Μέχρι και περίπου 30.000 χρόνια πριν, στην Γη υπήρχε ένα ανθρωποειδές είδος που είναι σήμερα γνωστό με το όνομα homo sapiens neanderthalensis ή ως άνθρωπος του Νεάντερνταλ (Neanderthal).
Γράφει ο Λεωνίδας Μανιάτης
Το είδος αυτό αποτελούσε προϊόν μακροχρόνιας εξέλιξης και για κάποιο χρονικό διάστημα υπήρξε το κυρίαρχο είδος, αν όχι του πλανήτη, των περιοχών όπου κατοικούσε. Η εξέλιξη όμως του ανθρώπου του Νεάντερνταλ σταμάτησε απότομα, όταν πριν από 70.000 χρόνια, ένα νέο ανθρωποειδές είδος ήρθε να του στερήσει την κυριαρχία πάνω στο πλανήτη. Ο homo sapiens, ο σώφρων άνθρωπος δηλαδή, σταδιακά εκτόπισε τα προγενέστερα ανθρωποειδή, κυριάρχησε στον πλανήτη θέτοντας τέλος στην ηλικίας 570.000 ετών (!) ύπαρξη του προκατόχου του και δημιούργησε αυτό που αποκαλούμε ανθρώπινο πολιτισμό.
Αναμφισβήτητα η γέννηση του πολιτισμού, η γέννηση δηλαδή όντων με εγκέφαλο κατάλληλα διαμορφωμένο για να αναπτύξουν πολιτισμό, είναι ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα της φυσικής ιστορίας. Εκτός από πολύ σημαντικό όμως, είναι και ένα γεγονός σχετικά περίεργο, καθώς η εμφάνιση του σύγχρονου ανθρώπου (homo sapiens) ξεφεύγει τελείως από την μακροχρόνια πορεία της εξέλιξης του γένους homo. Μέσα σε μόνο 70.000 χρόνια, ο homo sapiens προόδευσε τόσο πολύ, φτιάχνοντας πολιτισμό, αναπτύσσοντας τεχνολογία, επινοώντας και ασκώντας τέχνες, αναπτύσσοντας φιλοσοφία, εξερευνώντας κάθε γωνιά αυτού του κόσμου, αλλά και των ουράνιων σωμάτων, φτάνοντας στην Σελήνη και προοδεύοντας συνεχώς σε κάθε τομέα της ζωής του. Και τα έκανε όλα αυτά την ώρα που ο homo neanderthalensis, στα 570.000 χρόνια της ύπαρξής του, έχοντας πάνω από οκτώ φορές περισσότερο χρόνο στην διάθεσή του, δεν κατάφερε να επιδείξει παρά ελάχιστα δείγματα προόδου, όπως και τα υπόλοιπα πρώιμα ανθρωποειδή του πλανήτη.
Το πέρασμα δηλαδή από τον homo neanderthalensis στον homo sapiens δεν είναι απλά ένα βήμα της φυσικής εξέλιξης, αλλά μάλλον ένα τεράστιο άλμα, το οποίο ακόμα και σήμερα οι επιστήμονες αδυνατούν να εξηγήσουν. Είναι σαν με κάποιον τρόπο η εξέλιξη του γένους homo να επιταχύνθηκε και μάλιστα πάρα πολύ, με την εμφάνιση του σύγχρονου ανθρώπου. Και δεν υπάρχει κάποιος φυσικός τρόπος, γνωστός στην σύγχρονη επιστήμη, για να συμβεί κάτι τέτοιο τόσο γρήγορα, την ώρα που θα χρειάζονταν εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια για να συμβεί κάτι τέτοιο.
Ομοίωμα ανθρώπου του Νεάντερταλ που εκτίθεται στο
Neanderthal Museum, στο Mettmann της Γερμανίας.
Οι homo neanderthalensis ήταν ένα ανθρωποειδές είδος που
υπήρξε οκτώ φορές περισσότερο από όσο έχει υπάρξει μέχρι
στιγμής ο σύγχρονος άνθρωπος, πριν και παράλληλα με
αυτόν. Το γεγονός όμως ότι με την εμφάνιση του σύγχρονου
ανθρώπου, η εξέλιξη του γένους homo επιταχύνθηκε πάρα
πολύ, αφήνει την υπόνοια ότι η μετάβαση αυτή από τον
homo neanderthalensis στον homo sapiens σε τόσο μικρό
(για την εξέλιξη των ειδών) χρονικό διάστημα ίσως και
να είναι κάτι που ξεφεύγει από τους φυσικούς
νόμους της εξέλιξης
Τι όμως θα μπορούσε να προκαλέσει αυτήν την αλματώδη μετάβαση από την κατάσταση του πρώιμου ανθρωποειδούς, στην κατάσταση του ανθρώπου που δημιουργεί πολιτισμό; Οι προτεινόμενες απαντήσεις είναι πολλές: φυσική εξέλιξη, μετάλλαξη, λάθος της φύσης, πρόσμειξη με ξένο (εξωγήινο;) DNA, θεία παρέμβαση κ.ο.κ. Αν και οι απαντήσεις όμως στο ερώτημα είναι πάρα πολλές, αξίζει να σημειωθεί ότι η επιστήμη δεν μπορεί ακόμα να τεκμηριώσει κάποια απ’ αυτές και έτσι είναι λίγο δύσκολο να ανακαλύψουμε την αλήθεια πιθανολογώντας είτε σε επιστημονικό, είτε σε φιλοσοφικό, είτε σε θρησκευτικό επίπεδο..
Για να μπορεί όμως κανείς να ξέρει πως κάτι, πριν από πολύ καιρό, ήταν έτσι, θα πρέπει να έχει κάποια ένδειξη πως αυτό ήταν όπως το λέει. Η ένδειξη αυτή μπορεί να είναι είτε ένα «αποτύπωμα της αλήθειας» πάνω στον φυσικό κόσμο (λ.χ. στον γενετικό κώδικα), είτε ένα ανάλογο «αποτύπωμα», μέσα στην διασωζόμενη γραπτή και προφορική παράδοση του ανθρώπου.
Η έρευνα πάνω στις πανάρχαιες παραδόσεις που έχουν καταγραφεί στην απώτατη αρχαιότητα και που γρήγορα πέρασαν μέσα στα πλαίσια του μύθου ή ακόμα και της θρησκευτικής παράδοσης διαφόρων θρησκειών είναι πάρα πολύ πιθανό, αν όχι σίγουρο, να κρύβουν ανεκτίμητα στοιχεία αλήθειας πάνω στα πρώτα χρόνια του ανθρώπου πάνω στον πλανήτη. Η έρευνά των κειμένων αυτών λοιπόν πρέπει να γίνεται με προσοχή, τα ευρήματά της να συγκρίνονται με τις επιστημονικά αποδεδειγμένες γνώσεις και να «φιλτράρονται» από τα μυθοπλαστικά στοιχεία, με τα οποία οι ενδιάμεσες γενιές εμπλούτισαν την αλήθεια που κληρονόμησαν, πριν την κληροδοτήσουν στα παιδιά τους.
Σε προηγούμενα άρθρα μου (όπως τα άρθρα: “Τα νοοκίνητα αντιβαρυτικά πλοία τωνΦαιάκων”, “Ο έλεγχος του καιρού στην υπηρεσία του αγώνα υπέρ της αρχαίαςΑθηναϊκής Δημοκρατίας”, “Οι Θησαυροί των Άστρων στην αρχαία ελληνική παράδοση”, “Οι γνώσεις του Πλάτωνα για την μεσολιθική εποχή”, “Οι γνώσεις του Πλάτωναπερί γενετικής στον διάλογο «Πρωταγόρας»”, "Ο έλεγχος των αρχαίων υπερτεχνολογιών, οι υπόγειες στοές της Ακρόπολης και η πιο επικίνδυνη κίνηση της νεότερης Ελλάδας" και "Ο προϊστορικός πολιτισμός των Βρετανικών Νησιών και η άγνωστη ιστορία του", που φιλοξενούνται σε αυτό το ιστολόγιο) συχνά χρησιμοποιούσα με αυτόν τον τρόπο διάφορες αρχαίες πηγές – κυρίως από την αρχαία ελληνική γραμματεία – με σκοπό να ερευνήσω την βαθύτερη αλήθεια που αυτά κρύβουν για εποχές πολύ προγενέστερες από αυτές της συγγραφής τους. Τέτοια όμως γραπτά έργα υπάρχουν και σε άλλους αρχαίους λαούς και δεν είχαν όλα την ίδια τύχη, να γίνουν κομμάτι μιας μυθολογικής αρχαίας γραμματείας. Το αρχαίο βιβλίο συγκεκριμένα, ένα απόσπασμα απ’ το οποίο σκοπεύω να αναλύσω, το βιβλίο «Γένεσις» της Αγίας Γραφής, θεωρείται ως σήμερα ιερό, τόσο από Εβραίους, όσο και από Χριστιανούς.
Αγία Γραφή είναι ένα σύνολο βιβλίων, ιερών για τον Χριστιανισμό, τα οποία γράφτηκαν σε τρεις διαφορετικές χρονικές περιόδους, σε τρεις διαφορετικές γλώσσες. Ξεκινώντας από το νεότερο τμήμα της Αγίας Γραφής και προχωρώντας προς τα πίσω, αρχικά συναντούμε την Καινή Διαθήκη γραμμένη στα ελληνικά, να μιλά για τον Ιησού Χριστό, τις πράξεις των αποστόλων, τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού και την Αποκάλυψη του Ιωάννη. Αμέσως μετά βρίσκουμε την Παλαιά Διαθήκη, η οποία όμως είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως χωρίζεται σε δύο μέρη: ένα μεταγενέστερο και ένα προγενέστερο. Το μεταγενέστερο ήταν εξ αρχής γραμμένο στα εβραϊκά και μιλούσε για την ιστορία του Αβραάμ και για την ιστορία του εβραϊκού έθνους που προήλθε από αυτόν, αλλά και για τους προφήτες που προείπαν τον ερχομό του Μεσσία.
Το προγενέστερο τμήμα που είναι κατά πολύ αρχαιότερο από την υπόλοιπη Παλαιά Διαθήκη, αποτελεί μία μη πιστή μετάφραση στα εβραϊκά σουμεριακών κειμένων κοσμογονικού περιεχομένου. Αυτό δεν πρέπει να ξαφνιάζει, όποιον το ακούει για πρώτη φορά, διότι τα ίδια τα εβραϊκά κείμενα αναφέρουν ότι ο Αβραάμ γεννήθηκε στην πόλη Ουρ της αρχαίας Μεσοποταμίας, που υπήρξε ένα από τα σπουδαιότερα κέντρα του σουμεριακού πολιτισμού. Και αφού αυτός ήταν ο πρώτος των Εβραίων, είναι λογικά και αυτός που μεταλαμπάδευσε τις κοσμογονικές γνώσεις που απέκτησε στην Ουρ στους απογόνους του που έγραψαν την αρχή της Παλαιάς Διαθήκης.
Η ομοιότητα λοιπόν της εβραϊκής Γενέσεως και των σουμεριακών κοσμογονικών κειμένων, παρά τις λίγες μεταξύ τους διαφορές, δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να εκπλήσσει, αλλά ούτε και κάτι που μειώνει το κύρος του κειμένου των πρώτων κεφαλαίων της Γενέσεως. Αντιθέτως μάλιστα, το γεγονός ότι το κείμενο αυτό προέρχεται από ακόμα παλαιότερες δοξασίες, αυξάνει κατά πολύ την πιθανότητα πολλά από τα όσα λέει να είναι ιστορίες αληθινές που επέζησαν επί αιώνες μέσα από την προφορική παράδοση. Και αυτό μάλλον αυξάνει το κύρος του κειμένου.
Το τόσο αρχαίο λοιπόν κείμενο της Γενέσεως, μιλά και για την ιστορία των πρώτων ανθρώπων, από την Δημιουργία του Αδάμ και της Εύας, ως την δημιουργία των εθνών, μετά τον κατακλυσμό του Νώε, πριν συνεχίσει, πλέον σε αυθεντικά εβραϊκή γραφή, να αφηγείται την πρώιμη ιστορία του εβραϊκού έθνους, μέχρι τον θάνατο και την ταφή του Ιακώβ. Στο κείμενο όμως της προγενέστερης Γενέσεως, του κομματιού που αντεγράφη από τα αρχαιότερα σουμεριακά κείμενα, εντοπίζονται δύο θεοποιημένα παράδοξα για την εξήγηση των οποίων έχουν δοθεί πολυάριθμες θεολογικές ερμηνείες, αλλά που στην πραγματικότητα κρύβουν πολύ σημαντικά στοιχεία για τις πρώτες γενιές των ανθρώπων στην Γη. Και η ανάλυση των στοιχείων αυτών πρέπει να είναι περισσότερο επιστημονική παρά θεολογική, αφού μιλούν για πράγματα που εξηγούνται επιστημονικά και που σχετίζονται άμεσα με την επιστήμη της ανθρωπολογίας…
Το πρώτο από τα δύο αυτά χωρία που θα αναφέρω, είναι το πρώτο μεταξύ των δύο που θα συναντήσει κανείς διαβάζοντας την Γένεση, αλλά και αυτό που προηγείται χρονολογικά. Η Γένεση, αφού αφηγείται την Δημιουργία του κόσμου, της ζωής και του ανθρώπου, το προπατορικό αμάρτημα και την εξορία του Αδάμ και της Εύας απ’ τον Παράδεισο, αναφέρει:
Πρόκειται για την γνωστή ιστορία της αδελφοκτονίας του Άβελ από τον Κάιν. Η ιστορία αυτή όμως παρουσιάζει δύο ανακρίβειες, η πρώτη από τις οποίες ίσως θα μπορούσε να εξηγηθεί από το αρχαίο σουμεριακό κοσμογονικό κείμενο. Η δεύτερη όμως από αυτές δεν μπορεί να έχει εξήγηση ούτε απ’ αυτό.
Η πρώτη από τις δύο ανακρίβειες είναι η ακόλουθη. Αφού, μετά την δολοφονία του Άβελ, στην Γη υπήρχαν μόνο ο Αδάμ, η Εύα και ο Κάιν, πώς ήταν δυνατόν, ο Κάιν να λέει στον Θεό: «καὶ ἔσται πᾶς ὁ εὑρίσκων με, ἀποκτενεῖ με.», ότι δηλαδή όποιος τον βρει, θα τον σκοτώσει; Γιατί να χρησιμοποιήσει το εντελώς αόριστο «πᾶς» για να αναφερθεί σε δύο μόνο ανθρώπους που υπήρχαν στον πλανήτη εκτός απ’ αυτόν, σύμφωνα με το βιβλικό κείμενο; Αν και η αναφορά αυτή αφήνει την υπόνοια ότι εκτός από τους Πρωτόπλαστους και τα παιδιά τους υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι, η εν λόγω ανακρίβεια θα μπορούσε να εξηγηθεί από το σουμεριακό κείμενο που διαφέρει από το εβραϊκό, καθώς μιλά για δεκαέξι (οκτώ άνδρες και οκτώ γυναίκες) και όχι για δύο μόνο Πρωτόπλαστους ανθρώπους. Όντως, αν με το «πᾶς» αυτό ο Κάιν αναφερόταν σε δεκαέξι ανθρώπους και στα παιδιά τους, αυτό θα εξηγούσε την φράση αυτή.
Κάτι τέτοιο όμως δεν μπορεί να συμβεί με το χωρίο εκείνο του κειμένου που αναφέρει ότι «ἐξῆλθε δὲ Κάϊν ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ ᾤκησεν ἐν γῇ Ναὶδ κατέναντι Ἐδέμ. Καὶ ἔγνω Κάϊν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκε τὸν Ἐνώχ. καὶ ἦν οἰκοδομῶν πόλιν καὶ ἐπωνόμασε τὴν πόλιν ἐπὶ τῷ ὀνόματι τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, Ἐνώχ.» Το χωρίο αυτό αρχικά προκαλεί σύγχυση. Πρώτα ο Κάιν εμφανίζεται να φεύγει από την κοινότητα των πρώτων ανθρώπων, κατά πάσαν πιθανότητα μόνος, αφού δεν αναφέρεται πως φεύγει μαζί με κάποιον.
Εγκαθίσταται έπειτα στην γη Ναὶδ όπου παντρεύεται την γυναίκα του, την οποία υπονοείται – χωρίς να είναι σίγουρο – πως βρήκε εκεί. Και τέλος φτιάχνει πόλη! Και δίνει στην πόλη το όνομα του γιου του: Ενώχ. Βλέπουμε δηλαδή έναν εξόριστο άνθρωπο που αν δεν είναι μόνος του είναι μαζί με μία γυναίκα ή ελάχιστους ανθρώπους να χτίζει, όχι μια απλή «κώμη» (χρησιμοποιώ αυτήν την λέξη, αντι της λέξεως χωριό διότι αυτή η λέξη χρησιμοποιείτο την εποχή των Εβδομήκοντα, όταν μεταφράστηκε η Παλαιά Διαθήκη στα ελληνικά, για να δηλώσει τον μικρό οικισμό), αλλά μία πόλη, που ακόμα και στην αρχαιότητα θα χρειαζόταν αρκετές εκατοντάδες – ή έστω πολλές δεκάδες – κατοίκους για να θεωρηθεί πόλη και όχι κώμη.
Τέτοια όμως πληθυσμιακά νούμερα ήταν αδύνατον να υπάρχουν στην πρώτη γενιά μετά την Δημιουργία των δύο ή των δεκαέξι πρώτων ανθρώπων, ώστε και να υπάρχει και μία κοινότητα των Πρωτόπλαστων, όπου έμειναν ο Αδάμ και η Εύα, αν όχι κι άλλοι, και μία ολόκληρη πόλη πολλών δεκάδων ανθρώπων στην γη Ναὶδ.
0 comments
Δημοσίευση σχολίου