν θέλω καμία υπόδειξη για το πώς μπορεί να καταστραφούν σημαντικοί στρατιωτικοί στόχοι κοντά στην Δρέσδη. Θέλω συμβουλές για το πώς μπορούμε να ψήσουμε τους 600.000 πρόσφυγες που κατέφυγαν από το Βρότσλαβ στην Δρέσδη!»
Ο πρωταρχικός σκοπός του βομβαρδισμού ήταν λοιπόν να σκοτώσει άμαχους. Φθάνει να σκεφθούμε ότι μετά την καταιγίδα της φωτιάς, όταν πλέον από την πόλη δεν έμεινε τίποτα, ξεκίνησε μία τρίτη επίθεση με μοίρες αεροπλάνων που πετούσαν σε χαμηλό ύψος, για να πολυβολήσουν τους τελευταίους επιζώντες που προσπαθούσαν να σωθούν.
Η αλήθεια, αντίθετα, είναι ότι οι Αγγλοαμερικάνοι δεν πολέμησαν μόνον εναντίον των Γερμανών και των συμμάχων τους. Αυτοί έκαναν έναν πόλεμο εξολόθρευσης εναντίον της Ευρώπης για να καταστρέψουν τον πολιτισμό της και τους λαούς που τον δημιούργησαν. Όπως σωστά συνόψισε ο John Kleeves: «Το ιδεώδες για τις ΗΠΑ και τους Άγγλους θα ήταν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες να φθάσουν στο τέλος του πολέμου εντελώς καταστραμμένες, τόσο οι συμμαχικές όσο και οι εχθρικές, ακόμα και οι ουδέτερες ».
Η εξολόθρευση του εχθρού και ενός ολόκληρου πολιτισμού, για εμάς αδιανόητη, είναι το αποτέλεσμα μιας αγγλοαμερικανικής νοοτροπίας, πλασμένης πάνω σε μία παλαιοδιαθηκική, πουριτανική θέαση του κόσμου η οποία αποτέλεσε για αιώνες την βάση της εθνικής τους ταυτότητας και της πολιτικής τους συνείδησης.
Οι θηριωδίες των άγγλων εναντίον των Μπόερς, των Ιρλανδών και των Ινδών και εκείνες των αμερικάνων εναντίον των ερυθρόδερμων και όλοι οι ''εκδημοκρατισμένοι'' λαοί από το ’45 και μετά, δείχνουν ότι τα εγκλήματα πολέμου για τους αγγλοσάξονες δεν μία εξαίρεση αλλά η κανονικότητα. Κατά την διάρκεια της ιστορίας αυτοί απέδειξαν ότι είναι κυριευμένοι από μία σαδιστική νοοτροπία που ευφραίνεται από την αιματοχυσία .
Αυτή η ιδιαίτερη διάθεση προς την σκληρότητα προέρχεται από την πουριτανική-καλβινιστική θρησκευτική παράδοση που κάνει τους Αγγλοσάξονες, όπως και οι Εβραίοι, να πιστεύουν ότι είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού. Σε εμάς αυτό μπορεί να φαίνεται παράλογο, αλλά δεν εξηγούνται διαφορετικά, για παράδειγμα, οι λέξεις ενός Άγγλου βουλευτή τον Μάιο του 1942, που αφού είχε ζητήσει να βομβαρδιστούν οι εργατικές συνοικίες στην Γερμανία , ούρλιαξε: «είμαι ένας άνθρωπος του Cromwell, πιστεύω στην σφαγή στο όνομα του Θεού!»
Όμως το εγκληματικό μυαλό που σχεδίασε επιστημονικά την σφαγή των αμάχων υπήρξε ο εβραίος Frederick Lindemann, τον οποίο ο Charles Snow στο έργο του Science and Government, περιέγραψε ως «μία ύπαρξη διαποτισμένη από μία σαδιστική ορμή βαθιά ριζωμένη, που τον οδήγησε να αφανίσει τις συνοικίες των γερμανικών πόλεων, σκοτώνοντας χιλιάδες γυναίκες και παιδιά.» Ακριβώς για αυτά τα ψυχοπαθολογικά χαρακτηριστικά του, εκτός από στενός σύμβουλος του Churchill ήταν και φίλος του. Πράγματι στο “The Second World War”, γράφει γι’αυτόν: «Ο Lindemann ήταν ήδη ένας παλιός φίλος μου (…) έγινε ο κύριος σύμβουλος μου όσον αφορά τις επιστημονικές όψεις του σύγχρονου πολέμου.».
Αφού εξοντώθηκε ένα σημαντικό μέρος του ευρωπαϊκού πληθυσμού και καταστράφηκαν οι πιο όμορφες πόλεις τις Ευρώπης, χρειαζόταν να καταλάβουν ολοκληρωτικά την ήπειρο με την χρήση της πλύσης του εγκεφάλου, ενσταλάζοντας τις αμερικανικές αξίες στους λαούς της Ευρώπης: απληστία για το χρήμα, εγωισμό, αχαλίνωτο ατομικισμό, υλισμό, ναρκωτικά, πορνογραφία, κουλτούρα ποπ, και φυλετικό μπαστάρδεμα. Η θέληση των συμμάχων να καταστρέψουν μεθοδικά τους θησαυρούς και τις μαρτυρίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού, υπογραμμίστηκε προφητικά από την γερμανική ραδιοφωνική εκπομπή Sprechabenddienst n.22, Σεπτέμβριος 1944, με τον τίτλο: “Η Αμερικανοποίηση θα ήταν το τέλος της Ευρώπης”
Όμως, ένα έθνος που χρησιμοποιεί τους τρομοκρατικούς βομβαρδισμούς, δυσφημείται ηθικά εμπρός από τον κόσμο. Από αυτό προέρχεται η αναγκαιότητα να δικαιολογήσει τα δικά του εγκλήματα κατηγορώντας τον αντίπαλο για μεγαλύτερα εγκλήματα, και πείθοντας την κοινή γνώμη ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ακριβώς αυτός ήταν ο στόχος της φάρσας που ονομάστηκε δίκη της Νυρεμβέργης. Όπως γράφει ο Maurice Bardèche: «Για να δικαιολογήσουν τα εγκλήματα στον πόλεμο που διεξήγαγαν οι σύμμαχοι, ήταν απολύτως αναγκαίο να ανακαλύψουν ακόμη πιο μεγάλα από την άλλη μεριά .Έπρεπε με κάθε τρόπο τα αγγλικά και αμερικανικά βομβαρδιστικά να φανούν σαν το ξίφος του Κυρίου. Οι σύμμαχοι δεν είχαν επιλογή, εάν δεν αποδείκνυαν με κάθε μέσο ότι είναι οι σωτήρες της ανθρωπότητας, τότε θα ήταν εκείνοι οι δολοφόνοι».
Χρειαζόταν γι’ αυτό να δαιμονοποιήσουν το Τρίτο Ράιχ και να μετατρέψουν την πολεμική προπαγάνδα σε ιστορική αλήθεια, επειδή όπως υποστήριξε το 1948 ο Walter Lippmann, ένα από τα πρόσωπα με μεγάλη επιρροή στο περιβάλλον του Roosevelt: «Μόνον όταν η προπαγάνδα του πολέμου των νικητών θα βρει φιλοξενία στα βιβλία της ιστορίας των νικημένων και θα γίνει πιστευτή από τις επόμενες γενιές, θα μπορεί να θεωρηθεί ότι ολοκληρώθηκε πλήρως η επανεκπαίδευση.».
Σημείωση: Επειδή κάποιοι κινούνται νοητικά μεταξύ λευκού και μαύρου και αγνοούν το γκρι, δηλαδή το ενδιάμεσο, γι’ αυτό θέλουμε να υπογραμμίσουμε ότι το άρθρο δεν πρέπει να νοηθεί ως μία ''αγιοποίηση'' του Τρίτου Ράιχ, το οποίο είχε και αυτό τις δικές του σκοτεινές πλευρές. Σκοπός μας ήταν να δείξουμε, αφενός, πως αλλοιώνεται η ιστορική αλήθεια και αποκρύπτονται οι πραγματικοί σκοποί των εμπλεκόμενων, και αφετέρου, ότι στην διεθνή πολιτική βρίσκουν τρόπο να απελευθερωθούν όλες εκείνες οι αβυσσαλέες δυνάμεις που στοιχειώνουν την ανθρώπινη φύση.
Ξέχασα: Οι Τζιχαντιστές που σήμερα κατακρεουργούν τους ευρωπαίους πολίτες, που καίνε το Παρίσι και τις Βρυξέλλες ''δουλεύουν'' για το ίδιο establishment που έκαψε την Δρέσδη…
πηγή theodotus
0 comments
Δημοσίευση σχολίου